Μυ...

Μύηση λοιπόν.
Λέξη η οποία έχει την αυτή ρίζα με τη λέξη "μύωψ". Λέξη η οποία δημιουργήθηκε από την κίνηση την οποία κάνει ο μύωψ, το μισοκλείσιμο των ματιών και η αναγκαία παραμόρφωση του προσώπου, ώστε το μάτι να καταφέρει να εστιάσει σε συγκεκριμένο χώρο για να δει κάτι συγκεκριμένο, περιορίζοντας το οπτικό πεδίο.
Η ίδια κίνηση που γίνεται ενστικτωδώς όταν αυξηθεί απότομα το προσλαμβανόμενο από το μάτι φως.

Διαδικασία την οποία ο άνθρωπος κάνει ή στην οποία υποβάλλεται, όταν θέλει να δει κάτι το οποίο προηγουμένως απλά κοίταζε.
Κι όταν εστιάζεις σε κάτι το οποίο προηγουμένως απλά κοίταζες, το βλέπεις διαφορετικά. Βλέπεις άλλες ιδιότητές του, άλλα χαρακτηριστικά του.
Κι αφού τα δεις, αφού τα αντιληφθείς με τα μάτια σου, με τις αισθήσεις σου, μετά τα βιώνεις και τα "βλέπεις", τα ερμηνεύεις με τρόπο διαφορετικό από τότε που απλά τα κοίταγες.

Πάντα όμως, βλέπεις κάτι που υπήρχε εκεί από πριν. Ήταν εκεί, απλά εσύ δεν το έβλεπες, δεν το ένοιωθες, δεν το προσελάμβανες.

Η μύησης, η μυητική διαδικασία, απαιτεί μυούμενο, μύστη, τελετή και ιεροφάντη.
Ο Ιεροφάντης, ίσως το Ιερατείο, για να μην δοθεί εξαιρετική Ισχύς σε ένα μόνο άτομο, κατέχει εάν όχι το σύνολο της μετά την μύηση γνώσεως, Ουδέποτε, ιστορικά, την κατείχε ελέω Θεού ή δι' επιφοιτήσεως, με εξαίρεση τις Αβραμικές θρησκείες, αλλά έφθανε σε αυτή μέσω συνεχούς ασκήσεως και διδασκαλίας και αφού εκρίνετο άξιος από το ήδη υφιστάμενο ιερατείο.
Το μείζον καθήκον του, να κρατά την γνώση ορθή, να κρατά τον Λόγο Ορθό, επιτρέποντας να εξελίσσεται, αλλά όχι να μεταλλάσσεται.
Βλέπετε, κοινό στοιχείο σε όλους τους νεομυηθέντες είναι η βεβαία πίστη ότι ανακάλυψαν κάτι που δεν το έχει δει κανείς πριν από εκείνους και το οποίο κάκιστα δεν έχει ενταχθεί στο Λόγο.

Ο μύστης έχει δυο υποχρεώσεις. Κυριότερη, να επιλέξει - εγκρίνει τον μυούμενο.
Ου παντώς πλειν ες Κόρινθον, ή μη δώτε τα Αγια τοις κυσοι και τας μαργαριτας στους χοίρους.
Και μετά να τον προετοιμάσει και να τον οδηγήσει στο πως θα δει. Οχι πως θα κοιταζει, αλλά θα δει.
Άπαντες δύνανται να κοιτάξουν.
Άπαντες δύνανται να δουν.
Το τί θα δει όμως ο καθένας, εξαρτάται από την προσωπική του αντιληπτική ικανότητα.
Στο πως θα ερμηνεύσει δε, αυτά που θα δει, εξαρτάται, πέραν της αντιληπτικής ικανότητος και στα παρελθοντικά του βιώματα και στις επιθυμίες του.


Στα καθ' ημάς.
Βαριέμαι αφόρητα να συμαζώξω τις υστεριάζουσες κραυγές που έχουν γραφεί ενάντια στην ύπαρξη - διαμόρφωση βδσμικου ιερατείου.
Όσο κι αν έψαξα όμως, δεν βρήκα ούτε μια νύξη, ούτε μία απορία στο γιατί το ιερατείο έλαβε τον τίτλο αυτό, την εξουσία αυτή (πραγματική, διαδικτυακή ή συνολική εξουσία), παρά μόνο παιδιάστικα επιχειρήματα περί του ότι είτε έχει σφετεριστεί την εξουσία αυτή ή έχει ενδυθεί μια ανύπαρκτη εξουσία. Δυστυχώς δεν έχω γνωρίσει κανέναν τόσο αδύνατο ωστε λυσιτελώς να μπορεί να κρυφτεί πισω από το δάχτυλο του, παρα μόνο σε περιπτώσεις που η απόσταση που χωρίζει τον θεατή από τον κρυπτόμενο είναι τόσο μεγάλη, ώστε οι κανόνες της προοπτικής να το επιτρέπουν.
Η ειλικρίνεια δε των κραυγαζόντων είναι τόση, όσες οι πιθανότητες να βρεις ανέγγοιχτο παρθενικό υμένα σε μπορντέλο. Το ότι κραυγάζουν απλά γιατί δεν συγκαταλέγονται στο ιερατείο ούτε ως άτομα, ούτε ως απόψεις, με σκοπό απλά την προσωπική τους συμμετοχή, εμπίπτει στον κανόνα του δαχτύλου.

Εκτελεί όμως τα μυητικά του καθήκοντα το ιερατείο? Ασκεί ορθα την μυητική του εξουσία?
Όχι πλήρως. Όχι με το βάρος της προσωπικής και συνδιαστικής ισχύος του. Όχι με τον τρόπο και την ένταση που θα εξασφάλιζε την ακηλιδωτη υστεροφημία του.
Στον κεκραμένο οίνο του σύγχρονου ελληνικού βδσμ, οι πρώτες σταγόνες ύδατος που κατεβάζουν την καθαρότητα του κρασιού και τις αλκοόλες του, έχουν πέσει από εκεί. Δεν ξέρω εάν είναι οι πιότερες, σίγουρα όμως έχουν μεγαλύτερο ειδικό βάρος.

Οι μύστες τώρα.
Ξεκινησα να γράφω ως αυτοχασισωμένος δερβίσης και στα πλαίσια των οραμάτων αυτής τα κατάστασης, πίστεψα ότι θα ήταν προφανής η διαφορά μυήσεως και εκπαιδεύσεως, η χρονική τους αναγκαιότητα και οι περιορισμοί τους οποίους η πρώτη θέτει στη δεύτερη, αλλά όταν πέρασε η εκστατική επίδραση, θυμήθηκα την ισχύ της βλακείας.

Μπορείς να μυήσεις τον οιονδήποτε?
Θεωρητικά και πρακτικά ναι.
Θα είναι επιτυχείς όλες αυτές οι μυήσεις?
Εξαρτάται από τον στόχο του μύστη.
Εάν επιθυμεί να φτιάξει το δικό του λόγο ή μια σέχτα ή μια φράξια μέσα σε μια άλλη ομάδα, θα έχει αρκετές πιθανότητες επιτυχίες, ειδικά εάν το ιερατείο υπολειτουργεί.
Υπάρχει όμως και το bottom line υπό οιαδήποτε θέαση εκτός της πλέον κοντόφθαλμης, είναι ανηλεές.
Δίπλα στο λήμμα "παράφωνος", τα νεοελληνικά λεξικά έχουν, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να έχουν, την φωτογραφία.
Ένας εξαιρετικός διδάσκαλος φωνητικής, υποθέτω ότι δαπανώντας άφθονο χρόνο, ενέργεια και υπομονή, μάλλον θα μπορούσε να με διδάξει να πιάσω κανά δυο σωστές νότες. Όλο όμως αυτό το χρόνο και την ενέργεια, τον στερεί από κάποιον άλλον ταλαντούχο μαθητή και ταυτοχρόνως στερεί το κοινό από το να ηδονισθεί ακούγοντας τον εξελιγμένο, ταλαντούχο.

Έγινε ήδη σεντονάκι.
Θα επανέλθω με την αλήθεια που λέει ότι σύνηθα στο χώρο μας, οι ρόλοι του μύστη και του μυούμενου έχουν αντιστρόφως ανάλογα status, με το ζόρι της εκπαίδευσης και αυτοεκπαίδευσης μετά τη μύηση, την μοναχικότητα του μυούμενου και την ανάγκη της αιματηρής θυσίας.
Έρρωσθε.

 

Kατ' αρχάς..:
..."...ετυμολογικώς όλα τα ομόρριζα (της λ. μύωψ συμπεριλαμβανομένης) ανάγονται στο μύω «κλείνω», ενν. τα μάτια· μύστης ήταν αυτός που έκλεινε τα μάτια ή που έκλεινε το στόμα, που δεν μιλούσε για τα μυστήρια στα οποία εισαγόταν"...

Εν δευτέροις..:
"ιερατείο (το) ... (μτφ.) κλειστή εξουσιαστική ομάδα, που διατηρεί κοινωνικά στεγανά: το ~ τής γνώσης / τής πολιτικής"... (χουατέβα)

Και μιας, καταπώς καταλήγεις, τσάτρα-πάτρα, συντεταγμένα ή χύμα, ανοργάνωτα ή εκ των πραγμάτων, ιερατείο υπάρχει -ουφ- και το ρητορικό ερώτημα "ασκεί ορθά την μυητική του εξουσία? Όχι πλήρως..." απαντά με σαφήνεια στα περί της ύπαρξής του, και επειδής, καταπώς λές, έβαλε νερό στο κρασί του χάνοντας τον χρόνο του με το να προσφέρει by default "στοιχειώδεις" δυνητικά υπηρεσίες "μυήσεως", για" τον πάσα ένα στοιχειωδώς εκπαιδευόμενο φάλτσο και όχι τους καλλίφωνους", με αποτέλεσμα ο πάσα ένας να απλώνει την παραμύθα του και φκιάνει σένια την "σέχτα" του, αντί το "παλιοιερατείο" να στοχεύει στην μέσω της εκπαίδευσης μύηση και μετά ξαναμανά εκπαίδευση, διακονία/υπηρεσία/εμβάθυνση γιου νέιμ ιτ, λέω να μαζωχτούτε όσοι σας απασχολάει το θέμα και να τους τα "ψάλλουτι" ένα χεράκι -ιερατείο είναι, ψαλμούς γουστάρει, γιααα?- να μάθει τπ παλιοϊερατείο, μπας και το ξανασκεφτούνε ή ανοίξουν λίστα για νέα μέλη, όχι παίζουμε...
Για αιματηρή θυσία προτείνω παϊδάκια και για χοές κανά καλό κράσο...
Ευτυχείτε...
_____
ΥΓ: Να δεις που θα γίνει τς μοδός το "εμπρός στον δρόμο που χάραξ' ο φετλίφες" καταπώς πάει το πράμα...

 

Έχει αποτέτοιο αφού.

 

Η Μύηση στα αρχαία μυστήρια απανταχού του τότε γνωστού κόσμου είχε έναν και μόνο σκοπό: Να γνωρίσει ο μυούμενος τον θάνατο εν ζωή, ώστε να κατανοήσει το βαθύτερο νόημά του και να πάψει να τον φοβάται.

Στο σύγχρονο κόσμο η μύηση χρησιμοποιείται σαν τρόπος προσέγγισης του κοινού από φιλοσοφικές, θρησκευτικές ή άλλες σέχτες, με σκοπο να προσδώσει κύρος στις μεθόδους και στο περιεχόμενο της διδασκαλίας τους.

 

Και γιατί η μύηση στην υποταγή δεν είναι βέβαιος οιονεί θάνατος και πιθανή οιονεί ανάσταση?

 

Αν αναφέρεστε στον Εγωισμό του υ, ο τότε σίγουρα είναι.

 

Δεν ίσχυε, σε όλα τα μυστήρια αυτό που λετε.

Στα Ελευσίνια ισχύε. Αλλου, οχι.

 

Που ακριβώς ανεφέρεστε;

 

Επί παραδείγματι, τα καβειρια είχαν να κάνουν με τη γέννεση.

 

Σωστά
Είχα κατά νου τα μυστήρια των Αιγυπτίων

 

Ούτε αυτό είναι σωστο.

Επί παραδείγματι, τα μυστήρια της Ισιδος πραγματευονται τα κάτωθι:
"Στον οσιρικό μύθο, η Ίσις συμβολίζει την εύφορη γη της Αιγύπτου, την οποία γονιμοποιεί ενιαύσια ο πλημμυρισμένος Νείλος. Ως γονιμοποιημένη Ίσιδα είναι η προστάτιδα των παιδιών, με τη μορφή της Ίσιδος τροφού."

Προφανώς, οταν λες "αιγυπτιακα μυστήρια" αναφέρεσαι μόνο στην "αιγυπτιακή βίβλο των νεκρών", που είναι το ποιο γνωστο κείμενο. Όμως, πέραν τουτου, υπάρχουν μυστήρια για πάρα πολλά πράγματα, πλην του θανάτου.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος πρωτίστως λατρεύει τη ζωή και δευτερευοντως ξορκιζει τον θανατο. Ετσι, και τα μυστηρια είναι προσανατολισμενα σε αυτό το διπολο, οπου όμως η έμφαση δίνεται πάντα στην αναγέννηση και στη ζωη.

 

Τα Ελευσινια με τη λατρεια της Δημητρας και της Περσεφονης, της γης, της αναοαραγωγης. Τα μυστηρια της Αφροδιτης στην Κυπρο, με τη λατρεια του ερωτισμου, του ερωτα