Δεσποινίς έμπνευση

πίσσα

μαύρη πίσσα του μυαλού
γλιστράει και γλείφει την ψυχή

είπανε να δουλευτεί πως πρέπει
κι αυτό ακριβώς έγινε
σε χρήση μπήκε

το κεφάλι όμως η κούραση
άρχισε να βαραίνει

με λάδι ας ποτιστεί
σκόρπιες σελίδες
την πείνα να χορτάσει

το λάδι όμως κάηκε
το κύτταρο το πότισε
μορφή ιών πήρε
και μαύρη πίσσα έγινε

κι η μαύρη αυτή πίσσα του μυαλού
γλιστράει και πνίγει την ψυχή​

 

ΔΙάΘεσηΗΜέΡας*
by ΒΑΣΟΣ ΓΕΩΡΓΑΣ

[στάση αποβίβασης στο τέλος του χρόνου]


ας ήταν μέρα και να μουν δεκάξι χρονών
να περιμένω στη στάση των λεωφορείων
απ το κήπο του σπιτιού σου να βγαίνεις
να περπατήσουμε μαζί μέχρι το σχολείο
στρίβοντας σε στενάκια στα προσφυγικά
με το φόβο να μη μας δουν μαζί χέρι χέρι
ελπίζοντας η διαδρομή να μη τελειώσει
μια ορχήστρα να παίζει γύρω μας μουσική
σαν από παιδικό κουτί που μόλις άνοιξε
και φώτισε όλα τα πράγματα και τα έκανε
να φαίνονται πιο αληθινά και πιο φωτεινά
η καρδιά μου όπως καλπάζει να χλιμιντράει
να μη χρειάζεται να ακούγεται η φωνή μου

να μένω άγαλμα που ο αέρας το στέγνωσε
το καλοκαίρι που σαν ήλιος θα σε αγγίζω
στο όνειρο που τα βλέμματα μας ενώνονται
σαν ταινία που δυο πλάσματα αγαπιούνται
με τον χρόνο να αυτοσχεδιάζει ώστε τέλος
να μην υπάρχει σε τίποτα απ όσα βλέπω
σπίτια κολλητά σαν σημειώματα πεταμένα
αστέρια πεσμένα σε χωμάτινους δρόμους
ανηφόρα γεμάτη λακκούβες και μαγαζιά
μπαλκόνια με φυτά απλωμένες μπουγάδες
όλα να μοιάζουν χάρτινα έτοιμα να χαθούν
με την βροχή που θα απλώσουν τα πρώτα
σύννεφα μετά από τον αποχαιρετισμό μας

έτσι θα έχω κερδίσει μια ημέρα να ζήσω
την αιώνια φάρσα του εφήμερου έρωτα
που σε μια στιγμή σου αλλάζει συνήθειες
για να εθιστείς στα ξενύχτια πίνοντας και
καπνίζοντας προσδοκώντας το αδύνατον
να οργώνεις το πάτωμα κόβοντας βόλτες
γύρω απ τον εαυτό σου συντροφιά με τα
λίγα ξεφτίδια απ τις ακτίνες της σελήνης
που αλλού να χαρείς τόσες οργιές γαλήνη;

 

Άχρονη σκέψη

Άχρονη σκέψη.
Με κόβει στη μέση.
Στα δύο, στα τρία, στα τέσσερα.
Στα γόνατα.
Αίμα κυλάει, τις φλέβες χτυπάει.
Φωνάζει, διαμαρτύρεται.
Γεμίζει τα άκρα μας.
Τα φουσκώνει, τα μεγαλώνει.
Έλα σε μένα.
Αναζητώ να μπω στο σώμα σου.
Σε κάποιο σώμα.
Οι λέξεις αργοσβήνουν στη βαβούρα των συχνοτήτων.
Χάνονται.
Το σώμα διατηρείται.
Αποσυντίθεται με βραδύ ρυθμό.
Υπόκωφο.
Σαν το τέρας που βρυχάται στα σωθικά μου. Κι εγώ προσπαθώ να το ναρκώσω.
Από τα βάθη της κολάσεως.
Εκεί που κάποιοι σκάψαν βαθύτερα από τις δυνάμεις τους.
Εκεί που κάποιοι ξυπνήσαν θεριά δυνατότερα από τα σκέλια τους.
Σκέλια ξηρά. Μόνο σταγόνες υγρών από τους δικούς τους βυθούς κυλούν πάνω τους.
Μόνο τα άκρα έχουν βουτήξει βαθιά μέσα στην υγρή άβυσσο.
Εκεί. Εκεί που θαλασσομανιούν τα μυτερά βράχια των ψυχών μας.
Ψυχρή κι αφιλόξενη η κόλαση.
Από εκεί δεν βγαίνουν θεριά.
Μόνο νεκροζωντανοί οργανισμοί.
Μόνο καρκινώματα.
Από εκεί μόνο διαβαίνουν τα θεριά.Δεν στέκονται.
Υποφέρουν και σκληραίνουν από το ψύχος.
Ώσπου να επιστρέψουν στις δολοφονικά μέτριες κι ανέραστες θερμοκρασίες του πλανήτη.
Κολύμπα στο βυθό μου.
Δεν σου υπόσχομαι ασφάλεια.
Το τέρας που επιπλέει στα βάθη τους ίσως σε αρπάξει από τα σκέλια και σε τραβήξει μέσα.
Μην φοβηθείς.
Αφέσου στα νύχια του.
Αυτό αποζητά εξάλλου. Τυφλή εμπιστοσύνη στις καταστροφικές του τάσεις.
Με νύχια ματωμένα και δόντια σημαδεμένα. Ίσως επιστρέψουμε στην επιφάνεια.
Ίσως μαζί με το θεριό. Ίσως και χώρια.
Εγώ στέκομαι εδώ. Στην άκρη. Περιμένω το θεριό μου να συναντήσει το δικό σου και να αλληλοπνιχτούν στα βράχια.
Κι εμείς να βγούμε από το νερό πετώντας.
Ανάλαφροι.
Νέοι.
Εξαθλιωμένοι.

Milvus

 

Η έξοδος είναι στο βάθος.
Ασταθής, με κλίση αφύσικη στον ουρανό.
Όλο τριγμούς, ανάσες και στριγκλιές.
Μες τους καπνούς.
Σε λάθος σχήμα και δονούμενη.
Διπλά και τριπλά κλειδωμένη με γρίφους παιδικούς.
Ανοίγοντας μοναχά προς τα μέσα.

Παυλίνα Παμπούδη, Η έξοδος είναι στο βάθος

 

Άτιτλο

σήμερα θα γράψω... κάτι,
κάτι ελάχιστο.
όλοι, στα τέλη της μέρας υπάρχουμε
κάπως οριζόμαστε
ή στην αρχή - στο ξημέρωμα

στα τέλη λοιπόν της μέρας
κάπως υπάρχουμε
συσχετιζόμαστε
ή κάπως φτιάχνουμε καινούργιες ιστορίες
εναλλάξ,
κι ατέρμονα

φωτοχυσίες ή αδιάλειπτα σκοτάδια μας συνθέτουν
εκτός κι αν δεν ξέρουμε
πως να υπάρξουμε
μα κι ούτε θα μάθουμε ποτέ

τυχαία
κάπως απ' όνειρο
κάπως ασυσχέτιστα
σε έφερα στο νου

υπήρξαν πολλές
τυχαίες ανάμνησες
τυχαίες κι άγουρες
μα κάπως εσύ

κι όσο μιλάω για έρωτα
τόσο αφαίρεση
όσο συνείδηση
υπήρξαν πολλές
μα κάπως εσύ

κι όλα υφίστανται
πολλές φορές ειπωμένα
οι λόγοι αυτοί
συνθέτουν οντότητα

οντότητες που είμαστε
χανόμαστε βρισκόμαστε
μα πάντα στην αρχή

το τέλος ποτέ
δεν θα 'ναι τέλος
μα πάντα αρχή

πιστεύω σ΄ αυτό

όλα στην τύχη
και όλα ορίζονται

lupus

 

ΥΓ. Όχι όμως την ιδανική.

 

Διάφορα πουλιά φωνάζουν κάτω απ’ το μπαλκόνι σου
η νύχτα προχωρά μαζί σου ή χωρίς εσένα

Δίπλωνα τα ρούχα σου με τάξη
έτσι για να είμαστε εντάξει
κάθομαι σε στοίβες τώρα πάνω
κι είν’ κατάλληλη η ώρα να πεθάνω

Κι έτσι τώρα πια δεν ξέρεις που μπορεί να είμαι
και σε ποιο βαθύ μνήμα έτσι απλά να κείμαι

Έγινα ένα φάντασμα στα άσπρα
ξάφνου αναδύθηκα στα άστρα
ίσως η ύπαρξη μου να ήταν πλάνη
πως μπορεί όμως έτσι κάποιος να πεθάνει

Δίπλωνα τα ρούχα σου με τάξη
έτσι για να είμαστε εντάξει
κάθομαι σε στοίβες τώρα πάνω
κι είν’ κατάλληλη η ώρα να πεθάνω

 

Πέντε ποιήματα για την Κρις

Ι

Πολύ πιο πέρα από το «μέσο-
στράτι απάνω της ζωής μας»
υπάρχει μια περιοχή του έρωτα
ένας λαβύρινθος πιο πολύ διανοητικός από μυθικός
όπου είναι δυνατόν να υπάρχεις
αργόσυρτα ευτυχισμένος
χωρίς τον παραληρηματικό μίτο της Αριάδνης
χωρίς αφρούς, χωρίς σεντόνια ή μηρούς.
Όλα καλύπτονται από μιαν ανάκλαση του δειλινού
τα μαλλιά, το άρωμά σου, το σάλιο σου.
Κι εκεί στην άλλη τη μεριά σε κατέχω
την ώρα που εσύ παίζεις με τη φίλη σου
της νύχτας τα παιχνίδια.

ΙΙ

Στην πραγματικότητα λίγο με νοιάζει
που το στήθος σου κοιμάται
στη γαλάζια συμμετρία του άλλου στήθους.
Εγώ θα το είχα συνθλίψει
για να το γαργαλήσω τρίβοντάς το
και θα είχες γελάσει και δικαίως
όταν το αναγκαίο και το αναμενόμενο
θα ήταν οι λυγμοί σου.

ΙΙΙ

Ξέρω πολύ καλά τι κερδίζεις
όταν χάνεσαι μέσα στην ηδονή.
Γιατί είναι ίδιο ακριβώς
με αυτό που εγώ είχα νιώσει.

ΙV

(Το σωστό λάθος)
να έχουμε συναντηθεί στο τέλος της μέρας
σ’ ένα περίπατο στη λεωφόρο.

V

Θα μου άρεσε να πίστευες
πως αυτό είναι το γελοίο παιχνίδι
των επανορθώσεων
με το οποίο παρηγορούμαι στην απόσταση.
Συνέχισε λοιπόν χορεύοντας
στον καθρέφτη του άλλου σώματος
αφού θα έχεις πια χαμογελάσει
μόλις
για μένα.

Julio Cortázar

 

Ἕνα ἔρημο ἄνθος

Βαθύτερο ἀπ᾿ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ταραχὴ
ποὺ φέρνει μέσ᾿ στὸ στῆθος ἡ ἐπιθυμία
ζεῖ στὸ θαλάσσιο βράχο ἕν᾿ ἄνθος ὁλομόναχο.
Ποιὰ φωνὴ τὸ κυρίεψε καὶ μοιάζει σὰν νὰ δείχνει
τὴν ἄγνωστη γαλήνη μὲ μικρὰ χρώματα...
Εἶναι βγαλμένο στοὺς κινδύνους τῆς χαρᾶς
ἀμέριμνο σὰν ἰδέα.

Νίκος Καρούζος

 

Πάλη, πάλι.

Πλάσμα της φαντασίας μου εσύ,
Να φόραγα τη μπλούζα σου
Να έλυνα τα μαλλιά μου
Να μας έφτιαχνα καφέ
Να γύρναγες να μου 'κλεινες το μάτι
Να ακούγαμε τους δίσκους σου στο κρεβάτι
Κάθε Κυριακή, κάθε Δευτέρα, κάθε Τρίτη
Να μην έμενες άλλου, κι εγώ αλλού
Δέκα λεπτά είναι μεγάλη απόσταση για τους ερωτευμένους
Να σμίγαμε άγρια κι απελπισμένα
Άγρια γιατί έτσι θα ήταν-
Απελπισμένα όμως γιατί δεν υπάρχεις και δεν υπάρχω.

Γιατί με δημιούργησες με το μυαλό σου,
Όσο κι εγώ εσένα
Κι αρκεί μέρα μισή να μείνουμε μαζί
Για να εξαφανιστούμε πάλι.

Ανώνυμο

 

Η σφαγή

Μπορώ να έχω κόκκινα μάγουλα
ή σάπια δόντια
αλλά σίγουρα καμία κατανόηση
Οι κρίκοι
κάπου κοντά
κοιμούνται γενναία
Μακριά τους
εγώ σαπίζω
εσύ διαμελίζεσαι
Το ριζικό όλα τα αντέχει

Ύστερα
τα δωμάτια αδειάζουν
όλη τους την γεωμετρία μέσα μου
Μπλέκεται με τ’ άντερά μου
Κι είναι οικεία
η βαρβαρότητα του χάρακα
Να κάνω μία ερώτηση ;
Αν δεν πετάς
τελικά τα φτερά τι τα θες ;
Τι τα θέλω ;
Ο χρόνος σκοτώθηκε
βουτώντας απ’ τον ώμο σου
Μία κατάβαση παλλόμενη
Ένας επιθανάτιος χορός
Μόνο εγώ τον είδα

Σε αδημονώ
Σε σκουριάζω
Σε ριγώ
Σε θάβω
Σε φωσφορίζω
Σε πικρώ
Σιωπώ με λέξεις
Ανασαίνω με θηλιά
Όμως
ντρέπομαι
να χορέψω
ντρέπομαι
να γελάσω

Ξέρω εγώ
Στην γωνία
με ατρόμητη δειλία
περιμένω την σφαγή

ΤΚ
Σκύλος
Εκδόσεις Apopeira 2020

 

της Βάσως Χριστοδούλου

{Τίποτα, μια βουβαμάρα.
Το ρολόι τοίχου με καινούρια μπαταρία δείχνει να σέρνεται.
Δείχνει την ίδια ώρα
όταν δεν πάει πίσω.
Μου 'ρχεται συνέχεια η λέξη πορσελάνη.
Πορσελάνη
Πορ σε λά νη
-πώς σε λιώνει-
Τίποτα, μια απάθεια.
Στρίβω τσιγάρο άδειο
και το ανάβω σε πείσμα
όσων νιώθουν γεμάτοι.
Δεν περνάει κι η ώρα στο αναθεματισμένο ρολόι
κι όμως νυχτώνει στα 30 τετραγωνικά.
Πάντα νύχτα κάνει στα μικρά σπίτια.
Νύχτα και κρύο.
Πως γίνεται να μην είσαι εδώ;
Ξύπνησα μεσημέρι
Χάνεις τα πρωινά, χάνεις τη μέρα λένε.
Τι ξέρουν αυτοί που ξυπνάνε πρωί;
Ή μήπως αυτοί ξέρουν.
Χαμένα πρωινά δε σας αλλάζω
Προβάρω την οριζόντια θέση μου
για τον αιώνιο ύπνο.
Δεν έχω τίποτα σε πορσελάνη
κι η γαμημένη λέξη
δε λέει να ξεκολλήσει απ' τα δόντια μου.
Θυμήθηκα τότε που σε κατάπια ζωντανό
και κόλλησες στο λαιμό μου.
Ξέρεις, ο θάνατος από ασφυξία
είναι ο πιο τρομερός.
Δε με σκότωσες όταν είχες την ευκαιρία.
Απέθαντη τώρα
στοιχειώνω ό,τι αγγίζω
φτύνω αποτυχημένα αδιέξοδα
και δείχνω με τα μάτια μου μεσάνυχτα. }