Αλληλεγγύη για τους βιασμούς γυναικών

Δώσατε μόνη σας την "μετάφραση" σε μια λέξη μου με αυθαίρετα συμπεράσματα , όπως και μου αφαιρείται κάθε δικαίωμα σχολιασμού .
Εάν αυτό δεν λέγεται τσουβάλιασμα και φασισμός τότε δεν ξέρω ποιος τελικά χρειάζεται να σκεφτεί κάποια πράγματα.
Μπορείτε να γράψετε ότι θέλετε δεν θα απαντήσω . Η γνώμη σας καταγράφηκε , όπως και η δική μου ας αποφασίσει ο κάθε αναγνώστης τι θέλει να κρατήσει και τι όχι.

Δημοκρατικά και φιλικά πάντα.

 

Μίλησα για 'ουσιαστικό' σχολιασμό, όχι 'σχολιασμό'. Όπως δεν έγραψα ότι σας αφαιρώ εγώ το δικαίωμα σχολιασμού. Αλλά δεν προσέχετε τι διαβάζετε, προφανώς, γιατί διαβάζετε για να απαντήσετε και όχι να καταλάβετε.

Και προφανώς δεν δώσατε στον εαυτό σας χρόνο.

Εγώ δεν έβαλα καμία μετάφραση, εσείς βάλατε μία λέξη για τον εαυτό σας. Εαν διαφωνείτε με τον εαυτό σας, δεν μπορώ να βοηθήσω.

Να μην απαντήσετε, δεν χρειάζεται. Να σκεφτείτε χρειάζεται. Και να διαβάζετε προσεκτικά.

 

*δεν είναι τρολλιά


 

 

Όταν δέχτηκα επίθεση, είχα την αφέλεια να πιστεύω ότι όλοι θα με στήριζαν, Υπήρχαν μάρτυρες που είχαν δει με τα μάτια τους το περιστατικό, δεν ανησυχούσα καθόλου για αμφιβολίες σε ένα περιβάλλον με ανθρώπους που εκτιμούσα, συμπαθούσα και κάποιους μάλιστα θαύμαζα. Σε ένα κόσμο που ένιωθα ασφαλής.

Στις πρώτες αιχμές ενοχοποίησης, έπαθα σοκ. Στην πρώτη απαράδεκτη ερώτηση με το ανάλογο επικριτικό βλέμμα, άρχισα να τρέμω σύγκορμη, τα δάκρυα κυλούσαν ασυναίσθητα και μετά βίας μπορούσα να ελέγξω το σαγόνι και να αρθρώσω λέξη .. θυμάμαι και την λέξη, την πρώτη λέξη που κατάφερα να βγάλω, χωρίς φωνή, μόνο με ανάσα, είπα όχι.

Ήταν η πρώτη φορά που βίωσα την σκληρότητα του έξω κόσμου πάνω μου. Ήξερα πως υπήρχε, αλλά.. δεν την είχα βιώσει, δεν την περίμενα. Ήταν αδίστακτοι.

Προσπαθούσαν να με πείσουν ότι δεν είχε συμβεί αυτό που είχα ζήσει, αλλά κάτι άλλο με το μοναδικό επιχείρημα ότι ήταν πολλοί που συμφωνούσαν μεταξύ τους σε αυτό.

- Δηλαδή όλοι εμείς που σου λέμε αυτό, πιστεύεις ότι είμαστε όλοι μαλάκες?
- Φυσικά και είστε μαλάκες!

Κάθε στήριξη που πήρα από ανθρώπους που είδαν το περιστατικό και από ανθρώπους που κατάλαβαν το αυτονόητο, ήταν ανάσα για μένα την στιγμή που πνιγόμουν. Τους χρωστάω!
Κάθε υπεράσπιση, κάθε αγκαλιά, κάθε παρηγοριά. Τους χρωστάω που με βοήθησαν να κρατήσω τα λογικά μου όταν βίωνα επίθεση από το παράλογο.

Ακόμα και η «ουδετερότητα» σε αυτές τις περιπτώσεις είναι αιχμηρή και είχε την απαίτηση να την αποδεχτώ σαν στάση. Τι ουδετερότητα ρε χέστη? Κάνεις γελάκια με ένα κτήνος που πήγε να βλάψει άνθρωπο. Δεν είσαι ουδέτερος, δειλός και βλάκας είσαι.

Αλλά αυτά ήταν μικρά τσιμπηματάκια, μπροστά στην «κριτική». Το δικαίωμα της γνώμης, και κουραφέξαλα. Δεν υπάρχει «γνώμη» μπροστά σε μια επίθεση. Το μόνο που υπάρχει είναι ένα μάτσο ανθρωπάκια που θέλουν να κάνουν το κομμάτι τους, να αμπελοφιλοσοφήσουν ποζάροντας πάνω σε ανοιχτές πληγές… πάνω στις δικές μου ανοιχτές πληγές.

Δεν ήταν κακία, μπορούσα να καταλάβω την κακία. Ήταν η βλακεία της υπόθεσης που με ξάφνιαζε, το μέγεθος της βλακείας και μάλιστα από ανθρώπους που θεωρούσα ευφυείς.

Έβλεπα ανθρώπους να παλεύουν να με υπερασπιστούν απέναντι σε ανθρώπους- ντουβάρια, που ένιωθαν εισβολή από μια πραγματικότητα που δεν ήταν έτοιμοι να διαπραγματευτούν, βολεμένοι στη φούσκα τους.

Προσπάθησα να επιχειρηματολογήσω και να εξηγήσω τι είναι επίθεση και γιατί είναι επίθεση. Ακόμα και αυτό όμως το καταλάβαιναν σαν κάποιου είδους απολογίας για τις πράξεις μου, έβρισκαν χώρο για ενστάσεις και παρατηρήσεις του κώλου. Ήταν ξεκάθαρο από την αρχή ότι δεν ήθελαν να καταλάβουν. Ήταν μάταιο να προσπαθώ.

Είναι αυτό που είναι, αν δεν μπορείς να καταλάβεις το αυτονόητο να πας να γαμηθείς. Στόκος γεννήθηκες και θα γεράσεις στόκος.

Άνθρωποι που κάποτε θαύμαζα για το πνεύμα τους έγιναν τοσοδούλια μικρά ανθρωπάκια.

Προτεραιότητα μου, ήταν οι πληγές μου, δεν έδειξα καμία ανοχή στο παζάρεμα ή στην όποια «κριτική» της πράξης εις βάρους μου. Κατηγορήθηκα για «αδιαλλαξία» και «πείσμα» . Ούτε και εκεί έδειξα ανοχή. Απέναντι σε επίθεση εις βάρους μου η όποια απαίτηση για «διαλλακτικότητα» είναι παραλογισμός.

Βρήκα το σθένος να πατήσω πόδι και να απαιτήσω την τιμωρία του θύτη. Και απέναντι σε αυτό το σθένος, τα μικρά τοσοδούλια ανθρωπάκια τελικά με υπολόγισαν αρκετά, ώστε να σταματήσουν να προσπαθούν να μου επιβληθούν και να το γυρίσουν στην χειραγώγηση.

- Εσύ που είσαι τόσο καλό και λογικό κορίτσι και όλοι σε αγαπάμε, δεν θες να δώσεις τόπο στην οργή και να το ξεχάσουμε όλο
αυτό?
- Δεν καταλαβαίνετε τι μου ζητάτε.

Αυτή ήταν η απάντηση μου. Αυτοί οι άνθρωποι δεν καταλάβαιναν, δεν μπορούσαν να φέρουν τον εαυτό τους σε ανάστημα ανθρωπιάς και πλέον το είχα δει με τα μάτια μου αυτό.

Ο θύτης τιμωρήθηκε. Δεν το ευχαριστήθηκα ούτε με κάλυψε στο ελάχιστο. Ήταν απλά κάτι που έπρεπε να γίνει όμως για να μπορέσω μετά να περάσω στο άλλο κομμάτι. Να θεραπεύσω τις πληγές μου από όλο αυτό που έζησα και να το ξεπεράσω.

Μου πήρε χρόνο. Τα θυμάμαι πια πολύ αραιά και που και με ρίχνει κάπως και μετά πάλι συνεχίζω να ζω στο σήμερα, μακριά από όλα αυτά.

Τα τοσοσδούλια μικρά ανθρωπάκια δεν έχουν την δύναμη να με ξαφνιάσουν πια. Ξέρω ότι υπάρχουν, όπως ξέρω ότι υπάρχουν και άνθρωποι με μεγαλείο στην ψυχή που δεν σκύβουν το κεφάλι μπροστά στην απανθρωπιά.

Από την θέση του θύματος, ζύγισα την ανθρωπότητα με τα σωστά μάτια. Όχι με τα λόγια, αλλά με πράξεις.

Η ανάγκη να υπερασπιστώ τον εαυτό μου ως θύμα, μου έδωσε πρωτόγνωρη δύναμη να αντέξω όλα τα δύσκολα, να είμαι αδίστακτη απέναντι στους αδίστακτους, μεγάλη απέναντι στους μικρούς, αδιάλλακτη απέναντι στην βλακεία και θρασύς απέναντι στην δειλία.

Μίλα!

 

Με αφορμή την ανάρτηση σου, περί μεγέθους των ανθρώπων..

« Το ύψος ενός ανθρώπου, λογίζεται από τις πατούσες του μέχρι το κεφάλι του.
Από κει και πάνω, είναι το μπόι του...»

 

@jasmin sg σας ευχαριστώ για την τοποθέτησή σας στο νήμα.

Κατανοώ την δυσκολία σας να καταλάβετε τους ακροβατισμούς.

Γιατί άραγε είναι δύσκολο να ταχθεί άνθρωπος στο πλάι κακοποιημένου ανθρώπου ευθύς εξαρχής, χωρίς "ναι μεν αλλά" και στρογγυλέματα;

Το κείμενό σας Με έβαλε σε σκέψεις τις οποίες θέλω να τις μοιραστώ δημόσια.

Συνήθως οι κακοποιημένοι άνθρωποι είναι:

α) Γυναίκες από άνδρες
β) ομοφυλόφιλοι άνδρες από άνδρες
γ) παιδιά

Είναι δυνατόν να εμπιστευτούμε τις γυναίκες;
Οι γυναίκες είναι πουτάνες, μηχανεύονται για να χειριστούν.

Είναι δυνατόν να εμπιστευτούμε τους ομοφυλόφιλους;
Οι ομοφυλόφιλοι είναι πούστηδες. Και ο πούστης θα σου παίξει πουστιά.

Είναι δυνατόν να εμπιστευτούμε τα παιδιά;
Τα παιδιά φτιάχνουν φανταστικές ιστορίες στο μυαλό τους.

Άρα όταν μια πουτάνα, ένας πούστης και ένα παιδί αποκαλύψουν ένα κακοποιητικό συμβάν δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα τους.

Πρέπει να το διερευνήσουμε εξονυχιστικά.

Μην πάρουμε ανθρώπους στον λαιμό μας για μια πουτάνα, έναν πούστη και ένα παιδάκι.

Άλλωστε, οι κακοποιητές είναι κάτι δράκοι με πράσινο δέρμα και μυτερά αυτιά.

Δεν είναι ο γιός του γείτονα, ο κουμπάρος, ο διευθυντής, ο παπάς, ο δάσκαλος, ο φίλος, ο αδερφός, ο πατέρας.

Θέλει προσοχή.

Δεν θα σπιλωθεί η τιμή και η υπόληψη τέτοιων ανθρώπων για το καπρίτσιο μιας πουτάνας και ενός πούστη.

Τα παραπάνω στερεότυπα επέβαλαν τη σιωπή για χρόνια.

Τα παραπάνω στερεότυπα τσάκιζαν ανθρώπους.

Ο βιασμός των στερεοτύπων είναι πιο βάρβαρος, πιο απάνθρωπος, πιο βασανιστικός απο τον ίδιο τον βιασμό.

Ο βιασμός των στερεοτύπων δεν λυτρώνει. Εξαθλιώνει.

Και έρχεται κάποια στιγμή που ένας κακοποιημένος άνθρωπος δεν αντέχει τη σιωπή.

Πνίγεται.

Και μιλάει.

"Μα είναι αλήθεια τώρα αυτό για τον θείο σου παιδί μου;"

"Τι φορούσες;"

"Είναι δυνατόν να σε βιάζει ο σύζηγος σου; Είσαι τρελή;"

"Άσε ρε που τον βίασε... την πουστάρα.... αυτοί οι ανώμαλοι μόνο την πούτσα σκέφτονται."

Υπάρχουν και οι πιο ....ελιτίστικες φωνές....

"Νομίζω πως θα πρέπει να εξετάσουμε το γεγονός επί της πράξεως και όχι επι της ιδιότητος."

"Διακρίνω μια μεταμοντερνική επαναστατικότητα στη συμπεριφορά και μια προσκόλληση στην πολιτική ορθότητα που ζητά εκδίκηση. Η αλήθεια είναι στο φως, στην αυτοβελτίωση, γνώρισε τη δύναμη της συγχώρεσης και το φως θα σε λούσει."

"Σε συναισθάνομαι. Έλα να σου κάνω μια μεγάλη αγκαλιά. Όμως σκέψου το... μην διαλύσεις ένα σπίτι. Υπάρχουν και παιδιά στη μέση."

Όλες αυτές οι φωνές είναι επαναλαμβανόμενοι βιασμοί.

Όμως η κακοποίηση δεν αντέχεται.

Και ήρθε η ώρα όπου οι κακοποιημένοι μιλούν.

Ορθώνουν ανάστημα.

Δεν νιώθουν μόνοι.

Τι συμβαίνει τώρα;

Τώρα σιγά, σιγά ο φόβος αλλάζει πλευρά.

Οι στεροτυπικές απόψεις χάνουν έδαφος.

Οι δήμιοι των ψυχών και των σωμάτων φαντάζουν ανθρωπάκια.

Χεσμένοι είναι.

Μην τα φοβάστε.

Μιλήστε.

Έχω βιώσει σεξουαλική παρενόχληση στα 13 Μου.

Στρίμωγμα.

Αντιστάθηκα και ξέφυγα.

Την εφηβεία Μου την πέρασα με τον φόβο.

Στα 27 Μου βίωσα κρίσεις πανικού.

Ένας φίλος Μου δεν τα κατάφερε να ξεγλιστρύσει.

Κακοποιήθηκε.

Στα 18 του ήπιε ζιζανιοκτόνο.

Ευτυχώς επέζησε.

Σπάστε τον φόβο, αγνοήστε τους τιποτένιους και μιλήστε.

Μην τους ακούτε.

Τρέμουν.

Iagos

 

Χαχαχαχαχαχα πολύ καλό! 

 

Είμαι ο μόνος που βρίσκει προβληματικό τον τρόπο με τον οποίο γράφει ο σύντροφος Ιάγος;
Τέτοιες φράσεις δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται, όποιο και να είναι το πλαίσιο.-  

 

@Koproskylo γνωρίζετε ότι η αποσπασματική παράθεση των λεγόμενων κάποιου είναι προπαγανδιστικη τεχνική;
Επίσης ότι οι λέξεις κ τα σημαίνομενα τους δεν εγκλωβιζονται εντός πλαισίων. Αντίθετα δημιουργουν θέσεις και πλαίσια. Είναι σαφώς της μόδας η λογοκρισία κ το political correct όμως δε σημαίνει ότι ενισχύουν το διάλογο και την ανταλλαγή απόψεων. Ούτε ότι γίνονται δεκτά ως μέσα περιορισμού και καθοδήγησης του λόγου όσων τυγχανει να μη συμφωνούμε.
Προσωπικά δε διακρίνω κανένα προβληματικό λόγο,αντιθέτως.

 

Κατάλαβα. "εγώ και εσύ και αυτός έχουμε το δικαίωμα, εσείς οι άλλοι όχι".
Θενκς Αλικι

 

Τα εισαγωγικά κ το περιεχόμενο της φράσης είναι δικά σας @Koproskylo .Δεν αντιλαμβάνομαι τι καταλάβατε κ δε δέχομαι φυσικά ως λόγια μου ότι δεν είναι δικό μου. Σε ένα τόσο σοβαρό θέμα απάντησα θεωρώ σοβαρά σε μια ερώτηση που κάνατε.

 

Νομίζω πως είστε ο μόνος που βρίσκετε προβληματικό τον τρόπο γραφής του @Iagos και ελπίζω να παραμείνετε ο μόνος που διαβάζετε προβληματικα την ανάρτηση του.