εγώ

Part I, IP: 100.155.130.125

Μέσα από τον ύπνο μου ακούω το μουσικό σήμα από το Δεύτερο Πρόγραμμα και αμέσως μετά «Η ώρα είναι 9». Ανοίγω τα μάτια μου, το ξυπνητήρι στο κομοδίνο το επιβεβαιώνει. Η ώρα είναι 9. Μα γιατί έχω βάλει την αφύπνιση τόσο νωρίς; Δε βαριέσαι νωρίς είναι ακόμα. Γυρίζω πλευρό να χουζουρέψω λίγο. Μετά το σήμα της εκπομπής ακούγεται η δημοσιογράφος να λέει τα δικά της: «μπλα μπλα μπλα covid... μπλα μπλα μπα τόσα κρούσματα… μπλα μπλα μπλα τόσοι θάνατοι…». Ναι ρε κοπελιά, θα πεθάνουμε όλοι, το καταλάβαμε. Έχω χάσει τη διάθεση για χουζούρι.

Ανακατεύω στο μπρίκι τον ελληνικό. Η δημοσιογράφος συνεχίζει με σθένος να υπεραμύνεται της καραντίνας και του εγκλεισμού. Εντάξει, το εμπεδώσαμε: μένουμε σπίτι μένουμε ασφαλής. Για την ψυχική μας υγεία κουβέντα όμως, ε; Τουλάχιστον ας φροντίσουμε για την ψυχική μας υγιεινή και από κει πέρα το μετατραυματικό στρες θα εκδηλωθεί στον καθένα διαφορετικά.

Πίνω τον καφέ μου και η δημοσιογράφος επιτέλους σταματάει να μιλάει. Ακούγεται το τραγούδι της Μπέλλου «μην κλαις και μη λυπάσαι που βραδιάζει…». Κοιτάω το ραδιόφωνο επικριτικά. Ρε πάτε καλά εκεί στο Δεύτερο; Ή μας τρολάρετε κανονικά; Πιάνω το κινητό, στέλνω τις καθιερωμένες πια καλημέρες από το messenger. Να αλλάξω μια κουβέντα με τους κοντινούς μου ανθρώπους. Κάθε μέρα είναι η μέρα της μαρμότας. Το μόνο που αλλάζει είναι η σειρά στο Netflix.

Δεν έχω όρεξη να σώσω ζωάκια σήμερα. Ούτε να παίξω πασιέντζα. Σηκώνομαι, σκουπίζω, ξεσκονίζω, σφουγγαρίζω. Νέος χρόνος: 22’. Έχω γίνει καλή η ρουφιάνα. Κάνω δεύτερο καφέ. Ανοίγω υπολογιστή να χαζέψω λίγο στο fb, προτιμώ το fb στον υπολογιστή από ότι στο κινητό. Μάλιστα... μερικά likes στην τοποθέτηση που ανέβασα χθες περί covid, μερικά σχόλια, τα περισσότερα θετικά.

Ωπ, νέο μήνυμα. Κάθομαι στον καναπέ, τα πόδια στο τραπεζάκι και το laptop πάνω τους. Στο μπράτσο του καναπέ το κινητό. Laptop και κινητό χτύπησαν ταυτόχρονα στο νέο μήνυμα. Κοιτάω μια το κινητό, μια το laptop: από πού να το ανοίξω; Αυτό κι αν είναι δίλλημα. Να μην ξεχάσω να το σημειώσω στη λίστα μου με τα διλλήματα της καραντίνας. Ανοίγω το νέο μήνυμα από το laptop:

Αυτό τώρα τι είναι; Το φρύδι μου σηκώνεται αυτόματα. Ποιος είναι αυτός; Μπαίνω στο προφίλ του. Επιστρέφω στην προηγούμενη σελίδα σχεδόν αυτόματα, δεν έχει νόημα να δω ποιος είναι. Απαντάω:

«Καλή μέρα και σε σας.
Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
Ασφαλώς και μπορείτε να την αναδημοσιεύσετε. Έτσι κι αλλιώς ό,τι ανεβάζουμε στο δίκτυο παύει να είναι δικό μας, φεύγει από τον έλεγχό μας.
Να είστε καλά.»

Τελειώνω το δεύτερο καφέ της ημέρας. Γαμώτο ξέχασα να φάω πρωινό και πεινάω. Κοιτάω την ώρα, κοντεύει 12. Αργά για πρωινό, νωρίς για φαγητό. Δε βαριέσαι, βάζω δυο αυγά να βράσουν και ανοίγω το ψυγείο να δω τι θα μαγειρέψω. Μαρούλι, λάχανο, καρότα, λουκάνικα κότας, φέτες γαλοπούλας και γιαούρτι, πολύ γιαούρτι. Ανοίγω την κατάψυξη. Μπάμιες, αρακάς, κοτόπουλο. Μπα, δεν έχω όρεξη για κάτι απ’ αυτά. Αλλά πρέπει να μαγειρέψω, πρέπει να κρατήσω μια ρουτίνα για να μη σαλτάρω.

Ήχος μηνύματος στο κινητό. Το κοιτάω, ο messenger άναψε. Αναρωτιέμαι ποιος να είναι, με όλους τους γνωστούς μου έχω ήδη μιλήσει. Πιάνω το κινητό. Α, είναι ο άγνωστος θαυμαστής. Το φρύδι σηκώνεται αυτόματα. Συνήθως γράφουν την άποψή τους κάτω από το κείμενο, είναι ο πρώτος που μου έστειλε μήνυμα για να με συγχαρεί. Αλήθεια, τι του άρεσε; Και ξαναστέλνει; Γιατί;

Μάλιστα… να και η απάντηση. Ώστε η εικόνα πυροδότησε την κριτική; Ποια εικόνα, ένα κείμενο διάβασε. Μια τεκμηριωμένη κατάθεση άποψης. Τόσο εντύπωση του έκανε;

Φυσικά και το μόνο που μας ανήκει είναι τα συναισθήματα και οι σκέψεις μας. Αλλά γιατί μου το λέει αυτό; Είναι μια χαραμάδα επικοινωνίας που θέλει να αφήσει; Χμ…

Μπίγκο! Ζήτησε άδεια γιατί το δημοσίευσα σε κλειστή ομάδα. Λογικό.
Και ευγενής. Κύριος.

Ακούω τα αυγά που κοχλάζουν. Σηκώνομαι σβήνω το μάτι και τραβάω το μπρίκι. Τα αφήνω να μείνουν στο νερό τους. Έτσι μου αρέσουν. Ούτε πολύ σφιχτά, ούτε μελάτα.

Κάθομαι στον καναπέ, τα πόδια στο τραπεζάκι κλασσικά, το laptop στα γόνατα. Ανοίγω φατσοβιβλίο. Χμ… αίτημα φιλίας; Κανείς δε μου κάνει αίτημα φιλίας πια, τι είναι αυτό πάλι; Ω, μα είναι ο άγνωστος θαυμαστής. Το δέχομαι.

Φλερτάρω με την ιδέα να μπω στο προφίλ του. Είμαστε πλέον φίλοι και με την ευλογία του Ζάκερμπεργκ. Μπαίνω. Για έναν περίεργο λόγο νιώθω σα να κοιτάω από την κλειδαρότρυπα. Παρατηρώ φωτογραφίες. Γοητευτικός. Έχει μια περίεργη ελκυστική αύρα. Διαβάζω αναρτήσεις. Σταθερός, ενίοτε απόλυτος αλλά πάντα ευγενής. Έχει ανεβάσει 2 τραγούδια του Μητροπάνου. Χαμογελάω. Αγαπάμε Δημήτρη.

Αφήνω το laptop και σηκώνομαι να φάω τα αυγά. Πριν φτάσω στην κουζίνα πιάνω το κινητό να απαντήσω. Οι σκέψεις τρέχουν και δεν μπορώ να τις αποτυπώσω με λόγια. Κάθομαι και ανάβω το iqos.

«Ευτυχώς που έχουμε ακόμα τις σκέψεις μας. Ευτυχώς που μπορούμε ακόμα να νιώθουμε.
Σας ευχαριστώ για το αίτημα φιλίας. Τιμή μου…»

Διστάζω για λίγο να το στείλω. Αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ.

Διαβάστηκε

Χαμογελάω.

Πάω να αφήσω το κινητό στο τραπέζι της κουζίνας όταν ακούω εκείνο το χαρακτηριστικό ήχο που κάνει ο messenger όταν ο άλλος πληκτρολογεί και τις τρεις τελείες που χορεύουν. Α, μάλιστα, απαντάει. Ήταν όντως μια χαραμάδα επικοινωνίας αυτή που άφησε. Κι εγώ άνοιξα τι; Την πόρτα; Το παράθυρο; Τι; Τίποτα δεν άνοιξα, ένα αίτημα φιλίας αποδέχτηκα από κάποιον που του άρεσε ένα κείμενο που έγραψα μέσα στην ανία της καραντίνας. Μαλώνω τον εαυτό μου.

Ήχος του messenger, νέο μήνυμα:

Ξανά το φρύδι σηκώνεται. Αυτόματα. Τείνει να γίνει συνήθεια. Εντάξει, η πρώτη πρόταση είναι όντως κοινότυπη. Πάμε παρακάτω. Δε θεωρεί τιμή μια εικονική φιλία. Δηλαδή τι; Με ακυρώνει; Μπα, μάλλον του φάνηκε ευγενοφανές αυτό που έγραψα. Αστική ευγένεια και καλά. Σύμφωνοι, ούτε εγώ πιστεύω στην αστική ευγένεια, αλλά αυτός το ξεκίνησε πρώτος. Θεωρεί υποχρέωση τη συναναστροφή μπλα μπλα μπλα… οκ, αυτό που έγραψε είναι καλό, αλλά τα μάτια μου είναι ήδη γουρλωμένα. Υποχρέωση; Θα σε φτιάξω εγώ.

«Εγώ πάλι θεωρώ υποχρέωση στον εαυτό μας την εκπλήρωση των θέλω μας. Κάτι σας έκανε εντύπωση σε αυτό που διαβάσατε και θελήσατε να με γνωρίσετε. Είναι απόλυτα θεμιτό και κατανοητό. Τα υπόλοιπα είναι περιττά.

ΥΓ. Ελπίζω να συνεχίζω να κερδίζω την εντύπωσή σας»

Σχεδόν πετάω το κινητό στο τραπέζι. Γαμώτο, ούτε μήνα δεν το έχω και θα το καταστρέψω έτσι όπως του φέρομαι. Τι χαζομάρα να προσπαθώ να φέρω τους συνομιλητές μου σε επαφή με τα θέλω τους! Γιατί το κάνω αυτό; Και γιατί νιώθω τώρα τους χτύπους της καρδιάς μου; Σίγουρα όχι επειδή άφησα απρόσεκτα το κινητό. Κι αυτή η φωνή στο κεφάλι μου που μου λέει να χαλαρώσω; Χαλαρή είμαι!

Συνειδητοποιώ πως την ώρα που ξεφλουδίζω τα αυγά λέω «Χαλαρή είμαι!».

Έχω φάει ήδη τα αυγά και είμαι αντιμέτωπη με το θεμελιώδες δίλημμα: «μαγείρεμα ή διάβασμα» όταν ακούω ξανά τον ήχο του messenger. Νέο μήνυμα από τον άγνωστο θαυμαστή που πια δεν είναι τόσο άγνωστος.

Α, αυτός είναι καλός! Μου την είπε εντέχνως! Και συνεχίζει να κρατάει τη χαραμάδα επικοινωνίας ανοιχτή. Και έγραψε και υστερόγραφο. Και είμαι και σε καλό δρόμο. Ενδιαφέρον. Πολύ πολύ ενδιαφέρον.

Κοιτάω το κινητό. Να απαντήσω; Όχι, δεν έχω κάτι να του πω τώρα. Ας τον αφήσω να έχει την ικανοποίηση της τελευταίας κουβέντας.

Χαμογελάω.



Πέρασαν δυο μέρες της μαρμότας: πρωινό ξύπνημα στις 9 παρέα με το Δεύτερο, ελληνικός διπλός, χαζοδουλειές στο σπίτι, δεύτερος καφές, διάβασμα, τρίτος καφές, Netflix, φαγητό, Netflix, sms για περπάτημα, πιλάτες στο σπίτι, μπάνιο, Netflix, νάνι. Ανάμεσα στην επιβεβλημένη-για-να-μην-το-χάσουμε ρουτίνα, υπήρχε εμβόλιμη η περιήγηση στο fb, έτσι χωρίς λόγο. Χωρίς; Λάθος. Τσέκαρα την κινητικότητα του Νίκου, του άγνωστου θαυμαστή. Μήνυμα δεν είχε στείλει –και δεν είχε λόγο να στείλει. Ναι, αλλά εμένα με έτρωγε.

«Καλημέρα Νίκο,
Η γνωριμία στις μέρες μας είναι δύσκολη. Η επικοινωνία από την άλλη πολύ εύκολη.
Επέτρεψέ μου σε παρακαλώ τον ενικό. Ο πληθυντικός με κρατάει σε απόσταση.
Ελπίζω να είσαι καλά, να περνάς καλύτερα και να διαβαίνεις άριστα.»

Το έγραψα απνευστί. Μόνο η τελευταία γραμμή με προβλημάτισε κάπως. Ήθελα να δώσω μια κλιμακωτή ευχή. Γιατί; Δεν ξέρω. Μήπως ένιωσα κολακευμένη και θέλω να το ανταποδώσω; Μήπως φταίει η χαραμάδα επικοινωνίας που άφησε; Μήπως επειδή μου την είπε εντέχνως; Δεν ξέρω. Όπως δεν ξέρω γιατί ήταν τόσο έντονη η επιθυμία μου να του στείλω μήνυμα. Κάτι με τραβούσε σαν την πεταλούδα στο φως. Δεν μπορώ να το εξηγήσω και δε θα ξοδέψω περισσότερη φαιά ουσία προσπαθώντας. Αυτό που ξέρω είναι αυτό που θέλω: να επικοινωνώ μαζί του.

Διάβαζα κριτικές στο imdb για τη σειρά που ήθελα να δω όταν χτύπησε ήχος στο messenger. Κοιτάω το κινητό, μήνυμα από το Νίκο. Believe it or not είχα ξεχάσει ότι του είχα στείλει μήνυμα. Πάντα έτσι συμβαίνει όταν δρω παρορμητικά. Ξεχνάω τι έχω κάνει, το απωθεί το μυαλό μου στο πίσω μέρος του σα μη γενόμενο.

Ώπα, αυτό τώρα τι είναι; Τσεκάρω τι του έστειλα. Μια χαρά μήνυμα ήταν αυτό που του έστειλα, γιατί απαντάει έτσι; Μήπως του φάνηκα απελπισμένη; Πες μου έναν που να μην είναι απελπισμένος τις μέρες αυτές Νικολάκη! Μήπως του φάνηκα λιγούρι; Εντάξει, έχω ενάμιση χρόνο που χώρισα, αλλά στο μεταξύ δεν έμεινα με σταυρωμένα χέρια, τις έκανα τις ξεπέτες μου. Τίποτα σημαντικό φυσικά, αλλά οκ, πεινασμένη δεν είμαι. Μόνη είμαι Νικολάκη, μόνη και ψάχνω κάποιον που να μου κινήσει το ενδιαφέρον. Κι εσύ μου το κίνησες.

«Χαχαχα, αναρωτιέμαι γιατί κάποιος να θέλει να κερδίσει τον πληθυντικό… έναν τρόπο επικοινωνίας που σε κρατάει σε απόσταση… μέχρι τώρα ήξερα πως ο σεβασμός κερδίζεται και η εμπιστοσύνη χτίζεται… για τον πληθυντικό πρώτη φορά ακούω! Πες μου λοιπόν ποια είναι η σημειολογία του πληθυντικού για σένα;»

Το διαβάζω δεύτερη φορά να σιγουρευτώ για την απάντησή μου. Νιώθω ότι περιμένει κάτι έξυπνο να γράψω. Είναι λοιπόν αρκετά έξυπνη αυτή η απάντηση; Το φρύδι σηκώθηκε αυτόματα σημάδι πως μάλλον είναι. Νιώθω να παίζουμε το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι. Μόνο που δεν είμαι σίγουρη ποιος είναι η γάτα και ποιος το ποντίκι.

Συνεχίζω να διαβάζω κριτικές στο imdb όταν χτυπάει πάλι ο messenger. Αν μη τι άλλο, απαντάει γρήγορα.

Συγνώμη... ΤΙ; Ασυναίσθητα, τα μάτια μου έχουν κλείσει και κουνάω στιγμιαία το κεφάλι μου δεξιά-αριστερά πριν γουρλώσω το βλέμμα μου για να σιγουρευτώ τι έχω διαβάσει: bdsm εμπειρίες... BDSM; Το βλέμμα μου συνεχίζει να είναι γουρλωμένο. Κι αυτό το μούδιασμα εκεί κάτω, τι ακριβώς σημαίνει; Γιατί το σώμα μου αντιδράει έτσι;

Διαβάζω ξανά το μήνυμα και κολλάω στο "διάβασε" και στο "μπορείς να στείλεις". Όσες φορές και να διαβάσω αυτές τις λέξεις ανατριχιάζω. Τι ανατριχιάζω δηλαδή, καυλώνω. Αυτή είναι η λέξη που δε θέλω να παραδεχτώ.

Και δεν κατάλαβα. Μου στέλνει σύνδεσμο με BDSM εμπειρίες να διαβάσω; Λες και είμαι κανένα κοριτσάκι που δεν ξέρει τι είναι BDSM. 45 χρονών είμαι κύριε, και την ιστορία της Ο έχω δει και τη Ζαστίν έχω διαβάσει και φαντασιώσεις έχω και ξέρω τι σημαίνει. Άσχετα αν δεν έτυχε ποτέ να το ζήσω. Αλήθεια, τα μπατσάκια στον κώλο και το rough sex μετράνε;

Δε βαριέσαι, το Netflix μπορεί να περιμένει.

Κάνω κλικ στο σύνδεσμο.

 

Πανεμορφο και σπιριτουοζικο αυτο που γραψατε και κανατε! Και το αναρτησατε αμφοτεροι ακριβως στις 5! Σας φανταζομαι με το δαχτυλο στο κουμπι και μολις γυρναει 5 ενας απο τους δυο να φωναζει "τωρα"!

Παω να γραψω ακριβως τα ιδια και στο διδυμο νημα  

 

Ιδεα, εκτελεση και συγχρονισμος εφαμιλλος της κλοπης της Μονα Λιζα.
Αμετρητα συγχαρητηρια.

 

α χα
σε τσάκωσα  
 

 

Μου άρεσε πάρα πολύ κι η ιδέα και το αποτέλεσμα εκατέρωθεν... Περιττό να πω ότι αναμένουμε εναγωνίως... @sapfw , @Nickname ευχαριστούμε!

 

Πνευματώδες και εξαιρετικά όμορφο, μπράβο στη δευτέρα, παιδιά!!!

 

Περιμένουμε την συνέχεια!

 

Εξαίσιο... Αγωνιώ για την συνέχεια  

 

Καταπληκτική ιδέα!!! Η ιστορία διαβάζεται απνευστί!!! Και, φυσικά, περιμένουμε τη συνέχεια με μεγάλη ανυπομονησία... Μπράβο σας, πολύ έξυπνος τρόπος συγγραφής... @Nickname και @sapfw , κρεμόμαστε από την...πένα σας! (Βασικά, από τα πληκτρολόγιά σας, αλλά η πένα φαίνεται πιο ποιητική! )

 

Part II, Ώριμο φρούτο

Πέρασε μια βδομάδα.

Εφτά μέρες, 49 ιστορίες.

Γιατί το έκανα; Δεν έχω ιδέα. Γιατί βαρέθηκα το Netflix; Γιατί βαρέθηκα το βιβλίο που διάβαζα; Γιατί βαρέθηκα τη ρουτίνα; Γιατί βαρέθηκα να βαριέμαι; Δεν ξέρω, μη με ρωτάτε.

Άντε καλά, ξέρω: γιατί μου το είπε ο Νίκος και μου κίνησε την περιέργεια. Ένας άγνωστος, από το πουθενά μου στέλνει ένα σύνδεσμο με πολύ συγκεκριμένη θεματολογία, που ναι μεν άγνωστη δε μου είναι (τουναντίον υποβόσκει στο κεφάλι μου σαν την κορωνίδα των φαντασιώσεών μου), ποτέ όμως δεν είχα την ευκαιρία να το ζήσω. Θυμάμαι μια φορά που επεδίωξα εγώ να δημιουργήσω την ευκαιρία, πόσο είχα ξενερώσει. Είχα εξομολογηθεί στον τότε σύντροφό μου αυτές τις «σκοτεινές» φαντασιώσεις μου και με κοίταξε με τέτοιο επικριτικό βλέμμα που με έκανε να νιώσω φτηνή και σκουπίδι. Από εκείνη την κουβέντα, το μόνο που κατάφερα ήταν να δεχτεί να με δέσει στο κρεβάτι. Κάθε φορά που έδενε ένα άκρο μου, κάθε γύρα που γυρνούσε το σκοινί γύρω από τον καρπό ή τον αστράγαλό μου με ρωτούσε: «Είσαι καλά; Σε πονάω; Μήπως είναι πολύ σφιχτό;». Όταν τελείωσε και με τα τέσσερα άκρα μου, είχα τόσο ξενερώσει που του είπα να με λύσει.

Όμως ο Νίκος τι είδε; Γιατί μου έστειλε το συγκεκριμένο σύνδεσμο; Πόσο σύμπτωση μπορεί να είναι; Αναρωτιέμαι τι παιχνίδια μπορεί να παίζει το σύμπαν με την πάρτη μου.

49 ιστορίες. Μετά το πρώτο σοκ με το πόσο απενεχοποιημένοι είναι αυτοί που τις ανεβάζουν, τις ρούφηξα. Άλλες με εξίταραν. Άλλες μου προκάλεσαν αποστροφή. Άλλες με κούρασαν. Καμία όμως δε με άφησε αδιάφορη. Καμία.

Έχει περάσει μια βδομάδα. Ασφαλώς και μήνυμα δε μου έστειλε ο Νίκος. Εξάλλου ο «όρος» του ήταν σαφής: «μόλις τελειώσεις μπορείς να στείλεις». Κανονικά θα θύμωνα με αυτό το υφάκι. Κάτω από άλλες συνθήκες θα ακολουθούσε block και delete με αυτό το μήνυμα. Όμως ούτε θύμωσα, ούτε τον διέγραψα. Τι μου συμβαίνει;

«Οκ, τις διάβασα. Και τώρα τι;»

Αποστολή.

Διαβάστηκε.

Χαμογελάω.

Ήχος από το messenger. Α, είναι και online!

«Δεν έμαθα κάτι που δεν ήξερα... δεν βγήκα χθες από τ' αυγό μου»

«Ότι δε βγήκα χθες από το αυγό μου;»

«Κοίτα Νίκο... σου έκανα το χατίρι και διάβασα 49 ιστορίες... αν με ρωτάς είναι 49 ιστορίες άρλεκιν με μπόλικη καυλάντα... δεν κατάλαβα πουθενά σε αυτές το λόγο ύπαρξης του πληθυντικού… επίσης, επιφυλάσσομαι για την εγκυρότητά τους... μπορεί απλώς να ήταν καταγραφή φαντασιώσεων»

«Δεν είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνω τι εννοείς όταν λες "για να φτάσει ένας άνθρωπος να πάρει το βάρος σου στους ώμους, θα πρέπει να το αξίζεις. Θα πρέπει να είσαι διατεθειμένη να του αποδείξεις ότι του ανήκεις πραγματικά"
γιατί κάποιος να θέλει να πάρει το βάρος μου στους ώμους του;
και γιατί εγώ να θέλω να δώσω το βάρος μου σε κάποιον;»

«Μου αρέσει η αίσθηση του να ανήκω στον άνθρωπό μου, με την έννοια ότι του είμαι αφοσιωμένη... και ξέρω πως θα με στηρίξει αν το χρειαστώ
αλλά αυτό που περιγράφεις είναι διαφορετικό... και δεν μπορώ να το καταλάβω»

«Τι θα πει υπερπολλαπλάσιο βαθμό; τι σημαίνει να του ανήκω;
έχω κάνει διάφορες θυσίες για τους ανθρώπους μου... δεν ξέρω αν αυτό εννοείς»

«Να τρομάξω; γιατί να τρομάξω; είμαι εδώ, δεν είμαι; σου κάνω ερωτήσεις, θέλω να μάθω
έχω πράγματα στο μυαλό μου, που ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να τα συζητήσω ανοιχτά…
ε, νομίζω πως έφτασε η ώρα γι' αυτή τη συζήτηση»

«Ε;»

Γουρλώνω τα μάτια και κοιτάω αποσβολωμένη την οθόνη του laptop. Τι έγινε τώρα ακριβώς; Μου είπε δυο τρία πράγματα και γεια σας; Ένα σωρό απορίες μου δημιουργήθηκαν και με άφησε στα κρύα του λουτρού; Τι θα πει «ανήκει»; Τι θα πει «σηκώνει το βάρος μου»; Τι θα πει «δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς;». Δεν είμαστε καλά, μέχρι τώρα είχα την εντύπωση ότι BDSM είναι μερικά δεσιματάκια, μερικά μπατσάκια, άντε και τράβηγμα μαλλιών, άντε βαριά βαριά και μερικές βουρδουλιές. Τι καινούριο είναι αυτό τώρα; Και με ποιο δικαίωμα μου λέει να κάτσω να γράψω τι έχω στο μυαλό μου; Και μετά από 24 ώρες να στείλω κείμενο και θα το συζητήσουμε; Ποιος νομίζει ότι είναι; Έξαλλη με έκανε.

Ναι, ήμουν έξαλλη. Η καρδιά χτυπούσε δυνατά και τα μηνίγγια μου ακολουθούσαν το ρυθμό της. Κλείνω το laptop και σηκώνομαι να κάνω καφέ. Όλη την ώρα μουρμουρίζω στο μυαλό μου και σιχτιρίζω τη συμπεριφορά του. Μα ποιος νομίζει ότι είναι; Αν δεν ήθελε να μου εξηγήσει, τότε γιατί έστειλε το σύνδεσμο με τις BDSM εμπειρίες; Και γιατί άρχισε να λέει αυτά περί «ανήκειν»; Αρπάζω τον καφέ και κάθομαι στον καναπέ. Τα πόδια πάνω στο τραπεζάκι, ανοίγω το laptop πάνω τους και διαβάζω ξανά και ξανά το διάλογό μας. Ξανά και ξανά. Κολλάω στο «Μετά από 24 ώρες θα φροντίσεις να μου στείλεις το κείμενο και θα το συζητήσουμε». Η ώρα είναι 17:15. Έχω 24 ώρες στη διάθεσή μου. Ανοίγω το Word. Όχι είμαι ακόμα ταραγμένη. Και στην τελική γιατί να το κάνω; Ανοίγω το messenger:

«Νίκο, θα στο πω όσο πιο απλά μπορώ: ποιος νομίζεις ότι είσαι; Στέλνεις ένα link, πετάς 2-3 σοφιστείες και μετά αποφασίζεις μόνος σου να τερματίσεις την κουβέντα, δίνοντάς μου και δεύτερη εντολή λες και είμαι υφιστάμενή σου, λες και είμαι κοριτσάκι! Αν δεν ήθελες να μιλήσεις ας μην το άνοιγες το θέμα! Άνοιξες τους ασκούς του Αιόλου και μου τους έδωσες στα χέρια να σκάσουν σαν ωρολογιακή βόμβα! Μου άνοιξες την πόρτα, μου έδειξες κάτι, και μου έκλεισες την πόρτα στα μούτρα! Γιατί;»

Αποστολή.

Διαβάστηκε.

Ωραία. Κλείνω το laptop, ανοίγω τηλεόραση, ανάβω το iqos, πίνω καφέ. Το βλέμμα μου είναι στραμμένο στο κενό έξω από τη μπαλκονόπορτα. Βυθίζομαι στις σκέψεις μου. Να δεις που δε θα απαντήσει…

Στο μυαλό μου έχει καρφωθεί μια κουβέντα που μου είπε η μικρή μου αδελφή σε ανύποπτο χρόνο όταν –μετά το χωρισμό μου- με έβλεπε να ταλανίζομαι σε ανούσιες ξεπέτες. «Το ξέρω ότι έχεις ανάγκη να ανήκεις κάπου», αυτό μου είπε και κόλλησα. Αυτό το «ανήκει» είναι ένα ρήμα που πυροδοτεί μια ανεξήγητη αίσθηση μέσα μου. Και ο Νίκος το χρησιμοποίησε πολύ. Παρά το πώς εξελίχθηκε η κουβέντα μας είπε πράγματα που με ταρακούνησαν. Είπε για φαντασιώσεις που έγιναν πραγματικότητα. Ναι, σύμφωνοι, έχω φαντασιώσεις διαφορετικές και ενίοτε βίαιες, αλλά δεν περιλαμβάνουν να γίνει ο κώλος μου μπλαβέ. Ούτε να μου τρίψουν στο μουνί τσίλι. Οι φαντασιώσεις μου περιλαμβάνουν σεξουαλική παράδοση και χρήση. Μέχρι εκεί. Όμως μίλησε και για βάρος, βάρος που δεν αντέχουν να σηκώνουν κάποιοι άνθρωποι και το δίνουν να το σηκώσει κάποιος άλλος. Για τι βάρος μιλάμε; Τι ακριβώς σημαίνει βάρος;

Αυτή η λέξη στροβίλιζε στο μυαλό μου. Βάρος… βάρος… και κάποιος το σηκώνει… και αυτός που το σηκώνει του ανήκεις… πώς του ανήκεις; Πώς είναι δυνατόν να ανήκει ένας άνθρωπος σε έναν άλλον;

Ανοίγω το laptop και γκουγκλάρω: BDSM. Κάνω κλικ στον πρώτο σύνδεσμο. Wikipedia; Δε βαριέσαι, από το ολότελα, και η Βικιπαιδεία μπορεί να με ξεστραβώσει. Διαβάζω:

«Το BDSM είναι μια μορφή ερωτικών προτιμήσεων και διαπροσωπικών σχέσεων που περιλαμβάνουν την συναινετική χρήση δεσμών, τον έντονο ερεθισμό των αισθήσεων και την εμπλοκή σε φαντασιακά παιχνίδια ρόλων και εξουσίας.»

Φαντασιακά παιχνίδια ρόλων και εξουσίας. Οκ, το ‘χω. Κι εγώ κάτι τέτοιο είχα στο μυαλό μου απ’ αυτά που ήξερα μέχρι τώρα. Πάμε παρακάτω:

«Ο όρος BDSM είναι ένα σύνθετο αρκτικόλεξο που αντιπροσωπεύει τις έξι αγγλικές λέξεις "Bondage, Discipline, Dominance, Submission, Sadism, and Masochism"…». Ώπα. Σταματάω το διάβασμα.

Bondage: το ‘χω
Discipline: το ‘χω
Sadism/Masochism: τα ‘χω

Είχα την εντύπωση πως τα αρχικά του BDSM είναι μόνο τα τέσσερα παραπάνω. Dominance/Submission; Κυριαρχία/Yποταγή; Ναι, το καταλαβαίνω στο παιχνίδι εξουσίας. Στο παιχνίδι. Αλλά γιατί έχω την αίσθηση πως αυτό που έγραψε ο Νίκος δεν είναι παιχνίδι;

Κοιτάω την ώρα. Έχει περάσει ένα δίωρο από το μήνυμα που του έστειλα. Το ξαναδιαβάζω και συνεχίζω να νομίζω πως δε θα απαντήσει. Ανοίγω το messenger.

«Έχω την εντύπωση πως η κυριαρχία και η υποταγή δεν είναι παιχνίδι για σένα. Αν η εντύπωσή μου είναι ορθή, πες μου σε παρακαλώ: τι είναι για σένα κυριαρχία και υποταγή;»

Το σκέφτομαι για μερικά δευτερόλεπτα πριν το στείλω. Νιώθω τα μάγουλά μου να καίνε. Νιώθω ότι ξεκινάω ένα παιχνίδι με τη φωτιά.
Πατάω τo κουμπί της αποστολής.
Κλείνω το laptop. Ντύνομαι βιαστικά, στέλνω <6> στο 13033, φοράω τα ακουστικά και βγαίνω για περπάτημα.

Δεν έχω προλάβει να περπατήσω ούτε 500 μέτρα όταν τo μπιτάτο «I got that sunshine in my pocket, got that good soul in my feet» του Τίμπερλεϊκ διακόπηκε από ειδοποίηση του messenger. Βγάζω το κινητό από την τσέπη μου και βλέπω μήνυμα από το Νίκο. Αυτόματα κοκαλώνω. Κλείνω τη μουσική, μου αποσπά την προσοχή. Δεν ξέρω τι να κάνω. Να συνεχίσω το περπάτημα ή να το διαβάσω; Δίλλημα της τάξης nanosecond, έχω ανοίξει ήδη το messenger και το διαβάζω:

Oh <παύση τετάρτου>

My <παύση τετάρτου>

God <παύση ολοκλήρου>​

Όχι ένα απλό «Oh my God», αλλά ΤΟ «Oh my God» της Janine με την ένρινη φωνή από τα Φιλαράκια. Το κέρατό μου μέσα και τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου. Απάντησε. ΑΠΑΝΤΗΣΕ! Και όχι μόνο απάντησε, αλλά νιώθω ότι έβαλε τα πράγματα σε μία σειρά. Σωστή η λάθος δεν ξέρω, αλλά σειρά.

Το διαβάζω δεύτερη φορά και χωρίς να το έχω καταλάβει έχω πάρει το δρόμο της επιστροφής. Δε γαμιέται, κάθε μέρα περπατάω, δε χάθηκε ο κόσμος αν σήμερα κάνω ένα χιλιόμετρο λιγότερο.

Ευτυχώς που η κυκλοφορία είναι μηδαμινή, αλλιώς θεωρείστε δεδομένο ότι θα με πατούσε αμάξι ή/και ποδήλατο ή/και πατίνι έτσι απρόσεκτα όπως περπατούσα. Ούτε κοιτούσα δεξιά αριστερά όπως περνούσα τους δρόμους, ούτε τίποτα. Ήμουν σαν εκείνα τα υπνωτισμένα πιτσιρίκια που περπατάνε στο δρόμο κοιτώντας μόνο το κινητό τους.

Έχω ήδη διαβάσει τρεις φορές το μήνυμα του Νίκου, όταν πατώντας το κουμπί του ασανσέρ συνειδητοποιώ ότι είμαι καυλωμένη. Καυλωμένη ρε φίλε, από πού κι ως που;

Μπαίνω στο σπίτι, τα πετάω όλα, κάθομαι στον καναπέ δεν ακουμπάω πίσω αλλά κάθομαι με ίσια πλάτη, παίρνω το laptop στα γόνατά, οι πατούσες μου ακουμπάνε κάτω. Διαβάζω ξανά το μήνυμά του. Πρόταση πρόταση, αργά. Συνειδητοποιώ πού με χαλαρώνει το μήνυμα, πού με τσιτώνει, πού μουδιάζει το χαμηλό μου υπογάστριο και πού μουσκεύει το βρακί μου. Στο τέλος του μηνύματος νιώθω να επιπλέω σε ζεστά νερά. Χωρίς να το καταλάβω έχω ξεκινήσει να πληκτρολογώ την απάντηση:

«Σε ευχαριστώ για τη δεύτερη ευκαιρία.
Σε 24 ώρες θα έχεις το μήνυμα που ζήτησες.
ΥΓ. δεν είμαι αγενής»

Ξαναδιαβάζω αυτό που έγραψα να σιγουρευτώ. Η πλάτη μου χαλαρώνει και ακουμπάει πίσω. Νιώθω ότι ξεκινάω ένα ταξίδι. Πατάω τo κουμπί της αποστολής. Ανάβω το iqos.

Οι ώρες περνάνε κι εγώ βρίσκω κάθε πιθανή και χαζή δικαιολογία για να μην αποτυπώσω στο word τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου. Σκέψεις που διαρκώς στροβιλίζουν στο μυαλό μου και δε μ’ αφήνουν να ηρεμήσω. Σκέψεις που φοβάμαι, σκέψεις που δε θέλω να παραδεχτώ. Εκείνο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι, πράγμα σπάνιο για μένα μια που είμαι από τους ανθρώπους που κοιμούνται πριν προλάβει το κεφάλι να ακουμπήσει το μαξιλάρι. Η μέρα που ξημέρωσε κάθε άλλο παρά μέρα της μαρμότας ήταν.

Η ώρα κοντεύει 17:00 και ακόμα δεν το έχω στείλει. Το διαβάζω ξανά:

«Νίκο,
Δεν ξέρω τι να πρωτογράψω. Είναι πολλά αυτά που είχα στο κεφάλι μου και σε αυτά προστέθηκαν όσα μου είπες. Ας τα πάρουμε από την αρχή: είμαι 45 χρονών και ακόμα θυμάμαι ένα παιδικό παιχνίδι με τα ξαδέλφια μου, όπου εγώ ήμουν η αιχμάλωτη –που την έκαναν ό,τι ήθελαν- η ξαδέλφη μου ήταν η βασίλισσα και ο ξάδελφός μου ήταν στρατιώτης της. Με είχαν δεμένη και με έσερναν πέρα δώθε, μιλώντας μου άσχημα, κι εγώ δεν αντιδρούσα, τολμώ να παραδεχτώ ότι ένιωθα άνετα σε αυτή τη θέση. Έγιναν και άλλα πολλά που δεν αρμόζουν σε αυτό το μήνυμα. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι μου άρεσε το παιχνίδι αυτό.
Στην εφηβεία μου, ανακαλύπτοντας το σώμα μου και τον ερωτισμό μου, οι φαντασιώσεις μου ήταν προέκταση εκείνου του παιχνιδιού. Υπήρχαν φορές που μου προκαλούσα ελαφρύ πόνο κι αυτό ήταν κάτι που απολάμβανα. Δε θα σου μιλήσω για τις σχέσεις μου γιατί δεν έχει νόημα. Θα σου πω όμως ότι οι πιο πετυχημένες ήταν αυτές που ο σύντροφός μου ήταν οδηγός της σχέσης –ό,τι αυτό συνεπάγεται. Την αφορμή για να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη μου την έδωσες εσύ. Και ήταν η λέξη που με έκανε να ηρεμήσω και να ακολουθήσω.
Γύρω στα 30 μου, όταν πια ήξερα καλά τι έχω στο βρακί μου, είχα ήδη ακούσει για το bdsm και το έψαξα λίγο περισσότερο. Προσπάθησα να το φέρω σαν παιχνίδι μέσα στην τότε σχέση μου, χωρίς επιτυχία. Οι φαντασιώσεις παρέμεναν οι ίδιες. Φυσικά χώρισα, δεν ήταν οδηγός.
Στο μυαλό μου το bdsm είναι ένα ερεθιστικό σεξουαλικό παιχνίδι. Αυτό όμως που μου ανέφερες, είχα την αίσθηση πως δεν είναι παιχνίδι. Είχα την αίσθηση ότι είναι κάτι που ξεφεύγει από την κρεβατοκάμαρα και το σεξ. Και μου το επιβεβαίωσες: δεν είναι παιχνίδι, είναι φιλοσοφία. Μίλησες για βάρος. Σε μια σχέση υπάρχει αλληλεπίδραση, ο ένας βοηθάει τον άλλον στα «βάρη» του, οικογενειακά, επαγγελματικά, κοινωνικά. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί αυτό να γίνεται μονομερώς. Τι ευχαρίστηση έχει αυτός που παίρνει το βάρος του συντρόφου του; Και γιατί το κάνει; Και τι κάνει αυτός που δίνει το βάρος; Δίνοντας στον άλλον ένα κομμάτι που σε βαραίνει απαρνιέσαι ένα κομμάτι του εαυτού σου. Δε σε αλλοτριώνει αυτό; Και μετά τι; Είσαι πιο ανάλαφρος να κάνεις τι; Νιώθεις ευγνωμοσύνη γι’ αυτόν που το κουβαλάει, έτσι φαντάζομαι. Και πώς εκφράζεις αυτή την ευγνωμοσύνη; Αν κάποιος με απάλλασσε, από τα «βάρη» μου, θα ήθελα να κάνω τα πάντα για να τον ευχαριστήσω. Από την άλλη δε θα έδινα το «φορτίο» μου σε οποιονδήποτε, αλλά σε κάποιον που θα ήξερα ότι μπορεί να το σηκώσει.
Νιώθω ότι πλατιάζω, νιώθω να βυθίζομαι περισσότερο σε ερωτήσεις παρά σε απαντήσεις.
Δεν τρομάζω εύκολα, μην ανησυχείς. Ανέκαθεν ήμουν περίεργη και φιλομαθής. Επιπλέον μου λένε ότι είμαι και έξυπνη, οπότε υποθέτω ότι τελικά θα καταλάβω αυτά που θα μου πεις. Το μόνο που με ανησυχεί είναι το τι θα συμβεί μετά, αφού καταλάβω. Τι θα θέλω να κάνω μετά. Έχω μια υποψία. Διστάζω να τη μοιραστώ μαζί σου –ακόμα.

ΥΓ1. Δεν είμαι κοριτσάκι πια, αλλά μου αρέσει να είμαι το κοριτσάκι στην αλληλεπίδρασή μας. Και όχι για να πάρω απαντήσεις αλλά γιατί έτσι με έκανες να νιώσω.
ΥΓ2. Η λέξη «ανήκει» μου τρώει τα σωθικά.»

17:15. Πατάω το κουμπί της αποστολής. Μια στιγμιαία ανατριχίλα από τον αυχένα μέχρι την ουρίτσα κρατάει περισσότερο από μια στιγμή. Φόβος.

 

Νάτη και η αντιβίωση της Παρασκευής!!!! Εκεί γύρω στις 17.00