Είναι οι προσδοκίες ή η αδυναμία μας;

Με αφορμή τις παραπάνω τοποθετήσεις θα ήθελα να μπούμε στη διαδικασία να αφουγκραστούμε τους εαυτούς μας και να συζητήσουμε τις σκέψεις και τις θέσεις μας.

Οι προσδοκίες λοιπόν, ένα κεφάλαιο που συχνότατα ακούω ότι πληγώνουν δεν θα έπρεπε να υπάρχουν μας εμποδίζουν να ζήσουμε και πολλά ακόμη νομίσματα που δηλώνουν τον φόβο μας να ζήσουμε ουσιαστικά προσπαθώντας να βάλουμε εαυτούς σε μια γυάλα για να αποφύγουμε συναισθήματα και καταστάσεις που επιφέρουν πόνο ή απογοήτευση.
Όταν προσδοκώ υπάρχει ο κίνδυνος να πέσω εξω στις προσδοκίες μου, να φάω το κεφάλι μου, να πληγωθώ να απογοητευτώ. Είναι όμως η ίδια η προσδοκία που φταίει για το αποτέλεσμα ή μήπως η προσωπική μου ανεπάρκεια να εξελιχθώ και να μη μείνω στάσιμη;
Είναι κακό να μη θέλω να γεμίσω τη μοναξιά μου από ανάγκη συντροφικότητας όταν τα θέλω μου και οι ανάγκες μου από έναν άνθρωπο είναι συγκεκριμένα; Είναι κακό να προσδοκώ να διακρίνω αυτόν τον άνθρωπο και να μην κάνω εκπτώσεις; Και αν τον βρω πόσο κακό ειναι να προσδοκώ όλο αυτό να εξελιχθεί , να μη βουλιάξει ή να μη μείνει στάσιμο; Η θέση μου είναι πως η προσδοκία συνεπάγεται εξέλιξη, τόσο κοινή όσο και ατομική. Αν από την άλλη προσδοκώ κάτι ουτοπικό τότε δε φταίει η προσδοκία αλλά η ουτοπία και οι φαντασιώσεις μου.
Η προσπάθεια να εξελίξω αυτό που ήδη έχω γεννά προσδοκίες για το επόμενο βήμα με τη διαφορά ότι οι περισσότεροι προσδοκούν να αλλάξει κάτι από τον καναπέ τους, και συνήθως αυτό το κάτι είναι ο άλλος. Κανείς δεν είπε ότι η μοναξιά είναι ευκολη και κανείς δεν είπε πως οι σχέσεις είναι εύκολες. Μπορούν όμως όλα να γίνουν απολαυστικά όταν αποτελούν επιλογή και πραγματική διάθεση εξέλιξης και όχι στασιμότητα πράγμα που σημαίνει ότι ειμαι συνειδητοποιημένος πως θα πέσω, θα χτυπήσω αλλά θα σηκωθω και θα παλέψω.
Πολλές φορές έχω συναντήσει στη ζωή μου ανθρώπους που έχουν βάλει στην άκρη τα στανταρ τους επειδή το κουκλάκι το ακαταμάχητο απέναντι τους κούνησε ουρίτσα.
Όταν όμως μπαίνεις κάπου που τα προσωπικά σου στάνταρ τα έχεις ρίξει ή μηδενίσει ο ίδιος είναι οι προσδοκίες που φταίνε ; Ή το ότι έψεις πλέον ουτοπικές προσδοκίες; Δηλαδή ο ίδιος σου ο εαυτός και οι επιλογές σου.
Είμαι της άποψης πως αν κάτι πληγώνει στις σχέσεις είναι η ουτοπία και οι αδυναμία μας να σταθούμε αντάξιοι των προσδοκιών μας και να εξελιχθούμε.
Η δική σας θέση;

 

Ή ο άλλος να μην ανταποκρίνεται στην προσδοκία μας να "εξελιχθεί", ό,τι και αν σημαίνει αυτό.

Κάποιος είχε πει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα σε μια σχέση είναι η προσδοκία των ανδρών ότι η γυναίκα δε θα αλλάξει και η προσδοκία των γυναικών ότι ο άντρας θα αλλάξει.

 

Σημαντικό ειναι το γιατί καποιος εχει τις προσδοκιες που εχει.
Γιατι πχ έχει κάποιος την προσδοκία οτι ο άλλος θα συμπεριφερετει ή θα πρέπει να συμπεριφέρεται) κατα τον Χ τρόπο; Ή οτι η σχέση θα εξελιχθεί στην Υ κατεύθυνση;
Γιιατί κάποιος έχει τις συγκεκριμενες προσδοκιες, αυτες η αλλες, ουτοπικές ή ρεαλιστικές, υπερβολικές ή ανυποχώρητες ή αδιαπραγμάτευτες ;

Σε δεύτερο επίπεδο, σημαντικό είναι και το τι αντιπροσωπεύουν οι προσδοκιες Καποιες αντανακλούν ελλείψεις, άλλες ναρκισσιστικης προέλευσης μαγική σκέψη, άλλες αναγκη επιβεβαίωσης, άλλες αντανακλούν άλυτες καταστάσεις των παιδικων μας χρόνων, άλλες αυτοεκπληρουμενες προφητείες, άλλες αντιπροσωπεύουν πιο σύνθετες αναγκες και εσωτερικές καταστάσεις.
Η πραγματική πηγή των προσδοκιών, και το τι ανριπροσωπευουν στην πρ;γματικοτητα, τους δινει εντελώς διαοφεριτικο περιεχόμενο και πιθανή κατάληξη και δίνει καθε φορά τελείως αλλη κατευθυνση στην συζητηση.

Παω να πχιω καφε ντε φθινοπωρ ω ζαρντεν.
Προτρεπω το φιλοθεαμον σε μιμηση.

 

Εν αρχή είναι η ανάγκη (πεινάω, διψάω, κλπ)
Έπεται η επιθυμία (Θέλω τούρτα, σαμπάνια κλπ)
Και σε απόσταση ακολουθεί η προσδοκία. (αν βρω τροφή, και πιοτί και είναι τούρτα και σαμπάνια, η τούρτα να έχει κερασάκια μαρασκίνο και η σαμπάνια να είναι Ντομ Περινιόν.
Κάτι σαν «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος» Αμήν.

 

η προσδοκία είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης... βασίζεται στο ανικαποίητο μιας κατάστασης και στην ελπίδα* ότι θα αλλάξει... η ματαίωση έρχεται επειδή η βελτίωση της κατάστασης που δε μας ικανοποιεί (και προσδοκούμε να αλλάξει) δεν εξαρτάται από μας αλλά από άλλα/άλλους (συνθήκες/άτομα)... είναι πλήγμα στον εγωισμό μας να μη αλλάξουν οι συνθήκες (που δεν αλλάζουν από μόνες τους, κάποιος τις αλλάζει) ή να μην αλλάξει ο άλλος... η προσδοκια θολώνει την κρίση μας και καταλήγει να μας πληγώνει γιατί είναι ετεροπροσδιορισμένη... δεν προσδοκούμε κάτι από εμάς αλλά από τους άλλους για μας (δεν προσδοκώ να αδυνατίσω, ράβω το στόμα μου και αδυνατώ... δεν προσδοκώ να γίνω ξανθιά, πάω στο κομμωτήριο και τα βάφω... δεν προσδοκώ να ψηλώσω γιατί -εφόσον δεν είμαι στην εφηβεία- ξέρω πως αυτό δε γίνεται)

καλώς ή κακώς, μπαίνουμε σε μία συσχέτιση έχοντας κάποια στερεότυπα (με τις ανάλογες προσδοκίες) στο κεφάλι μας... αν δεν είμαστε σε θέση να ξεκινήσουμε μια συσχέτιση απαλλαγμένοι από στερεότυπα ή αν δεν είμαστε σε θέση να επαναπροσδιορίσουμε αυτά τα στερεότυπα και περιμένουμε από τον άλλον να αλλάξει για μας, τότε η ματαίωση και η απογοήτευση είναι αναπόφευκτα... ειδικά όταν κρυβόμαστε πίσω από το χειριστικό επιχείρημα "μα εγώ έχω κάνει τόσα για σένα"... για κανέναν δεν κάνουμε τίποτα, ό,τι κάνουμε το κάνουμε γιατί το θέλουμε.-

θέλει αρκετή δουλίτσα με τον εαυτό μας να απαλλαγούμε από τις προσδοκίες μας... δεν είναι εύκολο γιατί αν το καταφέρουμε νιώθουμε να χάνουμε την ελπίδα μας για κάτι καλύτερο... δεν είναι έτσι... όταν το καλύτερο εξαρτάται από μας τότε μια χαρά μπορούμε να ελπίζουμε και να δουλεύουμε προς αυτό


----------------------------------------------------------
*ελπίδα, όχι επιθυμία... η ελπίδα που κρύβεται πίσω από μια προσδοκία είναι μια παθητική κατάσταση, ενώ η επιθυμία μας κινητοποιεί για δράση

 

Ωραίο θέμα @snoopy.

Αν κάτι πληγώνει στις σχέσεις είναι ότι περιμένουμε από τον άλλο άνθρωπο να συμπεριφέρεται με τον τρόπο που εμείς προσδοκούμε. Όταν αυτό δεν συμβαίνει, πολλά συναισθήματα ανικανοποίητου βγαίνουν στην επιφάνεια και οι συμπεριφορές στις οποίες ωθούν αυτά τα συναισθήματα πληγώνουν τον άλλον άνθρωπο. Που ίσως και αυτός είτε έτσι και αλλιώς είτε επειδή κόλλησε από τον πρώτο, περιμένει από τον άλλο να συμπεριφέρεται με τον τρόπο που αυτός προσδοκεί. Όλο αυτό είναι μη αποδοχή και κριτική - αμυντική απόσταση αντί πλησιάσματος.

Τα στάνταρ μας είμαστε εμείς, δεν είναι κάτι ξέχωρο από εμάς, ούτε μπορούμε να αναζητούμε στους άλλους κάτι που δεν είμαστε ήδη, κάτι που δεν υποστηρίζουμε. Αυτό που είμαστε και άρα τα στάνταρ που θέλουμε δεν θέλουμε έχουμε, γίνονται εμφανή από τις πρώτες επαφές.

Οι κοινές προσδοκίες, η εξέλιξη, τα εμπόδια, οι ουτοπίες μπορούν να γίνουν αντικείμενο πολύ ιδιαίτερης και προσωπικής επικοινωνίας σε ένα ζευγάρι. Ένα σετάκι αγαπημένων ουτοπιών είναι το ίδιο καλό με ένα σετάκι αγαπημένων φαντασιώσεων, που θέλουν και οι δύο να κάνουν πραγματικότητα, στο βαθμό που γίνεται.

 

Έχω διαβάσει το άρθρο τρεις φορές. Είμαι σίγουρος ότι γνωρίζεις ακριβώς τι θέλεις να πεις αλλά δεν μπόρεσα να ανταποκριθώ στην προσδοκία σου να καταλάβω το συσχετισμό των επιμέρους παραγράφων.
Κάνω μια προσπάθειά ανά παράγραφο ελπίζοντας να μην είμαι εκτός θέματος

Αυτό δεν μπόρεσα να το καταλάβω, ούτε μεμονωμένα. Δεν θεωρώ ότι οι προσδοκίες μας, μας εμποδίζουν να ζήσουμε, ούτε ότι μας βάζουν σε μια γυάλα. Ο φόβος μας εμποδίζει, ίσως και διαφορετικός φόβος κατά περίπτωση, αλλά φόβος και προσδοκία, θα μπορούσαν να είναι δύο πράγματα αντίθετα, σε ορισμένες περιπτώσεις

Ακόμα και χωρίς την ύπαρξη προσδοκίας υπάρχει ο κίνδυνος να φάω το κεφάλι μου ή να πληγωθώ. Δεν φταίει η προσδοκία σε αυτό.
Όλοι προσδοκούμε πράγματα καθημερινά. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξης μας. Αν υπάρχει κάτι που πρέπει να προστατευτούμε, αυτό είναι η διαχείριση της, εκ του αποτελέσματος, ουτοπικής προσδοκίας μας

Αυτό δεν είναι θεμα για άλλο νήμα, είναι θέμα για ολόκληρο βιβλίο. Δεν υπάρχει απάντηση που να μπορώ να δώσω σε κάποιον τρίτο. Την απάντηση αυτή τη δίνει ο καθένας στον εαυτό του, μόνο αυτός έχει την σωστή ζυγαριά για να αποφασίσει τι είναι πιο βαρύ.
Μια ερώτηση. Εφόσον έχεις διακρίνει αυτόν τον άνθρωπο, τότε ποιες παραπάνω μπορεί να είναι οι προσδοκίες σου; Αν δεν ανταποκρίνεται στο 100% των θέλω σου αυτός ο άνθρωπος, μήπως έχει κάνει και πάλι εκπτώσεις;

Η προσδοκία για εξέλιξη συνεπάγεται εξέλιξη, ΕΑΝ ΚΑΙ ΕΦΌΣΟΝ, συν Αθηνά και χείρα κίνει.
Αυστηρά για τα πράγματα που είναι στη χείρα μας.

Στα λόγια μου έρχεσαι

Όχι απαραίτητα. Εξαρτάται από τη θέση που θα δώσουν στο κουκλάκι.

Εδώ είναι από τα σημεία που δεν μπορώ να καταλάβω πως κολλάνε με το υπόλοιπο νήμα.

Αυτό που πληγώνει είναι η αδυναμία μας να διαχειριστούμε την μη ικανοποίηση των προσδοκιών μας ,οχι οι ίδιες οι προσδοκίες.

Έχω την εντύπωση πως έχεις ανοίξει πάρα πολύ την κουβέντα. Διαβάζω τις απαντήσεις μου και νιώθω ότι κάθε παράγραφος θα μπορούσε να είναι και ένα ξεχωριστό θέμα συζήτησης.
Επιφυλάσσομαι, αν στην πορεία καταλάβω την σύνδεση θα επανέλθω.

 

@sapfw
Διάβασα δυο τρεις φορές τα όσα έγραψες και αντιλαμβάνομαι πως αναφέρεσαι σε μη ρεαλιστικές προσδοκίες μόνον.
Η προσδοκία όοως πολύ σωστά είπες κι εσύ καλυτερα από μένα που χρησιμοποίησα τον όρο επιθυμία (αν και κατ επεκταση οδηγεί κι εκεί) αφορά την ελπίδα . Το να περιμένω να γίνει κάτι δεν μπορεί ούτε πρέπει να βασίζεται σε μη ρεαλιστική βάση. Αυτός ήταν ο λόγος που στο αρχικό μου σημείωμα χρησιμοποίησα τον όρο ουτοπία.

Το πρόβλημα της προσδοκίας προκύπτει όταν περιμένουμε κάτι χωρίς να έχουμε πραγματικούς λόγους γι’ αυτή την προσδοκία. Εννοείται πως από μόνες τους οι προσδοκίες δεν μπορούν να φέρουν το επιθυμητό. Για αυτό μίλησα και για απογοήτευση, στασιμότητα, προσδοκίες του καναπέως.

 

Κατανοώ τον προβληματισμό σου @snoopy.
Πέρασα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου παγιδευμένη μέσα στις δικές μου προσδοκίες.
Όχι μόνο σε σχέση με τους άλλους, αλλά ακόμη και από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Προσδοκίες μικρές, μεγάλες, μεγαλεπήβολες, προσδοκίες αρνητικές, προσδοκίες ευτυχίας κυρίως που διαφέντευαν την ζωή μου. Προσδοκίες για τις σχέσεις, από την οικογένεια μέχρι τους συντρόφους και τους φίλους.
Προσδοκίες κρίνοντας "εξ'ιδίων τα αλλότρια" που είναι μια άλλη μεγάλη παγίδα.
Κι ούτε καν το συνειδητοποιούσα ότι το έκανα για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου.
Και συνεπακόλουθα, απογοητεύσεις, ματαιώσεις, στεναχώρια, ένταση, τριβή.
Στο κομμάτι των ερωτικών σχέσεων και δη στο D/s, είναι τρόπον τινά "θεσμοθετημένες" οι προσδοκίες του ενός από τον άλλον.
Και κάποιος θα μπορούσε να αναφωνήσει "Υπέροχα!"
"Είναι απαγχωτικό να ξέρεις τι να περιμένεις από τον άλλον και ο άλλος από σένα".
Έλα μου ντε που δεν λειτουργεί έτσι.
Αντίθετα, όσο λειτουργούμε με την ψευδαίσθηση ότι ο - οποιοσδήποτε- άλλος θα εκπληρώσει όλη την ατζέντα των προσδοκιών μας, τότε είναι που πέφτουμε στην πιο μεγάλη πλάνη.
Όσα κουτάκια και να τικάρουμε στο μυαλό μας, κουτάκια συμβατοτητας ή ικανοποίησης, συνάφειας και παρόμοιων γούστων, η ίδια η προσδοκία θα υπονομεύει πάντα την ουσιαστική μας σύνδεση με τους ανθρώπους και την πορεία της δικής μας ζωής.
Το μόνο σίγουρο για όποιον στηρίζεται στην πραγματοποίηση των προσδοκιών του είναι η απογοήτευση.
Κι αυτό όχι μόνο όταν οι προσδοκίες πέφτουν στο κενό, αλλά κυρίως - προσέξτε το αυτό-, όταν εκπληρώνονται.
Γιατί όταν εκπληρωθούν η προσδοκίες χωρίς την αναμενόμενη ευτυχία, χαρά, ή ικανοποίηση, τότε δεν ξέρουμε τι μας φταίει.
Ότι "επενδύσαμε" σε κάτι που δεν μας έδωσε όλα όσα προσδοκούσαμε να αποκομίσουμε από αυτό.
Σε όλους τους τομείς.
Και ναι, την πήρα την προαγωγή και δεν νιώθω καλύτερα μετά, δεν παίρνω από την κατάσταση αυτά που περίμενα σε ψυχολογικό επίπεδο.
Και ναι, είμαι με τον άνθρωπο που πληροί όλα τα προσωπικά μου εχέγγυα ευτυχίας - μα πόσο αστείο να πιστεύουμε πως υπάρχουν τέτοια - και πάλι δεν νιώθω ευτυχισμένη;
Γιατί;
Γιατί αν κάνω την δουλίτσα που πρέπει με τον εαυτό μου θα δω πως μέσω των προσδοκιών δεν μαθαίνω καλύτερα εμένα.
Είμαστε φτιαγμένοι για να αλληλεπιδρούμε και να ζυμωνόμαστε μεταξύ μας, αλλά όταν περιμένουμε οι άλλοι να μας κάνουν πλήρεις και χαρούμενους, ίσως και ευτυχισμένος, τότε κάτι δεν έχουμε αντιληφθεί καλά.
Ο ώριμος, ολοκληρωμένος άνθρωπος κατά τη γνώμη μου δεν έχει προσδοκίες.
Ούτε από τους άλλους, ούτε από τον εαυτό του.
Από τότε που έμαθα να λέω στον εαυτό μου "θα δούμε", ή "βλέποντας και κάνοντας" γλίτωσα από τον μεγάλο βραχνά των προσδοκιών.
Το παιχνίδι είναι μεγάλο και απρόβλεπτο. Δεν είναι ότι δεν έχω όνειρα ή επιθυμίες, αλλά γνωρίζω πια πως δεν εξαρτάται η ευτυχία μου από την εκπλήρωση των προσδοκιών μου.
Υποτροπιάζω ενίοτε, αναμένοντας τα - για μένα αυτονόητα-, αλλά κι αυτό είναι μία πλάνη προσδοκιών.
Ξέρω πως δεν μπορώ, ούτε και πρέπει να περιμένω τίποτε συγκεκριμένο, στρέφω την προσπάθεια στον εαυτό μου, στο εδώ και τώρα, στην ισορροπία της κάθε στιγμής, στην χαρά του απτού.
Η καρδιά και το μυαλό πετάνε, αλλά όταν ο άνθρωπος μένει στο κέντρο του, μπορεί να ξεχωρίσει το πραγματικό από το φαντασιακό και να αντλήσει χαρά από αυτό που βιώνει.
Ομοίως, να προσφέρει χαρά, χωρίς να την στριμώχνει στο καλαπόδι των προσδοκιών.
Με το να είναι συνειδητός και πραγματικός, την κάθε μικρή στιγμή του, είτε είναι μόνος, είτε είναι με άλλους ανθρώπους, στους οποίους μπορεί να έχει όση επίδραση του επιτρέπουν οι ίδιοι να έχει, μέσα από πολυπαραγοντικές συνισταμένες.
Η φενάκη της προσδοκίας στις D/s σχέσεις είναι ένα ωραίο κατασκεύασμα του μυαλού μας που θα ήθελε πολύ να καλουπώσει τους άλλους και εμάς τους ίδιους σε μία φόρμουλα που νομίζουμε πως έχει πιθανότητες να λειτουργήσει για εμάς.
Κατά την γνώμη μου το "πρόσεχε τι εύχεσαι" είναι πια μία από τις ελάχιστες συμβουλές που θα έδινα στον εαυτό μου και τους ανθρώπους γύρω μου.
Πρόσεχε, γιατί μπορεί να εκπληρωθούν όλα όσα εύχεσαι.
Και τότε θα έρθεις αντιμέτωπος με τον ίδιο σου τον εαυτό, για να κάνεις την αποτίμηση.
Αν δηλαδή αυτό που ευχόσουν και τελικά πραγματοποιήθηκε είναι και αυτό που μπορεί τελικά να σου δώσει χαρά.
Είναι προσωπική εξέλιξη τελικά ή μία χίμαιρα "επιτυχίας";
Το έχω ξαναπεί, πως σε πολλές περιπτώσεις από "θρίαμβο σε θρίαμβο" , καταλήγουμε σε τραγωδίες.
Ακριβώς γιατί επενδύσαμε στην προσδοκία της ευτυχίας και ξεχάσαμε να την βιώνουμε, γυμνή, απλή, απαλλαγμένη από την ιδεατή μας εικόνα γι αυτήν.
Γιατί νομίζαμε πως οι προσδοκίες είναι τα όνειρα μας για το μέλλον, αντί να βιώνουμε την κάθε μικρή στιγμή χαράς και ευτυχίας.
Με το μυαλό και την έλλειψη επεξεργασίας ενός μικρού παιδιού, χωρίς προσδοκία για κάτι συγκεκριμένο, αφού κάθε τι είναι μοναδικό και μπορεί να βιωθεί με διαφορετικό τρόπο από τον καθένα.
Ελπίζω κάπως να συνεισέφερα στον προβληματισμό σου, αν κατανόησα καλά το πραγματικό ερώτημα.
Με έχει απασχολήσει πολύ και συνεχίζει να με απασχολεί στην φιλοσοφική, αλλά και στην πρακτική του διάσταση, το συγκεκριμένο θέμα.

 

όχι, όχι, όταν έγραφα το κείμενο, ουδόλως είχα στο μυαλό μου μη ρεαλιστικές προσδοκίες... απλώς σχετίζω την προσδοκία με τον άλλον και όχι με τον εαυτό μας... γι' αυτό μίλησα για στερεότυπα, είναι οι βαλίτσες που κουβαλάει ο καθένας μας όταν μπαίνει σε μια συσχέτιση (όπου συσχέτιση δεν εννοώ απαραίτητα ερωτική, μπορεί να είναι και φιλική ή επαγγελματική)

για μένα το κλειδί είναι η ανυπαρξία προσδοκιών (από τον άλλον) και η συνειδητοποίηση των δικών μας επιθυμιών... δεν ελπίζω και δεν περιμένω τίποτα από κανέναν, τον δέχομαι όπως ακριβώς είναι... μου αρέσει; καλώς... δε μου αρέσει; και πάλι καλώς: ή κάθομαι με αυτή την επίγνωση (γιατί καλύπτει κάποια ανάγκη μου) ή φεύγω... τα πράγματα είναι τόσο απλά... από κει και πέρα, αν η ώσμωση δύο αυτόφωτων μονάδων οδηγήσει σε μια εξέλιξη τη σχέση, αυτό είναι άλλη μεγάλη κουβέντα

 

Ο θετικός οραματισμός που συνοδεύεται από την αντίστοιχη "δουλίτσα" για την επίτευξη του, δεν είναι ουτοπία, είναι η πραγματικότητα που φτιάχνουμε, είναι η ζωή in the making.
Αυτό δεν είναι προσδοκία, δεν έχει κανενός είδους entitlement.
Είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να φτιάξει την ζωή του έτσι όπως την θέλει πραγματικά.
Αρκεί να μην προϋποθέτει πως οι άλλοι θα λειτουργήσουν με τον τρόπο που επιθυμούμε, ή βολεύει εμάς.

 

Οι προσδοκίες που έχουμε από τον εαυτό μας, είναι συνήθως πιο "βάρβαρες" και πιο "ουτοπικές" από αυτές που έχουμε για τους άλλους γιατί συχνά δεν χωράνε το σκοτεινό μας κομμάτι που εσκεμμένα παραβλέπουμε.