Πότε έκλαψες τελευταία φορα;

Μια φορα εχω κλαψει, εδω κι αιωνες.
Δεν εκλαψα ουτε καν στο θανατο των μελων της οικογενειας μου, ουτε σε οτιδηποτε αλλο πολυ ζορικο περασα (και δεννηταν λιγα) μεγαλες στενσχωριες, τρελες αγωνιες, φοβο, απωλειες, αδικιες, πισωπλατες μαχαιριες.
Περναω τρικυμιες ψυχραιμος, βλεπω θριλερ αταραχος, βλεπω βιντεο με αληθινες εκτελεσεις χωρις παιξω βλεφαρο.

Με αυτο ομως αναβλυσε το κλαμα πετρελαιοπηγή.

Και δεν μπορω να το ξαναδω.

 

Τι θυμήθηκα


H παιδική αθωότητα είναι από μόνη της αρκετή και αφοπλιστική να σε κάνει να κλάψεις...

 

"Αν ήταν να με ρωτήσουν ποιος δρόμος πάει στον ουρανό ο πιο δύσκολος θα απαντούσα. Μεγάλη κολυμπήθρα τα δάκρυα παιδί μου" Αγαπημένο απόσπασμα από τον Καζαντζάκη. Έχω κλάψει και κλαίω πολλές φορές, αλλά το κλάμα είναι αυτό που πέρα από την ηρεμία μου έδινε και τη δυνατότητα να δω καθαρά και να καταλάβω τι πρέπει να αλλάξω για να μη ξαναπληγωθω με τον ίδιο τρόπο. Έχω κλάψει από απογοήτευση, από πόνο για όνειρα ή προσδοκίες διαλυμένες, από το ότι απογοήτευσα τον εαυτό μου, από το ότι δε φέρθηκα στους άλλους όπως έπρεπε ή δε μου φέρθηκαν αυτοί όπως θα ήθελα να μου φερθούν, έχω κλάψει από συγκίνηση, από θυμό, από απώλειες όλα όμως αυτά τα δάκρυα κι οι εμπειρίες με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα, έναν άνθρωπο πολύ πιο δυνατό που ακόμη κλαίει, πληγώνεται, απογοητεύεται αλλά σίγουρα σε μικρότερο βαθμό από ότι παλιότερα...

 

υπέροχο βαρέθηκα τους ανθρώπους που είναι άψογοι σε όλα...κανείς δεν είναι...και να θέλουμε να αγαπηθούμε...θέλουμε να αγαπηθούμε με τα λάθη μας...και τα πάθη μας...για αυτό δεν αγαπώ το τέλειο και το απόλυτο...it's so fake...



συγχωρήστε μου το τράγουδι..είμαι σε πένθος...

 

ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ βάζουν στα κρεμμύδια το 2021, έκλαψα μέσα στις φακές

 

Συμπέρασμα: Κάπου σε μια γωνια μας περιμενει ενας Ευγένιος Τριβιζας

 

βρε @Koproskylo, κατι άλλο θα φταίει, οι φακές άλλο πράγμα προκαλουν!

 

Κλαινε ωρε τα παλικαρια??

 

Συλλυπητήρια! Ευτυχώς μουσική και τραγούδια υπάρχουν για κάθε συναίσθημα, περιμένω εδω μεσα και τις πιο χαρουμενες εκφράσεις σας

 

Βασικά γνωρίζουμε πως ορισμένα κοπέλια δεν πονάνε. Όμως αν καμιά φορά η δουλεια στραβωσει, τότε το κλάμα ίσως ανακουφίζει  

 

Κλάμα και πόνος. Αυτό το ζευγάρι λέξεων μου ήρθε στο μυαλό. Χωρίς απαραίτητα ομως χροιά,θετική ή αρνητική. Απλά ως διαδρομή των δύο αυτών εννοιών, με όρους διαχείρισης,ερμηνείας, θεώρησης τους και θέσης μας απέναντι τους.
Δεν είναι συναισθήματα, είναι εργαλεία ή διαδικασίες αφήγησης. Φέρουν γνωστικό ,συνειδητό και ασυνείδητο υλικό.
Προσωπικά τα προτιμώ ελεγχόμενα και τα δύο πολύ σύντομα μετά την εμφάνιση τους (αυτή τη θέλω αυτόνομη σαν αυτόματο κούμπωμα εσωτερικών διεργασιων). Θέλω να απολαμβάνω το στιγμιαίο χάος που προκαλούν στο θυμικο, να βουτήξω λιγο πριν το πιάσει η λογική μου στα χερακια της   .
Δε κλαίω εύκολα, σπάνια έως καθόλου θα έλεγα. Παλιότερα ναι,ως ένα μέσο έκφρασης μιας δυσκολίας γιατί νομίζω αποζητουσα την αμεσότητα της διακοπής οποίου περιστατικόυ συνέβαινε. Μπαίνεις σε ένα μοναχικό τόπο,καθιστώντας κ όποιον βρίσκεται μπροστά σου αδύναμο θεατή αν η εκφραστική σου κατάσταση ακολουθήσει τη διαδρομή του κλαμματος. Πάντα όταν συμβαίνει με απομακρύνει από το άμεσο κ κυνικά πραγματικό.
Μου είναι αρκετά απενοχοποιημενο το κλάμα αλλά για κάποιο λόγο το προτιμώ μόνο μαζί με το θυμό ή συναισθήματα ισχυρής δυναμικής.

Στο πλαίσιο σχέσεων Κ/υ,πάντα αλμυρά και μοιρασμένα τα δάκρυα. Αν άλλαζαν γεύση ή ροή κάτι ξένο και αρρυθμο είχε πάρει τα ηνία.

 

Συνήθως κλαίω λόγου στρες ή πίεσης η θυμού ή απογοήτευσης. Κάποιες φορές μπορεί να είναι δύο ή και παραπάνω λόγοι ταυτόχρονα. Η αφορμή συνήθως είναι κάποιο τραγούδι. Την τελευταία φορά, πριν λίγες μέρες, ήταν μια διαφήμιση.

Πάντα όμως μετά ηρεμώ. Ανασυγκροτούμε μέχρι την επόμενη φορά.