Ηδονή της Οδύνης...

Ο οργασμός εξαρτάται απο τον κυρίαρχο στον βαθμό που ο κυρίαρχος εξαρτάται απο τον υποτακτικό, εκτός και αν ο κυρίαρχος λειτουργεί σε διανοητικό κενό.Γιατί ξεχνάμε ότι δεν είναι
μόνο ο υποτακτικός που έχει ανάγκη τον κυρίαρχο αλλά και ο κυρίαρχος έχει εξισου ανάγκη τον υποτακτικό;Είναι η όχι το BDSM είδος ερωτικής πρακτικής;

 

δεν γνωριζω αν υπαρχουνε ατομα που απολαμβανουν τον πονο για τον πονο εγω παντως απο προσωπικη εμπειρια στο παρελθον που αυτοτραυματιζομουν (ειδικα στην εφηβεια) δεν αντλουσα καμια σεξουαλικη διεγερση ειχε να κανει καθαρα με συναισθηματα απογνωσης και οργης που καπου επρεπε να διοχετευτουν γιανα μην κλαταρω.τωρα για τον πονο στο σεξ για μενα εχει να κανει μετον ποιος στο δινει και το γενικοτερο πλαισιο υποταγης, απο μονος του δεν μου προσφερει κατι.τωρα αν και οι σεξουαλικες μου προτιμησεις και η παλαιοτερη αναγκη μου για αυτοτραυματισμο ως μεσο ξεσπασματος εχουν τις ριζες τους σε κατι απο την παιδικη μου ηλικια δεν το ξερω.εχω καποια βιωματα μικρη αλλα δεν με νοιαζει ναμε ψυχαναλυσω πλεον αφου μια χαρα περναω και ευτυχισμενη ειμαι.

 

Συμφωνώ πως το ένα έχει την ανάγκη της ύπαρξης του άλλου (Κυριαρχία και υποταγή) για να εκδηλωθεί και εκφραστεί και πως το BDSM είναι ερωτική πρακτική κατά βάση.

Ανήκοντας στην κατηγορία των 24/7 slave προτιμώ όμως να δίνω βαρύτητα στην προτεραιότητα των επιθυμιών Του Κυρίαρχου έναντι των θέλω του υποτακτικού με δεδομένο πως Ο Κυρίαρχος μεριμνά για τις ανθρώπινες ανάγκες της ιδιοκτησίας του.

Σε καμία σχέση δεν διατηρούνται οι ισορροπίες εάν, επαναλαμβανόμενα και για πολύ καιρό, σε κάποιον από τους δύο μένουν ανικανοποίητες οι βασικές ανάγκες του, εκτός αν η μορφή της σχέσης είναι καθαρά εγκεφαλική και οι άλλες ανάγκες (σωματικές) καλύπτονται με άλλα μέσα.

Αυτά όμως είναι τα αυτονόητα, δεν θα έπρεπε σε κάθε post να δηλώνουμε πως πρέπει να είναι ένας υγιής Κυρίαρχος ή υποτακτικός, καταντάει λίγο κουραστικό.

Όσο για τον οργασμό, είναι ένα πιθανό αλλά όχι απαραίτητο αποτέλεσμα συνεδρίας. ΔΕΝ είναι πάντα ο σκοπός κάθε συνεδρίας για κανέναν από τους δύο. Ο Κυρίαρχος μπορεί να θέλει να εφαρμόσει orgasm control, ή να βασανίσει την σκλάβα, μπορεί και ο Κυρίαρχος να θέλει να παίξει χωρίς να τελειώσει, απλά για το παιχνίδι και τη εκτόνωση. Η συνεδρία μπορεί να γίνεται για εκπαιδευτικούς λόγους, πχ επέκταση της αντοχής στον πόνο (μια και μιλάμε για τον πόνο στο συγκεκριμένο thread) και τέλος πάντων ο οργασμός δεν είναι τα πάντα αλλιώς δεν θα κέρδιζαν κάποιες φορές οι ενδορφίνες που αντί για οργασμό καταλήγουν στο sub space του υπό.

O πόνος από μόνος του δεν προϋποθέτει οργασμό, ούτε καν ερεθισμό. Πολλά υποτακτικά άτομα και ίσως και Κυρίαρχοι είναι ερωτευμένοι με τον πόνο ως ιδέα χωρίς να γνωρίζουν ακριβώς την διαχείριση του ως μέσο επίτευξης άλλων συναισθηματικών καταστάσεων πέρα ίσως του φόβου, επιβολής κλπ. Η ερωτική μας αφύπνιση σε σχέση με τον πόνο σε κάποιες περιπτώσεις ανθρώπων έρχεται στην εξελικτική τους πορεία μέσα στο BDSM.

 

Ο πόνος προκαλεί ερεθισμό όταν προκαλείται απο το κατάλληλο άτομο (που έχει καταφέρει να ταυτιστεί με την φαντασίωση του υποτακτικού). Φυσικά ο ερεθισμός χάνεται όταν χαθεί η αυτοσυγκέντρωση αυτού που απολαμβάνει τον πόνο...όσο υπάρχει η φαντασίωση στο μυαλό αντέχει και τον πόνο, όσο έντονος και αν είναι!

 

Απάντηση: Ηδονή της Οδύνης...

Υπάρχει και η περίπτωση μιας ακατανίκητης ανάγκης να νιώσω τον σαρκικό πόνο όχι για να «εξιλεωθώ», γιατί ορισμένες καταστάσεις δεν χωράνε καμία «συγγνώμη» και άρα δεν τίθεται καν θέμα εξιλέωσης, αλλά για να «πάρω» όσο και αν είναι δυνατόν από τον πόνο Του. Όταν τα οποιαδήποτε λόγια δεν μπορούν να εκφράσουν το πόσο πονάω που πονάει Εκείνος, όταν δεν μπορούν να καταλαγιάσουν τον πόνο Του. Για ό,τι δεν αντέχει η ψυχή μου και φτάνει στα όρια των αντοχών της νιώθοντας πως θα εκραγεί, το κορμί μου έχει την ανάγκη να νιώσει ότι μπορεί να αντέξει και να σπάσει τα όριά του. Ψάχνω τις ισορροπίες μου. Στην περίπτωση όμως που Τον έχω πονέσει εγώ, πως μπορώ να «ζητάω» την δική μου ισορροπία;


s

 

Εξαιρετικό ποστ. Νομίζω πως είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε την αξία του πόνου και να δεχτούμε το γεγονός ότι ακόμη και ένας Κυρίαρχος ενδέχεται να αποζητά τον πόνο για τον ίδιο του τον εαυτό, έστω και κάποιες φορές μόνο, όταν η ένταση και το πάθος γίνονται αβάσταχτα. Δεν μιλάω για καψούρες, δεν νομίζω ότι οι Κυρίαρχοι καψουρεύονται με την συνήθη έννοια του όρου.

Δεν είναι καθόλου υποτιμητικό να πονάς. Υποτιμητικό είναι να ζεις την ζωή σου με παγερή αδιαφορία. Να υποτιμάς την ανθρώπινη υπόστασή σου και την θνητότητά σου που σου επιβάλλει το πάθος ως το μόνο αντίδοτο στην κωμικοτραγική μοίρα σου ως ανθρώπου. Να ζεις μέτρια ενώ είσαι φτιαγμένος για μεγαλειώδη όνειρα, να γερνάς ενώ στην ψυχή σου παραμένεις παιδί, να αδυνατείς να επικοινωνήσεις στους άλλους έστω και το παραμικρό από την άβυσσο του είναι σου.

Το σβήσιμο του τσιγάρου και τα σπασμένα ποτήρια είναι η ελάχιστη αντίδραση ενός Κυρίαρχου που βιώνει τον σπαραγμό του σκεπτόμενου ατόμου. Πιστεύω ότι οι Κυρίαρχοι που είναι σε επαφή με τα συναισθήματά τους νιώθουν πόνο ακόμη πιο έντονα από τους υποτακτικούς οι οποίοι (συνήθως) απλά αποδέχονται τον πόνο που τους προκαλεί ο άλλος, ως θεραπεία, ως μέθοδο αποφυγής ενοχών, ως αναζήτηση καύλας.

Δεν υποτιμώ τον πόνο των υποτακτικών. Δίνουν τη δική τους μάχη ενάντια σε όποιους δαίμονες τους ταλανίζουν. Δεν μπορώ όμως να μην παραδεχτώ και την δύναμη ενός Κυρίαρχου που επιβάλλει στον εαυτό του τον πόνο που τον εξανθρωπίζει και αντί να τον αποφύγει με την πρακτική του μηδενισμού και της κενότητας πέφτει μόνος του από το βάθρο του και κυλιέται στιγμιαία μέσα στον αγωνία του βόρβορου που ονομάζουμε ανθρώπινη ύπαρξη.

Η αληθινή δύναμη ίσως έγκειται σε αυτό: να αγκαλιάζεις τον πόνο σου, να τον γεύεσαι μέχρι την τελευταία του σταγόνα και να σηκώνεσαι μετά να χορέψεις τον τελευταίο σου χορό. Όχι αλώβητος, αλλά αήττητος.

 

Κάποιοι το καθορίζουν μόνοι τους, διαφορετικά.