"Μπορείς να μου επιβληθείς;"

Από μεριάς μου. Εκτίμησα δεόντως την παρέμβαση σας και έκανα διαχωρισμό.

 

Χαρακτηρίζοντας το διαφορετικό από τη δική μας αντίληψη ανικανότητα...

 

Το παρακάτω ποστ εξέφρασε την θέση ότι "ο λαιμός δεν αλλάζει και άρα το κολάρο πρέπει να είναι στα μέτρα του λαιμού".

Οπότε, αφού ο "λαιμός" δεν έχει την ικανότητα ή/και τη δυνατότητα να αλλάξει, ο τρόπος για να το πούμε αυτό είναι ότι "δεν είναι ικανός", και άρα, ανίκανος για να υποστηρίξει το "κολάρο". Αλλά αυτό είναι ευθεία παρατήρηση που προκύπτει άμεσα, ούτε καν έμμεσα, από την προηγούμενη τοποθέτηση.
Και άρα, τι σχέση έχει με την οποιαδήποτε "διαφορετική αντίληψη" κλπκλπ?

 

Και εδώ λοιπόν βρίσκεται όλη η ουσία της διαφωνίας μας σε αυτό το νήμα. Παρατηρώ πως η αναζήτηση ενός "ικανού λαιμού" πάει κόντρα στο "θα κάνω τον λαιμό σου ικανό ". Πετάει ένα κολάρο στην υ και της λέει "αν σου κάνει ".
Και όπως αλλιώς θα έλεγα, η μαγκιά δεν είναι εκεί. Για εμένα. Ναι; Για εμένα. Όνειρο θερινής νυκτός; Ας είναι.

 

 


https://hindquarters.com/blogs/journal/what-size-collar-for-my-dog

 

Όλος αυτός ο συλλογισμός είναι λάθος και έχουν συνδεθεί πράγματα μεταξύ τους που δεν θα έπρεπε. Κοινώς, λίγο μπουρδούκλωμα.

 

Όπως;

 

Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους κώλους. Το ποιος κώλος είναι επιδέξιος είναι στην κρίση του Κ, όπως είναι στην κρίση του Κ υπό ποιες προϋποθέσεις θα φορέσει κολάρο στο υποψήφιο υ.

Δεν κάνει ο καθένας στον καθένα αλλά δεν είναι ο Κ που θα κάνει το όποιο σκόντο, αν το κάνει δεν είναι Κ.

 

Είναι κι αυτό μια ανάγνωση

Το ότι χρησιμοποιείς " " σε συγκεκριμένες λέξεις δείχνει ότι δεν είναι η μόνη

 

Στην επιστήμη, στην τέχνη, στον αθλητισμό, (κλπ) οι άνθρωποι οι οποίοι ξεκινάνε να ακολουθήσουν αυτά τα μονοπάτια θα έρθουν αντιμέτωποι με τον εαυτό τους. Αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να κάνουν τους εαυτούς τους αντάξιους της πρόκλησης και του μονοπατιού το οποίο εκείνοι, συνειδητά, ως ενήλικες επέλεξαν να ακολουθήσουν.
Το να πιστεύει κάποιος ότι το μονοπάτι έχει παρακάμψεις ή ότι θα αλλάξει το μονοπάτι για χάρη του είναι ένα εφηβικό, ρομαντικό, ντισνεικό όνειρο.
Αν λοιπόν βαδίζουμε σε ένα τέτοιο μονοπάτι και περιμένουμε να κάνει εκείνο τη δουλειά που πρέπει να βάλουμε εμείς μάλλον θα απογοητευθούμε γιατί δεν είναι αυτός ο ρόλος του μονοπατιού.
Ο ρόλος του είναι σε κάθε στροφή να σε προετοιμάζει για την επόμενη.
Και ή θα το περπατήσεις, ή πρέπει να διαλέξεις άλλο.
Δεν μπορεί να σε κουβαλήσει το ίδιο, μόνο να είναι μπροστά σου, και γύρω σου, και να ξέρει τι ειναι στο τέλος καλύτερα από εσένα.

 

Says who?

Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο αλλά τελείως διαφορετικό από το θέμα που ανέκυψε

 

Ποίος μίλησε για σκόντο; Αναφέρομαι στο ότι ο Κ κατά τη γνώμη μου πρέπει με επιδεξιότητα να περάσει το κολάρο. Συγκεκριμένα να μπει τόσο στο μυαλό σου ώστε να σε κάνει κτήμα Του και να μη θες / μπορείς να φύγεις ποτέ.
Αν λοιπόν ο Κ είναι αυτός που έχει ένα κολάρο (one size fits all), δεν το θεωρώ Κ κατάλληλο για τον λαιμό μου. Ίσως η υποταγή για κάποιους (ή όλους τους υπόλοιπους) να σημαίνει αυτό είναι και φόρεσε το και κράτα το αν είσαι ικανή. Όμως δεν συμφωνώ με αυτή την προσέγγιση.