Πώς διαχειρίζονται οι Κυρίαρχοι/ες τη ζήλια των υ/σ τους;

προεξοφλείται αυτό;

 

Σαφώς

 

ok, εσείς είστε οι Κ, εσείς ξέρετε...

 

Υποθέτω ότι εννοείται πως με την στάση σας, δεν επιτρέπετε να ευδοκιμήσει τέτοιο συναίσθημα και όχι να το αποκρύψει το υ.
Διόρθωστε με αν κατάλαβα λάθος.

 

Kάτι πριν, ή μάλλον πέρα από αυτά:
Δεν υπάρχει τίποτε προς διαχείριση όταν η ζήλεια είναι ξεκαθαρισμένος λόγος είτε μη έναρξης, είτε άμεσης διακοπής της οποιασδήποτε αλληλεπίδρασης σε επίπεδο Κ/υ.

 

Καλά ζήλεψε, δεν σκότωσε και άνθρωπο. Εσάς ζήλεψε...λογικό είναι, αλλιώς μπορεί να σας έχει γραμμένο εκεί που δεν πιανει μελάνι. Να κι αν πας, να κι αν δεν πας   είναι αναμενόμενο συναίσθημα η ζήλεια, αναμενόμενη και η διαχείριση της τόσο από το υπό, όσο και από το Κ. Λες και δεν συμβαίνει κάθε μέρα. Πφ.  

 

Για να πω την αλήθεια, εάν είναι ό,τι θέλω, όπως θέλω και όταν θέλω, μου είναι παντελώς αδιάφορο το αν και πού με έχει γραμμένο.
Ομοίως και προσωπικά, μου είναι αδιάφορο το αν η ζήλεια έχει λογική, το ότι είναι αναμενόμενη ή ευρύτατα διαδεδομένη. Ως έκφραση-εκδήλωση-συμπεριφορά, δεν τη θέλω στις σχέσεις μου. Και δεν την έχω.

 

Επιτρέψτε μου παρακαλώ μια ερώτηση, εάν η σ σας, έρθει σε εσάς, τον αφεντη της, και επικοινωνήσει τα πρώτα τσιμπήματα ζήλιας με σκοπό να τα διαχειριστειτε ή να την βοηθήσετε να τα διαχειριστεί δεν θα το πράξετε?

Λαμβάνω ως δεδομένο, εφόσον μιλάμε για υ/σ ότι το αίσθημα της ζήλιας επικοινωνηθει στον Κ με τον ίδιο τρόπο και λογική που επικοινωνείτε ο τυχόν φόβος, αμφιταλαντευση, προβληματισμος κτλ.

Εάν ο Κ "ρυθμιστής της οδυνης και ηδονής" (κατά τον @DreamMaster) δεν ασχοληθεί και ρυθμίσει και αυτό το συναίσθημα προβληματιζομαι μήπως αυτό τελικά γιγαντωθεί και βλάψει τη θέση σαν σαράκι εκ των έσω αφού πλέον δεν θα μπορεί να είναι "ό,τι θέλω, όπως θέλω και όταν θέλω" όπως έχετε πει.

 

Eίναι σχεδόν καθολικό πως η υ θα αισθανθεί και ζήλια για τον Κ της. Δεν είναι ούτε κακό, ούτε καν κατακριτέο. Το πως θα την διαχειριστεί, εκφράσει, επικοινωνήσει... εναπόκειται αποκλειστικά στον Κ. Δεν μπορεί να υπάρξει εντολή μη ζηλέψεις. Είναι σαν να δίνεται εντολή μη πονέσεις. Στη διαχείριση είναι η ουσία.

 

Η ζήλεια είναι σαν όλα τα τέρατα. Το σκοτώνεις πριν σε σκοτώσει.
Κι εφ' όσον τρέφεται με τη σκέψη, κατευθύνεις τη σκέψη της υ σε πιό δημιουργικά καθήκοντα.
Η προτεσταντική αντιμετώπιση της ζήλειας πάντα έχει αποτέλεσμα.

 

Πιστέψτε με, δεν θα έρθει. Αλλωστε ήδη θα γνωρίζει πως δεν θα το πράξω.

Δεν αποκλείεται να συμβεί κάτι τέτοιο. Και τότε η σχέση τελειώνει.

ΥΓ: Ειρήσθω εν παρόδω πως σε ότι με αφορά, η αντιμετώπιση της ζήλειας έτσι όπως την περιέγραψα είναι-μεταξύ άλλων- συμπέρασμα-επιλογή κατόπιν δοκιμών του παρελθόντος και μου προσφέρει το βέλτιστο αποτέλεσμα με ταυτόχρονη οικονομία χρόνου και δυνάμεων.