Μια ιστορία από το χρονοντούλαπο

Κάθομαι εδώ και αρκετή ώρα στην καρέκλα δίπλα από το τεράστιο γραφείο Του που πιάνει ολόκληρη τη μια πλευρά του σαλονιού.
Προσπαθώ να καθίσω με χάρη, Εκείνος αμίλητος μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή Του, αυτή η σιωπή μου προκαλεί αμηχανία και εκνευρισμό, λυγίζω τα γόνατα και ανεβάζω τις πατούσες στην καρέκλα.
-Σας πειράζει να καθίσω έτσι Κύριε;
Με κοιτάζει, κάνει έναν μορφασμό αδιαφορίας και ξαναγυρίζει το βλέμμα Του στον υπολογιστή.
Το γραφείο Του έχει πάνω την Άρτα και τα Γιάννενα.
-Θέλετε να καθαρίσω λίγο το γραφείο Σας μετά;
-Μην τολμήσεις να το αγγίξεις ποτέ.

Πιάνω μια τούφα από τα μαλλιά μου και την τυλίγω γύρω από το δάχτυλο μου, σκεπτόμενη πόση ώρα θα κρατήσει αυτό.
Τον παρατηρώ, τα μαλλιά του έχουν μακρύνει, οι γκρίζες μπούκλες πετάνε ανακατεμένες, είναι αξύριστος, φοράει ένα μακό μαύρο μπλουζάκι και η κοιλιά του διπλώνει πάνω από ένα μπλε σορτς, στα πόδια του παντόφλες κροκς μπλε σκούρο.
Κάποτε ίσως και να ήταν τόσο ωραίος όσο τον βλέπω εγώ με τα μάτια μου.
Τελικά είμαι μεγάλη ανωμαλάρα.


-Σταμάτα να παίζεις με τα μαλλιά σου, γεμίζει το σπίτι τρίχες και σήμερα έβαλα σκούπα.
-Μάλιστα Κύριε.
Μπορώ να κάνω ένα τσιγάρο;
-Αν θες να καπνίσεις να βγεις στο μπαλκόνι.
-Μα κάθε φορά μέσα καπνίζω και καπνίζετε κι Εσείς, δεν καταλαβαίνω...
-Μου μυρίζουν άσχημα τα τσιγάρα σου.
-Μα δεν έχω αλλάξει μάρκα, τις άλλες φορές δεν Σας μύριζαν;
-Πάντα μου μύριζαν, αν θες τσιγάρο έξω.

Παίρνω ένα τσιγάρο, τον αναπτήρα και βγαίνω στο μπαλκόνι.
Καπνίζω και κοιτάζω την πλατεία απέναντι από το σπίτι.
Τα συναισθήματα μου είναι αντιφατικά και οι σκέψεις μου επίσης.
Θέλω να μείνω
Θέλω να φύγω
Οι τρίχες μου Τον ενοχλούν, τα τσιγάρα μου Του βρωμάνε... Απορώ γιατί με φώναξε εδώ σήμερα...
Γιατί ήρθα...
Γιατί δεν φεύγω...
Πότε θα τελειώσει με τον υπολογιστή να μου δώσει λίγη σημασία...
Είναι εκνευρισμένος μαζί μου;
Με τη δουλειά Του;

Σβήνω το τσιγάρο και μπαίνω μέσα.
Εκείνος είναι όπως Τον άφησα.
-Κύριε να πάρω ένα βιβλίο από το ράφι να διαβάσω;
-Κάνε ό,τι θέλεις.
Παίρνω ένα βιβλίο στην τύχη και κάθομαι στον καναπέ στην απέναντι πλευρά από το γραφείο Του, προσπαθώ να συγκεντρωθώ, μου είναι αδύνατον, το κρατάω ίσα για να απασχολώ τα χέρια μου με κάτι.
Τον κοιτάζω, το βλέμμα Του καρφωμένο στην οθόνη, δείχνει προβληματισμένος, ίσως κάτι επαγγελματικό.
-Κύριε έχετε πολλή δουλειά ακόμα;
-Δεν δουλεύω, παίζω ένα παιχνίδι.

Δεν το πιστεύω!
Τόση ώρα παίζει παιχνίδι;
Τόση ώρα ούτε να με φτύσει για ένα παιχνίδι;
Γκρμμφφφγκρ

-Φέρε μου ένα ποτήρι κρύο νερό και πάρε να αδειάσεις και το τασάκι μου.

Καταπίνω τον θυμό μου και σηκώνομαι να κάνω αυτό που μου ζήτησε.
Επιστρέφω στον καναπέ, τα δάχτυλα μου μπλέκονται πάλι στα μαλλιά μου, θυμάμαι την παρατήρηση Του και τραβάω το χέρι μου.
Τον βλέπω να κινείται,
σπρώχνει πίσω την καρέκλα Του, ανοίγει ένα ντουλάπι δίπλα από το γραφείο του και βγάζει ένα.... μπουζούκι!
Το κρατάει όπως έχω δει να κάνουν οι μουσικοί και ξεκινάει να παίζει το σκοπό ενός γνωστού κομματιού.
Έχω μείνει να τον κοιτάζω έκπληκτη!
Πόσα δεν ξέρω ακόμα για Αυτόν.
Σχεδόν δύο χρόνια και δεν είχα ιδέα πως παίζει κάποιο μουσικό όργανο.
Τον κοιτάζω αμίλητη μέχρι να τελειώσει και να βάλει ξανά το μπουζούκι στο ντουλάπι.
Δεν δείχνει καμία διάθεση να σηκωθεί από το γραφείο.

Αρχίζω να φλυαρώ για διάφορα ασήμαντα θέματα, μόνο και μόνο γιατί δεν αντέχω άλλο τη σιωπή.
Όμως όσο ανώδυνα κι αν ξεκινήσει μια συζήτηση μαζί Του, κάθε φορά καταλήγω να νιώθω σαν να είμαι απέναντι από έναν εισαγγελέα, να απολογούμαι, να νιώθω ένοχη, αμήχανα, να θυμώνω ή να κλαίω.
Αυτή τη φορά προσπαθώ να δείξω άνετη, πως δεν ελέγχει το συναίσθημα μου, ανόητο το ξέρω, αλλά με εκνευρίζει η επιρροή που έχει πάνω μου ή μήπως μου αρέσει;
Με εκνευρίζει και αυτό.
Εκεί που είμαι ανάμεσα στο να ανοίξω την πόρτα και να φύγω και στο να
Τον στραγγαλίσω με το καλώδιο του υπολογιστή, μου λέει:
"Πάμε μέσα"
..........................

Λίγες ώρες μετά, καθισμένη δίπλα Του στο κάθισμα του συνοδηγού, καθώς με επιστρέφει σπίτι μου, Τον κοιτάζω που οδηγεί και σκέφτομαι:
Πόσο τον μισώ...
Πόσο τον λατρεύω...

 

Συνειρμικα μου ηρθε αυτο με το ζεστο νερο και το πλυσιμο των πιατων...
Σορρυ δεν κρατηθηκα!  

 

Μπα έφερνε γυναίκα και τον βοηθούσε.
Εγώ λύσσαγα, που μου στερούσε τη χαρά να τον περιποιηθώ  

 

Εχω μεγαλο σπιτι, να μην χορταινεις να σφουγγαριζεις, να σκουπιζεις, να ξεσκονιζεις κτλ... τρισευτυχισμενη θα σε κανω, ολη μερα καθε μερα φασινα!!

 

Ε ας βάλει και μια σκούπα μόνος του. Καλό κάνει η αυτονομία.

 

Αμέ και μαγείρευε και υπέροχα.
νοικοκυρησκαριολησ  

 

Εγώ έτρωγα υπέροχα. Να δω πότε θα επανέλθουν τουτανά τα μεγαλεία.

 

Δε φαντάζεσαι πόσο τον καταλαβαίνω!

Δε φαντάζεσαι πόσο σε καταλαβαίνω!