For whom to may concern

Τι σημασια εχει?
Τι σημασια εχει τι ημουν πριν, τι σκεφτομαι τωρα, τι θα κανω αυριο.
Αυριο θα ειμαι παλι στη δουλεια και θα δω παλι αυτα τα δυο ματια να με κοιτουν για ακομα μια φορα με περισσια αδιαφορια.

Στα δεκα χρονια που συντηρω σπιτι μονος μου εχω ζησει καμποσες bizarre καταστασεις. Περα απο τις μικρες περιστασιακες σχεσεις εχω συζησει δυο φορες. Ετσι για να δουμε που θα μας εβγαζε. Και δε μας εβγαλε πουθενα.

Κακα τα ψεμματα ομως. Εχω πληγωσει κοσμο. Καθοτι παρορμητικος και με ελαχιστη προσοχη στις λεπτομεριες (αυτη ηταν και η γοητεια μου), ξεπερναγα τα ορια στις περισσοτερες σχεσεις μου. Ή μαλλον σε ολες. Παιζοντας ψυχολογικα παιχνιδακια με σκοπο την αναγνωριση, επιβεβαιωση και τονωση του ανωτερου εγω μου εσκιζα τις προσωπικοτητες των συντροφων μου. Τις εσκιζα απαλα στην αρχη, σχεδον ανεπαισθητα κατι που προσθετε και μια δοση ηδονης. Και συνεχιζα ακαθεκτος ειτε ακολουθουσαν το παιχνιδι μου, ειτε οχι. Παντα εβρισκα τροπο να γλιστρησω και στις πιο καλα κλειδωμενες περιοχες του εγω τους. Ημουν πονηρος, καιροσκοπος και υπομονετικος. Αυτες με εμπιστευονταν. Ημουν το κυριαρχο αρσενικο στα ματια τους. Γεματος γοητεια και παθος. Δε λεω, παντα στο τελος τους προσφερα απλοχερα οση ηδονη μπορουσαν να αντεξουν. Ικανοποιουσα και τις πιο τρελες ορεξεις τους. Παντα προθυμος και κυριαρχος. Παντα πρωτοπορος και εφευρετικος.

Μετα ομως δεν εμενε τιποτα. Οταν ξεπερνουσαμε το κατωφλι ολη η ομορφια του κοσμου που εβλεπα αλλωτε στα ματια τους, ολο το υπεροχο ειναι και ολο το "εισαι αυτο που ηθελα παντα", ετσι πουφ, εξανεμιζοταν. Στη θεση τους υπηρχε ενα σκισμενο κουρελι, ενα κατεστραμμενο παζλ οπου εγω ειχα κλεψει και καταπιει τα πιο ζωτικα κομματια του. Και γι αυτο επρεπε να φυγουν. Επρεπε να ζησουν για λιγο στη σκια της ζωης και να ξαναχτισουν τον εαυτο τους. Επρεπε να συνελθουν και να σπρωξουν καθε εμπειρια που ζησαν μαζι μου στο πισω μερος του μυαλου τους. Σαν να μην εγινε ποτε. Και παντα χωρις να κραταμε μετα-επαφη, χωρις να "μενουμε φιλοι", οπως λενε. Και γω συνεχιζα αγερωχος προς αναζητηση καινουργιας συντροφου, καινουργιου θυματος, καινουργιου παιχνιδιου.

Ποτε δε καθησα να σκεφτω τις συνεπειες που ειχε το παιχνιδι μου πανω τους. Αλλα και πανω μου. Ακομα θυμαμαι εκεινο το βραδυ σε ενα μπαρακι οπου ειχα βγει με μια καινουργια κατακτηση. Εκει που πιναμε, μιλαγαμε, καπνιζαμε, βλεπω στην ακρη του ματιου μου μια πρωην μου. Μια σχεδον δυο χρονια πρωην μου. Και ηταν με καινουργιο γκομενο. Τους στελνω δυο σφηνακια. Γιατι? τι γιατι? ετσι! Και τι τοθελα? Μου τα στειλε πισω. Ο γκομενος ηταν με την απορια "ποιος ειναι ο κυριος μωρο μου? σε ενοχλει μηπως?" Ποιος ενοχλει ρε μαλακα! Πως μπορεις και μιλας εσυ λες και την ξερεις. Λες και ξερεις ποια ειναι και τι πραγματικα θελει. Αν θες να μαθεις, μηπως ειναι καλυτερα να με ρωτησεις? Μαλακα ανοργασμικε. Πως μπορεις και μιλας εσυ που μονο απο τη σταση του κορμιου σου φενεται οτι εισαι ανικανος να καταλαβεις την ολοκαθαρη καυλα στα ματια ενος θυληκου. Λες και εισαι πεντε χρονων και σου δινουν ενα μουνι και εσυ το προσθετεις στη συλλογη σου με τα πλειμομπιλ. Ειπα να σηκωθω και να παω να της πω "ελα ρε Νανσυ εγω ειμαι, τι γινεσαι ρε κοριτσι μου!" Θυμαμαι ομως το βλεμμα της. Τον κεραυνο που μου εστελνε καθως η σερβιτορα μου επεστρεφε τα σφηνακια μου. Εβλεπα στα ματια της μισος βαθυ και απλετο, αποστροφη και απελπισια. Αυτο που δεν περιμενα να δω ηταν ο φοβος. Ναι φοβος. Φοβος που ερχοταν τελευταιος γλυστρωντας μεσα απο την εντονη προσπαθεια της να τον κρυψει. Ζυγωματικα τρεμαμενα και ματια που γυαλιζαν, και ενα προσωπο οπου σιωπηλα μου φωναζε "μην τολμησεις να με πλησιασεις, δε θελω να σε ξερω".

Και ηταν σαν το προσωπο μου να κοπηκε στα δυο. Το ενα μερος απο δω, το αλλο απο κει. "Τι κανεις?", λεει το ενα. "Καλα!", λεει το αλλο.
"Ναι, αλλά τι κανεις?"
"Δηλαδη?"
"Τι δηλαδη ρε ηλιθιε?"
"Τι εννοεις?"
"Ως πότε ρε ανωριμε? Ως πότε?"

Η αθωωτητα του μικρου παιδιου που συντριβει το ειναι ενος ανοητου που ξαφνικα ανακαλυπτει τον ευατο του.

Φοβος! Μα τι δουλεια ειχε αυτος ο σατραπης εκει. Πως ηταν δυνατον? Γιατι?

Και τωρα εγω τι πρεπει να κανω?

Να συμαζευτω ε? Ε ναι τι αλλο. Και αυτο εκανα. Στην καινουργια μου συντροφο εδειξα σεβασμο, εκτιμηση και αγαπη. Δεν επαιξα κανενα απο τα παιχνιδακια που ηξερα. Και αυτη ολο μου ελεγε "κατι κρυβεις εσυ". "Γιατι το λες αυτο?", της απανταγα εγω. "Γιατι πιεζεσαι να εισαι τοσο καλος μαζι μου". "Μπα, ετσι ειμαι εγω", της ελεγα, " η προσωποποιηση της αγαπης".

Στο τελος δεν αντεξα. Την παρασυρα και αυτη. Της απλωσα τα ταρω της ψυχοσυνθεσης μου και της ειπα να διαλεξει. Καθε καρτα και μια ηδονη. Μια ερωτηση. Ενα παιχνιδι. Ενα χτυπημα κατω απο τη ζωνη. Ενας πονος. Καθε φορα και πιο δυνατος. Της ρουφηξα το ειναι της. Και την πιο κρυφη της σκεψη. Και αυτη εστεκε απλα να με κοιταει. Παραδινομαι, παραδινομαι, παραδινομαι. Και εφυγε. Παραπεωντας μεταξυ φθορας και αφθαρσιας, μεταξυ προσωπικοτητας και αντικειμενου.

Κακο καρμα το λενε αυτο καπου απομακρα κατι μοναχοι. Ετσι το λενε. Και γω τον δασκαλο μου τον βρηκα. Σε αυτα τα ματια που δεν ειπα τιποτα οταν επρεπε να πω οτι ειναι οτι πιο υπεροχο και ομορφο εχω δει ποτε στη ζωη μου. Που οταν με κοιταγαν με λαγνεια και ικετευτικοτητα εγω κοιταγα το πουθενα. Που οταν με τρεμουλο μου μιλουσαν εγω απανταγα κοφτα και μετρημενα. Που οταν με κοιταγαν γεματα απο απεριτο ερωτα τωρα με κοιτουν με περισσια αδιαφορια. Και καμια φορα με οικτο. Οικτο που δεν αντεχεται. Γιατι τωρα εχω κυρτωσει μεσα μου. Εχω κρυφτει και γω γιατι παντου με ακολουθει ο φοβος. Φοβος και αναποφασιστηκοτητα. Και περιμενω. Περιμενω να γιατρευτω. Περιμενω κατι. Περιμενω αυτο που δεν ερχεται. Εγω που δεν φοβομουν τιποτα. Εγω που ημουν ο αρχοντας και οδοιπορος των αισθησεων. Εγω που εγινα ενα παιδι μικρο και κακοποιημενο. Ενα παιδι σκυφτο και τρομοκρατημενο. Και περιμενω.

Γιατι οπως λεει και ο Αγγελακας "Ολα τελικα ξαναγυρναν σε μας".

 

Απάντηση: For whom to may concern

Ναι, αυτό είναι (μοιραία, ίσως) το καλύτερο και για τους δύο, ασχέτως αν μερικές φορές πονάει.. Όχι όμως σαν να μην έγινε ποτέ, φίλε tangerine.. Όχι. Οι αναμνήσεις και οι εμπειρίες μένουν.. Οι εμπειρίες ίσως πιο πολύ και επί πρακτικής άποψης.. γιατί κάτι που έζησες, ένιωσες και σ'άρεσε συνήθως θες να το ξαναζήσεις, άσχετα αν αλλάζει η σύντροφος. Οι αναμνήσεις είναι απόρροια της διάρκειας της σχέσης, της φύσης της σχέσης και της προσωπικότητας της συντρόφου.. Γράφονται κάπου μέσα μας (πού ακριβώς δεν γνωρίζω) και μπορούν να ανακληθούν σε άσχετες στιγμές και από το πουθενά.. Φυσικά η ζωή προ-χωρεί, δεν υπο-χωρεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να θάβουμε αναμνήσεις και συναισθήματα.. και να ξεχνάμε. ΌΧΙ.
Για μένα δεν υφίσταται το "σαν να μην έγινε ποτέ".. Γιατί, απλούστατα, όλα τελικά ξαναγυρνάν σε μας!   

 

περα απο το καθε τι που μπορει η κουτρα μας να κατεβασει .... για τον οποιονδηποτε λογο ... υπαρχει κατι που λεγεται ... στοιχειωδεις κανονες ευγενειας ....
η σωστη προσεγγιση σε μια παλια γνωριμια , θα ηταν να πλησιασει ο τριτος , να χαιρετησει και να συστηθει στον κυριο ... απο την διαθεση της κυριας θα εξαρτηθει εαν ο κυριος θα επιτρεψει στον τριτο να παραμεινει προσκαλοντας τον να πιει μαζι τους ..... οτιδηποτε αλλο ειναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ .....
Προσωπικα νομιζω οτι αν μου συνεβαινε κατι τετοιο ... θα επεστρεφα τα ποτα ... μαζι με φαπες ..... ακομα και αν η κοπελα που συνοδευα ηταν απλη φιλη και οχι σχεση ...
οχι μονο προσβαλεται η κοπελα , καθως εκτιθεται το παρελθον της οσο χειροτερα γινεται αλλα δημιουργειται και θεμα σε μια στιγμη που το ζευγαρι εχει επιλεξει να ψυχαγωγηθει και να χαλαρωσει .... με ποιο δικαιωμα ερχεσαι ? .... τελειωσε η οχι ή σχεση ? .... the end ... finito ... αν θες να μαθεις νεα της παρτην τηλεφωνο .....
Ασε που αν ο κυριος ειναι και λιγο σπασικλας μπορει να πει : "καλα με τετοιους καραγκιοζηδες κανεις σχεσεις ? ... με τετοια κριτηρια εισαι μαζι μου ? ..." ...
μαθετε που να βαζετε την τελεια .... η τελεια ειναι το σπουδαιοτερο πραγμα στον κοσμο ....
χωρις παρεξηγηση tangerine .. δεν σε γνωριζω ... απλα λεω την γνωμη μου και κανενας σχολιασμος απο πανω δεν απευθυνεται σε σενα προσωπικα ....

 

Απάντηση: Re: For whom to may concern

Καμμια παρεξηγηση φιλε!

Αλλωστε οπως ειπα, ειμαι αρκετα παρορμητικος!

 

Απάντηση: For whom to may concern

Συμφωνω απολυτα! Αλλωστε οπως ειπαμε και χθες στη συναντηση, "παιχνιδια του μυαλου ειναι". Καμμια φορα ομως χρειαζεται πολυς χρονος για να ξεπερασεις καποιες καταστασεις. Απο τα χοιροτερα πραγματα που μπορουν να συμβουν ειναι οταν κατι διακοπτεται αποτομα. Οταν υπαρχει ακομα παθος. Και συνεχιζει να υπαρχει. Τοτε πας κατευθειαν στην κολαση. Γεμιζει το κορμι σου πληγες ενοχων. Η "λουμπα", οπως λεει και ο αξιοτιμος Sudden (και οχι "Σουντεν"), ειναι οταν σε χτυπανε υπουλα και αδικαιολογητα σε ευαισθητο ψυχολογικα σημειο. Και αυτο ειναι κατι το ευκολο. Μπορει να το κανει ο καθενας στον καθενα. Και ειναι κατι που στον αλλον μπορει να αφησει σημαδι για ολη του τη ζωη. Προσωπικα το αποφευγω. Προτιμω να ριξω στον αλλον μια καλη γροθεια και να τον ξαπλωσω παρα να του τη φερω ετσι. Την αλλη μερα θα χουμε γινει φιλαρακια και θα τα πινουμε.

Απλα για καποιους λογους δυσκολευομαι να ξεπερασω καποιες καταστασεις αυτο τον καιρο. Μπορω να πω ομως οτι αυτη την ψυχολογικη κολαση που περασα με εκανε να αναθεωρησω καποια πραγματα. Και το σημαντικοτερο, να δουλεψω και να φτιαξω καποιες λεπτομερειες στον εαυτο μου.

Γιατι οπως και να χει, ολα τελικα ξαναγυρναν σε μας!

Πολυ σοφος ο φιλτατος Αγγελακας ε!!

 

Απάντηση: For whom to may concern

Και μπορεί να μείνεις εκεί για πάντα.. Παλεύοντας με τους προσωπικούς σου δαίμονες, tangerine..

 

Φίλε tangerine θά θελα πολύ να αναλύσεις (αν μπορείς/θες) τα παραπάνω,γιατί πραγματικά μου δημιούργησες μπόλικες απορίες/ενδιάφερον.

Π.χ.

Πώς "σκίζεις" την προσωπικότητα κάποιου.
Αναφέρεις ότι στο τέλος "Στη θεση τους υπηρχε ενα σκισμενο κουρελι, ενα κατεστραμμενο παζλ οπου εγω ειχα κλεψει και καταπιει τα πιο ζωτικα κομματια του".
Πώς και γιατί το έκανες (το πώς ξέρεις, το γιατί ρωτάω προαιρετικά καθώς μπορεί να μην ξέρεις ούτε κι εσύ).
Τέλος, μιλάς για το κατώφλι μετά το πέρασμα του οποίου όλα καταστρέφονταν.
Ποιο είναι το κατώφλι για το οποίο μιλάς.


Ξέρω προφανώς πως υπάρχουν ένα σωρό τρόποι να ρημάξεις τον άλλο ψυχολογικά, απλά θα θελα να μάθω πώς και γιατί το έκανες εσύ.

 

Γιατί μάλλον είναι στην φύση του,
όπως μάλλον κ' στην δική μου.

Δεν ρωτάς ένα ελάφι γιατί είναι ελάφι...

Tangerine, σ'ευχαριστώ που μοιράστηκες τις σκέψεις σου μαζί μας...

 

Ήξερα όταν ρωτούσα ότι μπορεί να ακουστούν αρκετά παιδαριώδεις οι ερωτήσεις, ή τουλάχιστον δύσκολες και ψυχοφθόρες να απαντηθούν.

Στην τελική όμως με άγγιξαν κατά κάποιο τρόπο τα λόγια του, γι' αυτό και θέλησα να "μάθω" τις απώτερες αιτίες για όλα αυτά.
Έκανα τον "κόπο" να ρωτήσω γι' αυτό το λόγο, κι ας ήξερα ότι οι απαντήσεις είναι δύσκολο να δοθούν.

Μπορεί ίσως να αποφευχθούν κάποια μελλοντικά λάθη μας αν γνωρίζουμε πως κατέληξε να τα κάνει κάποιος που "την πάτησε" πριν από μας. (έτσι, για το διδακτικό της υπόθεσης  )

Ευχαριστώ κι από μένα για τον κόπο να γράψεις εδώ και σου εύχομαι να σαι πάντα γερός και δυνατός στη ζωή και στις αποφάσεις σου.

 

Απάντηση: Re: For whom to may concern

Φιλε Alexis_22 δεν ειναι το ζητουμενο κατα ποσο δυσκολο ή ψυχοφθορο ειναι να απαντηθουν οι ερωτησεις σου. Ολα αυτα που εγραψα αφορουν μια ρεαλιστικη κατασταση και αν δεν αποφασιζα να κανω μια στροφη στη ζωη μου δεν θα τα εγραφα καθολου. Απλα πιστευω οτι ο mr.goudcat απαντησε επαρκως.

Περα απο αυτο μην περιμενεις οι δικες μου εμπειριες να λειτουργησουν ως ανατρεπτικο μελλοντικων λαθων. Αυτο δεν ισχυει σε εμπειρικες καταστασεις παρα μονο θεωρητικα και φιλοσοφικα. Ο καθενας μας ειναι μια ξεχωριστη προσωπικοτητα με τη δικη του μοναδικη διαδρομη. Και οχι δεν την πατησα οπως αναφερεις. Ισα ισα που εμαθα παρα πολλα και δεν εχω μετανοιωσει για τιποτα. Το μυστικο ειναι απλα μερικες φορες να κανεις μια παυση και να βλεπεις τις καταστασεις που ζεις απο ψηλα, σαν τριτος, σαν θεατης ενος θεατρικου. Πιστεψε με ειναι ενας πολυ καλος τροπος για να κρινεις και να παρεις τις σωστες αποφασεις για να συνεχισεις. Η ζωη ειναι πολυ περιεργη και ωραια και ομορφη και ανιαρη και σκληρη... και τα παντα. Η ζωη απλα... ειναι. Ειναι εκει εξω, μακρυα, κοντα, μεσα σε ενα σπιρτοκουτο, και οταν παρεις την αποφαση να ζησεις πραγματικα οι πιθανοτητες ειναι απειρες για το που θα καταληξεις. Αλλα οπως θα εχεις ακουσει το ταξιδι εχει σημασια οχι ο προορισμος... Και οσο για αυτα που εγραψα ισχυει αυτο που λεει "στη ζωη αλλοτε εισαι αρχηγος και αλλοτε ουραγος". Και τουμπαλιν και παλι απο την αρχη....

Το θεμα φιλε μου δεν ειναι να κανεις λαθος. Το θεμα ειναι να μην απαντας σε ενα λαθος με λαθος...

Ευτυχως εγω το καταλαβα νωρις. Και πιστεψε με τωρα που εχω παρει πραγματικα καποιες σοβαρες αποφασεις για το πως θα συνεχισω, αυτες με βοηθησαν να τα βρω με τον ευατο μου.

Τα λεμε....

 

Re: Απάντηση: Re: For whom to may concern

!

Πάντα γερός κ' δυνατός tangerine  .
Κ' ελπίζω μέσα από τα λάθη μας σοφότεροι  ...