Φεμινισμος και bdsm...

Και μενα τι με νοιαζει; εδω εχει παντα ηλιο....

 

Σπουδή περίπτωσης
Ιδιωτική μικρή επιχείρηση χρειάζεται γραμματέα (μια κοπέλα να κόβει τιμολόγια και να απαντάει στα τηλέφωνα) προσλαμβάνει νέα γυναίκα η οποία στο εξάμηνο μένει έγκυος και παίρνει:
Άδεια επαπειλούμενης κύησης για 9 μήνες
Γεννάει και παίρνει άδεια μητρότητας 17 εβδομάδων (119 ημέρες),
Άδεια φροντίδας τέκνου (μειωμένο ωράριο). Για χρονικό διάστημα 30 μηνών από τη λήξη της άδειας λοχείας.
Ειδική άδεια προστασίας μητρότητας (ειδική εξάμηνη άδεια ΟΑΕΔ).
Επιστρέφει στην εργασία έγκυος για δεύτερη φορά με την ίδια ακολουθία η οποία συνολικά διαρκεί 3-5 χρόνια.
Τι είναι αυτό που υποχρεώνει την μικρή επιχείρηση να προσλάβει ακόμη μία γραμματέα και να πληρώνει για τόσα χρόνια δύο γραμματείς και ποιαν από τις δύο θα αδικήσει όταν μπορεί να πληρώνει μόνο μία; Τι θα γίνει αν μείνει έγκυος και η δεύτερη;

Δεν υπολογίζονται στο παράδειγμα:
Γονικές άδειες.
Α) Γονική άδεια ανατροφής
Β) Άδεια περίθαλψης ασθενούντων μελών
Γ) Άδεια για παιδί με νόσημα (έως το παιδί να γίνει 18 ετών)
Δ) Άδεια απουσίας για παρακολούθηση σχολικής επίδοσης (έως το παιδί να γίνει 16 ετών)
Ε) Άδεια μονογονεϊκών οικογενειών

 

Ο φεμινισμός δεν είναι δόγμα, δεν είναι αίρεση.

φεμινισμός ο [feminizmós] Ο17 : αντίληψη σύμφωνα με την οποία η γυναί κα θεωρείται ίση και ισότιμη με τον άντρα σε όλα τα πεδία της κοινω νι κής ζωής. || το αντίστοιχο γυναικείο διεκδικητικό κίνημα, που στοχεύει στην κατάργηση κάθε διάκρισης σε βάρος των γυναικών.

φεμινισμός αρσενικό, μόνο στον ενικό

• κοινωνική και πολιτική αντίληψη και κίνημα που στοχεύει στην ισότητα μεταξύ άνδρα και γυναίκας και τη διεύρυνση του γυναικείου ρόλου στην κοινωνία

Υπάρχει και αυτός ο φεμινισμός, μέσα στα πλαίσια της καθημερινότητας μας, στην νοοτροπία μας και στην συμπεριφορά μας. Σε αυτόν τον φεμινισμό αναφέρομαι και το έχω δηλώσει εξ αρχής. Άσχετα αν προτιμάτε να βλέπετε τον φεμινισμό μόνο ως δόγμα ή ό,τι άλλο και να διαφωνείτε με τα λεξικά.

Αιχμηροί χαρακτηρισμοί, χωρίς επιχειρηματολογία.

Το ερώτημα μου, όσο αφορά τις θέσεις σας περί φυλετικής ισότητας δεν έχει απαντηθεί. Αν κάπου έχετε τοποθετηθεί ξεκάθαρα επ αυτού δεν το είδα και δεν το γνωρίζω. Η μη απάντηση πάντως είναι μια μορφή απάντησης.

Δεν γνωρίζω τις θέσεις σας παρά μόνο τις αντιδράσεις σας στις θέσεις μου, δεν έχω υλικό για να βασίσω τους χαρακτηρισμούς σας, να τους κατανοήσω ακόμα και αν διαφωνώ, να τους υπολογίσω σαν θέση και έστω να προβληματιστώ σε κάτι που ίσως να μην γνωρίζω.

Το βουλώνω και πάω να πλύνω κανα πιάτο να τελειώνουμε. 

 

Συμφωνώ.

 

Τόσο μεγάλη ανάλυση, χωρίς όμως απάντηση.
Θα αρκούσε ένα ναι ή ένα όχι, γιατί, ειλικρινά δεν έχω καταλάβει.
Διαχρονικά, στο παρόν φόρουμ, είστε απέναντι σε πολλές θέσεις του φεμινισμού.

Και σε αυτό το νήμα, αυτοβούλως συνταχθήκατε υπέρ του φεμινισμού.
Αλλά δεν είμαι σίγουρη για το χιούμορ, θα μπορούσε να είναι χιουμοριστική τοποθέτηση.
Δεν έχω καταλάβει ειλικρινά, τι ισχύει για σας.
Ο αυτοπροσδιορισμός σας έχει αλλάξει;
Εντελώς καλοπροαίρετα ρωτάω, με την κρυφή ελπίδα πως η απάντηση είναι ναι, δεν θέλω, προς Θεού, να σας παγιδεύσω για να καταφεύγετε σε τόσο περίπλοκη απάντηση, όσο η παραπάνω.

 

Ε όχι και να το βουλώσεις!
Τα λες εξαιρετικά και καθαρόσκεπτα.

 

Αχ το καημένο το αφεντικούλι...

 

Και ποιος μπορεί να μετρήσει τι πραγματικά θέλει μια γυναίκα περισσότερο, όταν είναι δυσδιάκριτο και για την ίδια;

Το διαχρονικό δράμα που βίωναν οι γυναίκες στην δουλειά, ήταν πως αν και ήταν οι περισσότερες εξαιρετικές συνάδελφοι που "πετούσαν" στην δουλειά τους και θα μπορούσαν να έχουν κάνει μεγάλη και πετυχημένη καριέρα, αλλά ένιωθαν ενοχές σε σχέση με την μητρότητα και τα παιδιά τους (άλλες φορές αυτοβούλως και άλλες βαθιά υποκινημένες από τις αντιδράσεις του περιβάλλοντος τους).
Τρελό conditioning μητρότητας!
Αρκούσε το να χάσουν μια ενημέρωση στο σχολείο για να νιώσουν ανεπαρκείς, όχι καλές μάνες, ότι δεν στήριζαν τα παιδιά τους όσο πρέπει.
Λες και τα παιδιά δεν είχαν μπαμπάδες να κάνουν την αναπλήρωση, οπότε χρειαζόταν.

Βέβαια, την ίδια ενοχή, δεν την είδα ποτέ στους άντρες συναδέλφους, κανένας τους δεν ένιωθε ενοχές γιατί έκανε καριέρα, θεωρούσαν δεδομένο πως οι γυναίκες θα μεριμνούν κατά βάση για τις ανάγκες των παιδιών κι έτσι ήμασταν και είμαστε μια κοινωνία δύο μέτρων και δύο σταθμών.

Η γυναίκα εξαναγκάζεται από τον περίγυρο της να νιώσει ενοχές που έχει τόσους άλλους ρόλους να εκπληρώσει πέρα από αυτόν της γυναίκας και της μάνας.

Και αυτόν τον ρόλο τον παίζει και η κοινωνία και οι άνθρωποι του περιβάλλοντος της, κυρίως οι μεγαλύτερες γυναίκες, αδελφές, μαμάδες, θείες, γιαγιάδες κλπ.
Κι εκεί παίζουν πολλές πιέσεις και λάθος αντιλήψεις σχετικά με τον ρόλο της γυναίκας και τις προτεραιότητες που πρέπει να έχει.

Έχει και τυχερές που δεν δέχθηκαν τόσες πιέσεις από το περιβάλλον τους να επιτελέσουν τον "ρόλο" τους, τον προδιαγεγραμμένο. Δηλώνω πως ανήκω στις τυχερές.  
Ξέρετε όμως πόσο διαδεδομένο ειναι, αυτό το ύφος απαξίωσης που συνοδεύει την ερώτηση :
"Εσείς δεν κάνατε παιδάκια;"
Αυθόρμητα έρχεται πια η απάντηση.
"Οχι, δεν κάναμε, υπάρχει κανένα θέμα; Σας ενοχλούμε;"
Άρα το ζήτημα δεν είναι ποιον ρόλο προτιμά, αλλά ποιον καλείται να φέρει σε πέρας με ελάχιστη έως μηδενική στήριξη, ταυτόχρονα με τους άλλους αυτοπροσδιορισμούς της, τής εργαζόμενης, τής επιστήμονα/ισσας, της εργοδότριας, της καριερίστριας κοκ.
Εύγε στις γυναίκες που τα καταφέρνουν σε πολλούς διαφορετικούς ρόλους, μπράβο και σ'αυτές που διάλεξαν αυτοβούλως αυτόν που γουστάρουν και τους ταιριάζει περισσότερο.

Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε.
Η κοινωνία θέλει την γυναίκα οπωσδήποτε σε ρόλο μάνας, ανεξάρτητα από τους υπόλοιπους ρόλους που έχει.
Και πιέζει και προς αυτήν την κατεύθυνση, σήμερα, νομίζω περισσότερο από ότι 20 χρόνια πριν, χωρίς να την διευκολύνει αντίστοιχα.
Αυτό για μένα είναι πισωγύρισμα.
Ας κάνει κάθε γυναίκα αυτό που την ευχαριστεί περισσότερο, ας υιοθετήσει τον ρόλο που την εκφράζει πραγματικά, χωρίς στερεότυπα ή κοινωνική πίεση και τότε τα ξαναλέμε σχετικά με το τι εστί φεμινισμός και ποιος ο ρόλος που επιτελεί...

 

Ολα αυτα καλα και αγια και συμφωνουμε.
Αλλα
Οταν ζεις σε ενα κοσμο που δεν ειναι αγγελικα πλασμενος, οταν εχεις απεναντι σου μια ισλαμικη χωρα και πισω απο αυτην αλλες πολλες, που ο στοχος τους πολιτικα ειναι να κυριαρχησουν μεσω του πληθυσμου τους, αυξανονται δυσαναλογα μ εμας και πολλες αλλες δυτικες χωρες, ποσο ρεαλιστικα ειναι αυτα που λες;
Και ας υποθεσουμε πως εμεις ως κοινωνια το αποδεχομαστε το μοντελο που ειναι σωστο, η γυναικα, το ζευγαρι αν θελει τεκνοποιει, αν δε θελει, ολα καλα.
Με ενα δημογραφικο που μας πνιγει σιγα σιγα, τι μελλον εχει η κοινωνια μας, ο τροπος ζωης μας, η χωρα μας;
Δεν τα λεω αυτα για να πριμοδοτησω οποιαδηποτε αντιφεμινιστικη λογικη, ενα προβληματισμο βαζω.
Εκει νομιζω μπαινει και το θεμα της πολιτικης και της γεωπολιτικης και το προβλημα γινεται πιο συνθετο.
Γιατι κακα τα ψεμματα, αν καποια στιγμη γινουμε μειοψηφια στη χωρα μας, τοτε τα προβληματα που θα εχουμε ν αντιμετωπισουμε θαναι πολυ μεγαλυτερα και η οπισθοδρομηση πολυ μεγαλυτερη.
Ελπιζω να γινει κατανοητο πως η θεση μου ειναι υπερ της ισοτητας και της αυτοδιαθεσης των παντων και οτι ο προβληματισμος μου εγκειται στο να βρουμε την ισορροπια ως χωρα και ως κοινωνια στο πως θα μπορεσουμε πρακτικα να την εμπεδωσουμε χωρις να χασουμε αλλα, ισως και πολυτιμοτερα κοινωνικα αγαθα.

 

@brenda Το τι θέλει πραγματικά ο κάθε άνθρωπος, είτε γυναίκα, είτε άνδρας είναι κάτι που μόνο ο ίδιος μπορεί να λύσει.

Δεν είναι παράλογο που μια γυναίκα νιώθει μεγαλύτερη εσωτερική πίεση να γίνει μητέρα από έναν άνδρα να γίνει πατέρας, τα δύο φύλα επιτελούν διαφορετικό βιολογικό ρόλο, έχουν διαφορετικές εσωτερικές προτεραιότητες.

Τον πρόβλημα οικογένεια Vs καριέρα γεννιέται όταν η επιλογή γίνεται λόγω εξωτερικών πιέσεων και όχι λόγω εσωτερικών. Πάντως εγώ τουλάχιστον στο δικό μου περιβάλλον δεν βλέπω το πισωγυρισμα το οποίο αναφέρεις, ίσα ίσα βλέπω ακόμα περισσότερες γυναίκες που έχουν επιλέξει καριέρα με τους συζύγους τους να τις στηρίζουν αναλαμβάνοντας οι ίδιοι πιο ενεργό ρόλο στην οικογένεια.

 

Αυτό λέω, με κάπως περισσότερα λόγια.
Κανένας δεν θα σε πιέσει να γίνεις πατέρας όπως θα σε πιεζαν αντίστοιχα να γίνεις μάνα.
Για μια κοινωνία με δύο μέτρα και δύο σταθμά μιλάω, όπου ο ρόλος του φεμινισμού είναι να μας θυμίσει πως έχουμε όλοι ίσα δικαιώματα.
Απλά οι γυναίκες έχουν την "ατυχία" να κυοφορούν και να θηλάζουν, μεγάλη απώλεια για τα αφεντικά.
Που σε πρώτη ευκαιρία θα πουν πως το δημογραφικό είναι το μεγαλύτερο μας πρόβλημα.
Ας τα φέρνει ο πελαργός τότε, να ησυχάσουμε.
Να μην παίρνουν και άδειες αυτές οι κατάπτυστες οι έγγυες.
Που τους κοστίζουν χρυσό.
Γι αυτό οι γυναίκες στον ιδιωτικό τομέα αποκαλύπτουν την εγκυμοσύνη τους πια όταν είναι αδύνατον να την κρύψουν, το τρενάρουν όσο μπορούν, συχνά δουλεύοντας με πολλά προβλήματα, έχει υποπέσει στην αντίληψη σας κάτι τέτοιο;
Ιδιωτικά συμφωνητικά με ρήτρες περί μη εγκυμοσύνης γνωρίζετε;
Bullying και υποβάθμιση λόγω εγκυμοσύνης;
Να μιλήσουμε και γι αυτά επί τη ευκαιρία, να το δούμε το φάσμα του φεμινισμού στον αντίποδα μιας βαθιά μισογυνικής, υποκριτικής κοινωνίας, όπως η δική μας.
Μην γελιέστε, δεν είμαστε τόσο καλύτεροι από τους γείτονες μας στην ανατολή και στο Νότο.
Η μπούρκα μόνο μας λείπει.