Είναι οι προσδοκίες ή η αδυναμία μας;

έτσι κατανοώ κι εγώ την εμπιστοσύνη. σαν μιά προσδοκία. σαν μιά ηθική προσαρμογή μιάς πραγματικότητας (εδώ του "ισχυρού" και του "ευάλωτου") στην ιδέα οτι ο "ισχυρός" θα παραιτηθεί απ την ισχύ του γιά να «μην προδώσει την εμπιστοσύνη» του "ευάλωτου".  

 

μπορεί να είναι το «υπερεγώ». μια ηθική προσαρμογή ... μπλα μπλα

 

Μέσα από τους οποίους προσδοκούμε........για τον εαυτό μας κάποια πράγματα. Χάνεται η έννοια της προσδοκίας έτσι;

 

 

Ερώτηση, γιατί θεωρείτε ότι είναι παραίτηση του ισχυρού από την ισχύ του το να μην προδώσει την εμπιστοσύνη και όχι απόρροια της δικής του ηθικής?

Δεν μιλάω για προσδοκίες μέσα σε Κ/υ που αν τυχών δεν εκπληρωθούν πιθανόν να θεωρηθούν από το υ ως προδοσία της εμπιστοσύνης του(!!!).

Μιλάω για πραγματική βλάβη αυτού που βρίσκεται σε ευάλωτη θέση από αυτόν που βρίσκεται σε θέση ισχύος.

 

δεν προσδιόρισα, ούτε διαφοροποιεί κάτι, αν η παραίτηση γίνει εν ονόματι ίδιας προσδοκίας ή εν ονόματι προσαρμογής σε προσδοκία άλλου.

αναφέρομαι κι εγώ σε οτιδήποτε μπορεί να ονομαστεί βλάβη ή και φθορά στο πλαίσιο οποιουδήποτε αξιακού συστήματος ή αντίληψης.

 

Είναι ένα ποτάμι με μια σχοινένια γέφυρα. Προσδοκάς ότι μπορείς να περάσεις απέναντι, αλλά όταν πας να το κάνεις πέφτεις στο νερό.
Ποια εμπιστοσύνη χτίστηκε σιγά σιγά και πέρασε σαράντα κύματα, για να βεβαιωθεί το μεγαλείο της; Σε ποιον ανοίχτηκες και προσδοκούσες οτι δεν θα προδώσει την εμπιστοσύνη σου; Στο γεφύρι; Τίνος τις ενέργειες δεν μπορείς να ελέγξεις, αλλά προσδοκάς;
Τι προσδοκάς;
Τι είναι η εκλογίκευση και η ενεργητική αξιολόγηση των κινδύνων;
Τελικά τι σημαίνει προσδοκία και τι προδοσία σε σχέση με αυτήν;

Αναφέρεστε σε σχέσεις D/s και M/s; Αν ναι, ποιες μπορεί να είναι οι προσδοκίες της υποτακτικής σε μια σχέση Κυριαρχίας υποταγής; Και πώς αυτές προδίδονται;
(Όπου χρησιμοποιείται ενικός, το ερώτημα είναι γενικό)

 

Εάν μου επιτρέπετε να προσθέσω δίπλα μια δική σας φράση, "εάν δεν προσέχει την ιδιοκτησία του δεν την αξίζει"

Μήπως όμως και αυτό προσδοκία είναι?

 

Είναι λίγο μετέωρο όλο στα δικά μου μάτια. Μπορεί εγώ να κάνω κάθε ενέργεια και ότι απαιτείται για να γίνω προισταμένη στη δουλειά μου και να μην γίνω γιατί παίζουν και άλλοι παράγοντες ρόλο σε αυτή την επιλογή. Γνωρίζω καλά πως πέρα από ικανότητες χρειάζομαι μέσον, τύχη, να πέσει η αξιολόγησή μου στα κατάλληλα χέρια και κάπου εκεί η σιγουριά μου δεν αρκεί, υπάρχει και η ελπίδα. Πως όλοι οι παράγοντες θα συναινέσουν προς αυτό που επιδιώκω. Δεν ξέρω αν γίνομαι αντιλληπτή.
Και κάτι ακόμη που με προβληματίζει είναι το γιατί να δίνετε από κάποιους τόσο αρνητικό πρόσημο στην προσδοκία εφόσον προσδοκία με προσδοκία από τον έναν στον άλλον μπορεί να έχει απόσταση η μέρα με τη νύχτα.

*επίσης στο παράδειγμα της @sapfw
Προσδοκώ όμως το δέντρο στο οποίο απλώνω το χέρι (ενεργητικότητα) να βγάλει καρπούς που δεν εξαρτάται μόνο από την προσωπική μου προσπάθεια (εδω ενέχει και παθητικότητα)