"Μπορείς να μου επιβληθείς;"

Ο κάθε Κυρίαρχος είναι αυτό που είναι.
Για ποιον λόγο να ασχοληθεί με κάποιαν; Τι έχει να ωφεληθεί;
Για να το κάνει πρέπει να υπάρχει κάποιος λόγος.
Αυτό σας ρωτάω.
Ποιος νομίζετε ότι είναι ο λόγος που θα κάνει έναν Κυρίαρχο να ασχοληθεί με κάποιαν συγκεκριμένη ή ακόμη καλύτερα με κάποια που έχει απαιτήσεις;

Ο Κυρίαρχος δεν είναι γκόμενος!

 

όχι δεν είναι
αλλά είναι άνθρωπος

 

Όχι.

Η κυριαρχία εγκαθιδρύεται δια της επιβολής και όχι δια της διαπραγμάτευσης.

 

1. Γιατί έτσι γουστάρει.
2. Δεν μιλάω για απαιτήσεις. Απαιτήσεις μπορεί να έχει μόνο ο Κ.
3. Αν η λογική είναι "να το κολάρο μου φόρεσε το κι αν σου κάνει " , η υ "ψωνίζει" Κ όπως ένα φόρεμα στο κατάστημα. Και, εδώ γελάμε, θα επιλέξει εκείνη Κ και όχι ο Κ εκείνη.
4. Επιμένω στο ότι το κολάρο, θα πρέπει να ρυθμιστεί πάνω της. Να το θέλει, να μην το βγάλει ποτέ. Αν μετέπειτα ο Κ το σφίγγει και το χαλαρώνει κατά βούληση δική Του, είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα.
Και για να μην το κουράζω άλλο, το οιοδήποτε κολάρο μου φορέθηκε/φορεθεί κι από την αρχή δεν μου κάνει, γιατί να ασχοληθώ εγώ με τον Κ και ποιό το νόημα να υποταχτώ; Για τα όμορφα του μάτια; Η όπως έχει ειπωθεί, ξανά και ξανά, για την ανάγκη μου για υποταγή;
Το "κολάρο" δεν αντιπροσωπεύει τα γούστα του Κ. Είναι αυτό που θα κάνει την υ να ενδιαφέρεται για το "τι θέλει ο Κ της και μόνο αυτό".

 

Δεν υφίσταται πουθενά κάποια διαπραγμάτευση σε σχέσεις τέτοιας δυναμικής.
Όμως από τη δική μου οπτική, δεν μπορεί να μου επιβληθεί ένα άτομο, που δεν γνωρίζει ή δεν θέλει να ασχοληθεί με το πως μπορεί να λειτουργήσει αυτό πάνω μου.

 

Σαφώς, όπως είπαμε δεν κάνουν όλοι για όλους.

 

Και ποιος ζητάει από κάποια να του υποταχτεί;
Και γιατί να γουστάρει κάποιος να το κάνει;
Και γιατί ειδικά αυτήν;
Και γιατί αφού υπάρχουν άλλες, που δεν χρειάζεται να τους το ζητήσει;

Κάπου στο φόρουμ, σε κάποιο νήμα είχε αναπτυχθεί η θεωρία της διαμαντο....κάτι.
Ίσως να ήταν της Χρυσομαλλούσας δεν θυμάμαι καλά.
Έλεγε κάποια ότι επειδή (λόγω χάρη) είχε χρυσά μαλλιά, έπρεπε να την θέλουν οι κυριαρχικοί.
Κάτι τέτοιο νομίζω ή είχε κάτι διαμαντένιο.
Αν ψάξετε μπορεί και να το βρείτε

 

Πόσο πολύ συμφωνώ σε αυτό το σημείο. Η ανάγκη για υποταγή συνήθως υπερβαίνει ή και θέλει να παρακάμπτει τη δύναμη του Κ να επιβληθεί, να κατισχίσει να υποτάξει. Γιατί να μπει άλλωστε στον κόπο;
Όπως γράφονται κάποια πράγματα από διάφορους, στο μυαλό μου σχηματίζεται μια εικόνα με Κ στη σειρά, έχοντες ένα κολάρο ο καθένας και μια πληθώρα υ που παρακαλούν αγωνιωδώς να πέσουν στα πόδια τους και να φανούν άξιες και χρήσιμες, φορώντας τυχάρπαστα κολάρα από άγνωστους Κ. Κι ο Κ θα κάνει την επιλογή του από εκείνο το σημείο και πέρα.
(Ας μην μπερδέψουμε κάπου εδώ, το αυτονόητο της συναίνεσης).
Αν είναι έτσι, για εσάς ή και πολλούς, λοιπόν, ας είναι. Δεν έχω κάτι άλλο να πω, εφόσον τις σκέψεις και τη θέση μου διατύπωσα ξεκάθαρα.
Όπως κι εσείς.

 

Για να σου επιβληθώ χρειάζεται πριν απ' όλα να βρίσκεσαι σε, με επίγνωση διάθεση παράδοσσης ελέγχου εν γένει. Κάτι πρέπει να αναγνωρίσω, αν υπάρχει, για να μπω στη διαδικασία να στραφώ σε εσένα. Εμένα, με ενδιαφέρει περισσότερο αυτό το βήμα. Πότε είναι πραγματικά και με επίγνωση εκεί και πότε δεν είναι αναγνωρίσιμο απ' το ίδιο το υ. Γιατί, αν υπάρχει η διάθεση σαν κάτι αδιόρατο, σαν μια ανάγκη, που μοιάζει με αυτές τις αμφίσημες διαθέσεις, που θέλεις, αλλά δεν ξέρεις, τότε απαιτείται ένα ακόμη βήμα από πλευράς του κ, να οδηγήσει το υ στην αναγνώριση της ανάγκης του. Στην αναγνώριση αυτού που προσφέρει. Αν από την άλλη γνωρίζει τι είναι αυτό που έχει ανάγκη, τι είναι αυτό που δίνει και το θέλει δικό του και αυτό είναι να μην έχει τον έλεγχο και όχι η κατοχή του κ, εκεί απλά εμφανίζεσαι μπροστά του. Δε θα σου παραδώσει εύκολα τον έλεγχο. Αν δε γίνει άμεσα η παραδοχή πως απαιτείται πριν απ' όλα απόλυτη ειλικρίνεια από πλευράς του, χωρίς κανένα φόβο, γι' αυτό που θέλει να επικοινωνήσει, κανένα άλλο βήμα δεν είναι εφικτό. Τότε μπορούμε να μιλήσουμε πια, για παράδοση ελέγχου και για αποδοχή -ή μη- του ελέγχου. Για εμένα, το αν μπορώ να σου επιβληθώ πραγματικά, ξεκινάει μετά την αποδοχή του ελέγχου. Όποιος δε σπάσει τα μούτρα του έστω μια φορά, δε μαθαίνει τίποτα. Όποιος δεν εχει αισθανθεί αβοήθητος, πως να νιώσει την ανάγκη να πειθαρχηθεί, ή να ανήκει. Και μετά όλο αυτό πρέπει να γίνει προσωποκεντρικό. Ένα είναι το κ στο οποίο ανήκει.
Και τέλος για να σου επιβληθώ αρκεί να είμαι σίγουρος τι έχω ανάγκη, τι θέλω, τι κάνω και πως να το πάρω. Να μην υποχωρώ απ' το πλάνο μου.

 

Μπορείς να το αναλύσεις λίγο αυτό? Πως αντιλαμβάνεσαι αυτόν τον άνθρωπο Κ?

@Freja.in
Δεν έχω καταλάβει, αναφέρεσαι στο κολάρο της/του σκλάβας -ου ή σε κάποιο άλλο είδος κολάρου?

 

Στο κολάρο της/του σκλάβας -ου. Και αναφέρθηκα στον συμβολισμό του, την ουσία του βασικά και τη δύναμη του. Όχι στο αντικείμενο.

 

Σε μια φιλική συνάντηση (υποψιασμένων) ένας κυριαρχικός γνωρίζεται με τρεις κοπέλες.
Η πρώτη είναι μια εκλάμπρου καλλονής, ιδιαίτερα καλλιεργημένη και πολύ γοητευτική κυριαρχική.
Η δεύτερη είναι μια ωραία κοπέλα καλλιεργημένη με δεδηλωμένη την υποτακτική της προδιάθεση.
Η τρίτη είναι μια ωραία επίσης καλλιεργημένη γυναίκα που διάβασε το βιβλίο "πενήντα αποχρώσεις του Γκρι" και ψάχνει να βρει έναν κ. Γκρι ή έστω έναν Λάνσελοτ με άσπρο άλογο.

Ο κυριαρχικός
Πολύ ευχαρίστως να κάνει παρέα και κουβεντούλα με την ενδιαφέρουσα κυριαρχική και να γίνουν ίσως και φιλαράκια άμα λάχει. Να πιούνε καμιά μπύρα κανένα τσιπουράκι. Έχει κάποιο λόγο να επιδιώξει, να καθυποτάξει αυτήν την γυναίκα;
Θα αφουγκραστεί την όποια προδιάθεση ή διαθεσιμότητα της υποτακτικής και θα φερθεί ανάλογα.
Οι Κυρίαρχοι δεν είναι βιαστές.
Την τρίτη τι να την κάνει, πέρα από να της χαμογελάσει για λόγους ευγενείας;

Όταν αναφέρεται κάποιος σε κατίσχυση και συναίνεση πρέπει να βάζει στο μυαλό του και την σύνεση. Ο κυριαρχικός που θα προσπαθήσει στα καλά καθούμενα να κυριαρχήσει σε κυριαρχική, μόνο συνετός δεν μπορεί να θεωρηθεί.
Ο κυριαρχικός που θα υποκριθεί ότι προτίθεται να κυριαρχήσει σε κάποια που προβάλει όρους συνδιαλλαγής, μάλλον απλά θέλει να γαμήσει.
Οι υποτακτικές δεν βάζουν όρους και προϋποθέσεις, διερευνούν και αφουγκράζονται αν κάποιος μπορεί να τις αναλάβει και τον ρωτάνε αν θέλει να το κάνει.
Αν αυτός θέλει και μπορεί, το κάνει.

Και η Ραπουντζέλ να είσαι και μακριά χρυσαφένια μαλλιά να έχεις, χρειάζεται απαραιτήτως να τραγουδάς δυνατά, για να σ΄ακούσει ο πρίγκιπας και να καταλάβει ότι βρίσκεσαι στον πύργο.
Ποιος μαλάκας θα σκαρφάλωνε στα καλά καθούμενα σε ένα άδειο πύργο;