Η ώρα της (τελικής) συναίνεσης

Νομίζω πως αν η γνωριμία δεν είναι ουσιαστική, ώστε να σκεφτούν πως θέλουν ο ένας να είναι με τον άλλο, πριν αρχίσουν οι ''διαπραγματεύσεις'' ώστε να φτάσουν στη συναίνεση, το πράγμα οδηγεί καρφί στο release. Οι προϋποθέσεις που θα συμφωνηθούν ή δε θα συμφωνηθούν δεν είναι πάντα ενδεικτικές των αναγκών και των θέλω, ή ακόμη και της εμπειρίας.

 

Νομίζω πως είναι η ώρα που συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς (sic)  

 

Δεν πρόκειται για συνειδητοποίηση το να θεωρείς ότι δεν έχεις την δυνατότητα του "αλλιώς",γιατί πάντα την έχεις,ασχέτως αν δεν την βλέπεις ή αν δεν την αντέχεις.
Είναι ένα βαρύ κομμάτι που έχω σκεφτεί έντονα.Τι γίνεται με τις εναλλακτικές; Τα πάνε καλά μ' αυτές;τις αναγνωρίζουν; ή έχουν την τάση να δρουν χωρίς αυτές ανέκαθεν;Πως τα πάνε τα υ με τις επιλογές; Νιώθουν γενικώς ότι έχουν πολλές; Ζούνε βλέποντας όλες τις επιλογές του κόσμου ή όσον αφορά τα ίδια συνήθως βλέπουν μία στην καλύτερη περίπτωση και αδιέξοδα στις περισσότερες; Θέλουν να έχουν πολλές επιλογές ή όταν έχουν,χάνονται περισσότερο;

 

Συναινώ απόλυτα με όσα αναφέρονται στο παραπάνω σχόλιο. Με μία έμφαση και μία διευκρίνηση

Έμφαση: Ιδιαίτερη μνεία ανήκει στην εγκεφαλική καύλα, μια που η σωματική, υποκείμενη στη βάσανο του χρόνου, βαίνει φθίνουσα.
Διευκρίνηση: Η εγκεφαλική καύλα, κατ΄εμέ, απαρτίζεται απο τα εξής: Εμπιστοσύνη, Σεβασμός, Εκτίμηση και (στο βδσμ πλαίσιο) διαρκής αναγνώριση της Κυριαρχικότητας.

 

Υπάρχουν δύο δεδομένα:
Ο εγγενής φόβος του ανθρώπου για το θάνατο και
Η εγγενής ανάγκη του για επέκταση του χώρου επιρροής του (που συνδέεται με το πρώτο), προκύπτουσα από την κοινωνική του διάσταση

Το πρώτο δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση
Το δεύτερο βρίσκει εκπλήρωση μέσα από τις σχέσεις. Η Κυριαρχία και η υποταγή είναι δύο εκφράσεις της ανάγκης αυτής. Ναι, ακόμα και η υποταγή, όσο κι αν φαίνεταιι παράξενο, εκφράζει την ανάγκη διεύρυνσης του ζωτικού χώρου. Ο τρόπος διαφέρει. Είναι θέμα κατανομής της εξουσίας.

Η ασσύμετρη σχέση είναι ένας κανονιστικός τρόπος διευθέτησης της ανάγκης επέκτασης του ζωτικού χώρου. Από τον Κυρίαρχο άμεσα, από τον υποτακτικό έμμεσα (μέσω του Κ).

Επι του θέματος, όταν η συναίνεση από τη σκλάβα δίνεται επιπόλαια, το ίδιο επιπόλαια αποσύρεται. Η σχέση Μ/σ, όπως όλες, είναι ωφελιμιστική και για τους δυό. Η ατάκα "ευχαριστιέμαι όταν ικανοποιώ τον Αφέντη" υποκρύπτει μέγα ωφελιμισμό εκ μέρους της σ. Και αυτό ειναι ανθρώπινο και απόλυτα θεμιτό. Ακόμα και ο έρωτας είναι ένα εγωιστικό "συναίσθημα".

Ευθύνη του Μ είναι να ξεκαθαρίσει τη δική του θέση επί της συναίνεσης. Αν η σ θέλει να συναινέσει, με γειά της με χαρά της. Ας πρόσεχε...

 

Είναι πολύ χειριστικοί άνθρωποι καμιά φορά τα υ. 
Συναινούν, ενώ δεν συναινούν, για να συναινέσει ένα Κ να ασχοληθεί μαζί τους εμβριθώς...  
Μην ειν' ο φόβος του θανάτου, μην της μοναξιάς, μην της αγαμίας, δεν ξέρω.
Αν η συναίνεση παρακινείται από καύλα δεν είναι ξεκάθαρη.
Η καύλα θολώνει την κρίση του οποιουδήποτε.
Φυσικά αν συναινέσει σε κάτι που δεν γουστάρει, και πληρώσει μετά το τίμημα, με γεια του που την έφαγε κι ας κάτσει να αναλογιστεί τις δικές του ελλείψεις και το δικό του μερίδιο ευθύνης.   

 

κάποτε, κάποιος Σοφός μου είπε: "Κ είναι Αυτός που θα καταφέρει να κυριαρχήσει στην κυριαρχία της υποταγής της υ"... τότε μου φάνηκε ένα αστείο λογοπαίγνιο... αλλά όπως όλα τα αστεία λογοπαίγνια, κρύβει μεγάλη δόση αλήθειας το σημαινόμενό του...

νομίζω πως η ώρα της τελικής συναίνεσης έρχεται όταν, νηφάλια και ξενερωμένη, συνειδητοποιεί πως η ανάγκη της ταυτίζεται με το θέλω της... και αυτό το θέλω είναι ένα και μοναδικό, είναι ισχυρό και είναι αδιαμφισβήτητο

 

Καταρχήν να σου πω (ξανά   ) πόσο χαίρομαι πάντα να διαβάζω όσα γράφεις. Και δεν είναι θέμα συμφωνίας  

Αν δεν την βλέπεις ή δεν την αντέχεις, είναι σαν να μην την έχεις. Όπως το δέντρο που έπεσε στο έρημο δάσος.

Ωστόσο, επειδή πιστεύω ακράδαντα πως η πραγματική υποταγή έχει σαν βάση την crystal clear και συμπαγή λογική, όχι, κατά την γνώμη μου δεν υπάρχει το "αλλιώς" εκτός αν κυλισεις σε έναν κόσμο παραλογισμού και παραδοξότητας  

Ναι. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο τους, υπαρξιακό θα έλεγα, άγχος.

Όλες κι ακόμα περισσότερες. Στα όρια του πανικού, για να περιγράψω την δική μου εμπειρία.
Το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη επιλογών, ούτε η άγνοια για το τι μπορεί να φέρει εκάστη. Είναι η έλλειψη συνοχής, η έλλειψη νοήματος, η έλλειψη μιας ενιαίας αφήγησης για τον κόσμο.
Περιγράφοντας πάλι το δικό μου βίωμα, ο κόσμος ήταν πολλά πολλά κομμάτια, θραύσματα που ήταν απλωμένα σαν κομμάτια σπασμένου καθρέφτη, μέχρι να έρθει ο Μαγνήτης που τα "τράβηξε" και τα ένωσε όλα σε μια ενιαία εικόνα  

 

Αχ @margarita_nikolayevna με έκανες και θυμήθηκα αυτό το αγαπημένο μου απόσπασμα που σίγουρα έχω ξανα κοτσάρει κάποια στιγμή εδώ μέσα αλλά είναι τόσο ταιριαστό.

''I saw my life branching out before me like the green fig tree in the story. From the tip of every branch, like a fat purple fig, a wonderful future beckoned and winked. One fig was a husband and a happy home and children, and another fig was a famous poet and another fig was a brilliant professor, and another fig was Ee Gee, the amazing editor, and another fig was Europe and Africa and South America, and another fig was Constantin and Socrates and Attila and a pack of other lovers with queer names and offbeat professions, and another fig was an Olympic lady crew champion, and beyond and above these figs were many more figs I couldn't quite make out. I saw myself sitting in the crotch of this fig tree, starving to death, just because I couldn't make up my mind which of the figs I would choose. I wanted each and every one of them, but choosing one meant losing all the rest, and, as I sat there, unable to decide, the figs began to wrinkle and go black, and, one by one, they plopped to the ground at my feet.”
.
Sylvia Plath, The Bell Jar