Είναι οι προσδοκίες ή η αδυναμία μας;

θα το συνέχιζα, αλλά θα βγούμε off topic

 

Οι προσδοκίες που βασίζονται στην έκβαση μιάς υπόθεσης που εξαρτάται από κάτι έξω από τον έλεγχό μου είναι μάταιες. Δεν έχουν καμία χρησιμότητα. Όσο τυχαία μπορεί να επιβεβαιωθούν, άλλο τόσο τυχαία μπορεί να διαψευστούν.

Οι προσδοκίες που συνδέονται με την εξέλιξή μου λέγονται στόχοι και η επίτευξή τους εξαρτάται από εμένα. Οι στόχοι είναι κάτι το εφικτό, εκτός αν βάζω ο ίδιος τον πήχη πολύ ψηλά για να έχω μετά δικαιολογία επειδή απέτυχα...

 

Συμφωνώ με τον προλαλήσαντα.
Και επίσης θα πω, πως η προσδοκία μου χαλάει την πραγματικότητα.
Προτιμώ να ζω τη ζωή σαν έκπληξη σε κάποια πράγματα και σαν ρουτίνα σε άλλα.
Κάπου στα βάθη του παρελθόντος, πιθανόν κάτι να έγινε που έφερε αυτό το κλικ, αλλά πού να θυμάμαι πια η γερόντισσα.

 

Αυτό που πληγώνει κατ’ ουσίαν τις περισσότερες σχέσεις, πέρα από τις ουτοπικές υπερπροσδοκίες, αλλά και την φθορά του χρόνου, όπως και τις αλλαγές – νέα ερεθίσματα, που αυτός επιφέρει στο πέρασμά του, είναι πως λίγοι είναι αποφασισμένοι να δώσουν – κάνουν τα απαραίτητα που απαιτούνται για να ισορροπήσουν με τις επιθυμίες και τις προσδοκίες τους.

Ενας άλλος λόγος είναι η ανισορροπία ή η εσφαλμένη κατανόηση μεταξύ επιθυμιών – προσδοκιών και ουσιαστικών αναγκών. Επίσης ο φόβος της μοναξιάς και της αποτυχίας, αποδυναμώνει στους περισσότερους ανθρώπους την επιμονή και υπομονή, να αποκομίσουν τα οφέλη των προσδοκιών τους.
Λίγοι είναι αυτοί που δεν κάνουν εκπτώσεις στα θέλω τους, εν τοις πράγμασι.

Φυσικά λόγοι όπως η ασυνέπεια, έλλειψη αποφασιστικότητας, αστάθεια χαρακτήρα κλπ, είναι προφανείς για την αποτυχία. Να μην λησμονείται και ο παράγοντας τύχη.

Η λεγόμενη “υγιής αίσθηση προσδοκίας” και άρα ανταμοιβής, είναι πολύ ισχυρό κίνητρο για τον άνθρωπο να μην εγκαταλείψει, ιδίως όταν βιώνει μη "ιδανικές" συνθήκες, αλλά πολύ συχνά, αυτό οδηγεί από το ερέθισμα στην ανταμοιβή, χωρίς να δίδονται - γίνονται τα απαραίτητα στο μεσοδιάστημα ανάμεσά τους. Και μέσα σε αυτά υπάρχουν και οι θυσίες.

Για παράδειγμα η υ, αν μιλήσουμε για σχέσεις του χώρου, προσδοκά μια σχέση που θα την ικανοποιεί – εκπληρώσει τις προσδοκίες της, χωρίς όμως να λογίζει (δεν είναι λίγες οι φορές που τις αγνοεί) τις σκληρές, δύσκολες, πιεστικές και ενοχλητικές στιγμές της εκπαίδευσής της από τον Κ, αλλά και τις στερήσεις που προκύπτουν από τις υποχρεώσεις της Κ/υ σχέσης, και συνήθως εγκαταλείπει πρώιμα ή παραμένει σε αυτή με ένα “επίκτητο” ενθουσιασμό που συνεχώς φθίνει. Εντούτοις, μετά τη λήξη ή το πέρας της σχέσης, κατά το πλείστον παραμένει στις ίδιες προσδοκίες, χωρίς να έχει εξοβελίσει τα όσα οδήγησαν στην αποτυχία της προηγούμενης. (Μεγάλη παγίδα, και ανασταλτικός παράγοντας το βόλεμα)

Aνεξαρτήτως προσδοκιών λοιπόν, τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά των μελών που συγκροτούν τη σχέση, αποτελούν τη βάση για την επιτυχή εξέλιξή της.

Ετσι όταν ο Κ θέτει ρεαλιστικούς στόχους, αφενός αποφεύγει τις απροσδόκητες αποτυχίες, αφετέρου οδηγεί την υ να συγκεντρωθεί στο επιδιωκόμενο, να μην γεννά αρνητικές σκέψεις, και να ξεπερνά τους φόβους της. Στην ουσία ο Κ διαμορφώνει και καθοδηγεί τις προσδοκίες της υ, σε μια υγιή Κ/υ σχέση. Σε κάθε περίπτωση, δεν τις ακολουθεί ή δεν προσπαθεί να τις κάνει να ευοδωθούν, μετακινούμενος από τα θέλω του.

Υ.Γ Το νόημα του μύθου του Αισώπου, με την χελώνα και τον λαγό, πέρα από την γενική διδαχή του, αποτελεί σημαντικό μάθημα για τις υ, και για την επιτυχή ευδοκίμηση των προσδοκιών τους στην Κ/υ.

 

Όταν το "κάτι" είναι μια οντότητα γνωστή και με δική της βούληση η οποία, κάποια στιγμή, θα εκφραστεί, το λέμε και εμπιστοσύνη.

 

Όταν εμπιστευόμαστε δεν τρέφουμε προσδοκίες. Ότι και να αποφασίσει αυτή η οντότητα, μας ικανοποιεί.

 

Θα έλεγα ότι όσο έχουμε επιθυμίες έχουμε και προσδοκίες, συμφωνώ με το τελικό ότι θα ευθυγραμμιστούμε με ό,τι αποφασίσει αυτή η οντότητα, πιθανότατα νιώθοντας ευτυχισμένοι.

 

η προσδοκία, εξ ορισμού, έχει απόσταση από πραγματικές διαστάσεις¹. είναι ηθική προσαρμογή της πραγματικότητας στον εκάστοτε ιδεασμό. έχει μπατμανικό, κυρίως, χαρακτήρα, μαζί με απαίτηση βολικότητας. τελολογικά, όπως με μερική ευστοχία περιγράφηκε.

1. οι πραγματικές διαστάσεις βρίσκονται μπροστά μας, μέσα μας δεν υπάρχει τίποτε.

 

Η ίδια η εμπιστοσύνη δεν είναι παρά μια προσδοκία.

 

Τη βιώνουμε όμως σαν σιγουριά. Θα έλεγα ότι είναι εκλογίκευση της προσδοκίας.

 

Η διαφορά μεταξύ αλήθειας (πραγματικότητας) και φαντασίας, είναι ότι η αλήθεια περιέχει νόημα. Η φαντασία παλεύει να το κατανοήσει, επινοώντας το. Συμβαίνει πολλάκις