Κυριαρχία- σχολές

Πας το αυτοκίνητό σου στο μηχανικό και σου λέει "σε 5 μέρες" αλλά εσύ το χρειάζεσαι μεθαύριο. Έχεις δύο εναλλακτικές, αλλάζεις μηχανικό ή δεν έχεις αυτοκίνητο μεθαύριο.¹

Αν ο Κ αποφασίσει μόνος του ότι το υ χρειάζεται και άλλο χρόνο έχει καλώς, δικά του τα γένια δικά του τα χτένια. Αν αυτό το αποφασίσει η πράξη τότε κάποιος άλλος έχει πάρει την απόφαση γι αυτόν και όχι ο ίδιος.

(edit)
¹ Φυσικά υπάρχει και η περίπτωση να μην είναι εφικτό το αυτοκίνητο να είναι έτοιμο σε πέντε μέρες ακόμα και να έχεις το θεό μπάρμπα, επί του προκειμένου το αυτοκίνητο δεν μπορεί να κάνει τίποτα αλλά το υ μπορεί να γίνει μπουχός.

 

Όλα αυτά καλά. Ομολογώ ότι δεν τα κατανοώ, σε συνάρτηση της ερώτησης. Η ερώτηση είναι συνοπτικά: εκλαμβάνεται η απουσία ενέργειας, ως αδυναμία, στα πλαίσια ενός συγκεκριμένου τρόπου σκέψης, που ΕΓΩ βλέπω να με καλύπτει; Και αυτό δεν το ρώτησα για να βρω μια κάποια Αλήθεια, αλλά γιατί τρομερά σημαντικό για εμένα είναι, να κατανοώ το πλαίσιο στο οποίο λέγεται το κάθε τι. Αυτά που μου λες είναι ίδια με το σχεδιασμό ΚΑΘΕ μαθήματος. Θα κάνεις άκρη, θα κάνω το μάθημα (δεν έχει καμία σημασία ΤΙ και ΠΩΣ), όταν τελειώσει όλοι θα ξέρουμε αν είχες το δασκαλο που χρειαζόσουν και εγώ το μαθητή που ήθελα. Απλά στην Ελλάδα πρέπει να τα ξέρουμε όλοι, ΟΛΑ και αυτό είναι κάπως άσκημο.

Στολές ήθελα να γράψω και με άδειασε ο κορέκτορας και μετά είπα να αυτοσχεδιάσω!

Χωρίς χρόνο και εμπιστοσύνη σχέση Κ/υ δεν μπορώ να κατανοήσω.

 

Επιτρέψτε μου για αρχή να διασαφηνισω ότι για μένα η κυριαρχία δεν μπορεί να χωριστεί σε τομείς. Η ζωή του υ είναι μία και αυτή κυριαρχείται. Δεν μπορεί, για μένα, να τραβηχτουν κόκκινες γραμμές.
Εάν π.χ. Καθυστερήσω στη δουλειά ή χρειαστεί να εργαστώ Κυριακή το γεγονός αυτό, αυτόματα, αντανακλά και στη προσωπική μου ζωή. Το ίδιο ισχύει για κάθε τομέα της ζωής (μου). Αλληλεπικαλύπτονται. Σαν κύκλοι που τέμνονται επικαλυπτοντας ο ένας κομμάτι του αλλου, δεν εφάπτονται απλά.

Σωστά, ο Κ παρεμβαίνει όπου κρίνει. Το ποσό βαθιά θα πάει και μέχρι πιο σημείο θα φτάσει ο έλεγχος εναποκειται στο Κ

Ή και να ζητήσετε τη παροχή υπηρεσιών της υ. Αν π.χ. η υ είναι λογιστρια και εσείς χρειαστείτε κάποιον λογιστή. Θα το κανεί με χαρά. Εσείς θα πάρετε αυτό που θέλετε και αυτή θα είναι ευτυχισμένη επειδή είναι χρήσιμη για εσάς. Μετά λόγου γνώσεως.

Γενικά οι Κ είναι άνθρωποι, σωφρονες άνθρωποι. Εγγυημένα.   

 

Ναι και εγώ ακριβώς έτσι το αντιλαμβάνομαι. Όπως αξιωματικά ορίζεται η δουλεία σου, η ιδιοκτησία σου και τέλος- τέλος ο βίος σου, ΑΞΙΟΜΑΤΙΚΑ ορίζεται και η υποταγή, δεν είναι ρούχο να το βγάλεις, να το μοντάρεις και να το ξανά βάλεις.

Όλα αποδεκτά, απλά για τελείως τυπικούς λόγους να αναφέρω ότι το τελευταίο που θα ακουμπήσει η υ είναι τα λογιστικά μου. Πέραν του αστείου, ΟΛΑ κατανοητά.

 

δυσκολεύομαι να εντοπίσω σοβαρότητα σε ερωτήσεις στις οποίες ο ερωτών έχει προφανείς απαντήσεις, και επιδιώκει να εκτιμήσει απαντήσεις ως προς τα προφανή του, αλλά δεν χάθηκε ο κόσμος.
παρεμβαίνει κανείς σε ότι τον ενδιαφέρει, σε ότι τον αφορά, όχι για να γίνει κάτι ορατό, αλλά γιατί τον αφορά. αξιοποιεί καλύτερα το αντικείμενό του μ αυτόν τον τρόπο.

γιά να επενδύσεις στο αντικείμενό σου χρειάζεται, γενικά μιλώντας, κάπως να το εμπιστεύεσαι.

 

εγώ συνεχίζω να αδυνατώ να εντοπίσω το ερώτημα του νήματος...

 

η εννοια της αδιαίρετης και ολοκληρωτικής κυριαρχίας θα ήταν πολύ πιθανό να αναφέρεται σε έναν Τέλειο Κ, γεννημένο Κ που πρέπει να γνωρίζει πως να Κυριαρχεί ΠΑΝΤΑ και ΠΑΝΤΟΥ. Εμένα κάτι τέτοιο θα μου ήταν αδιάφορο. Προσπάθησα να καταλάβω όταν γίνεται χρήση του όρου, γίνεται οπως εγω τον κατανοώ; Όχι μάλιστα για να βγάλω αξιολογική κρίση, αλλα για να δω ΠΟΙΟΥΣ και ΠΟΣΟ μπορώ να ακούω. Οι απαντήσεις μάλιστα που έλαβα με κάλυψαν 100%. Ελπίζω να έγινα κατανοητός, αν όχι εεεε θα το αντέξουμε και οι δυο.

 

πώς τον κατανοείς;

κατά τ' άλλα τολμώ με βεβαιότητα να πω πως τέλειος Κ δεν υπάρχει, ούτε τέλειο υ  

 

Oντως. Υπάρχει ωστόσο "τέλειος" Κ στα μάτια της υ (έως...) και σπανιότερα "τέλειο" υ στα μάτια του Κ...

 

νομίζω πως η λέξη που ταιριάζει αντί του "τέλειος" είναι "ιδανικός"  

 

Υπάρχει μια ΑΦΟΡΗΤΗ πλήξη στην τελειότητα. Τον κατανοώ σαν έναν καθηγητή ακαδημαικό. Δεν οφείλει να εξηγεί ουτε ΤΙ ούτε ΓΙΑΤΙ επιλέγει να κάνει το τάδε κεφάλαιο και με το x τρόπο. Δυο υποχρεώσεις έχει επι της ουσίας: στο τέλος του εξαμήνου να εχει γίνει η δουλειά (δηλαδή το υ μακροπρόθεσμα να βλέπει οτι τα μαθήματα φέρνουν καρπούς) και πάνω από ΟΛΑ να κρατάει την προσοχή στο ακροατήριο του ΑΜΕΙΩΤΗ, έχει πολλούς καλούς δασκάλους ο κόσμος μας. Συνοπτικά να οδηγεί το υ μέσα απο τις οδύνες όσο πιο καλά μπορεί και θέλει.

 

Τι σημαίνει πάλι αυτό;
Όλο απορίες μου δημιουργείς σήμερα.