Κατίσχυση: Γεγονός ή διαδικασία

Πλήρης επικράτηση δεν σημαίνει πως από κει και έπειτα αποκλείεται να υπάρξουν αντιστάσεις/αντιδράσεις.
Αλλά πως από αυτό το σημείο και μετά έχει γίνει κατανοητό ποιος είναι το Αφεντικό και ποιος ο δούλος, Ποιός χτυπάει το ντέφι και ποιος χορεύει.
Η Κυριαρχία που εδραιώνεται έπειτα από κατίσχυση, είναι πιο στέρεη, διότι υπερπηδά τις αμφιταλαντεύσεις και αμφιβολίες του υ, ριζώνοντας μέσα του την πεποίθηση πως "δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς".
Κάτι που, καθώς δείχνουν τα γεγονότα, το έχει ανάγκη για να παραδοθεί, όσο υποτακτικό άτομο κι αν είναι.

 

Το οποίο λειτουργεί και αθωωτικά για τα όσα προηγήθηκαν αλλά και τα όσα έπονται της παράδοσης  

 

Θα έλεγα περισσότερο πως δεν θέλουμε να έχουμε άλλη επιλογή.
Αν η άλλη επιλογή, δεν έχει εξαληφθεί μέσα μας από την αρχή, δεν ξέρω κατά πόσο θα ακολουθήσουμε στα δύσκολα.
Φυσικά όλο αυτό είναι στο μυαλό του υ, δεν υφίσταται κατ' ουσίαν "παγίδευση".
Αλλά σάμπως από εκεί δεν ξεκινούν και καταλήγουν όλα;

 

Όπως έχω ξαναγράψει - νομίζω   - για μένα, αυτό που με θύμωνε λυσσαλέα για πολύ καιρό είναι ότι η πόρτα του κλουβιού ήταν πάντα ανοικτή και μάλιστα ήξερα ότι αν ήθελα να την περάσω, κάνεις δεν θα μου έκλεινε το δρόμο....

 

... και παρόλα αυτά δεν την περνάς, δεν μπορείς να την περάσεις.
Μα δεν είναι φοβερό; Πώς το καταφέρνουν;  

 

Mind fuck

 

ωπ, αυτό είπα θα το σχολιάσω και το ξέχασα, ας είναι καλά η @margarita_nikolayevna που το επεσήμανε

το "δεν μπορώ να κάνω αλλιώς" είναι ένα πολύ καλό άλλοθι... η μαγκιά είναι στο "δε θέλω να κάνω αλλιώς"

 

Κάπου είχα γράψει :
"δεν θέλω να μπορείς. Θέλω να θέλεις"

 

Η μαγκιά είναι στο "δεν μπορώ να θέλω να κάνω αλλιώς"

 

ε όχι, μη μας τα παίρνεις όλα πχια! άσε μας με μια τελευταία επιθυμία!  

 

Αυτό μοιάζει με εμμονή πάντως...

 

Κάπως έτσι υπάρχει και στο δικό μου μυαλό. Θεωρώ ότι αντιστάσεις και αντιδράσεις μπορεί να υπάρξουν μόνο που ελέγχονται πιο εύκολα και δεν είναι τόσο συχνές με τη πάροδο του χρόνου.

Χρειάζεται όντως αυτή η "αθώωση" όπως την ανάφερε η @margarita_nikolayevna  , ή η συνειδητοποίηση και η αποδοχή του ποία είμαι και πώς λειτουργώ είναι αρκετή έτσι που να μην έχει καμία ανάγκη να αθωώσει το οτιδήποτε?

Είμαι της άποψης ότι εφόσον υπάρχει συνειδητοποίηση και αποδοχή του εαυτού μας καμία αθώωση δεν χρειάζεται.

Χαμογελάω όμορφα   γνώριμο το σκηνικό.... Μέχρι που κάποια στιγμή στα πρώτα μαλιοτραβηγματα με τον εαυτό μου, όταν έβλεπα να ξεπηδανε καινούργιες ανάγκες και θέλω, Τον παρακάλεσα να κλείσει τη πόρτα για λίγο. Την έκλεισε για ένα μικρό χρονικό διάστημα μέχρι να κατασταλαξω, να βρω το βηματισμό μου. Έτσι κάθε φορά που έπαιζα ξύλο μαζί μου ή που κυνηγούσα την ουρά μου το έκανα γύρω από Αυτόν. Χρειάστηκε μια φορά να ανακαλεσω στη μνήμη μου ότι η πόρτα τώρα είναι κλειστή και ήταν ανακούφιση