Ανάκτηση αυτοελέγχου έπειτα από αίτημα αποδέσμευσης του υποτακτικού

Ενδιαφέρουσα κι αυτή η άποψη.
Με τον δικό σας μοναδικό τρόπο βεβαίως !

 

Χωρις πισωγυρισμα/τα

 

Σεβαστή άποψη, αλλά το ερώτημα του νήματος παραμένει.

 

Εχω απαντησει

 

αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Στην προσωπική ωρίμανση του ανθρώπου συμβάλλει η αυτογνωσία και η δουλειά με τον εαυτού του. Ανεξαρτήτως στάτους. Δεν ειναι ο Κ που ωριμάζει ένα υ. Αντιθέτως απαιτείται προυπάρχουσα ωριμότητα για να μπορέσει να ανταπεξέλθει κανείς σε ένα τέτοιο σχήμα. Και πάλι έχει να κάνει με τους Χ/χαρακτήρες που το αποτελούν.

 

Ναι και ηταν εκει, δεν την ζητησα, την ηθελα και δεν την ηθελα, ειχα πολυ θυμό καθε κατασταση ειναι διαφορετικη δεν ξερω αν στην συγκεκριμενη θα ηταν καλυτερα να ειχε εξαφανιστει

 

Με την πρώτη ανάγνωση ήμουν έτοιμος να απαντήσω "Φυσικά ναι!".
Τώρα που το ξαναδιαβάζω σκέφτομαι ότι καλό είναι να μην απαντάω ποτέ με την πρώτη ανάγνωση. Η λέξη παράκληση δε μου κάνει. Αν πραγματικά θέλω να βοηθήσω θα πρέπει να σκεφτώ αν η παρουσία μου κάνει καλό, ασχέτως τι πιστεύει το υ και ανάλογα να πράξω.

Σύμφωνα με ότι έγραψα παραπάνω με δύο τρόπους, κατά περίπτωση. Ή με την παρουσία μου προσπαθώντας όσο μπορώ να μπω στα παπούτσια κάποιου "τρίτου", για να συζητήσω μαζί της ή με την απουσία μου.

Θα ήθελα πάρα πολύ να πάρω θέση σε αυτό. Βέβαια δε θα μιλήσω σαν Κ προς υ, οι παρέες μου στο χώρο είναι ελάχιστες έως μηδαμινές. Θα το γενικεύσω, αν θέλετε το κρατάτε, αν θέλετε μη το δίνεται σημασία.
Επειδή λόγο του χαρακτήρα μου είχα την τάση σε όλη μου τη ζωή όταν κάποιος έβγαινε από μία σχέση να του πετάω ορθολογισμό στα μούτρα, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι ποτέ κανένας δεν ήταν έτοιμος να τον καταλάβει. (Για να τον αποδεχτεί ούτε κουβέντα).
Βέβαια μετά από ένα άλφα χρονικό διάστημα δεν υπήρξε κανένας να μη μου πει πόσο δίκιο είχα άλλα το θέμα είναι ότι την στιγμή που έπρεπε δεν βοήθησα καθόλου.

 

Νομίζω ότι κανένας άνθρωπος δεν ξεχνιέται άπαξ και είχε σημασία για μας σε κάποια φάση της ζωής μας.

Ως προς την πρώτη πρόταση, η εμπειρία μου με καλεί να διαφωνήσω: ο πρώτος Κ ξεπερνιέται αυτοστιγμεί ως τέτοιος μόλις υπάρξει η αναγνώριση/συνειδητοποίηση Κυριαρχίας του επόμενου.

 

Ανάκτηση...
Ποιανού πράματου ανάκτηση..?
Το ρισέτ από την όποια εξάρτηση ή την όποια συνήθεια..?
Την διαχείριση αυτής της ...άλλης κτητικότητας..?
Που δημιουργήθηκε ή που ...επιβλήθηκε..?
Xαζομαρίτσες χαζομαρίτσων μποθγουέιζ...

 

Δεν διαφωνώ στο πρώτο σκέλος. Σχετικά με το 2ο, δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Η εμπειρία μου, έχει δείξει πως το ξεπερνιέται αυτοστιγμεί, δεν είναι ουσιαστικό πάντα. Υπάρχουν υ, που είτε επικοινωνούν με τον πρώτο τους Κ (ιδίως όταν αυτός τις έβαλε στο χώρο ουσιαστικά - βιωματικά) για συμβουλές σε προβλήματα που έχουν με τον νυν Κ τους, είτε αμέσως μετά την αποδέσμευσή τους. Κάποιες επιθυμούν να επιστρέψουν, να τις ξαναδεχτεί. Και αναφέρομαι σε περιπτώσεις που ισχύει αυτό, ακόμα και μετά από ή για πολλά χρόνια.

 

Προσωπικά, πάντως, ακόμη και αν το έκανα αυτό, αν ο πρώην Κ δεν μου το ξέκοβε με το πρώτο, θα άλλαζε πολύ η άποψη μου για αυτόν, επί τα χείρω...
Είναι άλλο η επικοινωνία με κάποιον που είχες σχέση παλιά (και μου φαίνεται πολύ ανθρώπινο αυτό), άλλο να επιζητας τη γνώμη του ενώ είσαι σε νέα Κ/υ σχέση και άλλο συμβουλές για τον νυν Κ (τραγικό ελαφρώς)...

Άρα με τον δεύτερο δεν υπήρξε ποτέ Κ/υ...  

Δεν αμφισβητώ την εμπειρία σας, ούτε το ότι συμβαίνει.
Αυτό που πιστεύω ακράδαντα, όμως, είναι ότι δεν υπήρξε ποτέ νέος Κ στην πραγματικότητα  

 

Σε μερικές, ελάχιστες, περιπτώσεις, δεν υπάρχει ποτέ ξανά νέος Κ.
Ακόμη και αν προσπαθήσουν να αποδομήσουν την επίδραση του παλιού, όλοι οι μέντορες του «πεδίου» μαζί με αυτούς του «επιτελείου».