Μια ζωή μετά

PART I, Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο…

Σεπτέμβριος. Πρώτη μέρα σχολείο. Δε λέω, έχει μια ομορφιά. Και μια βαρεμάρα. Φτου και απ’ την αρχή. Δε θα πω ότι χαίρομαι.
Τελειώσαμε γρήγορα. Καθόμαστε για καφέ. Όλο το μαγαζί γεμάτο μαθητές. Λέμε μαλακίες. Η ώρα περνάει.

Σηκώνω το κεφάλι. Τη βλέπω. Καστανόξανθη, τι λες και ξανθή. Κοντά μαλλιά, θα μπορούσε να είναι και κούρεμα αγοριού. Γαλανά μάτια. Η πιο όμορφη γυναίκα που έχω δει στη ζωή μου. Σοβαρή, λογικά θα είναι μεγαλύτερη και μικροδείχνει.
Σηκώνεται κάποιος από την παρέα. Τη χαιρετάει, πηγαίνει και της μιλάει. Χαμογελάνε, φεύγει αυτή,επιστρέφει αυτός.

-Ποια είναι αυτή;
-Α, η Ελένη, γειτόνισσα μου, μαζί μεγαλώσαμε.
-Πόσο χρονών είναι;
-Ίσα με εμάς. Στο συστεγαζόμενο πηγαίνει.
-Πως και δεν την είδα πέρσι; Φέτος ήρθε;

Όχι δεν ήρθε φέτος. Απίστευτο που δεν την είχα προσέξει. Δεν είμαστε και τόσοι πολλοί. Δυο σχολεία, 800 παιδιά. Είμαι ερωτευμένος. Όχι, δεν κάνω πλάκα. ΕΙΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ. Mε μια ματιά. Τη θέλω. Μέσα μου το ξέρω ότι δεν έχω καμία ελπίδα. Αυτή η γυναίκα πως θα μπορούσε να με κοιτάξει; Τι μπορεί να αξίζω εγώ στα μάτια της;

-----------------------------------------------------------------------------

Αχ, μικρέ. Δεν ξέρεις που πάνε τα τέσσερα. Έχεις πολλά να μάθεις. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω 30 χρόνια πίσω και να σου εξηγήσω μερικά πράγματα. Ούτε μπορώ να φανταστώ τι θα γινόταν αν ήξερες τα μισά απ’ όσα ξέρω. Αυτή τη σκέψη θα την κάνεις πολλές φορές κι εσύ. Να γύριζες πίσω να σου έλεγες δυο πράγματα. Να ξέρεις, κάποια στιγμή θα δώσεις μια υπόσχεση στον εαυτό σου. Αφού δε μπορείς να γυρίσεις πίσω, θα σκεφτείς ότι οφείλεις να πεις αυτά τα δυο πράγματα στα παιδιά σου. Με τη μεγάλη μας κόρη έχω ξεκινήσει. Ναι, κόρη θα κάνεις πρώτα.

Ας αφήσω τα γενικά τώρα. Θα σου πω δυο πράγματα για την Ελένη και ας μην μπορείς να με ακούσεις. Είναι ο πρώτος σου έρωτας. Η πρώτη σου ολοκληρωμένη σχέση. Είναι η μοναδική σχέση, μέχρι τα 45 σου τουλάχιστον, που πιστεύεις ότι ήταν πιο έξυπνη από εσένα. Τι εννοείς αποκλείεται; Νομίζεις δεν ξέρω ότι είσαι ένας εγωκεντρικός νάρκισσος; Λίγο σεβασμό στην ηλικία μου, μικρέ.

Με αυτή τη γυναίκα θα κερατώσεις παραπάνω από τις μισές σου σχέσεις μέχρι τα 26. Ποιες μισές… να μην πω όλες. Σχέση με τη στενή έννοια δε θα έχετε για πολύ καιρό. Θα φύγει εξωτερικό για σπουδές.

Λίγη προσοχή όμως. Η γυναίκα αυτή είναι serial killer. Αισθήματα μηδέν. Όταν τη δεις στα 23 σου να φεύγει κλαίγοντας εξαιτίας σου, η εικόνα θα μείνει για πάντα στο μυαλό σου. Ακόμα και στην ηλικία μου δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχει κλάψει για έναν άντρα. Το ότι είσαι εσύ αυτός ο άντρας δεν αλλάζει και πολλά.

Μη μπερδεύεσαι που πριν είπα 26. Τότε θα γαμηθήτε τελευταία φορά. Μόνο που μετά τα 23 δε θα σε νοιάζει. Όχι, εσύ θα έχεις πάντα αισθήματα. Μαζί της όμως θα μάθεις να γυρνάς τον διακόπτη όποτε γουστάρεις και να γίνεσαι σαν αυτή. Να μην πονάς. Να πας παρακάτω. Να μη σε νοιάζει.

Πολλά είπα. Συνέχισε την ιστορία σου…

---------------------------------------------------------------------------

Το σχολείο ξεκινά…

Δεν ασχολούμαι με την Ελένη. Το έχω πάρει απόφαση ότι δεν θα την έχω ποτέ. Το ξέρω ότι δεν θα την έχω ποτέ, δε χρειάζεται να φάω τα μούτρα μου προσπαθώντας. Δεν έχω καιρό για χάσιμο. Θέλω σεξ. Θέλω σεξ. Θέλω σεξ.

EVERYBODY IN THIS TOWN FUCKS EXCEPT TO ME

Οι μέρες περνάνε και γεμίζω τις ώρες του μαθήματος με την αγαπημένη μου ασχολία. Τραβάω το σουτιέν της Φωτεινής. Δε μου αρέσει η Φωτεινή. Έχει όμως κάποια πλεονεκτήματα που δεν μπορώ να προσπεράσω. Πρώτα απ’ όλα, κάθεται μπροστά μου. Έχουν φυτρώσει αξιόλογα βυζιά, πράγμα όχι και τόσο δεδομένο σε εκείνη την ηλικία. Το διασκεδάζω που εκνευρίζεται συνέχεια αλλά δεν μου κρατάει μούτρα ποτέ. Το διασκεδάζω που κοκκινίζει από τα νεύρα. Μου αρέσει να την πονάω. Καυλώνω με αυτό που κάνω. Τότε ήμουν όσο άπειρος έπρεπε για να μην περάσει από το μυαλό μου ότι καυλώνει και αυτή. Για να μην πω ότι και αυτή μπορεί να μην ήταν σίγουρη για το τι ακριβώς ένοιωθε ανάμεσα στα μπούτια της.

Αχ, άλλες εποχές τότε. Τα παιδιά ακόμα και στα 16 ήταν παιδιά. Είχαν ήθος. Αρχές. Δε γαμιόσαντο.

Έχουν περάσει δυο μήνες. Μπορεί και παραπάνω, που να θυμάμαι μετά από τόσο καιρό. Βλέπω τη Φωτεινή να έρχεται προς το μέρος μου. Θέλει να μου πει κάτι. Τη βλέπω ζορίζεται. Λέγε. Μια φίλη της θέλει να με γνωρίσει. Ε, ας με γνωρίσει. Όποτε θέλει ας έρθει να με βρει. Τι ακριβώς θα έπρεπε να κάνω δηλαδή;

Ώπα ρε μάγκα εσύ! Πολύ υπεράνω σε βρισκω. Άκου να έρθει να σε βρει, λέω στον εαυτό μου.

Περνάει μια μέρα. Τίποτα. Σκέφτομαι ότι δεν έχω μείνει ούτε στιγμή μόνος. Μήπως να δώσω λίγο χώρο; Κάθομαι μόνος σε ένα παγκάκι. Φοράω μαύρα, όπως πάντα. Αξύριστος, όπως πάντα. Τα μακριά μου μαλλιά πέφτουν μπροστά στα μάτια, όπως πάντα. Κεφάλι σκυμμένο, αδιαφορώ για ότι γίνεται τριγύρω. Είμαστε άγριοι και το δείχνουμε, τι θες τώρα;

Βλέπω δυο πόδια.

-Καλημέρα.

Απαντάω χωρίς να σηκώσω το κεφάλι.

-Καλημέρα.

-Σου είπε η Φωτεινή ότι θέλω να γνωριστούμε;

Σηκώνω το κεφάλι. Παγώνω.

-Είμαι η Ελένη.

 

PART II, Η Συνάντηση.

Χτυπάει το τηλέφωνο. Το σηκώνω.

-Γεια σου μακρυμάλλη!
-Τώρα μακρυμάλλης; Με μπερδεύεται με κάποιον άλλο κυρία μου!
-Ναι, εντάξει. Αλλά δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που σε ξαναείδα. Είχα πάθει σοκ.
-Τι περίμενες μετά από είκοσι χρόνια ρε Φωτεινή; Να μην αλλάξω καθόλου;
-Τέλος πάντων. Σου έχω την προσφορά.
-Για λέγε…
-5 000 ευρώ. Μαζί με τον Φ.Π.Α.
-Ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο. Σου είπα βέβαια ότι αυτή η δουλειά είναι η ύστατη λύση. Θα προσπαθήσω να την αποφύγω όσο μπορώ. Όπως και να έχει θα σε ενημερώσω.
-Ναι, οκ. Δεν τρέχει τίποτα. Πολλές είναι οι προσφορές που δίνω και δεν παίρνω τη δουλειά. Μη σκας.
-Μπαμ!
-Χαχα! Στη συνάντηση των συμμαθητών θα πας;
-Ναι, θα πάω. Εσύ;
-Έχω μια δουλειά για ένα μήνα στην Κίνα. Πρέπει να φύγω δυο μέρες μετά τη συνάντηση. Αφού έχω καιρό να σε δω θα κοιτάξω να έρθω Ελλάδα και να φύγω από εκεί.
-Τι λες ρε παιδί μου; Μεγάλη μας τιμή! Λες και δεν θα έχει άλλα ρεμάλια εκεί. Μόνο εγώ θα είμαι;

Το κλείνουμε. Η προσφορά είναι απίστευτη. Θα έρθει από το Μάντσεστερ για ένα μήνα δουλειά για να της μείνει τι; Το τίποτα; Άντε, στη Θεσσαλονίκη κάτι θα έμενε. Έχει σπίτι. Στην Αθήνα όμως;
Τέτοια προσφορά δεν έχουμε πάρει ούτε από ελληνικές εταιρίες.
Χτυπάει το τηλέφωνο ξανά.

-Ω, τον αγαπητό κύριο καθηγητή!
-Έλα ρε, τι κάνεις;
-Τι να κάνω, τα ίδια. Μη μου πεις ότι πήρες για τη συνάντηση και εσύ;
-Γιατί, ποιος άλλος πήρε; Η Ιωάννα; Μη μου πεις ο Σάββας;
-Η Φωτεινή. Για λέγε.
-Θα πας;
-Λέω να πάω.
-Δεν ανεβαίνεις καμία μέρα νωρίτερα να κάνουμε κανένα καρέ;
-Με ποιους;
-Είναι ο Αργύρης εδώ. Φεύγει για Λονδίνο τη μέρα της συνάντησης. Και ο Σάββας.
-Έκλεισε.

Ξεκινάω για Θεσσαλονίκη. Δεν είναι κάτι που θα το έχανα με τίποτα. Με τα παιδιά δε παίζουμε για λεφτά. Παίζουμε πάντα τους καφέδες. Και το φαγητό. Και τα ποτά. Όλη μέρα παίζουμε όταν βρισκόμαστε. Ξεκινήσαμε από το σχολείο και δεν έχουμε σταματήσει από τότε. Δεν έχω πληρώσει ποτέ. Δύσκολα να βρεθεί άνθρωπος να μας κερδίσει όταν παίζουμε συμπαίκτες με τον κύριο καθηγητή.

Φυσικά κερδίσαμε και σήμερα. Μπόνους το «Ε, είσαι ανώμαλος, ρε» του Σάββα όταν έκανε μπλόφα με καρέ εννιάρια και εγώ είχα βαλέδες. Χαιρετάμε τα παιδιά και μένω μόνος με τον κύριο καθηγητή. Πάμε να τσιμπήσουμε κάτι; Καλαμαριά ή κάπου κοντά; Καθόμαστε.

-Τι ώρα θα πάμε αύριο;
-Ξέρω γω; Τι ώρα να πάμε;
-Πόσοι λες να είμαστε αυτή τη φορά;
-Δεν έχω ιδέα. Είχες έρθει στην προηγούμενη;
-Όχι, είχα δουλειά.
-Την προηγουμένη καμιά εικοσαριά
- Ε, αυτή τη φορά με εμένα 21. Είπα και την Ιωάννα. Και μου είπε και η Φωτεινή ότι θα έρθει.
- Η Φωτεινή! Τι έρωτας κι αυτός!
-Ορίστε;

Αλλάζει χρώμα. Παραλίγο να πνιγεί. Δεν ήθελε να το πει, του ξέφυγε. Με κοιτάει και δε μιλάει.

-Τι λες; Μπορείς να μου εξηγήσεις;
-Τώρα την έκανα τη μαλακία…
-Τότε φρόντισε να την κάνεις ολόκληρη.
-Η Φωτεινή ήταν τρελή για εσένα. Ζούσε για εσένα. Είσαι ο έρωτας της ζωής της.
-Δεν έχει πει ποτέ τίποτα.. είσαι σίγουρος;
-Φυσικά είμαι σίγουρος. Ο κόσμος το χε τούμπανο..
-Και γιατί δεν μου το έδειξε ποτέ;
-Καλά, είσαι μαλάκας; Τι ρωτάς; Ποια από το σχολείο θα μπορούσε να σκεφτεί ότι έχει ελπίδες με το γκόμενο της Ελένης;
-Βρεθήκαμε ξανά πριν δέκα χρόνια.
-Ήσουν παντρεμένος.
-Και εσύ είσαι βλάκας.
-Είχα υποσχεθεί να μην πω τίποτα. Όταν ήρθε και σου είπε ότι η Ελένη ήθελε να σε γνωρίσει έκλεγε για μια εβδομάδα.
-Μου είπε στο τηλέφωνο ότι έχει δουλειά στην Κίνα αλλά θα έρθει.
-Για σένα θα έρθει.
-Ακόμα;
-Ακόμα. Είσαι το απωθημένο μιας ζωής.
-Για αυτό έδωσε αυτή την προσφορά;
-Ποια προσφορά;
-Άστο, κάτι δικά μου λέω. Πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια…
-Ακόμα λέμε.

Μπαίνω στην αίθουσα. Το μαγαζί είναι εποχικό και δεν έχει ανοίξει ακόμα κανονικά. Είναι να ανοίξει σε μια εβδομάδα. Είναι όλο δικό μας. Φρόντισε η Ιωάννα για αυτό, οικογενειακός γνωστός. Ματς, μουτς και τα σχετικά. Δεν έχουν έρθει πολλοί ακόμα. Καθόμαστε, πιάνουμε κουβέντα. Έρχονται περισσότεροι σιγά σιγά. Και η Φωτεινή. Κάθεται κοντά μου αλλά όχι δίπλα μου. Όχι, δεν είναι όμορφη, δεν ήταν ποτέ. Το κορμί της όμως δεν έχει καμία σχέση με το παιδικό κορμί που θυμάμαι. Είναι δέκα φορές καλύτερο. Όσο χειρότερο έχει γίνει το πρόσωπο. Έχουμε και μια ηλικία…

-Για λέγε ρε σειρά.
-Τι να πω;
-Πως περνάς στην ξενιτιά;
-Δεν είχα επιλογές. Μπλα… μπλα… μπλα…
-Όχι ότι πιστεύω πως το Μάντσεστερ είναι κάτι το ιδιαίτερο αλλά είναι από τις πόλεις που θα ήθελα να δω.
-Όποτε θέλεις να πάρεις τη γυναίκα σου και τα παιδιά και να έρθετε. Θα σας φιλοξενήσω.
-Δεν νομίζω ότι υπάρχει περίπτωση να σου φέρουμε τα παιδιά. Τις γιαγιάδες γιατί τις έχουμε; Αλλά και πάλι, είναι άβολο να μας ακούς να πηδιόμαστε στο διπλανό δωμάτιο. Δεν είναι σωστό, καταλαβαίνεις.
-Τόσο πολύ; Δε θα μπορούσατε να μην κάνετε τίποτα για μια εβδομάδα;
-Ε, αν ενοχλούσαμε εσένα η τον άντρα σου θα κάναμε υπομονή.
-Δεν είμαι παντρεμένη, ακολουθώ σόλο καριέρα. (Γελάει)

Λεμέ διάφορα. Αφήνω υπονοούμενα αλλά σε καμία περίπτωση δεν το κάνω ανοιχτά. Είναι κουμπωμένη. Προσπαθεί πάντα να γυρίσει τη συζήτηση σε οτιδήποτε μπορεί να διαχειριστεί.
Τελειώνουμε το φαγητό. Ρίχνω την ιδέα. Ποτάκι. Ακολουθούν οι περισσότεροι. Και η Φωτεινή. Με έχει από μακριά. Κάτι την τρομάζει. Αυτό το κάτι είμαι ή εγώ ή ο εαυτός της. Δε βαριέσαι, δεν άλλαξε και τίποτα. Απωθημένο ήμουν, απωθημένο θα συνεχίσω να ειμαι.

-Που θα κοιμηθείς;
-Δεν ξέρω ρε Φωτεινή, έλεγα να επιστρέψω με τη μια Αθήνα αλλά δεν ξέρω αν θα αντέξω.
-Σοβαρά μιλάς;
-Τι να κάνω δεν έχω κάποιον εδώ.
- …..
-Ο κύριος καθηγητής με φιλοξένησε χθες αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να του γίνω φόρτωμα και σήμερα. Αναστάτωσα την οικογένεια του.
-Τι να πω..
-Τίποτα να μην πεις. Πρέπει να ξεκινήσω σιγά σιγά. Θέλεις να σε πετάξω;
-Μα έχεις τόσο δρόμο.
-Πάμε είπα.

 

PART III, Στο Γραφείο

Χαιρετάμε. Πιάνω τον καθηγητή. Του μιλάω στο αφτί. Πες τη γυναίκα σου ότι την ευχαριστώ για την φιλοξενία, μου έτυχε κάτι έκτακτο και φεύγω για Αθήνα. Φιλιά στα παιδιά. Με κοιτάει. Μου ψιθυρίζει ότι είμαι μαλάκας. Το ξέρω. Κι εγώ σ’ αγαπάω, του απαντάω.

-Πρέπει να κάνουμε μια στάση μόνο. Χρειάζομαι ένα φαρμακείο.
-Όλα καλά; Έχεις πονοκέφαλο;
-Όλα καλά. (χαμογελάω)

-Εδώ είναι; Φτάσαμε;
-Ναι. Θα σου έλεγα να ανέβεις να σου δείξω το σπίτι αλλά έχεις ταξίδι.
-Μάλλον δε θα πάω. Τώρα που μπήκα στο αυτοκίνητο ένιωσα ότι δε θα αντέξω. ΘΑ δω μήπως βρω ένα ξενοδοχείο να κοιμηθώ.
-Θέλεις να κοιμηθείς εδώ; Δεν έχω πρόβλημα. Έχω μόνο ένα κρεβάτι αλλά έχω και έναν καναπέ στο γραφείο. Κοιμήσου εσύ στο κρεβάτι και θα κοιμηθώ εγώ στον καναπέ.
-Σίγουρα δεν είναι πρόβλημα;

Ανεβαίνουμε. Φαίνεται ότι έχει άγχος. Όχι, δεν πιστεύω ότι έχει στο μυαλό της το σεξ. Έχει άγχος γιατί είμαι εκεί. Έχει δίκιο ο καθηγητής. 30 χρόνια απωθημένο. Ούτε στο σινεμά δεν γίνονται αυτά. Άβυσσος το μυαλό της γυναίκας.

-θα πιείς κάτι;
-Τι έχεις;
-Διάφορα. Κάτσε να θυμηθώ… Βότκα λεμόνι;
-Μέχρι τα 18.
-Α, ναι. Ουίσκι με κόλα.
-Μέχρι τα 22.
-Τότε τι;
-Αυτό που πίνω δεν το έχεις. Βάλε ένα κρασί.

Πηγαίνει στο κάτι σαν μπαρ που έχει στο γραφείο. Κολλάω από πίσω της. Της ψιθυρίζω στο αφτί.

-Πως είναι δυνατόν να θυμάσαι τι έπινα πριν 30 χρόνια;

Περνάω τα χέρια μου στη μέση της. Δεν απαντάει, δεν αντιδρά. Τη φιλάω στο λαιμό. Φαίνεται ότι έχει αναστατωθεί. Πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα. Βρίσκει τη δύναμη να μιλήσει.

-Είσαι παντρεμένος… κι εγώ έχω σχέση…

Εντάξει, είπε αυτά που έπρεπε να πει. Για να τα έχει καλά με τον εαυτό της. Το κορμί της και το πρόσωπο της φωνάζουν, μην τολμήσεις να σταματήσεις. Συνεχίζω για λίγο για να μη νομίζει ότι σταμάτησα επειδή μου το είπε. Κάθομαι στον καναπέ. Ανάβω τσιγάρο.
Η φωνή μου ήρεμη, όσο μπορώ. Δεν ανεβάζω τον τόνο, δεν θέλω να νιώσει ότι επιβάλω. Η σιγουριά που έχω στη φωνή είναι αρκετή.

-Γδύσου.
-Τι;
-Βγάλε τα ρούχα σου. Θέλω να σε δω γυμνή.
-Μα..
-Όχι, δε θα το κάνω εγώ. Εσύ θα το κάνεις επειδή στο ζήτησα.

Το κάνει με κόπο. Ντρέπεται. Μάλλον δεν έχει μάθει έτσι. Της φαίνεται αλλόκοτο. Αλλά δε το παίζεις μούρη όταν περιμένεις μια στιγμή για τόσο καιρό. Κάνεις υποχωρήσεις.

Σηκώνομαι όρθιος. Αρχίζω να την αγγίζω σε όλο το σώμα, απαλά. Και όχι συνεχόμενα. Να νιώσει τον ηλεκτρισμό. Είναι έτοιμη να καταρρεύσει. Ανοίγω την τσάντα με τα ρούχα μου. Βγάζω τους επιδέσμους που είχα πάρει από το φαρμακείο. Την ξαπλώνω πάνω στο γραφείο της. Ανάσκελα. Φροντίζω να είναι σε τέτοια θέση ώστε το κεφάλι να κρέμεται ελαφρώς προς τα κάτω. Δένω τα χέρια πίσω. Της σηκώνω τα πόδια ψηλά. Βγάζει ένα επιφώνημα. Ντρέπεται, καυλώνει, ντρέπεται, καυλώνει.

-Κράτησε τα εκεί.

Προσπαθεί. Νιώθει ότι δεν αντέχει να είναι τόσο εκτεθειμένη. Πάει να τα κατεβάσει. Μετανιώνει. Δεν ξέρει τι θέλει να κάνει. Ναι, είναι δύσκολο, ξέρω. Θα τα δέσουμε και αυτά πίσω για να μην χρειάζεται να τα έχεις στον αέρα. Δεν το σκέφτομαι. Το λέω. Αμέσως μετά το κάνω.

Καλώς ήρθες σειρά. Αισθάνεσαι αυτό που σου προσφέρω; Νιώθεις ποσό ερεθιστικό είναι να έχεις τις τρύπες σου τόσο εκτεθειμένες; Αυτό δεν ήθελες τόσο καιρό; Να τις χρησιμοποιήσω;

Ανοίγω το σάκο μου και πάλι. Παίρνω ξυραφάκι και αφρό ξυρίσματος. Αρχίζω να ξυρίζω το μουνί της. Χωρίς να την ρωτήσω. Έχει ντραπεί όσο ποτέ στη ζωή της. Μάλλον πρώτη φορά ένιωσε ερεθισμενη από την έκθεση. Δε μου λέει να σταματήσω. Παλεύει με τη ντροπή και τη καύλα. Δεν έχει ακόμα καταλάβει ότι η ντροπή είναι ένας λόγος της καύλας.

Τελειώνω με το ξύρισμα. Βγάζω το παντελόνι. Τρίβομαι στο πρόσωπο της. Μπαίνω στο στόμα της. Όχι, δεν είναι ότι καλύτερο έχω ζήσει μέσα σε στόμα. Αλλά έχει μια διαφορά. Με έχουν γλείψει καλά, άσχημα, τεχνικά, άτεχνα, με πάθος, διαδικαστικά. Με γλείφει σαν να τον λατρεύει. Κυριολεκτικά, όχι σεξουαλικά. Σαν να είναι μια θρησκεία για αυτήν και έχει την ανάγκη να προσκυνήσει.

Τον βγάζω από το στόμα της. Βάζω στη θέση του τον κώλο μου. Κολλάει. Μπορεί να μην το έχει ξανακάνει. Δε της σταματάει όμως αυτό. Το παλεύει. Δε λες όχι μετά από 30 χρόνια αναμονή.

Πηγαίνω στο σάκο για τελευταία φορά. Βγάζω το λιπαντικό που είχα αγοράσει πριν λίγο. Βάζω στο δάχτυλο μου. Με το ένα δάχτυλο αγγίζω για πρώτη φορά το μουνί και το άλλο δάχτυλο το βάζω στον κώλο. Σφιχτή. Δεν το κάνει από τον κώλο. Για άλλη μια φορά δεν μου λέει να σταματήσω. Την ανοίγω. Μπαίνω. Υποφέρει, κάνω όσο πιο αργά μπορώ. Αρχίζω να παίζω την κλειτορίδα της έντονα.

Της γαμάω τον κώλο και την τελειώνω με το χέρι μου. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά.

Τελειώνουμε. Δε μπαίνω στο μουνί ποτέ. Δεν έχει τολμήσει να το ζητήσει. Νιώθει δέος. Προσπαθεί να καταλάβει τι έγινε. Της χαϊδεύω το πρόσωπο. Την παίρνω αγκαλιά. Δε λέω τίποτα. Φεύγω.

Βγαίνω εθνική. Ξέρω ότι θα θυμάται μια ζωή ότι δε μπήκα στο μουνί της. Μάλλον δεν ήθελα να πάψω να είμαι απωθημένο. Μαλάκα, μου αρέσει που έλεγες στο μικρό χθες για την Ελένη και εσύ τελικά είσαι μεγαλύτερος καριόλης. Χαμογελάω. Ανοίγω το ράδιο. Ανάβω τσιγάρο.

Είναι πολλά τα χιλιόμετρα μέχρι την Αθήνα…

 

Μελαγχόλησα...

Very very nice.

 

Η ιστιρια μου φαινεται εξσιρετικη (ξυνει και κατι παλιο δικο μου).
Αυτος με το απωθημενο να γινεται απωθημενο, το ιδιο ανεκπληρωτο...Απο τα πιο δυνατα μοτιβα...

 

Από τις αγαπημένες μου ιστορίες. Δεν περιγράφει μια εμπειρία/σχέση άλλα μια ολόκληρη ζωή.