Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 


Χάθηκες…
Που ήσουν;
Έλειψες καιρό… πολύ καιρό…
Κι είχα αρχίσει να το συνηθίζω
Ήσουν μαζί μου βέβαια
Το ξέρεις
Ήσουν εντός μου…
Όμως γυρνούσα πάντα το κεφάλι στις γωνιές των δρόμων
Μην τύχει να σε δω
Το βήμα σου…
Εκείνο το αντάρτικο χαμόγελο
στα μάτια σου…
την ενοχή
πως πάλι άργησες, πάλι έπρεπε να περιμένω…
Δυο λεπτά ή τρία ή πέντε το πολύ…
Δεν μου είχε περάσει απ’το νου
πως θα έρχονταν οι εποχές που τα λεπτά θα ήταν ημέρες
μήνες και χρόνια…

Είχες χαθεί… που ήσουν;
Έλειψες καιρό…
Εχθές μονάχα έγινε ένα μικρό θαύμα
και σε αντίκρισα μες στο δωμάτιό μου!
Καθόσουν στην καρέκλα μου
Φορούσες ένα μπλουζάκι μου
Όπως τότε
Πάλευες, νομίζω
να χαμογελάσεις πάλι
Αλλά έμοιαζε με μορφασμό πόνου τούτο το χαμόγελο
Έψαξα για το βλέμμα σου
Μα εσύ κοιτούσες χαμηλά…
Ζύγωσα με την καρδιά μου ανάστατη
να νιώσω την αύρα σου, το άρωμά σου
μα μόλις σε πλησίασα αρκετά
στη στιγμή
χάθηκες πάλι…

Κι ωσότου η οδύνη από αυτό το νέο χωρισμό
να γίνει σύννεφο ή σκιά και να διαλυθεί στο άπειρο
άκουσα τη φωνή σου σιγανή
να έρχεται
σαν ψίθυρος
Λησμόνησέ με…D.P.

κι έγειρα στο κρεβάτι μου
μαζί με τη σιωπή μου
μαζί με την κραυγή μου
μαζί με το τίποτα
που είχες για μια στιγμή άφατης ηδύτητας
γεμίσει με το όλο…

 

 

ΆΡΠΑΓΕΣ

Άρπαγες
φονιάδες σιωπηλοί
σύμβολα που ακόμα καίνε
αιώνες που ματωμένοι σέρνονται
όπως τα πληγιασμένα πόδια
ορφανών παιδιών

Άρπαγες
ληστές εσταυρωμένοι
βασιλιάδες πατροκτόνοι
και μοιχοί αυτοκράτορες
λάβαρα που κυματίζουν έρημα
όπως οι γενναίες ψυχές
φυλακισμένων ασκητών

Άρπαγες
θνητοί θεοί
κι ανάξιοι ρασοφόροι
στου Γολγοθά το πανίερο αίμα
έσκυψαν να πιούν
οι Πρίγκιπες της Αδειοσύνης
και δίπλα στο Πανάγιο Τάφο
έχτισαν ένα ναό
αφιερωμένο στο Τίποτε…



...Ο χρόνος ψέμα
απ’το χρόνο δανείζεται
κι ο πόνος αίμα
απ’το πόνο ποτίζεται

φλογερά φιλιά
από άσαρκα χείλη
στο απόγειο της μάχης
στης ζωής σου το δείλι

Ο φόβος σπέρμα
απ’το φόβο δανείζεται
κι ο θάνατος σκοτάδι
απ’τη ψυχή σου στολίζεται…

Ο φθόνος βλέμμα
απ’τη Στύγα δανείζεται
κι ο τρόμος αίμα
απ’το τρόμο ποτίζεται

Άρπυιες νύχτες
συλλέγουν σάρκες
κραυγές αντάρτες
θανατοδείχτες

Όλα τελειώνουν
τούτες οι ώρες
σαν φίδια ζώνουν
άρρωστο αίμα
σεντόνια θάνατοι
το μαύρο σπέρμα

Άρπαγες ήλιοι
νοσηροί και πόρνοι
της ζωής σου έδυσε
το πρωτονεύμα
εκπορνεύτηκες
στον Χιλιονόματο δόθηκες
πρόστυχο γεύμα…

...Ένοχος ο ουρανός
και η σελήνη θριαμβεύει πάλι
πως επιτρέπεις Ασημένιε Χορευτή
να διακορεύουν τα παιδιά σου;
πως αντέχεις Μέλαινα Κυρά
που βλέπεις να ανασκολοπίζουν
τα ακριβά σου τέκνα;

Έχει δύσει τούτος ο κόσμος
και αρνείται να πενθήσει ο χρόνος
φύλαξε όμως τις παλιές μοναξιές σου
κράτησε την οργή, το θυμό σου,
ένα σύμπαν καινούργιο χτίζεται τώρα
και χρειάζεσαι θύελλες στο βλέμμα σου
για ν’αντέξεις το τρόμο
και χρειάζεσαι όλη την αγάπη σου
για ν’αντέξεις το άδειο

ένα σύμπαν ολοκαίνουργιο
ετοιμάζεται τώρα
διάλεξε με ποιον θα κατοικήσεις
στη φωλιά των νεκρών προσευχών
με τη φωτιά Προμηθέας σε αφιλόξενη κλίνη
με το χώμα σάβανο, γενέθλια γη
ή με το όνειρο αντάρτη
φωτοδότη αστέρα
και πολεμιστή…D.P.

 

 


Φαράγγι

Το πέρασμα ήταν κλειστό
μα το ανοίξαμε μαζί
οι λογισμοί προηγήθηκαν
οι ανάσες λείαναν το έδαφος
τα δυνατά σινιάλα
από τα καρδιακά σύμπαντα

κι έπειτα;
με ρώτησες…

Τα σώματα ακολούθησαν
αξεχώριστα
ένας κορμός ενιαίος
η ορμή, το πάθος
το ρέον θράσος ενάντια στο απόλυτο
ενάντια στο ανίκητο
που το φαράγγι αυτό
κρυπτικά για όλους
φανερώνει…

κι έπειτα;
ρώτησες δίχως να μιλάς

Οι λέξεις
Οι ακυρώσεις
Οι μάχες
Οι νίκες
Οι ματαιώσεις
Τα στερεώματα
Οι λόγχες
Οι λευκές σιωπές
Τα βλέμματα

Τα νεύματα…

Κι έπειτα;
σ’ακούω πάντα να ρωτάς

έπειτα
θα υπάρχεις πάντα εσύ…D.P.

 

Τί γυρεύει τὸ κορίτσι
στὸ σκοτάδι τῆς καρέκλας;
γρήγορα
καθὼς νυχτώνει τὸ φθινόπωρο
γδύνεται
μὲ σύννεφα μπροστὰ στὰ μάτια
μὲ τὴ βροχὴ μέσ᾿ στὸ κεφάλι
μὲ τὴ βελόνα στὴν καρδιὰ
βγάζει τὶς κάλτσες
βγάζει τὰ λουλούδια
πετάει τὸ φωτοστέφανο
ἔξω τὰ φύλλα τοῦ καιροῦ βάφονται μέσ᾿ στὸ αἷμα,

Μίλτος Σαχτούρης

 

Ἔχουν ἀρχίσει νὰ μὲ κυκλώνουν ἐπικίνδυνα οἱ ὧρες.
Ἀκούω τὰ φυλλώματα σήμερα
γίνηκαν ἀνήσυχα χορικά.
Πρέπει νὰ ζήσω τὶς ἀντίστροφες δυνάμεις.
Ὢ καρδιά μου - τρομαχτικότερη σελήνη!

Νίκου Καρούζου, Ἡ χρησιμότητα τῆς ἀπειλῆς

 

Καθισμένος ο γέρος σε μιαν άκρη,
εχάιδευε την πούτσα του
και του 'φυγε ένα δάκρυ.
- Πούτσε μου, πώς κατάντησες,
πώς έχεις τέτοιο χάλι.
Εσύ όταν έβλεπες μουνί
γινόσουν άνω- κάτω
εχάιδευες της καθεμιάς
τον μούνο και τον πάτο.
Τώρα κλεισμένος στο παχνί
δεν θέλεις πια παιχνίδια.
Κάθεσαι και αναπαύεσαι
στα ένδοξά σου αρχίδια.


(Ένα από τα πολλά που έλεγε η γιαγιά μου.)

 

Χτίσε το ποίημα, καθώς χτίζουν ένα σπίτι.
Γράφε ποιήματα με το ζόρι,
και, μάλιστα, τις μέρες που δέ θέ να γράψεις ποιήματα.
Καθόρισε, εκ των προτέρων, το θέμα και τη φόρμα των στίχων.
Σκάρωνε ποιήματα παίζοντας.
Άσε την Ποίηση των Ιδεών και των Συμβόλων και των Χρωμάτων.
Να προτιμάς τις Καθημερινές Εικόνες
και τα ασήμαντα διαδοχικά Στιγμιότυπα
τουτέστιν, την Φτωχή Ποίηση.
Γεια σου, Γκίνσμπεργκ, γεροπούστη!

Η.Π

 

Το εχει γραψει ενας παλιος ρεμπετης, της προπολεμικης χρυσης εποχης του ρεμπετικου, ο Στελιος Κερομυτης. Πληροφοριες ανεπιβεβαιωτες κενε πως εχει βαλει το χερακι του κσι ο Τσιτσανης, που ενθουσιαστηκε οταν το ακουσε, τοσο στη μουσικη, οσο και στο χαρακτηρισμο "ενδοξα αρχιδια".
Η πρωτη ισως εκτελεση του, με ελαφρως διαφορετικους στιχους (για αφιερωση οπου ταιριαζει,):

 

Ω εξαιρετικά! Ευχαριστώ για την πληροφορία .
Το ειχα ψάξει παλιότερα, αλλά δεν είχα βρει κάτι.
Ήταν Σμυρνιά η γιαγιά και πιθανολογώ πως κάποιος άλλος της το είχε μεταφέρει.

 

 


Στην κόψη του ξυραφιού…
Η φωνή μέσα μου σαν αντήχηση… σαν μυστικός ψαλμός…

Στην κόψη του ξυραφιού… έτσι να ζεις…

Το τέλος… ποιο τέλος;
Η αρχή… ποια απ’όλες;
Φροντίδα και μέριμνες… οι εποχές… η μια μετά την άλλη…
Ένας κατεστραμμένος πίνακας κάποιου ζωγράφου που πέθανε άγνωστος…
Χειροποίητο…
Ένα μισοσβησμένο ποίημα… δεν βγάζεις νόημα… λέξεις που χύθηκαν ανάκατες πάνω στο λαδωμένο χαρτί…
Η μοναξιά… αυτή σε σβήνει… σε ακυρώνει… σε κάνει άηχο… νιώθεις, έτσι λες… πως νιώθεις… όμως για σκέψου ένα πρωινό που θα φορέσεις τα ρούχα σου και δεν θα νιώθεις… φαντάσου…

Στην κόψη του ξυραφιού…
Η φωνή επιμένει… σαν ανάσα ετοιμοθάνατου… ρόγχος… αγωνία για ύπαρξη… αγωνία για οτιδήποτε… ακόμα και για το πέταγμα ενός πουλιού… Η φωνή ανασαίνει…

Στην κόψη του ξυραφιού… έτσι να αγαπάς…

Στο κάτω κάτω δεν ήξερες… πώς μπορούσες να ξέρεις; Τι είναι τα χέρια σου; Τι θα κρατήσουν; Τι είναι τα μάτια σου; Τι θα δουν; Πώς μπορούσες να ξέρεις; Τι είναι οι φλέβες σου; Ποιο αίμα τρέχει μέσα σου; Δεν θα μπορούσες να ξέρεις…
Ξεκίνησες κάποτε τις ανακρίσεις… ρωτάς το σώμα σου και δεν πονάει… ρωτάς το φόβο σου και δεν ουρλιάζεις… ρωτάς τις νύχτες και δεν ξημερώνουν…
Κανείς δεν ξέρει…

Στην κόψη του ξυραφιού…
Κλείνω τα μάτια μου… όχι για να σε κρατήσω μέσα μου… για να μην με απειλείς άλλο πια… κουράστηκα να σε κοιτάζω όπου γυρνώ… Ναι… σε ακούω άλλα δεν αντέχω άλλο να σε βλέπω
Στην κόψη του ξυραφιού… έτσι να πεθαίνεις…

Μην αγοράζεις άλλο χρόνο… δεν χρειάζεται… δεν πρέπει…
Μην αγοράζεις άλλα ψέματα...
Ήξερες!

Και βέβαια ήξερες…
D.P.

 

 



Η μόνη αναζήτηση είναι αυτή του Ρίγους.
Του Μεγάλου Ρίγους…
η μόνη πραγματική αναζήτηση.
όχι αυτή της αγάπης, της αλήθειας, του έρωτα…
ούτε αυτή της ευτυχίας, της αρμονίας, της δύναμης, της ισορροπίας…
ούτε ακόμα κι αυτή του αθέατου, του κεκρυμμένου, του απρόσιτου, του ιερού…
Η μόνη πραγματική αναζήτηση είναι αυτή του Ρίγους…
γιατί τούτη η αναζήτηση τα περιέχει όλα…
το Ρίγος περιέχει τα πάντα…
το Ρίγος είναι…
και μετά το είναι δεν υπάρχει τίποτα…
το Ρίγος είναι όπως η ανάσα… τόσο εύθραυστο, τόσο πολύτιμο, τόσο απλό…
τόσο μικρό
και τόσο μεγαλειώδες…
ποιότητες μονάχα
γεύσεις και αρώματα έχουμε απ’το Μεγάλο Ρίγος
κι όμως
είναι απ’αυτά που η καρδιά σημαίνει τις ώρες της Ύπαρξης
και η ψυχή φτερώνεται
και συνομιλεί με τα ασύνορα στερεώματα…
το άγγιγμα της αγαπημένης
το επίμονο βλέμμα ενός παιδιού που σε σταυρώνει
η μοναξιά σου
ένα ηλιοβασίλεμα που πλένει το πυρ με το νερό του αιώνιου
το πλατύ χαμόγελο του ακριβού σου φίλου
η αποδοχή της διαφορετικότητάς σου
το απαλό χάδι στο πρόσωπο της μητέρας
η πρώτη φορά που είπες ‘σ’αγαπώ’
η πρώτη φορά που σου είπαν ‘χωρίζουμε’…
η απόλυτη και τρομερή αλήθεια του θανάτου
η μελαγχολία σου τα κυριακάτικα απογεύματα
ένα ολάνθιστο ρόδο
η απώλεια
η τραγικότητα της θνητότητάς σου
το να είσαι ικανός να δέχεσαι
το να είσαι πρόθυμος να προσφέρεις
το απλωμένο χέρι ενός συνανθρώπου σου σε ανάγκη
ο ίλιγγος της πτώσης σου
και ο θρίαμβος όταν σηκώνεσαι όρθιος ξανά
η αγκαλιά…
ναι, η αγκαλιά!
Η στιγμή που τα γράφω όλα τούτα…
Το Ρίγος είναι…
και πέρα απ’το είναι
δεν έχει νόημα απολύτως τίποτα
πέρα από το είναι δεν ζει ούτε πεθαίνει τίποτε
μακριά απ’το Ρίγος δεν ανθίζει τίποτα
και η αναζήτηση είναι απλώς μια λέξη
Κι οι λέξεις… πώς να χωρέσουν το απέραντο οι λέξεις;
Πώς να χωρέσεις σε λέξεις ό,τι είναι αρχαιότερο απ’τις λέξεis.D.P.

 

ΟΙ ΠΑΡΘΕΝΕΣ (ΠΡΟΣΜΟΝΗ)

Νύχτες Παρθένες βαδίζουν σκυφτές
Στα μάτια καίει θαμπά το καντήλι
Πληγώνουν οι ώρες, πονούν οι σιωπές
Η προσμονή φλογίζει τα χείλη

Ελπίδες κουρνιάζουν στ’ αθώπευτα στήθη
Άγουροι πόθοι δονούν το κορμί
Στων ξοδεμένων ονείρων τη λήθη
όλα τ’ απόψε προσφέρουν σπονδή

Κάθε πρωί τους φόβους σκουπίζουν
απ’ της ζωής τους την έρημη αυλή
Μα σαν προφτάσει το δείλι γνωρίζουν
πως ο Μεσσίας δε θα φανεί..