Ποιήματα

Ας μετρηθούμε...

- Charles Bukowski-

Για να μπορείς λοιπόν να πεις πως έφτασες στο τέρμα, πως είδες όσα ήθελες και έχεις πια χορτάσει..
Πρέπει τουλάχιστον μία φορά να καεί η γλώσσα και η καρδιά σου.
Πρέπει να γρατζουνιστούν τα γόνατα μα και τα σχέδιά σου.
Πρέπει να αποτύχεις για να επιτύχεις, γιατί όσοι δεν απέτυχαν είναι όσοι ποτέ δε ρίσκαραν.
Πρέπει να γευτείς λεμόνι και αλάτι για να σε γλυκάνει μία σοκολάτα γάλακτος.
Πρέπει να γνωρίσεις τους λάθος ανθρώπους για να εκτιμήσεις την αξία της συντροφιάς όταν βρεις επιτέλους τους σωστούς.

Πρέπει να χάσεις το πτυχίο γαλλικών, την θέση στη σχολή που ονειρευόσουν από παιδί ή έστω τα κλειδιά με το αγαπημένο σου μπρελόκ.
Πρέπει να πληγωθείς μα πρέπει και να πληγώσεις.
Να αποχωριστείς τον πρώτο σου έρωτα και να βρεις το αέναο πάθος της ζωής σου.
Αφού το βρεις, όποιο κι αν είναι, πρέπει ολοκληρωτικά να του δοθείς.
Πρέπει να ξυπνήσεις ένα πρωί και να αναρωτηθείς αν αντέχεις να υπομείνεις την ημέρα που ξεκινάει.
Πρέπει να διαφωνήσεις με τους γονείς σου και να επιμείνεις στην θέση σου ακόμη κι αν δεν μιλήσετε για μερικές ημέρες.

Να σου κλέψουν πρέπει το πορτοφόλι, την θέση parking ή έστω τη σειρά στο ταμείο.
Να κρυολογήσεις άσχημα επειδή δεν έβαλες ζακέτα.
Να παρακοιμηθείς επειδή ζήτησες πέντε λεπτά ακόμη από το ξυπνητήρι σου.
Πρέπει να πιεις για να ξεχαστείς και αντ’ αυτού να θυμηθείς γιατί αξίζει να ζεις.
Να έρθει πρέπει η στιγμή που δεν θα ξέρεις τη σωστή απάντηση.
Ή ακόμη και η στιγμή που δεν θα έχεις καν απάντηση.
Πρέπει να επιλέξεις το λάθος πακέτο τηλεφωνίας και την λάθος κίνηση στο σκάκι.
Πρέπει να δοκιμάσεις ένα παντελόνι που δεν σου κουμπώνει και να σου κάνουν δώρο μια μπλούζα δυο νούμερα μεγάλη.
Πρέπει να απογοητευτείς από φίλους, να γελάσεις με κρύα ανέκδοτα και να υπομείνεις βαρετές ταινίες μέχρι εκείνη που ασυναίσθητα θα σε αλλάξει για πάντα.
Πρέπει να χάσεις στα χαρτιά την ίδια μέρα που θα χάσεις και στην αγάπη.
Να μην έχεις ούτε πίτα, ούτε σκύλο.
Οι αντοχές σου πρέπει να σε εγκαταλείψουν πριν φτάσεις στην γραμμή του τερματισμού.
Πρέπει να δεις το τελευταίο λεωφορείο για την θάλασσα να απομακρύνεται το πιο ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού.
Πρέπει να βρεις έναν άνθρωπο για τον οποίο θα τα παρατούσες όλα και να αναγκαστείς να παρατήσεις την ιδέα του μαζί.
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως η ζωή σου πήρε έναν δρόμο που δεν διάλεξες εσύ.
Να ευχηθείς να ήσουν για μια στιγμή άλλου, σε εκείνο το “εκεί” που τόσο σου έχει λείψει.
Να έρθει η μέρα που δεν θα μπορέσεις να παραδεχθείς τα συναισθήματά σου, ούτε καν στον εαυτό σου.
Να δεις τον κόσμο σου να καταρρέει τριγύρω μα και μέσα σου.
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως κάποια όνειρά σου δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ και ακόμη πως ποτέ δε θα καταφέρεις να τα έχεις όλα.
Πρέπει να αναγνωρίσεις, λόγω εμπειρίας και όχι θεωρίας, πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα, αφού επιθυμήσεις κάτι που δεν μπορείς να αγοράσεις.
Πρέπει να χάσεις το κορίτσι πριν βρεις το θάρρος να της εξηγήσεις.
Και πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις.

 

Μιλήσαμε όπως τα Κορίτσια –
Με αγαλλίαση, ώς αργά –
Διατυπώσαμε με θάρρος εικασίες, για τα πάντα, εκτός από το Μνήμα –
Το δικό μας, δεν μας αφορούσε.

Ορίσαμε τα Πεπρωμένα, ψύχραιμες –
Όσο ήμασταν – εμείς – οι Διευθέτες –
Κι ο Θεός, Εταίρος Σιωπηλός
Στην Εξουσία μας –

Μα επιμείναμε με αγαλλίαση βαθύτερη, στον Εαυτό μας
Όπως θα ήμασταν – εν τέλει –
Όταν μες στη θαλπωρή, τα Κορίτσια γίνονται Γυναίκες
Κατακτάμε – Αναβαθμούς –

Χωρίσαμε μ’ ένα συμβόλαιο
Ν’ αγαπιόμαστε, να γράφει η μια στην άλλη
Αδύνατα όμως και τα δύο, έκρινε ο Θεός
Πριν καν βραδιάσει πάλι.

~ Emily Dickinson, J 586 / Fr 392, μετάφραση: Αντωνία Γουναροπούλου

 

Λεηλασία
Αποστολίδης Ρένος.

Θάρθει μιά νύχτα
Που θ'άκούσεις
Χτύπους βαριούς.
Καί θάν' οί άνθρωποι
Που ήρθαν με τό πρόσωπό τους
το άληθινό.
Θ' ανοίξεις
σα να το περίμενες,
σα να μήν ήσουνα
παιδάκι όχτώ χρονώ...
Θα μπούν
Και θάναι όλοι
κ' οι έχθροι
κ' οι ξένοι
κ' οι φίλοι.
Μάταια θα ψάξεις να διακρίνεις
ίχνη τύψης
στα πρόσωπα.
Δε θα ψάξεις.

Πρίν μιλήσουν
Θάχεις καταλάβει...
Ήρεμα τότε
θα βγάλεις τό πουκάμισό σου
και θα τούς το δώσεις.
Δε θ'αφήσεις διόλου νά κοπιάσουν:
Θα τους όδηγεις
να παίρνουν
να παίρνουν
να παίρνουν
καμία υποψία να μη τους απομείνει
πως δε τα πήραν όλα.
Τίποτε να μη περισωθεί
Θα τελειώσουν,
καποτε,
και θα φύγουν ίκανοποιημενοί...
Την ώρα έκείνη
πάλι έσύ θα κλάψεις...

 

Φάσματα, Ρίτσος

Έξω στο κρύο, πάντοτε κάτι χάνουμε - είπε -
ίσως αυτό που οπωσδήποτε θα χανόταν μια μέρα,
εκείνο που θαρρούμε πως υπάρχει, ενώ δεν υπάρχει -
ο δεύτερος τροχός της ωραίας, πανάρχαιης άμαξας π.χ.
εκείνης, ναι,που δεν είχε ούτε τον πρώτο της τροχό. Κι έτσι
με τις πολλές, εικονικές απώλειες, φτιάχνουμε - λέει -
μια πειστική, συγκεκριμένη εικόνα του ανύπαρκτου
που αξίζει πια τον πόνο και την ιστορία, την ώρα
που η άσκημη γριά σού χτυπάει με το νύχι το τζάμι
και σε καλεί αναπότρεπτα και πάλι μέσα

 

Αν επιβιώνεις, αν επιμένεις,
τραγούδησε, ονειρέψου, μέθυσε.
Είναι του κρύου ο καιρός: αγάπησε, βιάσου.
Ο άνεμος των ωρών
τους δρόμους σαρώνει, τις διαδρομές.
Περιμένουν τα δέντρα ― εσύ μην περιμένεις.
Είναι η ώρα να ζήσεις―
η μόνη και μοναδική.

Jaime Sabines

 

«Θέλω να σε φιλήσω εκεί που ο θάνατος μοιάζει πιο εύκολος, II»

Ενθουσιασμένη σε ανακάλυψα
Ανάμεσα σε ψυχές νεκρών να
παιχνιδίζουν γύρω σου

Κι ένιωσα τη γλώσσα σου στο αίμα μου

Όλοι μιλούσαν γι’ αυτό το πλεονέκτημα που θα μου αποκαλύψεις

Πες μου λοιπόν από πού βγαίνουν τόσοι νεκροί

Δεν είναι συναίσθημα η μελαγχολία μικρή Είναι τρόπος να υπάρχεις

Όπως όταν ξεκουράζεις το πρόσωπο στα γόνατά σου
Και κοιτάς έξω σαν να ακούς το κύμα
Από εκείνη τη θάλασσα που απαρνηθήκαμε

Κι αν πάλι βρίσκεις ερωτεύσιμες τις πλάνες
Πόσο λες να μας πονέσει η ελπίδα

Αν πρέπει να ταχτώ
Θα ταχτώ στη φαντασία

Εδώ που βρέχει
Κι εσύ είσαι πολύ όμορφη στη φωτογραφία

Φέρεις την κίνηση
Την μανία του πανικού

Μα τον εξεγερμένο έρωτά μας
Απειλεί η αγάπη ακόμα

Δεν ξέρουμε να λέμε σ’ αγαπώ
Χωρίς αλάτι στα χείλη

Θα ζήσουμε ανάμεσα σε δυο καθρέφτες

Τι έχει πάει τόσο λάθος μαζί σου
Για να μου αρέσεις τόσο πολύ

Θέλω να σε φιλήσω
Εκεί που ο θάνατος μοιάζει πιο εύκολος

Νίκος Ερηνάκης

 

I

Όλα τα σύννεφα εξομολογήθηκαν
Τη θέση τους ένας καημός δικός μου επήρε
Κι όταν μες στα μαλλιά μου μελαγχόλησε
Το αμετανόητο χέρι

Δέθηκα σ’ έναν κόμπο λύπης.

II

Η ώρα ξεχάστηκε βραδιάζοντας
Δίχως θύμηση
Με το δέντρο της αμίλητο
Προς τη θάλασσα
Ξεχάστηκε βραδιάζοντας
Δίχως φτερούγισμα
Με την όψη της ακίνητη
Προς τη θάλασσα
Βραδιάζοντας
Δίχως έρωτα
Με το στόμα της ανένδοτο
Προς τη θάλασσα

Κι εγώ – μες στη Γαλήνη που σαγήνεψα.

III

Απόγευμα
Κι η αυτοκρατορική του απομόνωση
Κι η στοργή τών ανέμων του
Κι η ριψοκίνδυνη αίγλη του
Τίποτε να μην έρχεται Τίποτε
Να μη φεύγει

Όλα τα μέτωπα γυμνά

Και για συναίσθημα ένα κρύσταλλο.

Κλίμα απουσίας, Ελύτης

 

Μπ. Μπρεχτ, «ΟΛΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ»


Ολα αλλάζουν.

Να ξαναρχίσεις μπορείς και με την τελευταία σου πνοή.

Μα ό,τι έγινε έγινε.

Και το νερό που έριξες στο κρασί σου

δεν μπορείς να το ξαναβγάλεις.

Ο,τι έγινε έγινε.

Το νερό που έριξες στο κρασί σου

δεν μπορείς να το ξαναβγάλεις·

όλα όμως αλλάζουν.

Να ξαναρχίσεις

μπορείς και με την τελευταία σου πνοή.

 

Προσγειώσεις

Σε λίγο θα προσγειωνόμουν
κι ετοιμάστηκα για κάθε ενδεχόμενο
αφού τα περισσότερα ατυχήματα
γίνονται στις προσγειώσεις
άλλωστε η προσγείωση η δική μου
είχε ήδη αναγγελθεί
στο τελευταίο μου ποίημα

Είχα πια βαρεθεί να περιίπταμαι
να εποπτεύω από ψηλά τα όσα συμβαίνουν
ήθελα τώρα το χώμα με τα χέρια μου να πιάσω
ακόμα και πάνω του να συρθώ , να ψάξω
να το γνωρίσω για τα καλά από την αρχή.

Προσγειώθηκα χωρίς κανένα πρόβλημα
μα μόλις πάτησα στο έδαφος
άλλαξα γνώμη, άλλαξαν και τα σχέδια
χρειάστηκαν κάποια τρεχάματα
γι ανεφοδιασμό με τρόφιμα
για να γεμίσουν καύσιμα οι δεξαμενές
και πάλι απογειώθηκα.

Είπα μου φτάνει
όσο ζυμώθηκα ως τώρα με το χώμα
όσο κατάφερα από κοντά τον κόσμο να γνωρίσω
καλύτερα είναι να περιίπταμαι
να εποπτεύω από τους ουρανούς τα πάντα
σχολιαστικά, χωρίς και πολλές ευθύνες

Το αεροπλάνο πήρε μεγάλο ύψος
αλλά καθώς έβλεπα γι άλλη μια φορά
τους ανθρώπους να μικραίνουν και να χάνονται, τους τόπους να μισοσβήνουν
τελικά να εξαφανίζονται
τρόμαξα κάποια στιγμή που δεν είχα
τίποτα από τη γη ν΄αγγίξω
κανέναν να πούμε δύο κουβέντες
να τον δεχτώ, να με δεχτεί, να τον απαρνηθώ, να μ΄αποδιώξει εκείνος.

Ώσπου επιθύμησα ξανά
συνωστισμούς και ρήξεις και συναρμογές
σωμάτων, αισθημάτων, ιδεών
νοστάλγησα ακόμα και το χιλιοπατημένο χώμα.

Ελπίζω τα καύσιμα να κρατήσουν
ως το επόμενο αεροδρόμιο
κι η νέα προσγείωση να είναι ομαλή.

Τ. Πατρίκιος

 

SHE WAS BEAUTIFUL....
.... but she didn't know what that meant.
When she was a little girl
they told her she was beautiful
but it had no meaning
in her world of bicycles
and pigtails
and adventures in make-believe.

Later, she hoped she was beautiful
as boys started taking notice
of her friends
and phones rang for
Saturday night dates.
She felt beautiful on her wedding day,
hopeful with her
new life partner by her side
but, later,
when her children called
her beautiful,
she was often exhausted,
her hair messily tied back,
no make up,
wide in the waist
where it used to be narrow;
she just couldn't take it in.

Over the years, as she tried,
in fits and starts,
to look beautiful,
she found other things
to take priority,
like bills
and meals,
as she and her life partner
worked hard
to make a family,
to make ends meet,
to make children into adults,
to make a life.

Now,
she sat.
Alone.
Her children grown,
her partner flown,
and she couldn't remember
the last time
she was called beautiful.

But she was.
It was in every line on her face,
in the strength of her arthritic hands,
the ampleness that had
a million hugs imprinted
on its very skin,
and in the jiggly thighs and
thickened ankles
that had run her race for her.

She had lived her life with a loving
and generous heart,
had wrapped her arms
around so many to
to give them comfort and peace.
Her ears had
heard both terrible news
and lovely songs,
and her eyes
had brimmed with,
oh, so many tears,
they were now bright
even as they dimmed.

She had lived and she was.
And because she was,
she was made beautiful.


~ Suzanne Reynolds, © 2019
Photo credit: Nina Djerff
Model: Marit Rannveig Haslestad

 ​

 

Σάρκινος λόγος

Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω.

Σου δέομαι: κρύψου· γίνε αόρατη για όλους· ορατή μόνο σ᾿ εμένα· καλυμένη

απ᾿ τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο

διάστικτο απ᾿ τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών. Οι πόροι σου εκπέμπουν

φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα· αρθρώνονται απόρρητες λέξεις·

τριανταφυλλιές εκρήξεις απ᾿ την πράξη του έρωτα. Το πέπλο σου ογκώνεται, λάμπει

πάνω απ᾿ τη νυχτωμένη πόλη με τα ημίφωτα μπαρ,

τα ναυτικά οινομαγειρεία·

πράσινοι προβολείς φωτίζουνε το διανυκτερεύον φαρμακείο· μια γυάλινη σφαίρα

περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία της υδρογείου. Ο μεθυσμένος τρεκλίζει

σε μια τρικυμία φυσημένη απ᾿ την αναπνοή του σώματός σου. Μη φεύγεις. Μη φεύγεις.

Τόσο υλική, τόσο άπιαστη. Ένας πέτρινος ταύρος

πηδάει απ᾿ το αέτωμα στα ξερά χόρτα. Μια γυμνή γυναίκα ανεβαίνει την ξύλινη σκάλα

κρατώντας μια λεκάνη με ζεστό νερό. Ο ατμός τής κρύβει το πρόσωπο. Ψηλά στον αέρα

ένα ανιχνευτικό ελικόπτερο βομβίζει σε αόριστα σημεία. Φυλάξου.

Εσένα ζητούν. Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου. Το τρίχωμα

της κόκκινης κουβέρτας που μας σκέπει, διαρκώς μεγαλώνει

γίνεται μια έγκυος αρκούδα η κουβέρτα. Κάτω απ’ την κόκκινη αρκούδα

ερωτευόμαστε απέραντα, πέρα απ᾿ το χρόνο κι απ᾿ το θάνατο πέρα,

σε μια μοναχική, παγκόσμιαν ένωση. Τι όμορφη που είσαι. Η ομορφιά σου με τρομάζει.

Και σε πεινάω. Και σε διψάω. Και σου δέομαι: κρύψου.

Γιαννης Ριτσος