Πότε έκλαψες τελευταία φορα;

Αυτό ισχύει, κατά την γνώμη μου, από ένα όριο και πάνω.
Αυτοί που έχουν επαρκή Ισχύ είναι λίγοι. Όσοι όμως την έχουν, τότε ναι, έχει να κάνει με προσανατολισμό και ζητούμενα.  

Όπου θέλουν εκείνοι 

 

Σε ότι αφορά τις bdsm τεχνικές θα έλεγα πως δεν κλαίω εύκολα. Κλάμα μπορεί να μου προκαλέσει η συναισθηματικη πίεση. Όταν πρέπει να μιλήσω στον Άλλον για πράγματα που δεν θέλω να ομολογήσω, που φοβάμαι που κρατάω μόνο για μένα. Εκεί ναι. Πραγματικά ζορίζομαι.

 

Καλά, δεν είχα σκοπο να παω να τους ενοχλήσω, μιά ερωτηση έκανα...  

 

Δεν είναι από αυτούς που ενοχλούνται εύκολα 

 

Η συναισθηματική πίεση είναι κι αυτή bdsm τεχνική, καμια φορα πιο αποτελεσματικη απο άλλες προφανέστερες

 

Δύσκολο να σταματήσετε το κλάμα για τις φρικαλεότητες. Αυτο το κλάμα, όσο συνεχίζονται, εξελισσεται σε λυγμο και μετά σε οργή. Όμως είναι λάθος να αντλείται το δάκρυ για τον οργασμό σας από την ίδια δεξαμενή. Να βρείτε έναν τρόπο να τα ξεχωρίσετε αυτά  

 

Πάω πέρα από την οργή.
Γίνομαι η αλλαγή που θέλω να δω στον κόσμο (μου)  
Στο δεύτερο σκέλος, έχετε δίκιο, αλλά ξέρετε τότε ήμουν πιο νέα, πιο ευσυγκίνητη και ίσως ήμουν κι εγώ καλύτερη ερωμένη, ή είχα καλύτερους εραστές.
Μπορεί απλά τότε να ήμουν βαθιά ερωτευμένη, ενώ μετά δεν ήμουν.
Μπορεί να ήταν η άγνοια.
Μπορεί και όλα τα παραπάνω.
Ήταν εξαίρετο κλάμα εκείνο.
Μου συνέβη άλλη μια φορά στην ζωή μου, την πρώτη φορά που βρέθηκα με έναν άνθρωπο. Ήρθαμε σε οργασμό ταυτόχρονα, ενώ κλαίγαμε και οι δύο.
Μοναδικό! (δεν φτούρησε ωστόσο στον χρόνο, ήταν μία στιγμή, ενώ το πρώτο ήταν διαρκείας, με τον έρωτα της ζωής μου, για πολλά χρόνια).
Είχα πολύ καιρό να το αναπολήσω και σας ευχαριστώ που μου το θυμήσατε.  

 

Κατ΄αρχάς υποκλινόμαστε στον 100+ χρόνια Yπαρξισμό

Κατά δεύτερον ευχαριστώ που εμπλουτίζετε το νήμα και με προσωπικές σας στιγμές.

Κατά τρίτον, τα δάκρυα πράγματι σπανίζουν με τα χρόνια, αποκτούν όμως άλλη γεύση, άλλη βαρύτητα (άλλον κόσμο περικλείει το εύκολο σύνηθες κλάμα ενός παιδιού κι άλλον το σπάνιο ενός γέροντα). Για εσάς που γνωρίσατε το κλάμα στην καλύτερη του εκδοχή είμαι σίγουρος πως τα καλυτέρα, ωριμότερα, νοστιμότερα δάκρυα ακολουθούν, πιστεύω πως αν μια φορά μάθει το δάκρυ την διαδρομή δεν την ξεχνά, δεν μπερδεύεται, θα βρει τον τρόπο να καταλήξει ξανα στον βωμό της ηδονής. Μέχρι τότε, μέχρι να δημιουργήσετε στον εαυτό σας αυτην την ευκαιρία, να σκέφτεστε πως οσο σπανίζουν αυτά τα δάκρυα τοσο πιο νόστιμα και πολύτιμα γινονται για εσας και τον ερωμένο μας.

 

Να υποκλιθείτε και στον Γκάντι αντίστοιχα, μην του φάμε την πατρότητα της φράσης.  
Να σας πω, πολύ θα ήθελα να προΰπάρχει η ψυχοδιανοητική συνθήκη που καθιστά δυνατόν να αγγίζονται λεπτές και αθέατες ψυχικές χορδές που οδηγούν εκεί.
Μετά λύπης μου διαπιστώνω πως έχω σκληρύνει τόσο στο ερωτικό μου κομμάτι που σίγουρα δεν θα το επιδίωκα πια, νομίζω πως ούτε καν θα το επέτρεπα στον εαυτό μου. Καλώς ή κακώς, αυτές οι συγκινήσεις δεν είναι για χόρταση.
Και δεν μπορούν να δημιουργηθούν με τον καθένα.
Απολαμβάνω άλλα πράγματα πλέον.
Και κλαίω με άλλα πράγματα.
Και για μένα είναι μια χαρά συνθήκη αυτή.
Δεν έχω θέμα με την ευαλωτότητα.
Την αποδέχομαι και για μένα και για τους άλλους.
Έχω θέμα όμως με την απομάγευση και ίσως γι αυτό δεν "μαγεύομαι" πια.
Είναι ένας άτυπος μηχανισμός αυτοπροστασίας νομίζω.

 

Έχετε αρκετή εκτίμηση στο κλάμα ως εκφραστικό μέσον. Όντως κολυμπήθρα. Και εφαλτήριο για να πάμε «γι’ άλλα», παραπέρα. Όμως ,αν μου επιτρέπετε, ενώ είστε αναλυτική στον τρόπο και στους λόγους, δεν διέκρινα πουθενά δάκρυα χαράς.

 

Τα δάκρυα μπορούν σίγουρα να συνοδεύουν μια ευχάριστη ή δυσάρεστη κατάσταση. Σίγουρα εγώ κλάψει είτε από συγκίνηση, είτε από ευγνωμοσύνη για κάτι...Η αλήθεια είναι όμως ότι κλαίω πιο πολύ σε καταστάσεις πιέσης στενοχώριας ή απογοήρευσης. Λίγες είναι οι φορές που έχω κλάψει από χαρά, όχι πως δεν υπάρχουν άλλα μέχρι στιγμής προτιμώ-εχει τύχει να εκφράζω τη χαρά μου με άλλους τρόπους.

 

Κάθε βράδυ