Υποταγη και καθημερινοτητα.

'Η αλλιως: Πως οριζεται τελικα (και πως προστατευεται απο τη φθορα) η υποταγη σε καθημερινο επιπεδο;

Ειμαι σιγουρη πως το ερωτημα σε αυτη η παρομοια μορφη εχει ξανατεθει. Απτεται αλλωστε και πολλων αλλων θεματων, οπως το τι σημαινει γενικα για τον καθενα μας D/s ή M/s, το ζητημα των πρωτοκολλων/τελετουργιων, και το θεμα της οικειοτητας. Το θετω ομως εκ νεου επιτηδες, και ελπιζω να επανατοποθετηθουν και οι παλιοτεροι, οσο το δυνατον πιο συγκεκριμενα και πρακτικα, με βαση τις εμπειριες της καθημερινοτητας του καθενα μας.

Να ξεκαθαρισω εξ αρχης πως δεν μιλαω γενικα για την ψυχολογια της υποταγης. Ναι ειμαι υποτακτικος, αρα υποτασσομαι στα θελω του Κυριαρχου καθημερινα, ναι τον νοιαζομαι και επιδιωκω να τον "υπηρετω" (με ή χωρις τα εισαγωγικα) καθημερινα, κτλ κτλ. Αυτα τα θεωρητικα τα εχουμε λιγακι λιωσει στην αναλυση. Με ενδιαφερουν οι πρακτικες εκεινες διαδικασιες που οριζουν τελικα την υποταγη μας οταν δεν ειμαστε δεμενοι χειροποδαρα σε ενα dungeon, αλλα δουλευουμε, βγαινουμε εξω, καθαριζουμε το σπιτι, οταν ζουμε τις μικρες καθημερινες μας ζωες.

Για τους υποτακτικους...

Μεσα στην καθημερινοτητα σας, δουλεια, οικογενεια, φιλοι, κοινωνικος περιγυρος, πως οριζετε (εσεις οι ιδιοι, για τον εαυτο σας) την υποταγη σας; Ποια ειναι αυτα τα μικρα ή μεγαλυτερα πραγματα, οι πρακτικες ή νοητικες διεργασιες που σας βοηθουν να μην αποπροσανατολιζεστε; Νιωθετε την αναγκη υπαρξης πρωτοκολλων/τελετουργιων για να σας υπενθυμιζουν ποιοι ειστε, που ειστε και γιατι εχετε επιλεξει αυτη τη ζωη και αυτη τη σχεση; Αν ναι, ποια ειναι αυτα τα πρωτοκολλα, αυτες οι τελετουργιες που στη δικη σας καθημερινοτητα σας βοηθουν περισσοτερο απο αλλα; Γιατι νιωθετε πως βοηθουν; Αν οχι, με ποιες -νοητικες;- διεργασιες κατορθωνετε να μην ξεφευγετε απο τον ρολο που εχετε επιλεξει;

Για τους κυριαρχους, δυο ερωτηματα...

Πρωτον, πως βοηθατε τον υποτακτικο σας σε αυτη τη διαδικασια; Ποιες πρακτικες εχετε νιωσει στην πορεια σας πως εχουν βοηθησει περισσοτερο τον εκαστοτε υποτακτικο σας;
Δευτερον, υφισταται και για εσας αυτος ο φοβος απωλειας της κυριαρχικοτητας σας λογω της καθημερινης φθορας; Νιωθετε πως τα διαφορα πρωτοκολλα/τελετουργικα βοηθουν και εσας; Νιωθετε δηλαδη πως τα εχετε αναγκη σε ενα βαθμο και οι ιδιοι ή αφορουν μονο στον υποτακτικο; Και, για τους κυριαρχους με μεγαλυτερη εμπειρια, ποια ηταν στην αρχη της πορειας σας τα συναισθηματα σας αναφορικα με αυτο το θεμα; Εχουν αλλαξει;

Τελικα, η καθημερινοτητα και ο χρονος φθειρουν (και) την υποταγη. (Και, υποψιαζομαι, και την κυριαρχια; ) Η ουσια της αποριας μου ειναι αν η απαντηση σε αυτη τη φθορα ειναι τα διαφορα τελετουργικα, και αν ναι, τι ειδους ειναι τα τελετουργικα που εξυπηρετουν αυτο το στοχο.

 

Αρκετά καλό θέμα κατ'αρχήν αγαπητή Dolce, ας προχωρήσουμε όμως στα επι μέρους ερωτήματα που έθεσες, στα οποία θα εκφράσω την προσωπική μου άποψη.

1. Ο εκάστοτε υποτακτικός αντιδρά διαφορετικά στην καθημερινή ζωή, άρα διαφορετικά ασχολείται κάποιος με κάποιον συγκεκριμένο υποτακτικό, και διαφορετικά με κάποιον άλλο. Συνήθως όμως υπάρχουν μερικά πράγματα τα οποία είναι κοινά, όπως π.χ. η θέσπιση διάφορων κανόνων για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ο υποτακτικός μέσα στο σπίτι και πώς έξω. Προσωπικά τα διάφορα προτόκολλα πιστεύω οτι βοηθούν έως ένα σημείο, γιατί από ένα σημείο και μετά ο κάθε Κυρίαρχος συνθέτει τα δικά του προτόκολλα, τα οποία είναι για τον συγκεκριμένο υποτακτικό. Θα ήθελα να ζητήσω μια διευκρίνηση σχετικά με την ερώτηση περι της απώλειας της κυριαρχικότητας, δηλαδή, τι εννοείς "απώλεια"; Να θεωρήσει δηλαδή ο υποτακτικός οτι δεν είσαι Κυρίαρχος ή ο Κυρίαρχος οτι δεν είναι ο ίδιος Κυρίαρχος; Αν εννοείς το πρώτο, αυτό μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή, ενώ για το δεύτερο δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο μπορεί να συμβεί, απλά ξέρω οτι είναι δυνατόν να συμβεί κάτω από διάφορες αιτίες. Η αρχή της πορείας μου ήταν αρκετά δύσκολη γιατί υπήρξαν διάφορα σκαμπανευάσματα, κυρίως λόγω της προσωπικότητάς μου, αλλά τα ξεπέρασα ευτυχώς.
2. Φυσικά και η καθημερινότητα και ο χρόνος φθείρουν την Κυριαρχία όπως και φθείρουν την υποταγή, χωρίς να έχουν απαραίτητα τα διάφορα τελετουργικά ή τα διάφορα προτόκολλα την ευθύνη γι'αυτό. Άλλωστε, μην ξεχνάς οτι πρόκειται για ένα ακόμη είδος σχέσης, οπότε λογικό είναι να φθείτεται με τον χρόνο.

Ελπίζω να σε κάλυψα Dolce, εάν όχι, θα αναλύσω περισσότερο κάποια άλλη στιγμή.

 

Με ενδιεφερε το δευτερο, σε αναλογια με τη διαρκη αγωνια των υποτακτικων να διατηρησουν και εμβαθυνουν την υποτακτικοτητα τους. Θα με ενδιαφερε να καταλαβω αν ειτε στην αρχη της πορειας τους (πιο αυτονοητο για μενα προσωπικα) ειτε στην πορεια μιας μακροχρονιας σχεσης, νιωθουν να "ξεχνιουνται", να χαλαρωνει η κυριαρχια και ο ελεγχος τους προς τον υποτακτικο, σε βαθμο που να αισθανονται πως "χανουν" την κυριαρχικοτητα τους (αφου δεν ανταποκρινονται στις δικες τους ευθυνες μεσα στη σχεση). Και, το ερωτημα μου, αν (και ποια) διαφορα πρωτοκολλα και τελετουργικα (ή αλλες διεργασιες) βοηθουν και τους ιδιους να μη χανουν απο τα ματια τους το ρολο και να μην αφηνουν τη φθορα να τους βλαψει.

Το αναποδο μαλλον ρωταω. Αν δηλαδη μπορουν τα πρωτοκολλα να βοηθησουν εναντιον αυτης της φθορας, ποια πρωτοκολλα, πως και ποτε. Οτι μπορουν να την προκαλεσουν υπο συνθηκες εχει συζητηθει αρκετα και στο θεμα Πρωτόκολλο vs. τελετουργία.

 

Καλά λέω εγώ οτι η πολύ δουλειά τρώει τον Αφέντη... να τι παθαίνει κάποιος όταν δουλεύει πάνω σε μια οθόνη ασταμάτητα... μπερδεύεται και δεν καταλαβαίνει τι στην ευχή ρωτάει ο άλλος  

Πέρα απ'την πλάκα, ας απαντήσω στα ερωτήματά σου.

Ας αρχίσουμε σαν καλοί μαθητές απ'τα εύκολα... η απάντηση στο ερώτημα είναι μία και είναι μονολεκτική: Παίζεται. Αυτό το λέω γιατί:

1. εξαρτάται απ'τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου
2. εξαρτάται απ'τις προηγούμενες εμπειρίες που είχες εσύ
3. εξαρτάται απ'το τι έχει βιώσει ο άνθρωπος αυτός μαζί σου
4. εξαρτάται απ'τα αισθήματα που έχει ο άνθρωπος αυτός για σένα

και για χίλιους δυο άλλους λόγους για τους οποίους βαριέμαι να γράψω γιατί είμαι κουρασμένος.

Μια απ'τα ίδια και σ'αυτήν την απάντηση, με διαφορετικές όμως επεξηγήσεις... και εδώ παίζεται, γιατί:

1. εξαρτάται απ'τον Κυρίαρχο
2. εξαρτάται απ'τη χρονική στιγμή που γίνεται το εν λόγω σκηνικό
3. εξαρτάται απ'τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου
4. εξαρτάται απ'την πρόοδο που έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος πάνω σ'αυτά που θέλεις να του μάθεις.

Προσωπικά, πιστεύω οτι από ένα σημείο και μετά δεν υπάρχει έλεγχος ουσιαστικός, απλά κάποιος τυπικός, γιατί ο άλλος σε ξέρει τόσο καλά που ξέρει τι σ'αρέσει και τι δε σ'αρέσει, οπότε απλά δεν κάνει αυτό που δε σ'αρέσει για να μη σε δυσαρεστήσει. Τα διάφορα τελετουργικά ή τα διάφορα πρωτόκολλα είναι καλά και καλώς χρησιμοποιούνται, απλά από ένα σημείο και μετά καταντάει κατά την άποψή μου τυπική η χρήση τους που είτε υπάρχουν, είτε δεν υπάρχουν είναι το ίδιο και το αυτό.

 

χμ...

αρχίζω και αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιο θέμα που να συμφωνούμε MasterSpiller.
Ίσως να μας αρέσει και τους δυό η κινέζικη κουζίνα?΄ 

πολύ ενδιαφέρον θέμα Dolce και εντός των ημερών θα μακρυγορήσω  

 

Απάντηση: Υποταγη και καθημερινοτητα.

Dolce για το θεμα σου η αποψη μου ειναι οτι πρεπει να το *ε χ ε ι ς* δηλαδη να εισαι γεννημενος/η, υπο, η Κυριαρχος, τα πρωτοκολλα ειναι δεκανικια για αυτους που δεν το *ε χ ο υ ν* και προσπαθουν απεγνωσμενα να νιωσουν ειτε υπο, ειτε Κυριαρχοι μεσα απο αυτα, που παρολα τα πρωτοκολλα στο τελος αμα δεν το *ε χ ο υ ν* εκ φυσεως και οι δυο οι σχεσεις τελειωνουν αδοξα, γι' αυτο αυτου του ειδους σχεσεις δεν ειναι και πολλες.
Οι οριτζιναλ σχεσεις Κυριαρχειας και υποταγης και ειδηκα Κυριαρχου αρσενικου, και υποτακτικου θηλυκου,που ειναι εκ φυσεως και οι δυο ετσι δεν βαλτωνουν ποτε, ουτε με την απλη καθημερινοτητα.
Το ποδηλατο και το μπανιο οταν το μαθεις απο μικρος/η δεν το ξεχνας ποτε.....   

 

Απάντηση: Υποταγη και καθημερινοτητα.

Δηλαδή τα D/M/s ζευγάρια που χωρίζουν,χωρίζουν επειδή δεν είναι original? -εφόσον θεωρήσουμε πως ένας λόγος που γίνεται αυτό είναι ο κορεσμός-

 

Αμφιβάλω lara αν θα βρούμε κάποιο θέμα που να συμφωνούμε, άλλωστε εμένα μ'αρέσει να ζώ τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο, ενώ σε άλλους με άλλους, γι'αυτό και το BDSM είναι τόσο ευρύ  

 

Απάντηση: Υποταγη και καθημερινοτητα.

ξυπνάω... ανοίγω τα μάτια μου και Τον σκέφτομαι... σηκώνομαι να ετοιμαστώ και Τον νιώθω δίπλα μου... Είναι γύρω μου κι ας Είναι Απών... Του στέλνω μήνυμα, όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί νιώθω την ανάγκη να το κάνω... κάνω τις δουλειές μου τυλιγμένη από την αύρα Του... ανατρέχω στις κουβέντες Μ/μας... συμπεριφέρομαι όπως θα Τον Ικανοποιούσε ακόμα και στις μικρές λεπτομέρειες... Είναι πάντα μαζί μου, Τον κουβαλάω μέσα μου παντού... Ε/είμαστε Ένα κι ας Ε/είμαστε χώρια...

πρωτόκολλα;
μόνο ό,τι εντολές μου Έχει Δώσει...

 

Απάντηση: Υποταγη και καθημερινοτητα.

όμορφο

 

δεν διαφωνώ μεγάλε ανατολικέ για την ομορφιά του, αλλά η Dolce έθιξε τα λίγο πιο πεζά και πρακτικά πράγματα της D/s σχέσης κι όχι το θεωρητικό επίπεδο. 

φαντάζομαι πως μπορώ να ανήκω σε κάποιο πολύ ξενέρωτο είδος ανθρώπων οποτε αυτά που θα πω να μην ισχύουν για άλλους. Οι δικές μου D/s σχέσεις είναι κατ' εξοχήν ερωτικές που σημαίνει πως έχουν όλη έκεινη την πορεία που έχουν και οι έρωτες.

Μυρίζεσαι έναν άνθρωπο που με κάποιο τρόπο νιώθεις πως σου ταιριάζει, χαίρεσαι για την γνωριμία και αρχίζετε και παίζετε σαν παιδάκια (αυτό ας το ονομάσουμε κρίσιμη σκηνή ένα όπως στο σινεμά). Καθώς περνάει ο καιρός το παιχνίδι αλλάζει, κορυφώνεται γίνεται πιο περίεργο ή πιο ωραίο πάντως σίγουρα δεν μένει ίδιο.

Και μια μέρα ξυπνάς και καταλαβαίνεις πως ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου είναι απλά ένας άνθρωπος. (Αυτό ας το ονομάσουμε κρίσιμη σκηνή δύο).
Τότε λοιπόν ξέρεις πως το παιχνίδι, με τη μορφή που ήταν πιο πριν δεν μπορεί να συνεχιστεί και πρέπει να αλλάξει. Με κάποιους ανθρώπους μετασχηματίζεται σε άλλα πράγματα, με κάποιους άλλους δεν αντέχει το μετασχηματισμό και τελειώνει.

Το κουτί δύο φανταζομαι δεν μας ενδιαφέρει πολύ γιατι η λύση είναι δεδομένη. Το κουτί ένα τώρα μας δείχνει μεν τους τίτλους τέλους, αλλά έχει και sequel.
Αρα λοιπόν ξεκινά ένα καινούργιο παιχνίδι. Στο πρωτό κουτί (τουλάχιστον μαζί μου) κατάφεραν να κάτσουν μόνοι όσοι είχαν εντάξει τα s χαρακτηριστικά τους παραγωγικά μέσα στην προσωπικότητα τους. Τώρα καταλαβαίνω πως αυτό είναι ασαφές αλλά ας πούμε πως στο πρώτο κουτί κατανοω ότι περνάνε πιο εύκολα άνθρωποι που είναι ώριμοι στα να κάνουν σχέσεις με άλλους ανθρώπους (όλων των ειδών). Και άρα το sequel της ταινίας που είδαμε θα μπορεί να διατηρεί πολλά D/s χαρακτηριστικά αλλά ταυτόχρονα θα είναι και πιο χωρογραφημένο καθώς οι ηθοποιοι γνωρίζονται πια μεταξύ τους. Και φυσικά πιο ευχάριστο στην καθημερινότητα του. Είναι πια κάτι καινούργιο, γιατί οι έρωτες είναι στατικοί και άχρονοι δεν έχουν καθημερινότητα. 

 

Είμαι 2,5 χρόνια περίπου 24/7 σκλάβα και ζω με Τον Κύριο Lar Torvis στο ίδιο σπίτι. Έ/εχουμε βανίλλα οικογένειες και παρέες. Εργαζόμαστε και Ο/οι δύο. Διατηρούμε το M/s πρωτόκολλο που σε κάποια σημεία Μ/μας βγαίνει φυσικά και σε κάποια έχει Εκείνος αποφασίσει να εφαρμόσουμε.

Έχουμε κάποιες καθημερινές συνήθειες να το πω γιατί η τελετουργία ακούγεται βαρύγδουπη να περιγράψει κάτι που γίνεται κάθε μέρα στις 7 το πρωί πχ για να ξυπνήσει Ο Κύριος.
Του απευθύνομαι πάντα στον πληθυντικό, γονατίζω και με το κεφάλι στο πάτωμα όταν θα μπεί στο σπίτι η θα ξυπνήσει. Όταν είμαστε με βανίλλα κόσμο δεν μου επιβάλλει να γονατίσω. Ζητώ πάντα άδεια για τσιγάρο όταν είναι παρόν, όπως ζητάω άδεια για να πάρω κάτι ή να πάω κάπου. Όταν βρισκόμαστε με την οικογένεια ή την παρέα όλα γίνονται πιο διακριτικά. Αντί πχ να ρωτήσω, «Κύριε μου θέλετε καφέ?» Ρωτάω «να φτιάξω καφέ?». Αν θέλω τσιγάρο και δεν είμαι δίπλα Του, δείχνω διακριτικά τον καπνό και αν το δεί μου γνέφει καταφατικά. Αν δεν το δει περιμένω την επόμενη ευκαιρία. Κάποιοι φίλοι και συγγενής μπορεί να έχουν παραξενευτεί που Του φέρνω νερό ή τασάκι ή Του στρίβω τσιγάρο. Αλλά το αποδίδουν στην παλιομοδίτικη σχέση Μ/μας.

Ανέφερα ενδεικτικά μερικές μόνο από τις συνήθειες Μ/μας που μεταξύ των άλλων θεωρώ βασικές στο να διατηρούν την «ατμόσφαιρα» του M/s όπου και να βρισκόμαστε. Έχω πει και παλαιότερα πως τα πρωτόκολλα δεν είναι απαραίτητα για όλους και δεν βολεύουν όλους το ίδιο. Ο Καθένας τα προσαρμόζει στις συνθήκες ζωής του. Θεωρώ πως είναι απαραίτητα ως μέσον διαφοροποίησης από το βανίλλα, πως μας κάνουν να συναισθανόμαστε και μας υπενθυμίζουν έντονα την θέση μας αλλά και πως λειτουργούν ως ενισχυτικά, από την άποψη πως η καθημερινότητα έχει την τάση να φθείρει να ισοπεδώνει και να αφομοιώνει, όπως και στις βανίλλα σχέσεις που αν δεν τους ρίχνεις λίγο λίπασμα μαραζώνουν και ξεραίνονται. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει την διαπίστωση... Κάποτε με φιλούσε συνέχεια, μου έπαιρνε λουλούδια, με φρόντιζε... τώρα πια περασμένα μεγαλεία. Προσωπικά δεν θα ήθελα να φτάσουμε να πούμε, δεν γονατίζει πια, δεν με μαστιγώνει πια, δεν με δένει πια, δεν μου ζητάει άδεια πια. Αν συμβεί αυτό θα έχει πάψει να υφίσταται η σχέση.