Καρδισταν

Την ξεχασες κι ολας την Αγαπημενη Ντινα; (Cara Dina ιταλιστι, Καραντίνα γραικιστί) ?

 

Ή σε μιξ γλωσσών, γραμμένο μόνο με λατινικούς χαρακτήρες, θυμάμαι 41 (quarantena).
Μέτριο χιουμορακι αλλά τέτοια ώρα...

 

Ελάτε παιδάκια,υπομονή...σε λίγο καιρό θα τραγουδάτε πάλι για μένα!  

 

Βλέπω τις φάτσες και φοβάμαι να πατήσω το play  

 

Καλύτερα,γιατί θα σου κολλήσει ο ρυθμός του.

Να ναναααα νανα να να ναααα

 

Χάθηκε να βάλεις black sabbath κι εσύ;

 

Κάτι σαν τα Αγγλικά (γλώσσα αεροδρομίου) στις μέρες μας, ήταν τα Λατινικά τα οποία ήταν η γλώσσα του στρατού και της διοίκησης. Σε ανατολή και δύση.

 

Τα λατινικά στον τότε γνωστό κόσμο (γύρω στο 300 πχ) ήταν πάρα πολύ πίσω σε όλους τους τομείς και δεν τα χρησιμοποιούσαν πουθενά, υπήρχαν αντιγραφείς οι οποίοι αντέγραφαν το περιεχόμενο των παπύρων που όπως είπα και πριν ήταν γραμμένο σε ελληνική γλώσσα και από εκεί μεταφέρονταν παντού.
Οι βιβλιοθήκες του τότε κόσμου συμβόλιζαν ισχυρό πολιτισμό και δεν είναι καθόλου τυχαία η φωτιά της βιβλιοθήκης του μουσείου της Αλεξάνδρειας που ξέσπασε όλως τυχαίως όταν επισκέφθηκε την περιοχή ο Ιούλιος Καίσαρας.
Τεσπα, μεγάλη κουβέντα και δεν είναι ο κατάλληλος χώρος

 

Τι μου θυμησατε, να ξέρατε!!!! Έχω πέσει κάτω από τα γέλια!!! Θα επιστρέψω με δική μου ιστορία από τον κάμπο σύντομα!
Χρόνια πολλά, Χριστός Ανέστη, Καλό Πάσχα!

 

Ας ειναι ελαφρυς ο γαμος που τη σκεπαζει.[/QUOTE]

Απολαυστικός Dantes, λέξη προς λέξη.
Νόμπελ λογοτεχνίας, που λένε  

 

Ιστορίες από τον κάμπο vol.1

Background:
Στην παρέα ήμασταν 2 κοπέλες "ατυχησασες" από γάμους κελεπουρια όπου η κάθε μία μας είχε και ένα τέκνο.
Η φίλη μου, η έτερη ατυχησασα, περίπου 6 χρόνια μεγαλύτερη μου, με μια μάνα η οποία ήθελε ντε και καλά να την ξαναπαντρεψει.
Εγώ από την άλλη ούτε να ακούσω για γάμους και νοικοκυρεματα.
(Τα λάθη γίνονται μια φορά)

Ας ονομάσουμε την φίλη Μαίρη.
Η Μαίρη λοιπόν είχε ένα μικρό φλερτ με παλικάρι από τα μέρη μας,όμως δεν το είχε παρουσιάσει και αποκαλύψει σε καμία μας (ούτε στη μάνα βεβαίως βεβαίως).
Έτσι η μάνα έχοντας στο μυαλό της ότι η Μαιρούλα πρέπει να παντρευτεί κάποια στιγμή ψάχνει απεγνωσμένα γαμπρό.
Ο γαμπρός βρέθηκε. Ευκατάστατος μεσηλιξ, περιζήτητος γαμπρός εις τον κάμπο, όπου δεν μπορούσε να βρει καλή κοπέλα να νοικοκυρευτει...

Όλο χαρά η μάνα, μας αποκαλύπτει ότι ο υποψήφιος θα μας παρουσιαστεί σε μια βδομάδα από την μέρα που μας ξεφουρνησε τα νέα.
Τι τη θες τη Μαιρούλα, απαρηγόρητη, κλαίγεται στην αυλή του σπιτιού της και ψάχνει λύση για να αποφύγει την όλη κατάσταση.

Συζητήσεις άπειρες αλλά λύση γιοκ.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Αποφασίζει το σαινι να μην μιλήσει σε κανέναν (μήτε σε μάνα μήτε σε φλερτ) και βρίσκεται με τον γαμπρό ο οποίος εμφανίστηκε με όλας τας τιμας στην φουσκωμένη από περηφάνια μάνα, κρατώντας μιαν ανθοδέσμη και ένα κουτί γλυκά.
Παραλαμβάνει την Μαιρούλα και την πάει για καφέ, φαγητό και ότι άλλο έγινε τέλος πάντων εκείνη την ημέρα (το σεξ δεν έγινε γιατί είμαστε και σεμνά κορίτσια μη χέσω)
Την άλλη μέρα το απόγευμα για ακόμη μια φορά είμαστε όλες στην αυλή και συζητάμε.
Τι έγινε
Πώς τον είδε
Τι είπανε
Κτλ κτλ.

-τι να σας πω βρε παιδιά. Καλός φαίνεται.
Έχει πολλά λεφτά.
-αυτο έχει σημασία ρε Μαίρη;
Ρωτάω εγώ
-ε πως δεν έχει σημασία;
Πετάγονται δυο άλλες.
Και γενικά ακολουθεί συζήτηση για το τι έχει σημασία και τι όχι.

Εγώ είμαι της άποψης ότι όλα καλά αλλά θα πρέπει να υπάρχουν και κάποια συναισθήματα, αλλιώς πιο το νόημα.
Κάποιες άλλες ήταν της άποψης ότι θα πρέπει να αποκατασταθεί κυρίως οικονομικά (γιατί έχει και ένα παιδί να μεγαλώσει  )
Κάποιες συμφώνησαν μαζί μου.
Η Μαιρούλα όμως συμφωνούσε με όλες!! 

Μέρες πέρασαν, μήνες πέρασαν και η Μαιρούλα σε διπλό ταμπλό να ζει τον έρωτα με το φλερτ και να προσπαθεί να ερωτευτεί τον γαμπρό...   
Ο θεός όμως αγαπά τον κλέφτη αγαπά και τον νοικοκύρη.
Το φλερτ έμαθε για την άπιστη γυνή και έγινε του Τέξας το κάγκελο.
Ο γαμπρός φυσικά μερ χαμπαρ  
Με το που πήρε πόδι λοιπόν το φλερτ η προσοχή όλη στράφηκε στον γαμπρό.
Με συνοπτικές διαδικασίες μπήκε το δαχτυλίδι (που μέχρι εκείνη τη στιγμή καθυστερούσε)

Για να γιορτάσουμε το γεγονός, ήρθε η στιγμή να γνωρίσουμε κι εμείς επίσημα το γαμπρό (κι αυτός εμάς φυσικά) , έτσι αποφασίζουν να μας βγάλουν έξω για φαγητό.

Δίνουμε ραντεβού στην τάδε ταβέρνα και μαζευόμαστε.
Κάποιες κουβάλησαν και τα αμόρε τους κάποιες ήμασταν μόνες.
Ας πούμε τον γαμπρό Στέλιο.
Ο Στέλιος λοιπόν ήταν ένα ντερεκι 1,8φευγα με φαρδιές πλάτες,παιδί δουλεμενο που έπαψε όμως να είναι παιδί καμία εικοσαετία πίσω... (Όσα χρόνια περίπου περνούσε και τη Μαιρούλα δλδ)...
Δεν ξέρω αν ήταν από χαρά για το κελεπουρι που του έλαχε η ήθελε να κάνει επίδειξη τα φράγκα του κάμπου πάντως γέμισε ένα τραπέζι φαγητά και ποτά, πολλά περισσότερα από όσα θα χρειαζόταν...
Κι να λέει και να ξανά λέει
-Άι αν ήμαστν στουν κάμπου τουρα θα πετους τεσσρ πεντ κτοπουλα στη σχαρ να τρωγαμ...
Ναχαμ κι ιενα αρν στ σουβλ να γρναει...

Κι αφού τελείωσε με την περιγραφή των εδεσμάτων του τόπου του πιάστηκε με μένα.

-συ πεπ (ναι... Το Δέσποινα το λένε πεπ)
Συ πεπ δεν εχς αντρα ε; Μη στιναχουριες. Γω θα συ γνουρισου του γκουμπαρουμ
Εχ ζωα! Πουλα λεφτά!
Να σιεχ κι σενα κι του κουρτσουδις αρχουονσες.
-δεν θελω Στέλιο σε ευχαριστώ πολύ.
-διεν ακουω κουβεντ! Θα παρς τουν παναγιωτ! Να εχ παρεα κι η μιρουλα!
Ακσες?
     

Φυσικά συνεχίζεται...