Θα σας ταράξουμε στην ειλικρίνεια!!!

Έχω παρατηρήσει πως συχνά πυκνά σε διάφορα νήματα, έρχεται στο προσκήνιο το ζήτημα της ειλικρίνειας. Ή μάλλον της έλλειψης αυτής.

Η διαφάνεια, τουλάχιστον στην αρχή, για εμένα είναι αυτονόητη. Στο κάτω κάτω τον άνθρωπο γνωρίζεις. Έπειτα όμως;

Έκανα μία αναδρομή στο δικό μου παρελθόν και στον τρόπο που λειτούργησε, σε μια απαίτησή μου για ειλικρινή απάντηση, ο πρώτος μου Κύριος. Τότε που πρωτοπερπατούσα, ας πούμε, στο δρόμο Του και είχα ακόμα πολλά να μάθω και να ξεμάθω. (Όσον αφορά στη λέξη "απαίτηση", μικρό και άμαθο ήμουν δεν ήξερα. Μετά έμαθα. Όχι με εύκολο τρόπο.)

Ήθελα απόλυτη ειλικρίνεια στην απάντηση που ζητούσα. Και την πήρα...
Πήρα μιαν απάντηση, πολύ μεγαλύτερη και αναλυτικότερη από αυτή που ζήτησα.
Και το να γνωρίζω όσα επέλεξε να μοιραστεί μαζί μου, ήταν δυσβάσταχτο και δύσκολα διαχειρίσιμο βραχυπρόθεσμα για εμένα. Αλλά λειτούργησε και με βοήθησε να κάνω συνειδητοποιήσεις, τόσο για εμένα την ίδια, όσο και για τη θέση μου. Ήταν μεγάλο μάθημα...

Αναρωτιέμαι λοιπόν αν οι Κ, ενίοτε, χρησιμοποιούν σαν "εργαλείο" μια γενναία δόση ειλικρίνειας... Ακόμα και εκείνοι που συνήθως επιλέγουν να μην απαντούν άμεσα σε ερωτήσεις.

Έχουν βρεθεί υ στη θέση να γνωρίζουν περισσότερα από αυτά που ρώτησαν;
Και πως το αντιμετώπισαν αυτό;
Βοήθησε ή όχι;

Θα μπορούσε να είναι η επιλογή ενός Κ να μοιράζεται λεπτομερώς όσα κρίνει, ένας τρόπος να αποδείξει το υ κάποια πράγματα ή να κάνει συνειδητοποιήσεις για τον ίδιο του τον εαυτό;

Μήπως η ζητούμενη ειλικρίνεια είναι αντιστρόφως ανάλογη της εμπιστοσύνης και της εμπειρίας, είτε αυτές οι τελευταίες αφορούν στον εαυτό μας, είτε στον άνθρωπο με τον οποίο σχετιζόμαστε;

(Είμαι της γνώμης, πως οι απαντήσεις από τον Κ πάντα δίνονται αργά ή γρήγορα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Ακόμα και απαντήσεις για ερωτήματα που ίσως να μην έχουν ακόμα σχηματιστεί. Και πως το να δεχτεί κάποιος πως το αν, το πότε και το πώς αυτό μπορεί να συμβεί είναι στο χέρι του Άλλου, κάνει τα πράγματα εύκολα.)

 

Προσωπικά, είμαι πάντα ειλικρινής και πάντα εκτιμώ την ειλικρίνεια, ακόμα κι αν είναι ωμή.

- Καλύτερα να σε χαστουκίσει η αλήθεια, παρά να σε φιλήσει το ψέμα -
(Ρωσική παροιμία)



Υ.γ το έχω συναντήσει τόσες πολλές φορές, που τείνω να πιστεύω πως είναι χαρακτηριστικό των Κ, να λένε αλήθειες που σοκάρουν.

 

Η ειλικρίνεια είναι ένας ελβετικός σουγίας, τόσο για τον αποδέχτη,
όσο και για τον φορέα.

Αποτελεί μια καλή ένδειξη, όπου μπορούμε να εξάγουμε διάφορα
συμπεράσματα. Όπως, το εάν χρησιμοποιείται χειριστικά, το επίπεδο
συναισθηματικής νοημοσύνης (για παράδειγμα, υπερβολική/αφιλτράριστη
ειλικρίνεια, ενδεχομένως σημαίνει έλλειψη ενσυναίσθησης).

Από εξελικτικής καθαρά άποψης, ο άνθρωπος, προκείμενου να πετύχει
τους στόχους, ως βέλτιστη πολιτική, έχει την ειλικρίνια και την τιμιότητα.
Μόνο που, είναι εικονική. Γιατί πιστεύουμε της ιστορίες που έχουμε δημιουργήσει.

 

Η ειλικρινεια δεν ειναι για ολους. Ειναι μονο για οποιον την αντεχει.
Να την αντεξει οχι μονο αυτος που θα την ακουσει αλλα και αυτος που πρεπει να την πει. Νομιζω το δευτερο ειναι δυσκολοτερο για τους ανθρωπους.

 

Ναι.

Με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν όλοι οι άνθρωποι. Το "εργαλείο" υπονοεί την ύπαρξη στόχου.
Σαν εργαλείο - και όχι σαν πάγια συνθήκη - μπορεί ο στόχος να είναι η αξιολόγηση κάποιου. Το αν ο δέκτης μπορεί να διαχειριστεί αυτή τη γενναία δόση ειλικρίνειας (περίπου όπως το περιέγραψες). Αν θα σοκαριστεί, αν θα τον αποτρέψει ή θα τον ενθαρρύνει για περαιτέρω ερωτήσεις, σαν πρό(σ)κληση να ανταποδώσει την ειλικρίνεια..(!)

Ακόμη και σαν εργαλείο παραπλάνησης. .. προκειμένου δλδ να μπορέσει να κρύψει ένα ψέμα.

Θα έλεγα και σαν "τιμωρία" σε μια ανειλικρινή ερώτηση. (Ναι,η ειλικρίνεια αφορά και στις ερωτήσεις.) Αν δεν ρωτάς ευθέως αυτό που θέλεις να μάθεις αλλά προσπαθείς να ψαρέψεις την πληροφορία κάνοντας 2-3 περιφερειακές ερωτήσεις, τότε θα λάβεις μια τσεκουράτη γενναία δόση ειλικρίνειας (ίσως και με λίγη απαξίωση για το θράσος σου) και βγάλτα πέρα.

 

Επιθετική ψυχανάλυση το λένε. Γίνεται στον άλλο άνθρωπο, αν γινόταν στον εαυτό θα μπορούσε να είναι ενδιαφέρον. Ο Κωστής Παπαγιώργης έχει ασχοληθεί επισταμένως με το θέμα. Σε ένα σκληρά απολαυστικό βιβλίο του "ο Εαυτός".

Όχι. Ούτε ήταν το καλύτερο να αφεθεί να συμβεί.
On a need to know basis είναι το καλύτερο κατ' εμέ.

 

Το να φέρνεις αντιμέτωπο ένα υ με μια αλήθεια που δεν την αντέχει (χτυπάει σε κάτι πολύ δομικό), σε επαναλαμβανόμενο μοτίβο, μπορεί να το αναγκάσει να καταναλώνει όλη του την ενέργεια εκεί. Να μπει σε έναν τραυματικό κύκλο ο οποίος θα απορροφήσει ο,τι όμορφο μπορεί να προσφέρει. Δεν έχουμε απεριόριστη ενέργεια οι άνθρωποι, και δεν αναφέρομαι σε μεταφυσικές ενέργειες και αυρες.

Δεν είναι απαραίτητα πάντα αυτό το αποτέλεσμα αλλά μπορεί να υπάρξει ως εκδοχή.

 

Αν καταλαβα καλα, προτεινεις ο Κ να μην της πει οτι παχυνε ουτε οτι ειναι ιπποποταμος. Σωστα?

 

Δεν χρειάζεται όλα να καταλήγουν σε αστείο.

 

Επί του αρχικού ποστ, ειδικά όσον αφορά τους Κ, δεν είναι απαραίτητο πως κάποιος φέρεται με περισσότερη ή λιγότερη ειλικρίνεια έχοντας κάποιο σχέδιο, κάποια στρατηγική. Νομίζω πως είναι μάλλον θέμα χαρακτήρα και όχι πως έχει κάποιο άμεσο ή έμμεσο σκοπό.

Από κει και ύστερα, θα συμφωνήσω με προλαλήσαντες πως η ειλικρίνεια, ακόμα και όταν αυτή σερβίρεται ωμή, στο τέλος πάντα εκτιμάται. Ειδικά όταν αυτή εκπορεύεται αυθόρμητα.
Κι αυτό γιατί υπάρχει πολύς κόσμος γύρω-τριγύρω που προτιμά να μην είναι και πολύ ειλικρινής, να μην τα λέει όλα, να αφήνει «ένα μυστήριο να πλανάται στον αέρα», έτσι .. γιατί μπορεί.
Εξάλλου οι μύθοι και τα παραμύθια, βρίσκουνε πάντα πολλά πρόθυμα αυτιά. Ειδικά όταν αφήσουν να εννοηθεί πως το παραμύθι έχει και δράκο, ακόμα καλύτερα.

 

Φραγκοδίφραγκα...
Η ειλικρίνεια, όπως σχεδόν όοοολα τα διαμειβόμενα μεταξύ ανθρώπωνε πράματα, έχει ένα πολύ μεγάλο ζόρι...
Χρειάζεται δυο...
Πα να πει, τι σταδιάλα ειλικρινές νάναι ένα άτομο, αν ο ικέτης της ειλικρίνειας στερείται (την δεδομένη έστω χρονική στιγμή) βιωμάτων, γνωστικού αντικειμένου, αντιληπτικής ικανότητας, με λίγα λόγια, έχει "άγνωστες λέξεις"..?
Καλύτερα το ερωτώμενο άτομο να ανοίξει κουβεντούλα με κανά τοίχο, δατ ιζ...
Υπάρχουν δυο περιπτώσεις για το παραπάνω...
Αν ο ικέτης της ειλικρινείας δεν, τότε...
Ένας καλός άνθρωπος θα κεράσει ένα χαμόγελο αν εκτιμα πως μπορεί να, ίσως, παίζεται, τέτοια (με τον καιρό και βλέπουμε) ...
Ένας μαλακοπίτουρας θα βγάλει λόγο, κάτι σε λιβανωτός θα βγει στο φινάλε...

Αν ο ικέτης της ειλικρινείας, είναι αμέεε, τότε έχει πολυεπίπεδο ενδιαφέρον και ζουμί και ζόρι ενίοτε, μια χαρά, ανθρώπινα πράματα, ακόμα κι αν η απόκριση είναι δύσπεπτη έως καταλυτικά δυσλειτουργική, μποθγουέιζ...

Σκονάκι:
Αν η "ειλικρίνεια" απαιτεί διαχείριση, καλά κρασά...
Απλώς είναι όλο λάθος...
Ανάπαυση...

 

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι οι άνθρωποι κινούνται σε δίπολα. Από την ειλικρίνεια, στο ψέμα.... λες και δεν υπάρχουν ένα σωρό ενδιάμεσα.
Εντείνεται το ενδιαφέρον, όταν τοποθετείται κοινή βάση, σε ξεχωριστές καταστάσεις.
Και η ένταση αυτή κορυφώνεται, όταν εισάγονται φερόμενες παραδοχές, οι οποίες όφειλαν να μην υφίστανται.

Γράφει η νηματοθέτης : "Η διαφάνεια, τουλάχιστον στην αρχή, για εμένα είναι αυτονόητη. Στο κάτω κάτω τον άνθρωπο γνωρίζεις. Έπειτα όμως;" και ευστόχως χρησιμοποιεί την έννοια της "διαφάνειας", με την οποία και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Μετατρέπει όμως άμεσα την σκέψη της και εισαγάγει την έννοια της ειλικρίνειας, ταυτίζοντάς την με αυτή της διαφάνειας. Τεράστιο το άλμα της και όχι επιτυχημένο. Και τούτο διότι σε ένα φόρουμ για το βδαμ, στην ενότητα "Κ/υ", δεν αναφέρεσαι σε "έναν ανθρωπο". Αναφέρεσαι σε έναν άνθρωπο με το χαρακτηριστικό είτε του Κ ή του υ.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η διαφάνεια είναι απαραίτητη, ναι. Για να τεθεί ζήτημα ειλικρίνειας όμως, θα πρέπει να υπάρχουν αυτά που λέει με τον τρόπο του ο γέροντας cad, καθώς ο αφορισμός του Master Jp " Είμαι υπεύθυνος για αυτά που λέω και όχι για όσα εσύ κατάλαβες" καραδοκεί. Και ξέρετε, αυτό δεν ισχύει μόνο σε νεφελώδεις, αόριστες έννοιες, αλλά και σε απλά γεγονότα. Να θυμήσω το ανέκδοτο :
" Διαγωνισμός για το ποιος θα γαμήσει τις περισσοτερες την μια μετα την αλλη.
Γερμανία - Ελλάδα.
Ξεκινά ο Γερμανός. Πηδά την πρώτη, χύνει, πηδά την δεύτερή, χύνει, πάει και στην τρίτη, ζορίζεται, χύνει....στην τεταρτη τα έχει παίξει.
Ξεκινά ό Ελληνας, τον χώνει στην πρώτη, βγαινει, τον χώνει στην δευτερη, βγαίνει, στην τριτη........... κάπου στην 30η χύνει και πανηγυρίζει.
Ενίσταται ο Γερμανός.
Απαντά ο Ελληνας : "Ελα να στον χώσω μόνο και μετά πες οτι δεν σε γάμησα".

Ειλικρίνεια σε Κ/υ, εάν ο Κ. δεν είναι βέβαιος ότι η κατίσχυσή του επί της υ. έχει φθάσει σε τέτοια ωριμότητα ώστε αυτά που λέει να προσλαμβάνονται όπως τα λέει, δεν μπορεί να υπάρξει ως εργαλείο, παρά μόνο ως αποδομητικό εργαλείο και δη επιπέδου μπάλας κατεδαφίσεων .


,