Πώς διαχειρίζονται την ζήλια τους τα υποτακτικά ατομά;

Δεν το κρύβει. Άνθρωπος είναι, αν έχει και μια ηλικία μπορεί να ξεχάσει να το πει (το έχω ακούσει) 

 

Χαχαχαχαχα
Μου θυμίσατε μια παροιμία:
"Απ' την αγάπη που σου 'χω άντρα μου, ξέχασα και τ' όνομά σου"    

 

Κάποιες εξαιρετικές απόψεις έχουν γραφτεί και εδώ, για όποιον ενδιαφέρεται.

https://www.greekbdsmcommunity.com/threads/polyamorous-σε-m-s-d-s-και-vanilla-σχέσεις.5531/page-2

 

Οπως θα ελεγε ο επικτητος...τιποτα δεν μπορουμε να ελεγξουμε στην ζωη εκτος απο το μυαλο μας.....οταν προσπαθεις να βελτιωθεις συνεχεια η επομενη μερα δεν σε βρισκει το ίδιο. Αυτο σημαινει οτι δεν γενηθηκε κανενας χωρις το αισθημα της ζηλιας. Τι εκανες ομως γι αυτο; Αυτοι που κανουν την ερωτηση στον εαυτο τους και το παλευουν ...αυτοι ειναι.

 

Νομίζω ότι αυτό που θέλει να πει η @gaby_m είναι ότι όλοι μας κάποια στιγμή μπορεί να νιώσουμε το συναίσθημα της ζήλειας, και πως αυτό μπορεί να προκληθεί από μια σειρά παραγόντων (για τους οποίους μπορεί να ευθυνομαστε αποκλειστικά αλλά μπορεί και όχι).

Κάποια στοιχεία του χαρακτήρα ενός ανθρώπου, μπορεί να τον κάνουν πιο επιρρεπή στην ζήλεια αλλά δεν αποκλείεται άνθρωποι που δεν έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά να νιώσουν ζήλεια, δεν είναι κανείς αλώβητος και άτρωτος από αυτή.

Η σημασία της (προσπάθειας) αυτοπαρατήρησης, της ανάλυσης, της συνειδητότητας δεν ακυρώνεται.

Ωστόσο, μια ξερή ερμηνεία "ζηλεύεις γιατί είσαι ανασφαλής κι εγωιστής", το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δημιουργήσει μια χοάνη ενόχων, όπου αν πέσει μέσα αυτός που ζηλεύει, μάλλον είναι δύσκολο να βγει και σχεδόν απίθανο να καταφέρει να δουλέψει με τον εαυτό του και αυτό που νιώθει.

Δική μου εμπειρία, πάντως, μέχρι τώρα είναι ότι κανένας ανεξαιρέτως δεν είναι immune στην ζήλεια, ούτε οι υποτακτικοί, ούτε οι Κυρίαρχοι, ούτε κανένας, αυτό που κάνει την σημαντική διαφορά είναι ο τρόπος διαχείρισης του συναισθήματος αυτού, ειδικά στην αρχή, άμα τη εμφανίσει (μετά εύκολα γίνεται χιονοστιβάδα).
Ωστόσο, την έχω δει να ξεπετάγεται, έστω και με τις πιο ευφυείς "μεταμφιέσεις", σε όλους, ναι και σε όλους τους Κ της ζωής μου.  

 

Τους λογους που καποια ατομα ζηλευουν τους ειπαμε χιλιες φορες. Το οτι το διαχειριζεται το Κ επισης το ειπαμε. Μπορουμε να παψουμε να λεμε τα αυτονοητα και να πουμε, πως να την διαχειριστουμε; Ειναι αρκετα ξεκαθαρο το νημα. Δεν πραγματευετε την ζηλεια και τις αιτιες, αλλα τροπους διαχειρισης της, οχι;

 

Είσαι αναντικατάστατη σε τούτο το φόρουμ Λάρα.
 

 

1. αναγνώριση των συμπτωμάτων
2. συνειδητοποίηση του συναισθήματος
3. εκλογίκευση των αιτιών
4. αποδοχή

από κει και πέρα ξεκινάει η ανηφόρα και σίγουρα είναι ένας δρόμος που δεν μπορείς να διαβείς μόνη

 

Όσες φορές έφτασα να ζηλέψω μέσα σε μια σχεση,ήταν το σημείο εκείνο που συνειδητοποιούσα πως κάτι δεν πάει καλά και η ζήλια ήταν το καμπανάκι που με ειδοποιούσε.
Δυστυχώς ή ευτυχώς,ο μόνος τρόπος για να το διαχειριστώ,είναι να απομακρυνθω.

 

Θαρρώ πως ο τρόπος διαχείρισης είναι άμεσα συνδεδεμένος με την αιτία.
Εφόσον η αιτία δεν είναι η ίδια για όλους, πιθανόν χρειάζεται και διαφορετική αντιμετώπιση.

Κάποια άτομα ίσως τα βοηθούσε να μπουν σε ένα έτοιμο σχήμα, ώστε να μην έχουν να διαχειριστούν και το άγχος της αλλαγής αρχικά.

@dina
Ακριβώς έτσι αντιδρούσα κι εγώ, με τη φυγή*.
Δυστυχώς όμως, έτσι το έβρισκα ξανά μπροστά μου αργά ή γρήγορα.
Χαίρομαι που μέσα στο βδσμ, μου δόθηκε η δυνατότητα να αντιμετωπίσω αυτό το τερατάκι, ώστε να πάψει να δηλητηριάζει εμένα και τις σχέσεις μου.



*επειδή σε τέτοια θέματα το θεωρώ βλακεία να είμαι απόλυτη, ίσως σε κάποιες περιπτώσεις η φυγή να είναι η έσχατη μεν αλλά και καλύτερη λύση.

 

Καταρχήν θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους για τη συμμετοχή σας στο νήμα. Οι εμπειρίες και οι απόψεις όλων είναι πολύτιμες. Θα ήθελα, λοιπόν, να καταθέσω κι εγώ το βίωμα μου. Ξεκινώντας τις εμπειρίες μου στο χώρο, υπήρχαν στιγμές που ένιωθα ζήλια προς τους παρτενέρ μου, γεγονός που δημιουργούσε άσχημα συναισθήματα και σε εκείνους και σε εμένα. Μπαίνοντας σε D/s σχέση, ο Κύριος έθεσε από την αρχή την προϋπόθεση οτι δε θα με αφορά η ύπαρξη άλλων γυναικών. Ήταν για μένα σημαντικό άλμα πίστης το να συναινέσω σε κάτι τόσο σοβαρό, ιδίως αφού στη σχέση αυτή ο αισθησιασμός μου άνηκε καθ’ολοκληρίαν στον Κύριο. Πάλεψα πολλές φορές με τον εαυτό μου για να αποδεχτώ το γεγονός οτι ο Κύριος μπορεί να έχει όσες υποτακτικές θέλει ενώ εγώ ανήκω ερωτικά μόνο σε Αυτόν. Βάζοντας όμως τις προτεραιότητες μου, έκρινα οτι ο Κύριος μπορούσε να με εκπαιδεύσει και να με καθοδηγήσει σωστά, ώστε να εξερευνήσω την υποτακτική μου πλευρά εις βάθος, όπως ήταν και το ζητούμενο μου. Θέλοντας να βοηθήσω τον εαυτό μου να αποδεχθεί την κατάσταση στην οποία είχα συμφωνήσει, σκεφτόμουν οτι εφόσον δεν αντέξω, μπορώ πάντοτε να ζητήσω αποδέσμευση. Αυτό μου το είχε ξεκαθαρίσει εξ άλλου και ο Κύριος, κανείς δε μένει στην σχέση αυτή με το ζόρι, εάν δεν παίρνεις όσα χρειάζεσαι και δυστυχείς μέσα σε αυτή, μπορείς να φύγεις. Έχοντας αυτό στο μυαλό μου, ένιωθα πιο καλά. Την πρώτη φορά που αντιλήφθηκα οτι επισκέφθηκε τον Κύριο άλλη γυναίκα ένιωσα αρκετά αμήχανα και στενοχωρήθηκα. Το Σαββατοκύριακο εκείνο δε μιλήσαμε σχεδόν καθόλου. Ήμουν μουδιασμένη, σκεφτόμουν πώς θα μπορούσα να συνεχίσω να υπηρετώ τον Κύριο νιώθοντας το αγκάθι αυτό μέσα μου; Όταν το παράπονο και η στενοχώρια καταλάγιασαν σκέφτηκα οτι η θέση μου είναι να υπηρετώ, να αντέχω, να είμαι χρήσιμη και να κάνω υπερβάσεις στις προσωπικές μου αδυναμίες. Και αυτό έκανα. Σκλήρυνα μέσα μου, το ομολογώ, είδα τον εαυτό μου σαν ένα αντικείμενο που έπρεπε να λειτουργήσει όπως είχε εκπαιδευτεί και χωρίς κυκλοθυμίες. Στο κάτω κάτω αποδέχτηκα την προϋπόθεση που μου τέθηκε μπαίνοντας σε αυτή τη σχέση. Έδωσα χρόνο στον εαυτό μου να δω εάν αντέχω και άντεξα. Δίνοντας χρόνο στην κατάσταση και δρώντας με ηρεμία και οχι παρορμητικά, κατάλαβα οτι δεν αλλάζει κάτι στη μεταξύ μας σχέση. Ο Κύριος δε μου φέρθηκε διαφορετικά από ότι πριν, ίσα ίσα εγώ ήμουν λίγο αμήχανη απέναντί Του αλλά αυτό ξεπεράστηκε πολύ γρήγορα. Από τότε έχουμε κάνει άπειρες συζητήσεις σχετικά με τη ζήλια, έχουμε αναλύσει υποθετικά σενάρια και έχω κάνει και αντίστοιχα τάσκ. Σκέφτομαι με ηρεμία, αναλύω το μυαλό και το συναίσθημα μου και ανακαλύπτω τη ρίζα της ζήλιας στον ψυχισμό μου. Πλέον έχω φτάσει στο σημείο να θέλω να βιώσω ένα τέτοιο σκηνικό, για να δω εάν τελικά θα ζηλέψω ή θα αντέξω. Θέλω να αντέξω και νομίζω οτι το μπορώ. Συνοψίζοντας λοιπόν ο προσωπικός μου τρόπος που διαχειρίζομαι τη ζήλια περιλαμβάνει τον έλεγχο της παρόρμησης, την αποδοχή της θέσης, την εκτίμηση των θετικών στοιχείων της σχέσης, την εκτόνωση των αρνητικών συναισθημάτων, είτε με κάποια δραστηριότητα (γράψιμο, διαδίκτυο, έξοδο, μουσική, περπάτημα κ.α.) , είτε με συζήτηση με τον Κύριο σε ήρεμους τόνους. Πάντα θα υπάρχει στιγμή που επηρεάζομαι από το συναίσθημα μου. Φροντίζω όμως να μην το εκδηλώνω, δεν το αφήνω να με κυριαρχήσει, αμαυρώνοντας ό,τι με κόπο έχω κερδίσει.

 

Με συγκίνησες με την υπερβολή σου, σ ευχαριστω!

Ξερεις παντα θυμαμαι απο τοτε που πρωτακουσα, μια ρυση του Χενρι Φορντ, που λέει, είτε πιστευεις πως μπορείς, είτε πιστεύεις πως δεν μπορείς, έχεις δίκαιο.
Τι ήθελε να πει μ αυτο: Οι πεποιθησεις που κουβαλουμε καθοριζουν το πιθανο αποτελεσμα. Αν μεσα μου ειμαι πεπεισμενος πως "σιγουρα" ειναι ενας δρομος που δεν μπορω να διαβω μονος, ποτέ δεν θα ψάξω τρόπους να το κανω μονος, δεν πιστευω πως μπορω, συνεπως δεν μπορω. Αν μεσα μου έστω υποπτεύομαι πως παίζει και να μπορώ μια χαρα και καλύτερα, να τον διαβω μόνος, το μυαλό μου θα λειτουργεί προς την κατεύθυνση του να βρω τροπους, εργαλεία να το κανω, κι έτσι αυτό που πιστεύω καταλήγει να γίνεται, μονο και μόνο επειδή πίστεψα σ αυτο.

Δοκιμασα την (απο) φυγη, κατεληξα πως για μενα που εχω ως στοχο να γινω οσο πιο Ελευθερη αντεχω να γινω, δεν ειναι μακροπροθεσμα λύση. Οδηγει σε ανελευθερια. Το να βρεις την δυναμη εστω και κατακερματιζοντας το ολο σε κομματια, να τα αντιμετωπιζεις το ενα μετά το άλλο, να επιλυνεις το ενα μετα το άλλο, οταν το ξανανιωσεις, θα ξερεις πως να το διαχειριστεις αποτελεσματικα ολο και γρηγοροτερα ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΕΙΣ.

Δεν γεννήθηκα ζηλιάρα.
Έγινα μέσα απο τις εμπειρίες μου.
Κι αρνιεμαι να επιτρεψω στις εμπειρίες μου να διαμορφώσουν το ποια είμαι και γίνομαι.
Μόνο αντιμετωπίζοντας την καταμέτωπο μπορείς σιγά σιγά να την γνωρίσεις, κατανοήσεις και ελέγξεις. Ο απέναντι μπορεί να βοηθήσει να κατανοησεις, αν εχει ο ίδιος τις γνωσεις, μπορει να σου βαλει τασκ, μπορει χιλια πραματα. Αλλά την διαδρομη μονος του ο καθενας την κανει, οσο αντεχει και μπορει.

Παντως με το που κατάφερα να παψω να ζηλευω, εμαθα και να φευγω απ όπου δεν ειμαι καλα, ότι ή όποιος κι αν είναι εκεί που δεν περνω καλα. Και πολλά άλλα άλλαξαν, επειδή δεν είναι ένας τομέας μόνο που επηρεάζεται από τα ανεπιλυτα μας.

Το πόσο ευθύνεται και σε τι ποσοστό, το ξεπερασμα της ζηλειας (ή μάλλον όσων προκαλούσαν ζήλεία), με το οτι πλεον δεν είμαι σκλαβα ή υποτακτική, ακόμα το διερευνώ.

Οπότε προσέχετε τι εύχεστε, μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγές που δεν συν-υπολογίσατε.  
Όλα έχουν τίμημα. Όλα όμως.