Πότε έκλαψες τελευταία φορα;

Υπάρχει η Βασιλική πύλη των ονείρων για την εντός μας ανίχνευση άλλα υπάρχουν και τα βασιλικά παραθυράκια που επιτρέπουν κι αυτά μια επιπλέον θεώρηση του εαυτού μας. Όπως είναι χρήσιμο να καταγράφουμε τα όνειρα, μπορεί εξ ίσου χρήσιμο να είναι και να καταγράφουμε το κλάμα μας. Πότε, γιατί, πόσο δραματικό ήταν ή επιπόλαιο, αν βοήθησε στην εκτόνωση των συναισθημάτων, αν εξηγήσαμε τις βαθύτερες αιτίες του, αν συμβαίνει συχνά για τον ίδιο λόγο κλπ. Πιστεύω μια δημόσια ομολογία εδώ μέσα θα βοηθήσει στην αποκωδικοποίηση αυτού του γεγονότος για αυτόν/ην που το βίωσε και στους αναγνώστες να προσεγγίσουν καλλίτερα αυτόν που εκτίθεται. Ίσως και να αποτελέσει αφορμή στην έναρξη εγγραφής των περιστατικών για κάποια αναλυτικότερη ανάγνωση αργότερα.(Καμία σχέση με τους γνωστους στίχους του Σαββόπουλου: "Τα όνειρα σου μην τα λες γιατί μια μέρα κρύα μπορεί και οι φροϋδιστές να'ρθούν στην εξουσία...κλπ", εδω η εξουσια ειναι πολυ συγκεκριμένη και ορισμένη)

 

Κλάμα ε; ..... κάποιες φορές συνδεδεμένο με την αιτία. Κάποιες φορές συνδεδεμένο με μια αφορμη. Την αιτια τη διαπίστωσα ή την παραδέχθηκα μετά.
Κάποιες φορές με νεύρα, κάποιες φορές με λύπη. Κάποιες φορές με πόνο κάποιες με οργή.
Κάποιες φορές για κάτι που έκανα ή δεν έκανα και κάποιες φορές για κάτι που μου έκαναν ή δε μου έκαναν.
Κάποιες φορές λύτρωση. Κάποιες βάρος.
Κάποιες φορές το συνόδευσε πηγαίο γέλιο, κάποιες φορές το συνόδευσε η σιωπή.
Δεν κλαίω συχνά. Δε με τρομάζει το κλάμα. Οι στιγμές που θα έπρεπε να κλάψω αλλά τελικά δεν το έκανα είναι οι στιγμές που με τρομάζουν. Όταν δε βρίσκω εκφραστικό μέσο.
Το πιο όμορφο, ανακουφιστικό και αξέχαστο κλάμα είναι -για εμένα- εκείνο της χαράς. Εκείνο που επισφραγίζει το ευτυχές τέλος, μια ευτυχή αρχή ή μια στιγμή υπερηφάνειας. Εκείνο που συνοδεύεται από όμορφη ανάμνηση.

 

πριν από μερικές μέρες... έκλαιγα όλη μέρα, ξεκίνησε το πρωί και έληξε το βράδυ, όταν πια είχα "αδειάσει"...χωρίς ιδιαίτερη αφορμή αλλά με πολλές αιτίες... συσσωρευμένη ένταση προσπάθειας να φαίνομαι δυνατή... απωθημένη συναισθηματική εξάντληση... πίεση λόγω της επιβεβλημένης απομόνωσης... ξέσπασμα... λυτρωτική ανακούφιση

υγ. η πρώτη καραντίνα ήταν διακοπές... αυτή που διανύουμε είναι μια βόλτα στην κόλαση

 

Μου αρέσει το κλάμα. Κλαίω όταν συγκινούμαι από ευτυχία, αρκετά συχνά. Το έπαθα χτες. Μια φορά στα 4 χρόνια μέσο όρο κλαίω από λύπη. Αυτό το κλάμα δεν το θέλω, αλλά με αποφορτίζει πολύ και δεν το συγκρατώ, μπορεί να κρατήσει ώρες ατελείωτες.

 

Θες να ανταλλάξουμε ζωές;  

 

Όχι μωρέ τώρα. Που να τραβιόμαστε...
 

 

Δεν σε αδικώ.

 

Με λίγες μόνο σειρές σχεδόν έχεις καλύψει όλες τις πτυχώσεις του κλάματος   Η κάθε περίπτωση που αναφέρεις είναι ένας διαφορετικός συναισθηματικός κόσμος. Είσαι τυχερός που όλα συνυπάρχουν μέσα σου. Το λέω αυτό γιατί σε αντιδιαστολή μ’ εσένα υπάρχουν τα δυο άκρα, η άρνηση του κλάματος ή το εμμονικό κλάμα

 

Εσείς μην κλαίτε όλη μέρα, μόνο λίγο και θα σταματάτε, θα χρειαστείτε πολλά αποθέματα κλάματος για την συνεχεία της καραντίνας . Δεν θα τελειώσει εύκολα αυτό ούτε σύντομα. Κρατάω την «λυτρωτική ανακούφιση»

 

Έχει δίκαιο η @Seras Victoria πολλοί/ες θα ήθελαν να ανταλλάξουν τη ζωή τους μαζί σας στο κεφάλαιο κλάμα. Έτσι όπως το ζείτε, οι δόσεις χαράς-λύπης δεν είναι δηλητηριώδεις και για αυτό εν τέλει σας αποφορτίζει ακόμα και στην λύπη.

 

σ ευχαριστώ. Έχω αντιληφθεί την τύχη αυτή και δεν θα κρύψω ότι υπήρξαν πολλές φορές που ήθελα να ανήκω στην άλλη κατηγορία. Εκείνων που δεν κλαίνε με τίποτα. Παρόλο που δεν κλαίω συχνά. Αν ήμουν όμως έτσι τότε δε θα ήμουν εγώ.

 

Λογω απωλειας ενος συγγενικου πολυ αγαπημενου προσωπου τον τελευταιο καιρο κλαιω αρκετα με πολλα ξεσπασματα μεσα στη μερα.