Φεμινισμος και bdsm...

Το ίδιο το οποίο υποχρεώνει την κάθε επιχείρηση να πληρώνει 25 μέρες άδεια, να πληρώνει άδεια ασθενείας, να πληρώνει βαρέα όπου απαιτείται κλπ κλπ.

 

Αν προσλάβει άνδρα γραμματέα όμως, θα μπορέσει να συνεχίσει την λειτουργία της η επιχείρηση και δεν θα χρειαστεί να πληρώνει κάποιον υπάλληλο που δεν θα μπορεί να κάνει την εργασία για την οποία έχει προσληφθεί. Κάποιος πρέπει να γράφει τα τιμολόγια και να απαντάει στα τηλεφωνήματα.
Γιατί θεωρείτε διάκριση την ανάγκη του επαγγελματία, να γίνεται η δουλειά για την οποία πληρώνει;

 

Δεν είναι η χειραφέτηση το πρόβλημα για την υπογεννητικότητα.
Τα χρήματα είναι το πρόβλημα και η εθνική μας φτώχεια με ολίγη από κατάθλιψη.
Δεν το λες και ιδανικές συνθήκες να φέρει ένας σκεπτόμενος άνθρωπος πολλά παιδιά στον κόσμο, με μόνη κρατική βοήθεια τα 2 χιλιάρικα που έχουν ξοδευτεί από την εγκυμοσύνη ακόμη.
Δεν υπάρχουν διευκολύνσεις, υπάρχει ο κίνδυνος της ανεργίας επ'αόριστον, όλα είναι δύσκολα σε πρακτικό επίπεδο.
Η κοινωνία θέλει να κάνεις πολλά παιδιά, αλλά δεν σε βοηθάει.
Μόνο απαιτεί και δημιουργεί ενοχές.
Κοινωνική υποκρισία κι εκεί φυσικά, όπως σχεδόν παντού.
Κι αυτοί που γκρινιάζουν για τις "τεμπέλες" Ελληνίδες που δεν κάνουν παιδιά, είναι αυτοί που ανεβάζουν και τα άρθρα που μας ενημερώνουν το πόσο κοστίζουν οι παλιοέγγυες στις καημενούλες τις επιχειρήσεις.
Για όλα όμως, να μην ξεχάσω να πω, πως φταίνε οι παλιοφεμινίστριες!   

 

School of thought (and of life) των Social Justice Warriors/"Φεμινιστριών":

 

 

 

Άρα για είναι μια γυναίκα καλή γραμματέας θα πρέπει να επιλέξει να μην κάνει παιδιά, αυτό μας λες εδώ;
Και ότι είναι δικαίωμα του εργοδότη να προσλάβει άνδρα γραμματέα για να μην επωμιστεί την κοινωνική εργοδοτική ευθύνη στο θέμα της μητρότητας;
Να ξέρουμε και τι λέμε τελικά...

 

Για τον ίδιο λόγο που σε ένα πολιτισμένο κράτος, η USA, εξαιρείται καθότι δεν τη λες πολιτισμένο, το κράτος δε θα επιτρέψει να πεθάνεις από αρρώστια γιατί δεν έχεις να πληρώσεις τα νοσήλεια. Γιατί δεν είμαστε σε φεουδαρχία όπου ο τοπικός ηγεμόνας κάνει ο,τι γουστάρει επειδή μπορεί αν και τα τελευταία 50 χρόνια οι νεοφιλελεύθεροι κάνουν ο,τι μπορούν για να επιστρέψουμε στο μεσαίωνα.

 

Ένα, δύο, τρία, πάμε και για άλλες ακρότητες, σας συμφέρει τελικά να παρουσιάζετε τις ακρότητες ως τον κύριο όγκο του φεμινισμού.
Θα σας στεναχωρήσω πολύ αν σας πω πως η αλήθεια δεν είναι σε κανένα άκρο;

 

Και ο άντρας μπορεί κάλλιστα να ζητήσει άδεια πατρότητας πάντως...

 

...εκτός και αν πάθει κάτι και θα πρέπει να νοσηλευτεί για μερικούς μήνες... Και ίσως μετά να χρειαστεί μια κάποια αποθεραπεία για κάποιους άλλους μήνες... Α, ναι, μπορεί και να χρειαστεί κάποια ραντεβού σε γιατρό...

Αχ το καημένο το αφεντικούλι...

 

Και ευτυχώς αυτοί γίνονται όλο και περισσότεροι.
Είμαστε στο πλάι των μπαμπάδων που παίρνουν στα σοβαρά τον ρόλο τους.
Είμαστε μαζί τους και στο θέμα της συνεπιμέλειας.
Είμαστε ο σπόρος που θέλει την κοινωνία να αλλάζει προς το καλύτερο, προς ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Ξέρω, δυσκολοχώνευτο για κάποιους.
Δεν πειράζει, με τον καιρό, όλα θα αλλάξουν.
Όποιος αντιστέκεται στην αλλαγή, ας σκεφτεί γιατί αντιστέκεται.
Τι τον "ξεβολεύει" τελικά;

 

Όταν εγώ πάντως έλεγα πως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση με κατηγόρησαν για ισαποστασιτισα  

 

<<(για την αλήθεια μόνο μια σύντομη γιορτή νίκης επιτρέπεται, ανάμεσα σε δύο μεγάλες περιόδους κατά τις οποίες καταδικάζεται ως παράδοξη, ή δυσφημίζεται ως κοινότυπη)

Είχε γράψει στο βιβλίο του “Ο κόσμος σαν βούληση και σαν παράσταση” ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Άρθουρ Σοπενχάουερ το 1819.
(Και, φίλοι μου, σε αυτή την ιστορία έχετε το παρελθόν ολόκληρου αυτού του κινήματος. Πρώτα σας αγνοούν. Μετά σας γελοιοποιούν. Και τότε σας επιτίθενται και θέλουν να σας κάψουν. Και έπειτα χτίζουν μνημεία για σας. Και αυτό είναι αυτό που πρόκειται να συμβεί με το Amalgamated Clothing Workers of America)
Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα αλλά ότι πιο κοντινό στο ρητό καταγράφεται για πρώτη φορά το 1918, σε μια ομιλία του Nicholas Klein, ο οποίος περιγράφει τι θα συμβεί στο εργατικό συνδικάτο Amalgamated Clothing Workers of America.>>

Κι όμως, δεν το είπε ο Γκάντι, ούτε οι παλιοφεμινίστριες. 
Άλλοι τα είπαν και μάλιστα σε context κοινωνικών εξελίξεων.
Οπότε μην στεναχωριέσαι για το τι είπε ο ένας κι ο άλλος.
Η ιστορία πάντα καταλήγει κάπου, μέσα από αγώνα, να αφυπνιστούν όσο περισσότεροι γίνεται.
Και γίνεται κάποια στιγμή.
Αυτό αρκεί...