Υποταγη και καθημερινοτητα.

@carissa[L_T] Σ'ευχαριστω πολυ. Τετοιες ακριβως απαντησεις εψαχνα. Ειναι ομορφο οσο και χρησιμο να βλεπουμε πως λειτουργουν στην πραξη τετοιες σχεσεις, εγω προσωπικα νιωθω πως μαθαινω και καταλαβαινω απο πρακτικα παραδειγματα καλυτερα. Και παλι ευχαριστω για την αμεση, ανοιχτη και ξεκαθαρη προσεγγιση.

 

Κακό πράγμα η συνήθεια. Σε αδρανοποιεί και σε κοιμίζει. Σε απότομο φρενάρισμα έχεις φύγει από το παράθυρο.
Όσο αφορά το ΒΔΣΜ, λίγο ως πολύ οι συνήθειες του πρωτοκόλλου μέσα στην καθημερινότητα μου φαίνονται και αυτές βαρετές.
Προτιμώ να μην ξέρουν με ποια από όλες τις Αστάρτες θα ξυπνήσουν το πρωί. χαχαχαχα!

 

Εγώ ευχαριστώ για το θέμα που μου δημιούργησε την διάθεση να γράψω.  

Για αυτό εσένα σε λένε Astarty και εμένα carissa[L_T]  

 

Το καλό που σου θέλω με αυτή που φτιάχνει τον πιο καλό καφέ.

Επί της ουσίας του νήματος τώρα θα εκφράσω μια απορία. Γιατί να φτιασιδώνετε με κόλπα και τρικ την υποταγή σας μπροστά σε άλλους;
Το ρωτώ αυτό γιατί σε οποιαδήποτε περίπτωση φτιασιδώνεις με κολπάκια κάτι που αγαπάς είναι σαν....να το απαξιώνεις. Κι αν όχι είναι σαν να μην νιώθεις σίγουρη...
Μόνον οι παρανομούντες φτιάχνουν άλλους δημόσιους κώδικες. Αν είστε σίγουρες για αυτό που κάνετε θεωρώ πως πρέπει να το υποστηρίξετε παντού και με όποιο κόστος. Διαφορετικά είναι λίγο θέατρο και μάλιστα ερασιτεχνικό.

 

Σου έφτιαξα βρε μωρό μου καφέ εσένα και δεν το θυμάμαι; Τι στο καλό, υπάρχει αδέσποτη Αστάρτη που δεν την γνωρίζω;

Πέρα της πλάκας, συνέλθε και άρχισε να λες την αλήθεια εδώ μέσα. Όλοι για έναν τίτλο ζούμε;-)

 

Φτιασιδωμα εννοεις αυτο περιεγραψε η carissa[L_T] οταν μιλαει για τη διακριτικοτητα οταν ειναι παροντες τριτοι που δεν ανηκουν στο χωρο; Αν ναι... υπαρχει λογος να επελθει ρηξη με την οικογενεια ή τον κοινωνικο μας περιγυρο οταν μπορει να αποφευχθει χωρις να συμβιβαζεται η ουσια της σχεσης; Μελη της κοινωνιας σεβομενα ως ενα βαθμο τους κανονες της (και σε ενα μικροτερο βαθμο τις ανοχες της) δεν ειμαστε ολοι; Δεν επιχειρηματολογω, απορια εκφραζω.

Η οποία απορια μαλιστα υφισταται ξεχωρα απο το γεγονος πως η carissa χρησιμοποιει καπου τη φραση: "Όταν είμαστε με βανίλλα κόσμο δεν μου επιβάλλει να γονατίσω." Υπονοωντας υποθετω (και διορθωσε με αν κανω λαθος) πως αν της το ειχε επιβαλλει θα το εκανε.

 

Μα δεν διαφωνώ ήμουν σίγουρος πως αυτή είναι η απάντηση. Με την επιφύλαξη πάντα πως συχνά η ανάγκη παρουσιάζεται σαν φιλοτιμία.

 

Ναι αυτή η φιλοτιμία θα μας φάει.

Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι σύμφωνα με τους ΒΔΣΜ όρους, ορισμούς, διεργασίες κ.ο.κ., ο κοινωνικός αντίκτυπος στην πράξη της υποτακτικής έχει αντανάκλαση στον κυρίαρχο της.
Η υποτακτική μπορεί κάλλιστα να είναι έτοιμη να ξεφτυλιστεί μπροστά σε οποιοδήποτε περιβάλλον αλλά ο κυρίαρχος;
Να γκρεμίσει το ιμαντζ του που τόσο καιρό έχτιζε; Λέει; Δεν λέει.

 

  Έχεις δίκιο Dolce, η κατάθεση της carissa (και ευχαριστούμε γι' αυτή carissa) είναι πολύ εύστοχη και πολύ πρακτικά χρήσιμη.

Κάποιες φορές τα πράγματα φαντάζουν πολύ πιο δύσκολα και περίεργα από ότι πραγματικά είναι. Και τις περισσότερες φορές τα κάνουμε μόνοι μας δυσκολότερα!

Εγώ δεν έχω τη χαρά να ζω μαζί με τον Κύριό μου , εννοώ στο ίδιο σπίτι , μα περνάμε πολλές ώρες καθημερινά μαζί και βεβαίως έχω αντιμετωπίσει το ίδιο δίλημμα πριν 4 περίπου χρόνια που άρχισε η σχέση Μ/μας.

Ο πληθυντικός ήταν το πρώτο - πρώτο "δύσκολο" όταν βρισκόμασταν σε δημόσιο χώρο ή με φίλους. (περιττό να αναφέρω ότι πάντα Του μιλώ στον πληθυντικό και πλέον δεν μπορώ αλλιώς... μου φαίνεται εντελώς αφύσικο πλέον να Του μιλήσω στον ενικό!). Ζοριζόμουν ιδιαίτερα , θυμάμαι και προσπαθούσα πολύ, από την μία να μη Τον δυσαρεστήσω, από την άλλη να μην «εκτεθώ». Σιγά σιγά ανακάλυψα τρόπους ουτως ώστε όταν ήμασταν με vanilla ανθρώπους γύρω μας να μην χρησιμοποιώ λέξεις που να χρήζουν πληθυντικό. Αντί να ρωτήσω «που να καθίσω Κύριε» σε μια καφετέρια έλεγα : «που θα καθίσουμε?» Εννοείται ότι θα Του έφτιαχνα εγώ τον καφέ Του και στην περίπτωση που κανείς στραβομουτσούνιαζε έλεγα πάντα : « μόνο όταν τον φτιάχνω εγώ Του αρέσει…» και χαμογέλαγα περήφανα.
Το πολύ δύσκολο ήταν όταν μου τηλεφωνούσε και ήμουν με παρέα. «Καλησπερα Σας»? τι κάνετε?? Στο τηλέφωνο ήταν αδύνατο να βρω τρόπο. Μέχρι που τον ανακάλυψα!!
Όταν καλούσε Εκείνος απλά απομακρυνόμουν!!! Όλοι έμαθαν ότι όταν μου τηλεφωνούσε Εκείνος , θεωρούσα τη στιγμή (και έτσι είναι!!) πολύ προσωπική , οπότε απομακρυνόμουν διακριτικά για να Του μιλήσω όπως ήθελα και όπως «έπρεπε» Σαφώς έκανα διάφορες γκάφες στην αρχή. Και σαφώς τιμωρήθηκα για κάποιες από αυτές.
Ξέρω πια επίσης , πότε είναι η ώρα που Ε/είμαστε χαλαροί, πότε φεύγουμε, αν είμαι όπως με θέλει (παρουσία κόσμου) αρκεί να Τον κοιτάξω για να δω τις προθέσεις Του. Ένα βλέμμα Του είναι αρκετό για να τις διακρίνω.
Μετά από τόσο καιρό μου φαίνονται όλα αυτά απόλυτα φυσικά και δεν νομίζω ότι προκαλούν τον όποιο βανίλα ακόμη και που δεν Μ/μας έχει ξανά συναναστραφεί.

Οφείλω να πω ότι σαν γνήσιος Κυρίαρχος με είχε φέρει σε "δύσκολη θέση" (έτσι νόμιζα τότε) αρκετές φορές μπροστά σε φίλους -φίλες, όμως ΠΟΤΕ σε χώρους που δεν 'σήκωνε τέτοια.

 

Αλήθεια ποιοι είναι οι χώροι που δεν σηκώνουν το βάρος της επιθυμίας ενός κυριάρχου;

 

To βάρος Του, το σηκώνουν όλοι οι χώροι , αγαπητέ Χαινριχ!  Και ακριβώς επειδή το Ειδικό Του βάρος είναι μεγάλο, δεν με χαστούκισε (για χάδι) στο χώρο μιας διάλλεξης , ούτε με έβαλε να γονατίσω μπροστά Του στα εγκαίνια της ΔΕΘ κοκ

   

 

στην παραλια της σκαλας Ερεσσου στην Λεσβο σιγουροτατα .... εκτος αν ο Κυριαρχος ειναι απιστευτα γρηγορος και πασαλειμενος με λαδι ....