Φτου ξελευτερία!

Κάμποσα χρόνια πριν (κάπου 60 μέτρα πιο κει)...
Κυριακοπογευματιάτικο ντριν, σ' ένα εξοχικό στην Αττική, σε τριήμερη άδεια επιμελώς οργανωμένη.
- Είναι για σένα, από "μέσα".
- Πέτα κι έλα, έχουμε μείζον, είμαι μόνος, οι άλλοι είναι στου διαόλου τη μάνα.
Χάζεψα λίγα δευτερόλεπτα τα σημάδια στα πωπά, γαμοσταύρισα το "όπου και νάστε, ό,τι ώρα νάναι, αφήνετε τηλέφωνο στο Κέντρο" και "τσακίστηκα" βρίζοντας. Σε μια ώρα ήμουν "μέσα".
- Στατιστικά του τύπου, μόνο καλοκαίρι, συνθήκες όλες, αντιστοίχιση από την βάση και φύλλα ποιότητας (χαρτούρα τα ντάτα τότε, ήθελες και σκάλα).
Ακολουθούν: θέλω μια μέρα, τρεις ώρες έχουμε, πώς τέτοια πρεμούρα, είναι R ξύπνα, ω ρε πούστη μου, ξύπνησα για τα καλά..!
Κάμποσο πιο μετά ακολουθούν, τα βλέπω στον καθρέφτη-μμμ-θα ξανάρθεις  ), δεν το βλέπω χοντρή πίπα, γαμώτο.
...
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα: "αξύριστος, με πολιτικά, τι άλλο θα δούμε", εξηγήσεις, "βάλε ουισκάκι", όχι ευχαριστώ, "ήξερα τον παππού σου"...
Ό,τι τραλαλά στα ελληνικά στρατά...

 

Η υποστολή σημαίας την Κυριακή το απόγευμα πριν την καθαρά Δευτέρα ήταν μια από τις πιο σουρεαλιστικές στιγμές που έζησα στους 18 μου μήνες στα ελληνικά στρατά. Στο ΓΕΣ δεν προβλεπόταν το παλιό αγαπημένο "ΚΕΠΙΚ ΣΗΜΑΙΑ!!!", έπαρση και υποστολή γινόταν με πραγματική τρομπέτα.

Ε, το απόγευμα της Κυριακής είχε στουμπώσει και δεν έβγαιναν οι ήχοι. Μία, δύο, τρεις... τίποτα. Αναψοκοκκινισμένος όπως είχε ξεφυσήξει -εις μάτην- τα πνευμόνια του λέει "Ρε δε γαμιέται" και αρχίζει να τραγουδάει "τα ραρά ραράρα ραρά..." και κάπως έτσι έγινε η υποστολή.

Το πρωί της Δευτέρας, με την τρομπέτα ακόμα χαλασμένη, η έπαρση έγινε με φορητό κασετόφωνο.

 

Στρατός οi καλλίτερες διακοπές ever!!!!!