Άλμα πίστης

Το να φαίνονται οι εντολές παράλογες στο υ είναι εντελώς άλλο από το να είναι παράλογες οι εντολές.
Κοινά χαρακτηριστικά των Κ είναι η σωφροσύνη, η συγκρότηση και η συνέπεια.
Τα συμπεράσματα προφανή!

 

Η θέληση και η ικανότητα να κυριαρχούν.

 

Δεν είναι τσιτάτο, είναι θεμελιώδης παραδοχή του Κ/υ με τον ίδιο τρόπο που η αποδοχή του αλάθητου του Πάππα είναι θεμελιώδης για τον Καθολικισμό.

Το εν λόγω αλάθητο δε σημαίνει ότι αν πει 1+1=3 είναι σωστό, σημαίνει ότι οι αποφάσεις του δεν μπορούν να τεθούν υπό αμφισβήτηση από τους καθολικούς, ή στην προκειμένη περίπτωση του Κ από το υ.

Όποιος δε συμφωνεί με τον Πάππα είναι ελεύθερος να γίνει οτιδήποτε αλλά δεν μπορεί να ονομάσει εαυτόν καθολικό ή στην περίπτωση του Κ/υ, το υ την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια.

 

Το δίκιο και το άδικο ενέχει ανταγωνισμό.Ενέχει αντιπάλους όπου κάποιος έχει δίκιο και κάποιος άδικο.Το θέμα δεν είναι να πείσει ότι έχει δίκιο ή να κάνει ότι έχει δίκιο ακόμη κι αν δεν έχει.Το θέμα είναι, έχει ή δεν έχει δίκιο,να γίνεται αυτό που θέλει.Έγραψα δηλαδή ότι διαφέρει το να ακολουθεί το ένα άτομο αυτά που λέει το άλλο χωρίς να χρησιμοποιεί φίλτρα για το αν είναι δίκιο ή όχι,με αυτό που περιγράφηκε.

 

Η έμφαση είναι στις "εντολές Του", η πίστη έγκειται στο ότι εφόσον είναι εντολές Του αποκλείεται να είναι κακές ή παράλογες ή οτιδήποτε αρνητικό. Για το υ δεν γνωρίζω, ανάλογα τι έχει πει ο Κ, μπορεί να μην έχει απαίτηση τυφλής υπακοής. Για τον σκλάβο και την σκλάβα δεν νοούνται άρνηση ή δισταγμός.

Ποιο το νόημα της επιλογής αν δεν υπάρχει προσδοκία;

Σε όρους σύγχρονου risk management ο Αβραάμ δεν ρισκάριζε τίποτα, πλήρωνε ακριβά premiums για τα options και τα futures του λόγω συνθηκών περιβάλλοντος και μονοπωλιακής καταπίεσης αλλά ως εκεί.

Δεν είμαι σίγουρη αν έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Γνωρίζω ότι για μένα θα ήταν αδιανόητο να μην κάνω ό,τι ορίζει ο Αφέντης και ότι αυτό συμβαίνει αυτόματα, χωρίς σκέψη.

Η εμπιστοσύνη νομίζω ότι αν είναι να έρθει είναι εκεί από την πρώτη στιγμή, οι αναστολές, οι δεύτερες σκέψεις και διάφορες παρενέργειες τύπου αντίδραση και αντίσταση φεύγουν καθώς περνάει ο χρόνος.

Δεν το αναλύω, δεν μπορώ να πω. Έχω την εντύπωση ότι δεν με απασχολεί. Έχω την εντύπωση ότι είναι αυτονόητο για μένα πως οτιδήποτε κι αν έμενε στη μέση - και με εμένα σε κίνδυνο - ο Αφέντης θα το έσωνε. Αν δεν συνέβαινε αυτό θα θεωρούσα ότι δεν υπήρχε κάτι να σώσει.

Το άλμα πίστης από μόνο του δεν λέει πολλά, για μένα. Δεν το βλέπω ως τον "ιδρυτικό μύθο" της σχέσης. Δεν ξέρω αν είναι και κάπως αυτοαναφορική υπόθεση. Το θέμα είναι πώς θα παραμείνει, θα στερεωθεί και θα βιωθεί το νέο επίπεδο συνειδητότητας που κατακτήθηκε.

Χαρμολύπη, πώς θα σας φαινόταν; Χαρά για τους νέους ορίζοντες που ανοίγονται, λύπη για αυτό που απωλέσθη με το άλμα.

 

Μου άρεσε πολύ αυτό το κομμάτι της απάντησης σου Gaby...γιατί για μένα δεν νοείται αποχαιρετισμός...ανευ λύπης και χαράς ...ταυτόχρονα...

 

Αυτά είναι συνθήκες κατά την γνώμη μου αλλά σαφώς μπορούμε να τα συμπεριλάβουμε και αυτά.

 

Αντιλαμβάνομαι ότι μιλάτε γενικά για επιλογές και προσδοκίες. Επιτρέψτε μου κάποιες διευκρινιστικες ερωτήσεις. Η προσδοκία είναι ως προς τι? Ως προς το ότι κάναμε τη καλύτερη δυνατή επιλογή ή στο ότι η συγκεκριμένη επιλογή θα επιφέρει το δικό μας ποθουμενο, όποιο κι αν είναι αυτό?
Όντως όσο περισσότερες επιλογές έχουμε, αυτό μας κάνει πιο χαρούμενους? Μήπως αυτό τελικά μας προσφέρει μια πλασματικη αίσθηση ελευθερίας? Πολλώ δε μάλλον, εάν αυτές οι επιλογές γίνονται εκ του θυμικου, όπως ανέφερε ο @Libertine SD πιο πάνω?
Πραγματικά δεν γνωρίζω, απλά προβληματιζομαι
Σε κάθε περίπτωση όμως, θεωρώ ότι, η κάθε επιλογή μας, όσο πιο στείρα προσδοκιών είναι, τόσο μεγαλύτερη χαρά μπορεί να μας δώσει. Αντιστρόφως ανάλογα πόσα 
Το μόνο νόημα που προσωπικά μπορώ να βρω στις επιλογές, είναι μια αέναη άσκηση προς εαυτόν για ανάληψη των προσωπικών μας ευθυνών, όποιες και αν είναι αυτές.  

Αν η συγκεκριμένη πρόταση αναφέρεται στα καθ ημάς και όχι στη θυσία του Αβραάμ, είμαι της γνώμης ότι θα μπορούσε να παρακαλέσει να θυσιαστεί ο ίδιος από το να μπει σε διαδικασία θυσίας του μονάκριβου του. Επιλογές. Ισως και αυτό να είναι που κάνει τη παρολίγον θυσία του τόσο μεγάλη.  

Είμαι της αντιθετης άποψης  
Επιτρέψτε μου όμως μια ερώτηση, πιστεύετε ότι η εμπιστοσύνη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη κατίσχυση?
Προσπαθώ απλά να κατανοήσω τη δική σας οπτική.

Κίνδυνος όσο αφορά σωματική η/και ψυχική υγεία? Μα αυτό δεν είναι και ένα ρίσκο που παίρνουμε συνειδητά όταν εισερχομαστε σε σχέσεις εξαρτησης στο βδσμ? Έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου το "όποιος δεν σέβεται την περιουσία του δεν την αξίζει" όμως αυτό από μόνο του δεν νομίζω ότι αναιρεί κάθε ρίσκο

πολύ όμορφο και χρήσιμο αυτό!  

Η χαρμολυπη, για μένα, είναι ένα πολύ όμορφο συναίσθημα

Ευχαριστώ για τις τοποθετήσεις  

 

Γιατί να κάνουμε την επιλογή αν δεν περιμένουμε κάποιο αποτέλεσμα από αυτή;

Τη διαχείριση των προσδοκιών ώστε -αν μή τι άλλο- να έχουμε μια αίσθηση τι να περιμένουμε την καταλαβαίνω, την παντελή έλλειψή τους όχι, πάντα εφόσον μιλάμε για δική μας επιλογή και όχι για εντολή.

 

Αν μου επιτρέπετε να πεταχτώ @Arioch και @mpaxari
Η προσδοκία της υ είναι να Κυριαρχηθεί.
Καθόλου αμελητέο, απλό και εύκολο από όσα έχουμε διαβάσει κατά καιρούς στο φόρουμ ή και έχουμε συναντήσει. Ιδίως σε βάθος χρόνου.

 

Σκέφτομαι πως αν ο Θεός ήθελε να θυσιαστεί ο ίδιος θα του ζητούσε να θυσιαστεί ο ίδιος. Αν ο Κ ήθελε να γίνει κάτι άλλο από αυτό που έχει ζητήσει θα ζητούσε το κάτι άλλο.

 

Προσδοκία μπορεί να είναι. Υπάρχει και η ελπίδα.
Το κατά πόσον, όμως, αποτελεί επιλογή (ή εξαρτάται από αυτές) θα ήταν ένα καλό ερώτημα...