Αιτία στέρησης κυριαρχίας

Τα guilt trip είναι στα τοπ 10 σουξεδάκια της εξώπορτας. Σε κανέναν δεν αρέσει η απόρριψη, όσο και να το αναλύεις, όσο και να το ψάχνεις δεν οδηγεί πουθενά. Θες να "ξέρεις" ή θες να το τραβάς από τα μαλλιά γιατί δεν μπορείς να αποδεχτείς αυτό που συμβαίνει?

 

Μπορεί το πρώτο μπορεί και το δεύτερο, όπως σου βγει και όπως αντέχεις. Δεν λειτουργούν όλοι το ίδιο.  

 

τι θα πει αυτό; δεν το πιανω.

Μα και να σου πω, οτι εγώ σαν εγώ θέλω να ξέρω.. γιατί εμένα αυτό με βοηθάει να τελειώνω μια ώρα νωρίτερα και να είμαι καλά,και πως για μένα οδηγεί μια χαρά κάπου, δεν θα με πιστέψεις γιατί ήδη εχεις αποφασίσει ότι σημαίνει ότι δεν μπορώ να αποδεχτώ την απόρριψη.. οπότε τι να λέμε;

 

Ναι, κι εμένα με βοηθάει για να βάλω ένα closer, κι εγώ έτσι είμαι.

 

Συμφωνώ και επαυξάνω, ακόμα και οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο που λειτουργούσαν παλιότερα. Αν δεν είχα αναλώσει τόσο χρόνο από την ζωή μου σε περιττές "ερμηνείες" δεν θα ήμουν σε θέση να σου πώ αυτά που πιστεύω τώρα. Δεν λέω πως πρέπει να λειτουργήσει η νηματοθέτρια ή όποιος άλλος, τοποθετώ μια άλλη οπτική στο τραπέζι από την "ανάγκη" της ερμηνείας.

 

Δεν έχω λόγο ούτε να μην σε πιστεύω ούτε να μην σέβομαι τις θέσεις σου και τα βιώματά σου. Αν αισθάνεσαι κάτι τέτοιο, συμφωνώ οτι δεν έχουμε να πουμε τίποτα.

 

Υποσημείωση:
Όταν έγραψα ότι μπορεί να συμβαίνει και το δεύτερο εννοούσα οτι καμία φορά τα "γιατί" και ο πόνος είναι αυτά που κρατάνε ακόμα ζωντανή την σχέση ακόμα κι αν είναι μόνο στο μυαλό. Είναι η μοναδική σύνδεση που έχει απομείνει και το έχουμε ανάγκη γιατί δεν αντέχουμε την απόλυτη ρήξη/αποκοπή.

Δεν είναι κακό, είναι αυτό που αντέχουμε.

 

Συμφωνώ, ψάχνουμε να βρούμε σύνδεση, άρα σ αυτήν την περίπτωση δεν θέλουμε να βάλουμε closer.
Προσωπικά για μένα ( για να μην παρεξηγηθώ πάλι), η ψυχική ταλαιπωρία αναζήτησης της ερμηνείας ήταν πολύ μεγαλύτερη από την διαδικασία αποδοχής του τέλους. Δηλαδή η αντοχή που χρειάζεται για να κρατήσω "ζωντανό" κάτι που έχει πεθάνει από το να κλάψω τον "σχωρεμένο" και να βάλω closer, είναι πολύ μεγαλύτερη.

Edit: Φυσικά και δεν είναι "κακό" ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο.

 

Για να το πάρεις απόφαση ότι τέλειωσε,πρέπει να αποδεχτεις ότι ήρθε το τέλος.Για να το αποδεχτείς πρέπει να το δεις.
Για να το δεις,πρέπει να το ψάξεις,να ρωτήσεις,να τεστάρεις,να το βρεις,να σιγουρευτείς.Είναι βήματα που όλοι λίγο πολύ κάνουν.Περνάς από εσωτερικά στάδια.Άρνηση,διαπραγμάτευση-προσπάθεια,αναγνώριση,αποδοχή.Κάποια που μου έρχονται στο μυαλό.Σε κάθε περίπτωση έχουν διαφορετική διάρκεια και σειρά.Εκτός αν μιλάμε για περιπτώσεις τύπου,πέρασε ένας,είπε ένα γεια,αγόρασε καραμέλες,κι έφυγε.Το πιθανότερο να μην περάσουμε από στάδια σε τέτοιες περιπτώσεις.
Φυσικά μπορείς να πηδήξεις στάδια αλλά απλώς θα επιμηκύνεται ο χρόνος που φτάνεις στην αποδοχή,θα γίνονται κύκλοι.
Το "δεν ψάχνω ερμηνείες,αποδέχομαι το τέλος και είμαι καλύτερα έτσι",είναι σα να λέω "πέθανε αλλά δε με νοιάζει να μάθω από τι.Το ότι πέθανε είναι αρκετό.Το αποδέχομαι και είμαι καλύτερα έτσι."
Αν πεθαίνει ένας γνωστός-άγνωστος.Ναι να το πούμε.Αλλά για οικογέννεια θα το έλεγες;
Όσο πιο έντονο το δέσιμο,τόσο πιο έντονο το τέλος.Θέλει σίγουρα χρόνο και σίγουρα να δεχτείς κάποια ερμηνεία.Χωρίς καμία απολύτως ερμηνεία, μένει ερωτηματικό,δεν προχωράς ποτέ πραγματικά.Μένει κάτι σαν cold case που αποδέχεσαι.

 

Το τέλος το βλέπεις και το βιώνεις στην καθημερινότητα σου. Τα βήματα που χρειάζεται να κάνεις τα επιλέγεις εσύ, δεν είναι ίδια για όλους και δεν είναι όλες οι σχέσεις ίδιες.

Δέχομαι ότι είναι βήματα που κάνουν οι περισσότεροι, αλλά «ερμηνεύεις» λάθος εκείνους που δεν επιλέγουν να ακολουθούν τα ίδια βήματα με τους περισσότερους.

Ανάμεσα στις σχέσης ζωής και στις εφήμερες ξεπέτες υπάρχει μια τεράστια γκάμα σχέσεων.

Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στις έννοιες ξέρω και ερμηνεύω.

Όταν ξέρεις τον λόγο του τέλους δεν χρειάζεται να ερμηνεύεις. Προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε συμπεριφορές που δεν καταλαβαίνουμε. Όταν λοιπόν το άτομο που σε χωρίζει δεν σου δίνει μια ξεκάθαρη για σένα απάντηση για τον λόγο του τέλους, αυτό κάτι σημαίνει.

Η ερμηνεία σε αυτήν την περίπτωση δεν διαφέρει και πολύ από το να προσπαθώ να μαντέψω τι έχει ο άλλος στο κεφάλι του, κάτι που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα το καταφέρω ποτέ.

Κατά την γνώμη μου και από την εμπειρία μου οι σχέσεις με σεβασμό τελειώνουν με σεβασμό. Οι σχέσεις με ειλικρίνεια τελειώνουν με ειλικρίνεια. Η εκάστοτε ποιότητα της σχέσης έχει και ένα ανάλογο τέλος.

Το είδος της σχέσης που μου άφηνε ερωτηματικά για το τέλος είχε ερωτηματικά και στην πορεία της μέχρι το τέλος.

Το ότι δεν εστιάζω σε ερμηνείες αλλά στο τέλος της υπόθεσης, δεν σημαίνει ότι δεν με νοιάζει ή ότι δεν με πληγώνει και πουθενά δεν είπα κάτι τέτοιο.

Δεν πέθανε κανείς και δεν συγκρίνω θανάτους με σχέσεις.

 

Ειδικά στον θάνατο δεν χρειάζεται καμία ερμηνεία ,μόνο αποδοχή. Ειναι κάτι που δεν αντιστρέφεται .Ειναι οριστικό.
Αντίθετα , στις σχέσεις αρχίζεις και σκέφτεσαι ,μήπως αλλάξει γνώμη? Μήπως δεν εκανα κάτι σωστά ? Υπάρχει τρόπος να αντιστραφεί η απόφαση του άλλου ? Το μέλος της σχέσης που δεν ειναι έτοιμο για το τέλος ,βιώνει συχνά συναισθήματα απόρριψης και απογοήτευσης και γι αυτό αναζητά μια ερμηνεία . Όσο και αν φαίνεται περίεργο , η αποδοχή ειναι ο λιγότερο οδυνηρος δρόμος . Αποδέχεσαι πως ο άλλος τόσο ειχε , του τελείωσε , δεν θέλει άλλο . Δεν εχει γιατί, γιατί έτσι . Τα γιατί δεν βοηθάνε στο ''κλείσιμο''.

 

Όσο υπάρχει στενοχώρια,υπάρχει μια κάποια άρνηση ακόμη.
Η αποδοχή έχει μια γαλήνια αίσθηση,κι έρχεται την στιγμή που είναι να έρθει κι όχι πιο πριν.
Δεν ερμήνευσα αυτούς που επιλέγουν να μην ακολουθούν τα ίδια βήματα με τους περισσότερους,θα το κάνω τώρα όμως γιατί με τσίγγλισες. 
Οπότε η ελίτ επαναστατών προς πάσα συμβατική αντιμετώπιση απώλειας λοιπόν,καλά κάνουν και επιλέγουν να αποδέχονται άμεσα (αλλά με στενοχώρια συνάμα όπως λες...) χμμ... 

Ο καραμελάς δεν ήταν παράδειγμα ξεπέτας.Ήταν παράδειγμα μιας απώλειας που δεν μας άγγιξε γιατί "πέρασε και δεν ακούμπησε".
Η επιφάνεια και το βάθος δεν έχουν να κάνουν με το χρονικό διάστημα αλλά με την αλληλεπίδραση που υπάρχει σε αυτό.

Γνωρίζω την εννοιολογική διαφορά τους.
@jasmin sg
Αν δεν υπάρχει φως στο τούνελ και αν δεν δίνεται από πουθενά,αναγκαστικά ανάβεις τον δικό σου φακό αν θες να δεις μπροστά και να προχωρήσεις,αλλιώς εκεί θα μείνεις να αναρωτιέσαι και να ζητάς για φως.