Εμπιστοσύνη και ασφάλεια στη σχέση Κ/υ

Καθόλου δεν τα άλλαξα, λέω ακριβώς το ίδιο με περισσότερα λόγια.
Όχι, ποτέ δεν έτρεξα μακριά όταν ένιωσα έτσι, πώς θα μπορούσα άλλωστε χεχε
Αλλά μάλλον χαντριτσα μου δεν μπορώ να σου μεταφέρω ακριβώς αυτό που έχω στο μυαλό μου.
Ίσως χρησιμοποιώ και λάθος λέξη, ίσως να ήταν απλά ταίριασμα όπως λες και όχι ασφάλεια.
Για αυτό και άνοιξα αυτό το νήμα, όχι για να επιβάλλω την άποψη μου, αλλά για να καταλάβω τι ακριβώς εννοούμε ως εμπιστοσύνη ή/και ασφάλεια και κατά πόσο τα συγχέουμε με άλλα συναισθήματα.

Στην τελική, όταν υποταχθείς, δεν σε νοιάζει τίποτα από όλα αυτά, απλά ζεις αυτό που ζεις και πας όπου σε πάει  

 

Έχεις δίκιο  

 

Αυτό. Και αυτή είναι η αλήθεια και μου αρέσει να την λέω, ωμή, όπως την έμαθα.
Οπότε η τρομακτική αλήθεια είναι πως όταν κάποιος μπορεί, και θέλει, εμπιστοσύνες, τεστ, ασφάλειες πάνε περίπατο στα υ και για αυτό και αυτές οι σχέσεις είναι on the edge γιατί το υποταγμένο υ, δεν λογαριάζει τίποτα και αυτό τα Κ το ξέρουν, αυτή είναι μια δύναμη στα χέρια τους που ( ευτυχώς ) Κάποια Κ μπορούν όντως να διαχειριστούν αλλά είναι κάτι που κρίνεται εκ του αποτελέσματος και όχι από το υ.

  επειδή μίλησα λίγο σοβαρά και δεν σε έχω συνηθίσει πάρε μια καρδούλα χαχχα

 

σε αυτό:

απαντάω αυτό:

με πρόλαβε η @iolanda  

edit: και βλέπω @χάντρα πως κι εσύ συμφωνείς... άρα το ίδιο λέμε  

 

Καλά μου έκανες    

 

Ναι γιατί αυτό της έγραψα από το πρώτο ποστ. Προφανώς και συμφωνώ. Τι σκατα τόσο νόημα δεν βγάζω χαχα

 

οπότε συμφωνούμε όλες ότι δεν έχουν νόημα οι λέξεις και ότι μόνο ως τροχοπέδη στην υποταγή λειτουργούν;

 

Αυτό είπα ;;;;    με εκαψες

 

όταν συμφωνείς με το "όταν υποταχτείς δε σε νοιάζει τίποτα απ' όλα αυτά" συμφωνείς στην ασημαντότητα λέξεων και νοημάτων εστιάζοντας στο μοναδικό πράγμα που μπορείς: στην υποταγή σου... τουλάχιστον έτσι το ερμηνεύω εγώ  

 

- Καύλα
- Γοητεία (εδώ μπάινει το γνωστό και παρεξηγημένο mind fuck)
- Yποταγή
- Ασφάλεια

Αυτά θα μπορούσαν να είναι κατά σειρά τα στάδια που οδηγούν στο ξεκίνημα της Κ/υ σχέσης, με το τελευταίο να είναι απαραίτητο μόνο γι αυτά τα υ που δεν έχουν την εμπιστοσύνη (στον εαυτό τους, την κρίση τους και τους άλλους) ως στάση ζωής.

Τελειώσαμε; Δυστυχώς (ή ευτυχώς) όχι. Κάθε υ έχει τα δικά του κριτήρια, που απορρέουν από την ιδιοσυγκρασία του. Κάποιο θα πέσει με τα μούτρα, άλλο θα ζητήσει ένα σκασμό βεβαιότητες.

Προσπαθούμε να κωδικοποιήσουμε την ανθρώπινη συμπεριφορά. Δύσκολο, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για σχέσεις ασύμμετρες, για τις οποίες δεν έχουν χυθεί τόνοι μελάνης σε αναρίθμητες (επιστημονικές ή τύπου κοσμοπόλιταν) μελέτες. Κατανοώ την προσπάθειά μας να περιχαρακώσουμε το χώρο μας, αλλά φοβάμαι οτι ματαιοπονούμε. Είναι προτιμότερο να αναφερθούμε σε προσωπικές εμπειρίες, αποφεύγοντας το σφάλμα της γενίκευσης (στο οποίο υπέπεσα πλλάκις στο παρελθόν)

 

Δεν αντιλέγω οτι η συζήτηση έχει χαρακτήρα συνειδητοποίησης καταστάσεων, αρκεί να γίνεται με αυτό τον στόχο. Εξ άλλου και η έκθεση της προσωπικής εμπειρίας εκάστου δεν αποκλείει τη συζήτηση επ' αυτών. Η εξαγωγή συμπερασμάτων εν είδη γενικής ισχύουσας αλήθειας είναι που με ξενίζει.