Εγώ

Part I, IP: 155.100.125.130

Ανοίγω τα μάτια μου, 11 το πρωί.
Μέσα στα τόσα άσχημα η καραντίνα κατάφερε να προσφέρει, σε πολλούς, κάτι που μέχρι πριν από αυτή ήταν άπιαστο όνειρο. Χρόνο. Ανάβω το πρώτο τσιγάρο της ημέρας, ντύνομαι βιαστικά και φεύγω για το γραφείο.
Το γραφείο. Μέχρι χθες ένας χώρος μάχης, κάθε πρωί, μέχρι αργά το μεσημέρι, πολλές φορές μέχρι αργά το βράδυ. Από τις 10 Μαρτίου ένας χώρος χαλάρωσης.
Στάση για καφέ, δεύτερη στάση για προμήθεια τσιγάρων και το κλειδί στην πόρτα. Κάθομαι στον δερμάτινο καναπέ. Ούτε τον υπολογιστή δεν άνοιξα. Κάποια στιγμή της ημέρας ίσως δουλέψω, για μια, δυο ώρες. Και να μην το κάνω, δε βαριέσαι… κι αύριο μέρα είναι.

Ανάβω τσιγάρο και πίνω την πρώτη τζούρα καφέ. Μπαίνω στο κινητό. Βαρετά παιχνίδια, social media. Μπαίνω στις επαγγελματικές ομάδες στο Facebook. Τα ίδια και τα ίδια. Έχω κάνει ένα ποστ προβληματισμού για τον κορωνοϊό που δεν το κατάλαβαν και πολλοί, ως συνήθως. Δε βαριέσαι, σε πέντε, έξι μήνες θα το καταλάβουν. Θα το επαναφέρω τότε.

Μπαίνω απρόθυμα στην ομάδα. Με έχει κουράσει η οπαδική μάχη για το καλύτερο κόμμα και τον καταλληλότερο πρωθυπουργό. Μία από τα ίδια και σήμερα. Η πανομοιότυπη διαχείριση ενός προβλήματος είναι σωστή όταν εφαρμόζεται από τον Α και λάθος όταν εφαρμόζεται από τον Β. Και αντιστρόφως.
Περνάω στα γρήγορα τα ποστ για να πάω παρακάτω. Να πάρω την καθημερινή δόση απύθμενης ηλιθιότητας και μετά να διαβάσω καμιά είδηση. Ίσως να πάρω τηλέφωνο τον Δημήτρη, να συζητήσουμε τα λάθη στην στατιστική εικόνα του κορωνοϊού.

Για στάσου, αυτό τι είναι; Τι λέει αυτή; Μια τεράστια ανάρτηση με μια πλήρη μαθηματική απεικόνιση αυτού που ζούμε. Μέσα στο καζάνι παραγωγής καφρίλας κάτι διαφορετικό, χωρίς καμία αναφορά σε κόμματα.
Διαβάζω με λαιμαργία. Το άτομο έγραψε αυτό ακριβώς που λέω και δεν μπορεί ή δεν θέλει να με καταλάβει κανένας. Με τη διαφορά ότι έτσι όπως το έγραψε αυτή δεν μπορεί κανένας να της πει ότι κάνει λάθος. 17 συνδέσμους. Έχει 17 συνδέσμους μέσα στο κείμενο της που τεκμηριώνουν κάθε τι που λέει. Ο λόγος της στρωτός, απλός, μα απόλυτη συνέχεια και ισορροπία.
Μέσα στον ενθουσιασμό μου ούτε κατάλαβα πότε τελείωσα το κείμενο και μπήκα στο messenger.

"Καλημέρα σας. Υπέροχη ανάλυση, συγχαρητήρια. Θα μπορούσα να την αναδημοσιεύσω;"

Κάθομαι στον υπολογιστή. Έχει προηγηθεί η μεταφορά καφέ, τσιγάρων και παρελκόμενων, μια τυπική διαδικασία. Το CPU λειτουργεί μόνιμα, ανοίγω την οθόνη και μου ζητάει κωδικό. Καταραμένο GDPR, τι να τον κάνω τον κωδικό σε ένα γραφείο που μπαίνω μόνο εγώ;
Ανάβω ένα ακόμα τσιγάρο. Χτυπάει το κινητό, ο Άρης, τον είχα ξεχάσει. Να ανοίξω το teamviewer, ok. Τελειώνει τη δουλειά του στα γρήγορα, δυο τσιγάρα δρόμος.
Απάντηση από την "17 σύνδεσμοι", παραδόξως την ανοίγω στον υπολογιστή.

Δεν ξέρω αν μου άρεσε η απάντηση. Από τη μια λέει πολλά, σαν να ψάχνει αφορμή για επικοινωνία, από την άλλη νιώθω ότι βγάζει μια ψύχρα το κείμενο. Δεν ξέρω γιατί. Ποια είναι;
Μπαίνω στο προφίλ της. Είναι δημόσιο. Μάλλον ψηλή, μαύρα μακριά σγουρά μαλλιά, σε καμία περίπτωση αδιάφορη. Κολλάω στο βλέμμα της. Αυτό το βλέμμα... Ένας επιφανειακός δυναμισμός και μια πλημμύρα υποτακτικότητας. Ένα σκοτάδι που δείχνει να ψάχνει φως. Πολλές φορές βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε. Αυτό κάνω αυτή τη στιγμή; Και γιατί να θέλω να το δω σε αυτή;
Αίτημα φιλίας, αναδημοσίευση του άρθρου στον τοίχο μου, γράφοντας το όνομα της. Η ομάδα είναι κλειστή, δεν μπορώ να το αναδημοσιεύσω απευθείας, για αυτό και την ρώτησα.

"Φροντίζω πάντα η κριτική μου να είναι ανάλογη της εικόνας που εισπράττω.
Πραγματικά δικά μας είναι μόνο τα συναισθήματα και οι σκέψεις μας. Σε κάθε περίπτωση ρώτησα γιατί το δημοσιεύσατε σε μια κλειστή ομάδα.
Ευχαριστώ, το έχω δημοσιεύσει ήδη"

Τιμή της; Κατά μία έννοια είναι τιμή της, αν σκεφτείς ότι εδώ και πολλά χρόνια έχω κάνει μόνο τρία αιτήματα φιλίας σε ανθρώπους που δεν έχω γνωρίσει δια ζώσης ή έστω επικοινωνήσει τηλεφωνικά. Αυτό όμως δεν το ξέρει. Γιατί θεωρεί τιμή ένα αίτημα φιλίας από έναν άγνωστο; Είναι δυνατόν; Κάνει παιχνίδι;
Κοριτσάκι παίζεις με την τύχη σου. Αυτό που θέλω το παίρνω πάντα, σε όποιο βάθος χρόνου, υπό την αίρεση να εξακολουθώ να το θέλω. Δώσε μου τώρα μια χαζή απάντηση να αποφασίσω ότι δεν θέλω να ασχοληθώ, να γλυτώσεις κι εσύ τα κακά ξεμπερδέματα.
Στέλνω μήνυμα.

"Κοινότυπο, αλλά είμαι υποχρεωμένος με τη σειρά μου να σας ευχαριστήσω για την αποδοχή.
Δεν θεωρώ τιμή μια εικονική ηλεκτρονική φιλία. Παρόλα αυτά θεωρώ υποχρέωση τη συναναστροφή με ανθρώπους που μου έκανε εντύπωση ο ισορροπημένος λόγος τους και ο ορθολογισμός τους."

Sorry, what? Τι ακριβώς μου λέει; Κρατάει αποστάσεις; Για ποιο λόγο; Εισέπραξε ότι τρέχω προς το μέρος της; Δεν πάμε καλά. Άκου, τα υπόλοιπα είναι περιττά!

"Τα θέλω εκάστου είναι προσωπική υπόθεση του ιδίου. Μία και μόνο τοποθέτηση δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι αφορμή γνωριμίας.
ΥΓ. Είσαστε σε καλό δρόμο, μου έκανε πράγματι εντύπωση το τελευταίο σας μήνυμα, Αλεξάνδρα."

48 ώρες μετά, η ώρα περνάει κι εγώ συνεχίζω τη μέρα μου με τη ρουτίνα των ημέρων. Καραντίνα power! Το ότι θα ερχόμουν στο γραφείο και θα καθόμουν να ακούω μουσική στο you tube ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Καλό το Netflix, αλλά πονάνε και τα μάτια μας από ένα σημείο και μετά, Είμαστε και μεγάλοι άνθρωποι, 45 Μαΐων.
Μήνυμα στο messenger. Έχετε σκοπό να με αφήσετε ήσυχο; Καραντίνα λέμε, lock down, you know?
Ώπα! Το κοριτσάκι. Βρε, βρε...

Τι μαλακίες γράφει 45 χρονών γυναίκα... θα τη χτύπησε η καραντίνα στο κεφάλι.
Λες και της έκανα πρόταση να βγούμε!
Κοριτσάκι, αν θέλεις να ασχοληθώ μαζί σου πες κάτι έξυπνο.

"Μετά την πρώτη επαφή θεωρώ τον ενικό αυτονόητο, Αλεξάνδρα. Ο πληθυντικός κερδίζεται."

Ματς μπέτερ… Η τοποθέτηση της στο Facebook έδειχνε συγκροτημένη σκέψη, αυτός ήταν και ο λόγος που την πρόσεξα άλλωστε.
Ήρθε νωρίς αυτό το μήνυμα.. Αν είχα περισσότερο χρόνο να μπω στο μυαλό σου θα είχα δρομολογήσει τα πάντα. Να σου δείξω τον κόσμο μου τώρα; Δε συνηθίζω τέτοιες βιαστικές κινήσεις αλλά κάτι μου λέει πως ακόμα και να τρομάξεις θα επικοινωνήσεις ξανά...
Μάθε πρώτα και θα ακολουθήσει η αποπλάνηση σε δεύτερο χρόνο. Εμένα που με βλέπεις έχω δει το μη αναστρέψιμος, χα!!
Οκ, λοιπόν, ας μην ρωτούσες...

"Διάβασε, έχεις μια εβδομάδα. 7 κάθε ημέρα. Μόλις τελειώσεις μπορείς να στείλεις...
BDSM Εμπειρίες "

 

Mπορούμε να ρίξουμε μια ματιά και εμείς;

 

Φυσικά.

 

Μοναδικος κι αμιμητος.
Γαμω τις ιδεες.
Διπλωνω στα δυο τα δυο μου μετρα και υποκλινομαι.

 

Πανεμορφο και σπιριτουοζικο αυτο που γραψατε και κανατε! Και το αναρτησατε αμφοτεροι ακριβως στις 5! Σας φανταζομαι με το δαχτυλο στο κουμπι και μολις γυρναει 5 ενας απο τους δυο να φωναζει "τωρα"!

Εγραψα ακριβως τα ιδια και στο διδυμο νημα (εκτος απ' το υστερογραφο)  

 

Too good and true, αναμένουμε τη συνέχεια!!!!

 

Απίστευτοι! Τι ωραία ιδέα!

 

Μπορείς να κάνεις κι εσυ το ίδιο, να της στέλνεις στα καρδιτσιώτικα (καραγκούνικα) και το κομενάκι να σου απαντάει στα ποντιακά!

Θα γράψεις ιστορία!!!

 

Νικ μεγιστε, εξαιρετικη ιδεα και θα την εκανα πραξη σε πρωτη ευκαιρια, αλλα αφενος δεν ξερω καλα τα καρδιτσιωτικα (ο,τι εχω μαθει απο τις επαφες με τους αυτοχθονες), αφεδυο αγνοω εντελως τα ποντιακα.
Στα καρδιτσιωτικα ισως βοηθησει η @dina
και στα ποντιακα εσυ, που απο ο,τι ειδα το ξερεις το άθλημα.

 

Καταπληκτική ιδέα!!! Η ιστορία διαβάζεται απνευστί!!! Και, φυσικά, περιμένουμε τη συνέχεια με μεγάλη ανυπομονησία... Μπράβο σας, πολύ έξυπνος τρόπος συγγραφής... @Nickname και @sapfw , κρεμόμαστε από την...πένα σας! (Βασικά, από τα πληκτρολόγιά σας, αλλά η πένα φαίνεται πιο ποιητική! )

 

Part II, Το δικαίωμα του ανήκειν

Ρουτίνα... Μια ολόκληρη εβδομάδα με την κάθε μέρα της κόπι πάστε, που έλεγε κι ένας σύντεκνος. Αυτή η εβδομάδα έχει μια μικρή διαφορά από την προηγούμενη. Έχει γίνει καθημερινή συνήθεια να φέρνω στο μυαλό μου την Αλεξάνδρα. Κάπου ανάμεσα στο απύθμενο κωλοβάρεμα και στον καπνό του τσιγάρου είναι κι αυτή.

Επτά φορές στη ζωή μου είπα "Αυτή τη γυναίκα τη θέλω". Και τις επτά αυτή την γυναίκα την είχα. Έχω ρουτινιάσει τόσο που μιλάω με τον εαυτό μου. Μην το πεις όγδοη φορά, μπορεί να χαλάσεις το απόλυτο, μου λέω. Ναι, αλλά εγώ αυτή τη γυναίκα τη θέλω, μου απαντάω.
Τη θέλω; Πώς τη θέλω; Γιατί τη θέλω; Πας καλά ρε; Πέντε μηνύματα έχετε αλλάξει και δεν την έχεις δει από κοντά! Να μην ασχοληθείς! Τέλος! Εγώ αυτή τη γυναίκα τη θέλω! Γαμημένη καραντίνα, γαμημένη ρουτίνα! Εσύ φταις για όλα!

Όσο σκέφτομαι ότι διαμαρτύρομαι για τη ρουτίνα χαμογελάω. Έψαχνα να βρω χρόνο, στιγμές να μην κάνω τίποτα, και τώρα που τον έχω πάλι διαμαρτύρομαι.
Τελικά, εξαιτίας της καραντίνας, το Netflix πρέπει να είναι η καλύτερη επένδυση που έκανα στη ζωή μου. Τίποτα άλλο δεν έχει βρεθεί ποτέ, με τόσο λίγα λεφτά, να γεμίσει τοσο τη μέρα μου.

Μου λείπει το παιχνίδι με την Αλεξάνδρα. Βέβαια, μπορεί να τη φέρνω στο μυαλό μου καθημερινά αλλά δε τη σκέφτομαι συνέχεια. Έχω τη διαύγεια και τη συγκέντρωση που χρειάζεται για να στρέψω τη σκέψη μου αλλού. Και ας έχει "κάτι" αυτή η γυναίκα. Κάτι, που με κάνει να ανυπομονώ να συνεχίσω το παιχνίδι μαζί της... Το οξύμωρο είναι ότι αυτό το παιχνίδι το θεωρώ δεδομένο ενώ ουσιαστικά δεν έχει γίνει τίποτα ακόμα.

Η εβδομάδα περνάει, η μέρα της υποτιθέμενης απάντησης έφτασε. Ξέρω ότι θα στείλει. Δεν ξέρω πώς το ξέρω, ξέρω μόνο ότι το ξέρω. Όρθιος μπροστά στην μπαλκονόπορτα, παρατηρώ τα αυτοκίνητα να περνάνε. Δεν ξέρω πόση ώρα, μάλλον αρκετή γιατί ένιωσα σαν να συμμετέχω σε ταινία του Αγγελόπουλου. Ακούω τον χαρακτηριστικό ήχο και ξέρω ότι είναι αυτή. Χωρίς να δω την οθόνη.

"Τώρα ξέρεις"

Κάπου εκεί ήμουν έτοιμος να απαντήσω "συγγνώμη, νόμιζα πως είσαι θηλαστικό". Χαμογέλασα. Δεν το είπα. Για κάποιο περίεργο λόγο όμως, η σκέψη οτι θα έκανα αυτό το ηλίθιο αστείο με έκανε να νιώσω πιο κοντά της και ακόμα πιο σίγουρος για τον εαυτό μου. Οσο είναι δυνατό να είμαι πιο σίγουρος...

"Τώρα ξέρω κι εγώ"

"Αυτό που ξέρεις εσύ είναι τι σημαίνει "ο πληθυντικός κερδίζεται"."

"Είναι καταγραφή φαντασιώσεων. Φαντασιώσεων που έγιναν πράξη.
Ο κάθε άνθρωπος Αλεξάνδρα αφιερώνει χρόνο από τη ζωή του για να καταλήξει να αποφασίσει που ανήκει. Η διαδικασία αυτή δεν γίνεται άπαξ, μπορεί να επαναληφθεί πολλές φορές στη ζωή του. Κάποιοι άνθρωποι δεν αντέχουν να σηκώσουν αυτό το βάρος.
Αυτό που πραγματικά θέλουν είναι να ανήκουν σε έναν άνθρωπο, να σηκώνει το βάρος αυτός. Έτσι απελευθερώνονται.
Για να φτάσει ένας άνθρωπος να πάρει το βάρος σου στους ώμους, θα πρέπει να το αξίζεις. Θα πρέπει να είσαι διατεθειμένη να του αποδείξεις ότι του ανήκεις πραγματικά.
Ο σεβασμός σου για το βάρος που έχει σηκώσει εκφράζεται μεταξύ των άλλων με τη χρήση πληθυντικού.
Εφόσον έχεις κερδίσει τη θέση σου.
Τι σε ενδιαφέρουν εσένα αυτά θα μου πεις... Δεν είχα άλλο τρόπο να σου εξηγήσω. Θεώρησέ το σαν μια φωτογραφία του κόσμου μου που είδες στο Facebook, απλά και μόνο για να θαυμάσεις τα τοπία..."

"Γιατί αυτοί είναι. Δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση"

"Μπορείς να φανταστείς, λοιπόν, πως θα ήταν αν ήσουν σε υπερπολλαπλάσιο βαθμό αφοσιωμένη; Μέχρι που μπορούσες να φτάσεις για αυτόν, μπορείς να το φανταστείς;
Θα μπορούσες να του ανήκεις;"

"Αλεξάνδρα, μου ζητάς να σου εξηγήσω πράγματα που δεν μπορείς να τα καταλάβεις. Σκέφτηκα να σου απαντήσω αλλά θα σε τρομάξω και δεν έχω καμία διάθεση να το κάνω αυτό."

"Να καθίσεις να γράψεις τι ακριβώς έχεις στο μυαλό σου. Μετά από 24 ώρες θα φροντίσεις να μου στείλεις το κείμενο και θα το συζητήσουμε.
Καλό απόγευμα Αλεξάνδρα"

Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να απαντήσω σε αυτό το "ε", όπως δεν υπήρχε περίπτωση να συνεχίσω αυτή την κουβέντα. Δεν μου άρεσε η τροπή που έπαιρνε, δεν μου άρεσαν οι ερωτήσεις, δεν μου άρεσαν οι απαντήσεις. Δεν μου άρεσα εγώ.

Είμαι καλός οδηγός. Δεν θα άφηνα κανέναν να το αμφισβητήσει, η αλήθεια είναι ότι δε σκέφτηκε κανένας να το αμφισβητήσει.
Εν αντιθέσει με το τι πιστεύει ο περισσότερος κόσμος, καλός οδηγός είναι πολλά πράγματα μαζί.
Εκτός από το να έχεις αντίληψη του δρόμου και αίσθηση του χώρου χρειάζονται και αντανακλαστικά.
Χρειάζεται όμως και να φροντίζεις το αυτοκίνητο, να αντιλαμβάνεσαι την αντοχή του και όταν νομίζεις ότι μπορεί να καταστραφεί να έχεις την υπομονή να πας πιο αργά, ακόμα και αν θέλεις να τρέξεις.
Φροντίζω πάντα να έχω υπομονή για να πάρω αυτό που θέλω. Αυτή η κουβέντα προχωρούσε πολύ γρήγορα. Και δεν ένιωσα ότι είμαι στη θέση του οδηγού. Ούτε η ταχύτητα της μου άρεσε ούτε να νιώθω ότι το τιμόνι δεν μου ανήκει κατ' αποκλειστικότητα.

Οκ, λοιπόν. Περιμένουμε να δούμε την συνέχεια. Έχει κάποιο ρίσκο αυτό που έκανα άλλα δεν γινόταν να μην το πάρω. Το δρόμο θα το στρώσω εγώ. Ξέρω πως, ξέρω που πηγαίνει, ξέρω τι υλικά θα χρησιμοποιήσω. Το μόνο που έχεις να κάνεις μικρή είναι να ακολουθήσεις το δρόμο μου.... Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να στείλεις ένα ακόμα μήνυμα...

Μετά από ένα τσιγάρο που κάπνισα με το βλέμμα στραμμένο στον τοίχο, με τον καπνό να περνάει μπροστά από τα μάτια μου και τις σκέψεις αυτές από το μυαλό μου, αποφάσισα να δουλέψω. Μπροστά στον υπολογιστή, σκέφτομαι από που να ξεκινήσω. Για να δούμε. Ας συγκεντρώσω τα έγγραφα για να κάνω τις λίστες που θέλω, μια στο word, μία στο excel.
Στην άκρη της οθόνης εμφανίζεται ειδοποίηση. Μήνυμα από την Αλεξάνδρα. Ούτε μια ώρα δεν έχει περάσει

Χμ, αυτό το σενάριο είχε υψηλή απόδοση. Περίμενα να αντιδράσει αμέσως, να αντιδράσει με τον τρόπο που το έκανε μετά τις 24 ώρες, περίμενα ακόμα και, σε ένα ακραίο σενάριο, να κάνει ότι της είπα. Σε όλες τις πιθανές περιπτώσεις είχα απαντήσεις. Σπάνια αντίδραση από ένα σπάνιο κοριτσάκι. Ενδιαφέρον!
Γαμώτο, είναι τόσο διαφορετικά όταν προχωράς γρήγορα! Αν είχαν γίνει όλα στην ώρα τους τώρα θα είχα μια καλύτερη εικόνα των αντιδράσεων της. Θα είχα χτίσει την επικοινωνία και σε περίπτωση που ξέφευγε η κατάσταση θα γνώριζα πως θα εξασφαλίσω το ενδιαφέρον της.
Δε φτάνει που τρέχουμε, αυτή βιάζεται περισσότερο! Τώρα τι; Να απαντήσω και μάλιστα σε ένα μήνυμα που δεν έχει το περιεχόμενο που ζήτησα; Ρίσκο να περιμένω το σωστό μήνυμα τη σωστή ώρα. Αν δεν απαντήσω μπορεί να μην έρθει ποτέ.
Από την άλλη καλά είναι να καταλάβει ότι πάντα γίνεται αυτό που θα πω.

Οκ, Αλεξάνδρα. Αν δεν έχουμε νέα δεδομένα θα κάνω μία εξαίρεση και θα σου απαντήσω. Σε 24 ώρες.
Κλείνω το messenger, ανοίγω το excel. Θα ξεκινήσω τη δουλειά με τη λίστα που πρέπει να ετοιμάσω στο excel. Και εκεί που με έχει απορροφήσει η δουλειά ανακαλύπτω ότι εκτός από το ότι η Αλεξάνδρα δεν βγήκε χθες από το αυγό, όπως με ενημέρωσε, δεν φροντίζει και να καθίσει στα αυγά της! Νέο μήνυμα...

Μάλιστα, τα νέα δεδομένα που λέγαμε. Απ' ότι φαίνεται γυρνάει συνεχώς στο μυαλό της... Κυρίες και κύριοι, θα απαντήσω. Μόνο που θα το κάνω από τη θέση του οδηγού. Τέρμα τα παιχνιδάκια, ή θα γίνει όπως θέλω ή..... θα γίνει όπως θέλω εγώ!

"Αλεξάνδρα,
Νομίζω πως είναι ξεκάθαρο από τις προηγούμενες τοποθετήσεις μου πως μόνο παιχνίδι δεν είναι.
Μου ζητάς να σου εξηγήσω πράγματα που δεν είναι εφικτό να εξηγηθούν μέσα από μερικά μηνύματα.
Δεν έχω καμία διάθεση να σε τρομάξω, ούτε μπορώ να σου δώσω να καταλάβεις, τόσο σύντομα, μια ολόκληρη φιλοσοφία.
Σου ζήτησα να γράψεις τι έχεις στο μυαλό σου για να έχω τη βάση για μια αρχή, την άκρη του νήματος.
Ρωτάς αγενέστατα ποιος νομίζω ότι είμαι την ώρα που σου έχω δείξει ότι έχω όλη την καλή διάθεση να σου δώσω απαντήσεις.
Αν θέλεις να πάρεις απαντήσεις θα δεχτείς ότι το ρόλο του οδηγού στην κουβέντα τον έχω εγώ. Όχι από βίτσιο άλλα επειδή αυτός είναι ο μόνος δρόμος να καταλάβεις.
Τώρα που έγινα σαφής, κάτσε να γράψεις τι έχεις στο μυαλό σου όπως σου ζήτησα. Σου έδωσα 24 ώρες για να έχεις το χρόνο να μαζέψεις και να αποτυπώσεις τις σκέψεις σου συνολικά.
Όταν λέω 24 ώρες, να φροντίζεις να είναι 24 ώρες. Δεν χρειάζεται να σου εξηγώ συνέχεια τις αποφάσεις μου. Το έκανα τώρα, είναι αρκετό.
Και κάτι τελευταίο. Ναι, είσαι κοριτσάκι και έτσι θα σε αποκαλώ από δω και πέρα. Αν έχεις αντίρρηση, δεν θα μπορέσω να απαντήσω στις απορίες σου.
Καλό απόγευμα "

Αυτό μπορεί να ήταν ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο βήμα για ταξίδι σου. Κάτι μου λέει πως όλα έχουν πάρει το δρόμο τους. Χμ, πολύ βολικά γίνονται όλα.. Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να πέσει το ώριμο φρούτο από το δέντρο την ώρα που προσπαθείς να το φτάσεις;
Ανάβω τσιγάρο... Συνεχίζω τη δουλειά μου... Πόσο σε μισώ απαίσιο excel!

Δουλεύω για μια ολόκληρη ώρα, μπορεί και παραπάνω. Πάντα είχα τα δύο ίδια προβλήματα με τη δουλειά. Το ένα, ότι είμαι ικανός να κωλοβαράω απεριόριστα μέχρι να αποφασίσω να ξεκινήσω. Το άλλο, ότι μπορεί αν πάρω μπροστά, να δουλεύω για 24 ώρες στον υπολογιστή χωρίς να σκεφτώ να σταματήσω, φτάνει να μην έχουν τελειώσει τα τσιγάρα. Α, ναι! Και ένα τρίτο, με τσακίζει η ιδέα να σταματήσω ότι κάνω για να πάω να πάρω τσιγάρα, σχεδόν όσο με τσακίζει το ότι τελείωσαν.
Έχω απορροφηθεί τόσο που αν δεν έβλεπα ειδοποίηση στην οθόνη του υπολογιστή δεν θα καταλάβαινα ότι ήρθε μήνυμα.

Ώπα, ξαφνικά ανακάλυψα και τέταρτο πρόβλημα με τη δουλειά. Όταν παίρνω ένα τέτοιο μήνυμα αποσυντονίζομαι...
Έχω μείνει να κοιτάω την οθόνη. Για ώρα. Για πολύ ώρα. Για πάρα πολύ ώρα. Κάνω συνεχώς την ίδια σκέψη. Ξανά και ξανά. Αυτό το μήνυμα... Αν ήταν στον πληθυντικό θα μπορούσα να στοιχηματίσω τα παντά, ότι είναι μήνυμα υποτακτικής στον Κύριο της.
Ευτυχώς δεν είναι στον πληθυντικό, γιατί υποθέτω ότι η Αλεξάνδρα δεν είναι υποτακτική, ή τουλάχιστον δεν το ξέρει. Επίσης ξέρω ότι εγώ δεν είμαι ο Κύριος της. Θα έχανα το στοίχημα.
Μα, είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν να είναι τόσο ώριμο μέσα της και να μην έχει βρεθεί κανένας να της το δείξει;

Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Ούτε Netflix, ούτε Facebook, ούτε pro. Δεν θέλω τίποτα να απασχολεί το μυαλό μου τώρα. Δεν έχω κάτι να σκεφτώ, δεν έχω κάτι να αποφασίσω. Δεν θέλω κάτι να απασχολεί το μυαλό μου τώρα για κάποιο λόγο που δεν ξέρω.
Όρθιος, παράθυρο, δρόμος. Κάτι σε Αγγελόπουλο ξανά, μονο που αυτή τη φορά μπορεί ή εικόνα μου να κοιτάω το δρόμο να είναι ολόκληρη η ταινία.
Το επόμενο μήνυμα λοιπόν. Τι θα γράφει το επόμενο μήνυμα; Ξαφνικά μια ενδιαφέρουσα γυναίκα έγινε επίκεντρο.

Σίγουρα έκανα αρκετά πράγματα μέχρι να περάσουν οι 24 ώρες. Ε, δε μπορεί, θα έφαγα, θα έκανα μπάνιο, θα κοιμήθηκα, θα είδα καμία ταινία στο σπίτι. Επιστρέφοντας στο παράθυρο την ώρα που άκουσα τον ήχο του μηνύματος αισθανόμουν ότι πέρασα 24 ώρες μπροστά στο δρόμο. Αγγελόπουλε, φάε τη σκόνη μας...

Μια φίλη, κάποτε βρέθηκε μπροστά σε ένα εργατικό ατύχημα, το οποίο είχε επιφέρει ακρωτηριασμό και των δύο κάτω άκρων. Μου περιέγραψε όλη τη σκηνή. Αμέσως μετά το ατύχημα, τα πρώτα λόγια του τραυματία ήταν "Φέρτε μου ένα τσιγάρο και καλέστε το ΕΚΑΒ".
Δεν ξέρω πώς μπορεί να νιώσει κάποιος όταν ζητάει να καλέσουν το ΕΚΑΒ για λογαριασμό του. Μπορώ να υποθέσω, δεν μπορώ να αισθανθώ, ούτε θέλω.
Αυτό που μπορώ να πω με πάσα βεβαιότητα είναι ότι αυτή τη στιγμή ξέρω πώς ένιωσε αυτός ο άνθρωπος τη στιγμή που έλεγε φέρτε μου ένα τσιγάρο...

 

Part III, Ώριμο φρούτο.

Το έχω διαβάσει δέκα φορές. Όχι στα γρήγορα, αργά, προσπαθώντας να επεξεργαστώ κάθε λέξη από αυτό που διαβάζω. Τόσο αργά που άναβα κι ένα τσιγάρο σε κάθε ανάγνωση. Ξέρω ακριβώς σε τι κατάσταση είναι, ξέρω τι θέλει, ξέρω τι νιώθει, ξέρω πως σκέφτεται. Υπό έναν όρο. Να είναι το κείμενο 100% αληθινό. Δεν λέω ότι μου λέει ψέματα, αυτά που λέει τα πιστεύει. Αφού το ήθελε, πως μπορεί να μην έγινε μέχρι τα 45; Κάνει κάτι λάθος; Δεν είναι αυτή που νομίζει; Πρέπει να ελαττώσω το κάπνισμα; Ανάβω ένα ακόμα τσιγάρο, διαβάζω το κείμενο για ακόμα μια φορά. Απαντάω.

"Όταν σου είπα να γράψεις αυτό που έχεις μέσα σου, περίμενα να έχεις αρκετές απορίες. Αυτό που δεν περίμενα είναι να δίνεις και τις απαντήσεις. Τι είναι πιο σημαντικό για εσένα; Να εκπληρώσεις τις φαντασιώσεις σου ή να έχεις μια σχέση με το σύντροφο σου οδηγό κι εσένα ακόλουθο;"

Εύκολη λύση η συνδυαστική απάντηση, αυθόρμητη και αβίαστη. Απάντησε χωρίς να το σκεφτεί.

"Τι σημαίνει για σένα οδηγός;
Σε αυτή τη θέση φαντάζεσαι έναν άνθρωπο που θα τραβάει μπροστά ή που θα έχει τον απόλυτο έλεγχο;"

"Στην σκηνή από την παιδική σου ηλικία που μου περιγράφεις, κάποιος άνθρωπος είχε τον απόλυτο έλεγχο. Και μου έγραψες ότι ένιωθες ήρεμη σε αυτή τη θέση.
Απόλυτος έλεγχος, θα μπορούσε να είναι ο έλεγχος που σε κάνει να νιώθεις ηρεμία;"

"Ποιες είναι οι φαντασιώσεις που περιμένεις να εκπληρωθούν;"

"Σκέψου πριν μου απαντήσεις. Στις φαντασιώσεις σου αυτές, η εικόνα που σχηματίζεις στο μυαλό σου είναι να συναινείς στη χρήση σου ή να σου επιβάλλεται δια της βίας;"

"Κοριτσάκι, βιάζεσαι και δε μου αρέσει. Νιώθω ότι οι απαντήσεις σου δεν είναι προϊόν βαθύτερης σκέψης.
Σου έγραψα νωρίτερα ότι στο μήνυμα που μου έστειλες δίνεις απαντήσεις. Σου κάνω ερωτήσεις με σκοπό να συνειδητοποιήσεις μόνη σου ότι έχεις όλες τις απαντήσεις και να ανοίξεις τα μάτια σου να τις δεις. Δεν το κάνεις, επιλέγεις να έχεις τα μάτια σου κλειστά."

"Χαχαχα, είσαι όντως κοριτσάκι!!
Ένα γλυκό κοριτσάκι, με τις ανάλογες αντιδράσεις"

"Ξέρεις κάτι κοριτσάκι; Τόσο καιρό που λόγω της καραντίνας ήταν κλειστή η εστίαση μου έλειψε μια βόλτα για καφέ.
Κυριακή, 19:45 στο Mind the cup, στο Περιστέρι.
Θα φοράς τη φούστα και τα ψηλοτάκουνα πέδιλα που φορούσες στο post που έκανες στο Facebook στις 18 Μαρτίου του 2019 και τη μπλούζα από τις 30 Μαρτίου 2019.
Χωρίς εσώρουχα.
Φρόντισε να μην κάνεις λάθος, λοιπόν"


Μένω όρθιος μπροστά στο παράθυρο να παρατηρώ τον δρόμο. Πόσο έχει αλλάξει αυτός ο δρόμος, πόσο διαφορετικός είναι. Ή ροή των αυτοκινήτων αυξάνεται, κάθε χρόνο, κάθε μήνα, κάθε μέρα. Η ηρεμία που μου προσφέρει η παρατήρηση του δεν αλλάζει ποτέ.
Βάζω το χέρι μου στην τσέπη από το σακάκι για να πιάσω τα τσιγάρα. Το χαρτί που πιάνω στην αριστερή τσέπη με κάνει να μείνω ακίνητος προς στιγμήν. Αγγίζοντας το πακέτο με τα τσιγάρα στη δεξιά τσέπη ανακουφίζομαι. Βγάζω ένα τσιγάρο, το βάζω στο στόμα και το ανάβω. Ο καπνός μπροστά στα μάτια μου φροντίζει να βλέπω το δρόμο θολό. Χάνομαι μέσα στον καπνό, ή μάλλον χρησιμοποιώ τον καπνό για να προβάλω πάνω του τις σκέψεις μου.
Σκέψεις σχετικές, άσχετες; Ουσιαστικές, περισσότερο ή λιγότερο; Μπορεί και καθόλου.
Είναι οι σκέψεις Μου και αυτό έχει σημασία

Λένε πως πριν πεθάνεις όλη σου ή ζωή περνά μπροστά από τα μάτια σου. Δεν γνωρίζω γιατί το λένε, δεν γνωρίζω αν το υποθέτουν ή αν υπάρχει απτή μαρτυρία, ίσως από κάποιον που έφτασε να δει την πόρτα του θανάτου αλλά τελικά δεν την πέρασε.
Μου φαίνεται πρακτικά αδύνατο να περάσουν μερικές δεκαετίες από μπροστά σου μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, έστω λεπτά, όσο γρήγορος κι αν είναι ο ανθρώπινος νους. Δεν βλέπεις την ταινία, βλέπεις το τρέιλερ. Αυτό το τρέιλερ, από την στιγμή που ο εγκέφαλος που επιλέγει τις σκηνές που θα προβάλει, λογικά είναι το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής σου.

Θα μπορούσε η προβολή της ζωής να καθρεφτίζεται στα μάτια των μελλοθάνατων; Αν συμβαίνει αυτό, θα μπορούσε να δει την προβολή αυτή ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος τους κοιτάει εκείνη τη στιγμή μέσα στα μάτια; Θα έπρεπε αυτός ο άνθρωπος να είναι σημαντικό κομμάτι της ιστορίας για να μπορεί να δει;
Αν δεν είναι προβολή, μήπως μπορεί ο μη μελλοθάνατος να δει την ταινία που αφορά τους δυο, μέσα από τη δική του οπτική, υπό την προϋπόθεση να κοιτάει τα μάτια;

Το τσιγάρο τελειώνει. Είμαι τόσο βαθιά βυθισμένος σε σκέψεις που πετάω τη γόπα από το παράθυρο. Πρώτη φορά στη ζωή μου.

Την Κυριακή λοιπόν. Οι πιθανότητες είναι με το μέρος μου, τουλάχιστον 51% ότι θα έρθει. Παρότι η λογική μου δίνει ισχνό προβάδισμα, το ξέρω ότι θα έρθει. Το νιώθω. Για κάποιο λόγο ισχυρίζομαι πως γνωρίζω έναν άνθρωπο που δεν έχω δει ποτέ, δεν έχω ακούσει τη φωνή του και συνολικά έχουμε αλλάξει 100 σειρές μηνύματα...

Όχι απλά το ισχυρίζομαι, μπορώ να στοιχηματίσω όλη μου τη ζωή ότι το ξέρω.