Θησείο

Καγκελόπορτα, μαρμαρένια σκάλα, αυτά τα υπέροχα διώροφα που αγαπώ στην Αθήνα. Ψηλοτάβανα με γύψινες λεπτομέρειες, παλιά πλακάκια, και ξύλινα πατώματα, ακούς τα βήματα σου και την νύχτα απότομους ήχους του ξύλου που ακούν γενιές και γενιές. Δίπατο...για να ακριβολογησω. Κάτω ήταν οι χώροι διημέρευσης που λένε κι οι μηχανικοί, κουζίνα, πλυσταριό, αυλή...επάνω σάλα και καμάρες.

Η πόρτα ξύλινη διπλή. Με τις ώρες συζήτησης ξέρει ποσο αγαπώ τα σπίτια αυτά, αλλά άραγε το είχε διαλέξει γι αυτό; Αποκλείεται. Οκ...χτυπάω.

Ανοίγει, χαμογελάω

- χαίρετε!
- καλώς την, έλα πέρνα.
- πολύ ωραίο σπίτι, τα λατρεύω τα παλιά σπίτια στην Αθήνα.
- ναι, κι εγώ το βρήκα γιατί δέχονται το σκύλο μου.

Βγάζω παλτό, κάθομαι στην άκρη του καναπέ μακριά. Λέμε διάφορα, γελάω και ξαφνικά είναι από πάνω μου και...αχ τέλεια φιλάει.

Εκεί που έχω ρίξει το κεφάλι μου πίσω και φιλάω με μάτια κλειστά, ένα χέρι σαν τανάλια πιάνει τον λαιμο μου, με πνιγεί...νιώθω το πρόσωπο μου να φουσκώνει, ζαλίζομαι λιγάκι, φιλί και πνίξιμο, μμμμ το μουνακι μου πλημμυρίζει...με αφήνει αλλά η ανάσα ακόμα δεν είναι ολόκληρη, φιλια βαθιά, υγρά, μέχρι μέσα στον λαιμο μου...ωχ, πόνος, μου τραβάει με το χέρι-τανάλια, τον λαιμο και ο πόνος είναι αφόρητος, σαν να θέλει να με σηκώσει από τον λαιμο.

Σηκώνομαι όσο φιλιόμαστε και προχωράμε πιο μέσα.

Το κρεβάτι μεγάλο, σιδερένιο. Με ρίχνει επάνω και με τα χέρια τανάλια με ακινητοποιεί. Δαγκωματιές παντού, ένας καρχαρίας επάνω μου.

- Γδύσου

Γδύνομαι γρήγορα, δεν αντεχω, Τον θέλω να Τον νιώσω.Με γυρίζει μπρούμυτα. Μάσκα στα μάτια. Νιώθω το σκοινί σε όλο το κορμάκι μου να σέρνεται. Πρώτα ώμους, από κάτω, μετά λαιμο γύρω γύρω, πίσω στην πλάτη, δεσιμο χέρια, λυγίζω πόδια και δεσιμο ξανά. Πιανει τα μαλλιά μου, κι αυτά στο σκοινί. Ένα τέλειο hogtie. Λατρεύω την αίσθηση της γιουτας κι ας με τσούζει, με ποναει και με σημαδεύει αρκετά. Μικρά εγκαύματα που αγαπω να κοιτώ για εβδομάδες μετά.

Μμμμ καθηλωμένη από τα σκοινια, με κλειστά μάτια, αρχίζω να αφήνομαι και να χάνομαι. Μούσκεμα και ζαλισμένη...πρώτα χώνεται μια σφήνα. Αυτή με την ουρίτσα μου. Την τραβάει μπρος πίσω να την νιώσω δυνατά. Αχ τέλεια καυλα.

Έρχεται με ακουμπάει με τον πουτσο στο μουτράκι μου. Το λατρεύω, ο καυλωμενος πουτσος Του να τρίβεται επάνω στο μουτράκι μου με την μάσκα, προσπαθώ να φιλήσω αλλά μου το παίρνει μακριά.

- έχω δει ότι σου αρέσει το μαρτύριο με γαργαλητό.
- όχι! Μη! Δεν θα αντέξω ετσι δεμένη
- στα παπαρια μου

Με γαργαλάει και χοροπηδάω ολόκληρη, δεμένη και με τα μάτια κλειστά. Γαμωτο υποφέρω, γελάω και βογγάω, το σπίτι είναι απόμερο, όσο κι αν φωνάζω όσο κι αν χτυπιέμαι και το σιδερένιο κρεβάτι τραντάζεται, δεν ακούει κανείς. Ουρλιάζω, φωνάζω, παρακαλάω, μη μη, όχι άλλο, έλεος, μη...όλο το χάσιμο μου έχει φύγει και προσπαθώ να καταλάβω που θα με γαργαλήσει στο επόμενο δευτερόλεπτο να το αποφύγω. Πρέπει να έχω πολύ γέλιο όπως χοροπηδάω σαν το δεμένο κατσίκι με την σφήνα ουρα, προσπαθώντας να αποφύγω το γαργάλημα. Σε κάθε πήδημα, τα μαλλιά μου τραβιούνται και πονάω, προσπαθώ να κρατάω το κεφάλι πίσω αλλά συνεχώς τραντάζομαι το τραβάω μπροστά, με τον απότομο πόνο να με τρελαίνει.

Επιτέλους, με αφήνει ήσυχη κι ακούω το αγαπημένο μου magic wand...ωωωω τι λύτρωση, μου το χώνει στο μουνι και χαλαρώνω στα σκοινια Του, μμμμ αχ αυτό το μηχανηματακι με στέλνει στα ουράνια. Με παίζει ξανά και ξανά, άδεια να τελειώσω, και χύνω ποτάμια.

Το κεφάλι μου αρχίζει και ποναει από τα μαλλιά που τραβιούνται προς τα πίσω, το δεξί μου χέρι αρχίζει να μουδιάζει, το μουνακι μου έχει γίνει μούσκεμα κι έχω λαχανιασει από τα χαχανητά, το χοροπηδητο στο κρεβάτι και τους οργασμούς.

Λύνει τα πρώτα σκοινια...αγκαλιά, και γέλια. Λέω διάφορες βλακείες και γελάει. Πινγκ πονγκ ατάκα. Με λεει «μπαζο»...γελάω πιο πολύ κι από το tickle torture. Μου κοστίζει μια δαγκωνιά στο δεξί βυζι, σαν να με αφαιμαξε ο Δρακουλας.

Ξανά σκοινί στα χέρια Του. Δένει ξεχωριστά χέρια και πόδια. Συνεχίζω να Τον πειράζω, με γυρίζει σαν το σακί, και ακούω το κροπ να κατεβαίνει. ΑΑΟΥΤΣ! Εκτός από χέρι τανάλια έχει και βαρύ χέρι με τα μαστίγια!

Πιανει τα μαλλιά, με τραβάει επάνω και αρχίζω να μετράω με το κροπ να κατεβαίνει, τσούξιμο, πόνος, σφύριγμα του κροπ, και χτυπαει επάνω στο λευκο κωλαρακι μου, με δύναμη και τραντάζομαι ολόκληρη. Έχει καθησει επάνω μου, τραβάει τα μαλλιά μου με δύναμη, χέρια πόδια δεμένα και βογκαω σε κάθε χτύπημα. Θέλει να τα δοκιμάσει όλα επάνω μου...φευγει το crop, παίρνει το φλογγερ «αυτό είναι για να διώχνεις μύγες»...αχ ανάμεσα στα βογκητά μου γελάω...μια πόνος, μια καυλα, μια γέλιο. Να μην ξέρω που πατάω και που βρίσκομαι.

Τελικά το paddle κάθεται καλά, και αποφασίζει να μου μαυρίσει τον κωλο με αυτό. Βαράει δυνατά, σιγαααα ποναει λέμε, μη και όχι, έλεος, στοπ...
«Τσουρεκια μου τα έκανες, όλο όχι κι όχι» και φευγει το πρώτο χαστούκι. Βαρύ χέρι! Ζαλίζομαι και βλέπω πεταλούδες πράσινες, κόκκινες και κιιιιτρινες...

Το κωλαρακι κατακόκκινο, με μικρές σταγόνες αίμα από το paddle,δεμένο...καυλωμενο...δαγκωμένο...
λαχανιασμένο...με λύνει...με γονατίζει...και αρχίζω να τρώω τα χαστούκια το ένα μετά το άλλο...το χέρι Του βαρύ...και κοκκινίζει τα μάγουλα μου.

Με πιανει από τα μαλλιά ξανά, μου χώνει τον πουτσο Του βαθιά να πνίγομαι, ανάσα, ανάσα, με φέρνει στο όριο να κάνω εμετό...αναγουλιαζω...

«έχω φετίχ με τον εμετό», μου τρίβει το μούτρο με τα σάλια μου και τα γαστρικά υγρά που έχω βγάλει από το αναγουλιασμα...και ξανά με δύναμη ένα χαστούκι μου γυρίζει το κεφάλι...ξανά με πνιγεί και με αναγουλιαζει με τον πουτσο Του, κοντεύω να βγάλω ο,τι έφαγα
...ξανά με κάνει χάλια με τα υγρά και τα χαστούκια επάνω στα υγρά πονανε ακόμα πιο πολύ...

Ηρεμος, το βλέμμα του σκοτεινό και προσηλωμένο, λες και φτιάχνει ένα έργο τέχνης...μου τον χώνει τόσο βαθιά που πετιούνται τα μάτια μου έξω...βγάζει τον πουτσο Του και με χύνει στα μάτια...να είναι κατακόκκινα να θυμάμαι το τέλειο γαμησι και την σκηνή μου μαζί Του.

Ηρεμούν οι ανασες...τα βλέμματα ακουμπάνε το ένα στο άλλο...

Τέλος πρώτης μέρας.

Θησείο by Brt posted 30 Ιανουαρίου 2021 at 10:52

 

Να αγιάσει το χέρι του ανθρώπου!!!!!!
   

 

και κιιιιιτρινες   

 

loved that part

 

Συμφωνώ απόλυτα!!
Από εμένα είναι ναι!!

 

Εγώ ξενέρωσα!!!!!!
Η @Brt και να την τιθασεύσει άνθρωπος ;;; Καλά έκανε βέβαια !!!!! Να τον βρω να του φιλήσω το χέρι!!!
Μας έχει συνηθίσει σε άλλα κόλπα , πως της ξέφυγε αυτός;;;;;
 

 

έτσι λέει..μη πιστεύεις λέξη απο δαύτη

 

Το’χει!  

 

... όχι ότι είμαι αχάριστος, κάθε άλλο.
Ήθελε λίγο δάκρυ εκείνο το σημείο!!!

 

Έχει φοβερές αντοχές!!! Κάθε φορά που λέω «Τον καβάλησα», το πληρώνω με αίμα (κυριολεκτικά).  

Αλλά Τον παλεύω ακόμα...    

 

Εσταζα απο παντού   μύξες, δάκρυα, εμετοί,σάλια, το μνι μου...και τα χαστούκια να φεύγουν δεξιά κι αριστερά...χαμουλης!

 

Πες το να ηρεμήσουμε!!