Τι είναι εξευτελισμός; Τι είναι εξευτελιστικό;

ικανοποιω ..... ικανοποιηση.... με ερεθιζει .... ευχαριστηση .... με φτιαχνουν ... να την αυξησει

...... εξευτελισμος = η διαδικασια με την οποια μηδενιζεται η αξια ..... ενας που βρικει τον τροπο να ικανοποιηθει , ερεθιστει, ευχαριστηθει, φτιαχτει και αυξησει τις εμπειριες του , καθε αλλο παρα μειωνει την αξια του ....
εν πασει περιπτωση δεν ειναι τοσο εξευτελισμος οσο νομιζεις αλλα για να μην σου χαλασω την εικονα (   ) ... ας το πουμε παιχνιδια εξευτελισμου ....

 

Παιχνιδια εξευτελισμου λοιπον.   Δε θα κολλησουμε εκει.   Δε νομιζω τελικα πως διαφωνουμε, για διαφορα διατυπωσης προκειται. Το BDSM στο συνολο του μπορει να θεωρηθει παιχνιδι, χωρις η λεξη παιχνιδι να μειωνει απαραιτητα την ουσια του πραγματος. Τα ειπαν κι αλλοι τα περι παιχνιδιου, καλυτερα απο μενα.

 

Το σίγουρο είναι ότι ο καθένας ανάλογα με τις εμπειρίες του,τις φαντασιώσεις του,τα όρια του και το βαθμό υποδούλωσης του στον/στην Κυρίαρχο του, αντιλαμβάνεται διαφορετικά την εννοια εξευτελισμός.
Αν έπρεπε να απαντήσω πριν 2 χρόνια θα έλεγα ότι βρίσκω εξευτελιστικό το ότι η Dom μου με είχε βάλει να γονατίσω, να της βγάλω τα τακούνια και να της γλύψω τα πόδια σε ένα πεζούλι που καθότανε, απέναντι απο τις καφετέριες στη Γλυφάδα, έξω απο το σινεμα(πολύ κεντρικά!).Παρ 'ολο που λάτρευα αυτό που έκανα ένιωθα εξευτελισμό να με κοιτάνε τόσα άτομα, πολλά με αηδία κι όλας και φόβο συγχρόνως μήπως με δεί κάποιος γνωστός ή συνάδελφος.
Πριν 1 χρόνο θα έλεγα ότι βρίσκω εξευτελιστικό το ότι η Dom μου αφού κάναμε ένα παιχνίδι με watersports (το οποίο έγινε μετά από ρητή εντολή της), με ειρωνευόταν και με κορόιδευε χαρακτηρίζοντας αυτό που έκανα αηδία και τονίζοντας μου πόσο ολοκληρωτικά υποταγμένος ήμουνα και ότι θα έκανα οτιδήποτε για κείνη όσο σιχαμένο και να ήταν...Τότε είχα νιώσει όντως σιχαμένος και εξευτελισμένος αλλά συγχρόνως ερεθισμένος κι ενθουσιασμένος κατά ένα περίεργο τρόπο..
Μετά από διάφορες εμπειρίες, σκέψη και συζητήσεις με διάφορα άτομα, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οτιδήποτε αρέσει και ερεθίζει,ακόμα και προσδιορίζει τον υποτακτικό (βασικό παράδειγμα το foot fetish)δεν μπορεί να θεωρηθεί εξευτελισμός.Ακόμα και όταν αυτό γίνεται δημόσια.
Γιατί όταν αναγκάζεσαι να κάνεις κάτι στον Κυρίαρχο σου δημόσια και μπροστά σε κόσμο,όσο απαίσιο ή εκτός των ορίων σου κι αν είναι, απ τη στιγμή που σε ερεθίζει και μέσα σου το απολαμβάνεις και το ζητάς, τότε παύει να είναι εξευτελισμός..ντροπή ίσως.
Στις διάφορες αγγελίες γνωριμιών στην Ελλάδα ας πούμε βλέπω συνέχεια την ίδια <καραμέλα> από άτομα που συνήθως είναι vanila και ψαχνονται απλα, λέγοντας:
"Ψάχνω Αφέντρα/Αφέντη να με εξευτελίσει-να με βρίσει, να με κατουρήσει, να με βάλει να γλύψω τα πόδια του κτλ." Αυτά τα ζητάει και τα θέλει ο ίδιος, μόνο εξευτελισμός δεν είναι για τον υποτακτικό, χάρη θα είναι να τα πάρει..Εξευτελισμός θα είναι για έναν απόλυτα straight και ανδροπρεπή υποτακτικό να τον ντύσει η Αφέντρα του γυναίκα,να τον βάψει κτλ. να τον πάρει με έναν μεγάλο δονητή και να τον διατάξει να κάνει διάφορα σεξουαλικά παιχνίδια με έναν άλο άντρα, όλα αυτα παρουσία γνωστών και φίλων..

 

Αν και είμαι και σχετικά καινούργια στον χώρο, και ακόμη αγωνίζομαι να καταλάβω διάφορα πράγματα, θα ήθελα να μου επιτραπεί να καταθέσω κι εγώ την άποψή μου, έτσι όπως διαμορφώθηκε από μία πρόσφατη εμπειρία.

1/ Τί θεωρείτε εξευτελιστικό λοιπόν είτε δημόσια είτε κατ' ιδίαν;

Εξευτελιστικό είναι αυτό που μειώνει μια αξία του δέκτη. Μια αξία που ο Κυρίαρχος ξέρει πως κακώς το υποτακτικό άτομο την θεωρεί αξία.

2/ Όταν αποκαλείτε κατι εξευτελιστικό σε μια συζήτηση είτε εδω (φόρουμ) είτε αλού, τί έρχεται πρωτίστως στο μυαλό σας; κάτι που γνωρίζετε πως στο κοινωνικό σας κατεστημένο εκλαμβάνεται ως εξευτελισμός / εξευτελιστκό ή για εσας τους ίδιους;

Συνήθως στην καθημερινότητα όταν μιλούμε για κάτι εξευτελιστικό αναφερόμαστε σε ότι εκλαμβάνεται ως εξευτελιστικό από το κοινωνικό κατεστημένο (αυτό είναι σχετικό και αλλάζει χρονικά, γεωγραφικά, ταξικά κ.ο.κ).

3/ Κάτι που θεωρείτε εξευτελιστικό είναι αυτοπροσδιοριζόμενο ή και ετεροπροσδιοριζόμενο, να εξαρτάται δηλαδή από καταστάσεις ή πρόσωπα; αν ναι, ποιές (συνήθως) παράμετροι συνάδουν για να το εκλάβετε ώς τέτοιο;

Το ατομικά εξευτελιστικό της πρώτης περίπτωσης εξαρτάται από τις καταστάσεις και τα πρόσωπα. Είναι ετεροπροσδιοριζόμενο εφ’ όσον αυτό που θα εξευτέλιζε εμένα σε μία συγκεκριμένη κατάσταση δεν θα εξευτέλιζε κάποιον άλλο στην ίδια κατάσταση ή εμένα σε άλλη κατάσταση ή τον άλλο σε άλλη κατάσταση. Το κοινωνικά εξευτελιστικό της δεύτερης περίπτωσης δεν μπορώ να το κατανοήσω απόλυτα γιατί έχει να κάνει με αξίες τις οποίες δεν συμμερίζομαι πάντα στο σύνολό τους (μόνο μερικώς). Επομένως θα μπορούσα να κάνω σχεδόν οτιδήποτε κοινωνικά εξευτελιστικό (ενδεχομένως και δημοσίως) και να μην με εξευτελίσει καθόλου. Ίσως θα αντλούσα και ευχαρίστηση από αυτό (εναντίωση σε κοινωνικούς κανόνες που πολλές φορές μου σπάνε τα νεύρα, ικανοποίηση μέσα από τον αντικομφορμισμό ή ένα απλό, πρόσκαιρο και συναινετικό BDSM παιχνιδάκι μείωσης, αντικειμενοποίησης, βεβήλωσης κλπ. με σκοπό την μεγιστοποίηση της ηδονής).

4/ Πως εκλαμβάνετε την έννοια "εξευτελισμός";

Αν και μέχρι τώρα είχα μόνο μια εμπειρία υποταγής, πρέπει να πω ότι αυτή συμπεριλάμβανε στο μενού και μια γερή δόση εξευτελισμού. Αυτό που κατάλαβα εγώ, και διορθώστε με παρακαλώ αν λέω βλακείες   είναι ότι οι αξίες των υποτακτικών ατόμων μπορεί μερικές φορές να αποτελούν τους τοίχους της φυλακής τους και πρέπει να γκρεμιστούν. Αλλά γκρεμίζονται μόνο από μέσα. Αυτή είναι η έννοια και θα πρέπει να είναι ο σκοπός του εξευτελισμού. Το ιδανικό είναι να γίνεται πριβέ, αν και ίσως εξαρτάται από το άτομο και από την κατάσταση, για να είναι περισσότερο ελεγχόμενο το περιβάλλον, λιγότεροι οι κίνδυνοι για το υποτακτικό άτομο και πιο σίγουρο το αποτέλεσμα. Μετά το γεγονός και αφού επουλωθεί το τραύμα μπορεί να μεταφερθεί και σε δημόσια θέα από αυτόν που υπέστη το τραμπάκουλο  

Και κάτι ακόμη. Όσον αφορά τα αισθήματα του Κυρίαρχου: μάλλον δεν είναι απαραίτητο να αντλήσει ευχαρίστηση από το γκρέμισμα των ψυχικών υποστυλωμάτων του υποτακτικού ατόμου, αν και είναι μία επώδυνη διαδικασία γι’ αυτόν που την υφίσταται και μερικοί Κυρίαρχοι ίσως είναι και σαδιστές. Κατά πάσα πιθανότητα ένας «αληθινός» Κυρίαρχος θα νιώσει τα εξής:
Α) ικανοποίηση για την επιτυχία των μεθόδων του και για την επιδεξιότητά του, η οποία είναι ευθέως ανάλογη της αντίστασης που αντιμετώπισε
Β) ικανοποίηση που το υποτακτικό άτομο θα έχει πλέον την δυνατότητα να προχωρήσει σε επόμενο στάδιο
Γ) ίσως μία σαδιστική χαρά την οποία δεν συμμερίζομαι αλλά κατανοώ.

Όσον αφορά τα αισθήματα του υποτακτικού ατόμου: ο εξευτελισμός είναι ένα ιδιαίτερα δυσάρεστο συναίσθημα. Αν δεν σε εγκαταλείψει ο Κυρίαρχος και σε βοηθήσει να σηκωθείς ξανά στα πόδια σου το τραύμα θα επουλωθεί πιο εύκολα, όχι ότι είναι αδύνατο να σηκωθείς και μόνος σου. Το ένστικτο της επιβίωσης είναι πολύ δυνατό. Κι επίσης ο χρόνος τα γιατρεύει όλα (σχεδόν). Αλλά δεν μπορείς να μην αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη για τον Κυρίαρχο που σε οδήγησε στον εξευτελισμό. Γιατί η ανατροπή, η αυτοαναίρεση δεν μπορεί να γίνει αν δεν σου τραβήξει ο Κυρίαρχος το χαλάκι κάτω από τα πόδια σου. Κι ας μην το κάνει για να σε δει να πέφτεις. Κι ας το κάνει μόνο για να σε δει να στέκεσαι μετά καλύτερος.

 

Χαιρομαι να βλεπω ανθρωπους να σκεφτονται.   Σ'ευχαριστουμε για την καταθεση.  

Μια διευκρινιση μονο θα ηθελα, αν μπορεις. (Η υπογραμμιση δικη μου.)

Τι ακριβως εννοεις; Μιλας για αυτο που λεμε "σπασιμο", για την αποδοχη απο την πλευρα του υποτακτικου πως ας πουμε δεν τον μειωνει να πεφτει στα γονατα, ή για αξιες της ζωης γενικα;

 

Πολύ καλή η ερώτηση. Δεν ξέρω αν με τον ίδιο εξευτελισμό μπορούν να επιτευχθούν και τα δύο. Από τη μία πλευρά δηλαδή να μάθει ο υποτακτικός πως δεν μπορεί να είναι στο ίδιο βάθρο αγκαλιά μαζί με τον Κυρίαρχο (δεν γίνεται εκ των πραγμάτων) και από την άλλη να μάθει να εγκαταλείπει αξίες που δεν του επιτρέπουν να εξελιχθεί ως άτομο υποτακτικό, ίσως και ως άτομο γενικότερα. Ο Κυρίαρχος πρέπει να μπορεί να δει ποιες αξίες είναι αυτές που λειτουργούν ως εμπόδιο, εμπόδιο και στην υποταγή και στην βελτίωση του ατόμου (υποθέτοντας ότι η βελτίωση του ατόμου είναι εφικτή και είναι κάτι που ενδιαφέρει τον Κυρίαρχο).

Όμως αυτό που είχα στο νου μου αρχικά ήταν ο εξευτελισμός που σε κάνει να χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, όχι τον εξευτελισμό που οδηγεί στην υποταγή. Δεν είμαι σίγουρη πώς ο εξευτελισμός συνδέεται με την υποταγή. Ίσως έμμεσα, σαν ένα added bonus, αφού τελικά ο υποτακτικός θα αναγνωρίσει για ακόμη μία φορά την υπεροχή του Κυρίαρχου και την δικιά του μικρότητα. Για μένα όμως κατ' αρχάς η υποταγή συνδέεται με την αναγνώριση από τον υποτακτικό της ανωτερότητας του πνεύματος του Κυρίαρχου, ενώ ο εξευτελισμός συνδέεται με την ανατροπή των πρότερων αξιών και την αυτοαναίρεση του "εγώ".

Τέλος, αν και ο εξευτελισμός οδηγεί (και) στην αναγνώριση της μικρότητας του υποτακτικού, η ενίσχυση των αντοχών του και της υπομονής του δεν μπορεί παρά να τον ανεβάζει ένα μικρό σκαλοπατάκι μακριά από την ίδια του την μικρότητα. Θα έλεγα - για να το θέσω λίγο χαριτωμένα - ότι ο εξευτελισμός, κατά παράδοξο τρόπο, λειτουργεί λίγο ως βιταμίνη 

 

Απάντηση: Τι είναι εξευτελισμός; Τι είναι εξευτελιστικό;

Το επαναφέρω όχι εκφράζοντας την άποψή μου, αλλά αναρωτώμενη, είναι ο εξευτελισμός ένα σκληρό μέσο, που χρησιμοποιείται με σκοπό να δημιουργήσει την αίσθηση ταπεινότητας του υ; (η ερώτηση δεν αφορά αυτούς που το βρίσκουν απλώς έκφραση σαδισμού)

Αν το υ αισθανθεί ταπεινό ή ταπεινωμένο, δεν γίνεται πιο ευάλωτο στην "εξουσία" του Κ;

 

Απάντηση: Τι είναι εξευτελισμός; Τι είναι εξευτελιστικό;

Αν και η περιγραφή της dora_salonica ήταν πληρέστατη, μιας και επανήλθε το θέμα {μπράβο, Eugenie!} ... θα το επιχειρήσω:

Ο ορισμός είναι καθαρά υποκειμενικός και έχει σχέση με την εικόνα του καθενός για τον εαυτό του. Όταν η απώλεια της ψυχραιμίας κάποιου νοείται από τον ίδιο ως εξευτελισμός, το βασικό είναι να βρεις πώς θα απολέσει την ψυχραιμία του. Τα κουμπιά του.
{Θυμίζω πώς παρατηρούσαν τα αντικείμενα της έρευνας στο 1984, για να βρουν τις ατομικές φοβίες τους, άρα να τους "σπάσουν" άμεσα, με custom-made βασανιστήριο.}

Kαι μπορεί να είναι κάτι απλό: π.χ. Υπάρχουν άνθρωποι που ΔΕΝ θεωρούν εξευτελιστικό το να κυκλοφορούν με σαγιονάρες και βερμούδα στο γραφείο τους. Άλλοι όμως ...

Συνεπώς, πρέπει να γνωρίζει κάποιος καλά ποια είναι αυτή η εικόνα, για να ξέρει και πώς να "παίξει" μαζί της. Να ξέρει τι με ενοχλεί προσωπικά, ώστε να ξέρει πώς να με εξευτελίσει.

Το τελευταίο διάστημα, μου έρχεται στο μυαλό μια κουβέντα του DL, η οποία ήταν στο όριο του objectification {τραπεζάκι για τη σταχτοθήκη}. Αν μου το είχε πει άλλος άνθρωπος, εκτός από την δηλητηριώδη λεκτική απάντηση, μπορεί να είχε φάει και καμία ξανάστροφη.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, πέρα από μία ελεγχόμενη ταχυπαλμία κι έναν κόμπο στο λαιμό {πρέπει να σφράγισα και τα χείλια μου για να μη μου ξεφύγει μπινελίκι}, το δέχθηκα απολύτως συνειδητά, και μάλιστα, είδα να με παρατηρεί στα μάτια, για να "μετρήσει" πόσο με είχε ενοχλήσει, αν είχα φτάσει κάποιο όριό μου, αν το είχα υπερβεί κλπ.

Θεωρώ πως έχουν ήδη απαντηθεί από το (1).

Να προσθέσω πως μία μορφή άμυνας είναι ο αυτοσαρκασμός: "Ναι, έχασα το αεροπλάνο, χαχα, τι χαζή που είμαι! Ναι, φοράω δανεικό πουκάμισο στο meeting από τη συνάδελφο, επειδή η δική μου βαλίτσα δεν ήρθε ακόμη, δεν είναι ξεκαρδιστικό; Μπα σε καλό μας, ευθυμήσαμε πάλι! Δε λέμε τίποτα άλλο τώρα να πάω να κρυφτώ σε καμιά γωνία;"

 

Απάντηση: Τι είναι εξευτελισμός; Τι είναι εξευτελιστικό;

Γραφει ο Αλαιν ντε Μποτον στο υπεροχο βιβλιο του "η τεχνη του ταξιδιου"

'...δε θεωρουμε οπωσδηποτε απεχθες η μισητο καθετι που ειναι ισχυροτερο
απο εμας.Οταν κατι αψηφα τη βουληση μας μπορει βεβαια να μας προξενει
δεος η σεβασμο.Ηαντιδραση μας εξαρταται απο το αν το εμποδιο εχει ευγενη υποσταση η αν ειναι αχρειο η θρασυ.Ετσι ισως να δυσφορουμε αν μας κρατα
κλειστη τη πορτα ενας ξιπασμενος πορτιερης,αλλα να θεωρουμε τιμη μας τα ανυπερβλητα εμποδια που μας θετει ενα βουνο τυλιγμενο σε πεπλα ομιχλης.
Νιωθουμε εξευτελισμο μπροστα σε οτι εκτος απο ισχυρο ειναι και τιποτενιο ενω μας πιανει δεος αν η δυναμη συνοδευεται απο ανωτεροτητα'

Κατα τ αλλα ο Μποτον μιλαει για την ομορφια της φυσης,τα δεντρα τα ποταμακια...ασχετο ε;

 

Απάντηση: Τι είναι εξευτελισμός; Τι είναι εξευτελιστικό;

Από όλους τους κλασσικούς τρόπους ταπείνωσης, π.χ. dog play, ουρολαγνεία, τραπεζάκι, κλύσμα, κ.λπ, υπάρχει ένας, τον οποίο δεν ανέφερα, που μου είναι εντονότατα εξευτελιστικός κατ' ιδίαν. Για δημόσια δεν ξέρω, δεν μου έχει τύχει δημόσια ταπείνωση που να βίωσα ως εξευτελισμό, αλλά ελάχιστα έχω ταπεινωθεί δημόσια.

Για μένα την ίδια, στο κοινωνικό μου κατεστημένο θα ήταν μια αστεία παλαβωμάρα ή κάτι που θα προβλημάτιζε αλλά δε νομίζω ότι θα μ έβλεπαν ως ξεφτιλισμένη νομίζω ότι θα μ έβλεπαν είτε ως χαζή που κάνει πράγματα που δεν της ταιριάζουν και νιώθει άσκημα είτε ως υπερβολικά παιχνιδιάρα και χαδιάρα. Δεν με απασχολεί πάντως.

Λίγο και από τα δύο. Στο "ετεροπροσδιοριζόμενο" μετράει η προδιάθεση του Έτερου, αν επιθυμεί να με εξευτελίσει οσμώνω και νιώθω εξευτελισμένη. Αλλά είναι - νομίζω - η δική μου υποκειμενική αντίληψη που το καθιστά εξευτελιστικό, εν μέρει αυτόνομη και εν μέρει επηρεασμένη από την αντίληψη του Έτερου.

Στιγματίζομαι στα μάτια μου ως ανάξια και έχω πρόβλημα κοινωνικής επικοινωνίας και προσδιορισμού ταυτότητας. Ποιά είμαι όταν επικοινωνώ με τρίτους, το σκουπίδι στο οποίο έχει επιβληθεί "αυτό", γιατί "αυτό" αξίζει ή εκείνη που ήξερα ότι είμαι;

Συμφωνεί σχεδόν ολικά.

Υ.Γ. η ταπείνωση είναι άλλο πράγμα για μένα.

 

Re: Απάντηση: Τι είναι εξευτελισμός; Τι είναι εξευτελιστικό;

Όσο με πληγώνεις τόσο με πορώνεις;  

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Τι είναι εξευτελισμός; Τι είναι εξευτελιστικό;

Αιμάκι μουυυυυυυ...


Όχι ακριβώς...

Όσο με "σπας" παύω ν' ασχολούμαι με τις άμυνές μου και τον εαυτό μου, και είμαι πιο ανοιχτή στο ν' ακολουθήσω.