Breaking a slave

Αν είναι αποδεκτό…

Από την ηθική μας ; Η δική μου ηθική το δέχεται υπό προϋποθέσεις. Θα τις παραθέσω λίγο παρακάτω.
Η φράση να σπάσεις έναν σκλάβο δείχνει ξεκάθαρα και το πλάνο , του πως θα το επιτύχεις . Υπάρχουν άμυνες αντίστασης , συνειδητές ή μη . Άμυνες που σχετίζονται με την επιβίωση του ατόμου απέναντι σε εμάς ή στο περιβάλλον του. Ρίζες που βοηθούν το δέντρο να στέκεται. Βιωματικά αναπτύχθηκαν με τρόπο που εξυπηρετούν τις ανάγκες στήριξης .

Κατά την διαδικασία της αποκοπής αυτών των ριζών αναμενόμενο είναι να υπάρχει φόβος. Φόβος που μπορεί να τροφοδοτήσει την πείνα ενός σαδιστή . Γλυκιά πλούσια τροφή…

Ο σκοπός και το κίνητρο του ατόμου που αφαιρεί τις ρίζες , προτάσσει και την λογική που θα έπρεπε να καθορίζει και την ηθική για εμένα.

Αν το κίνητρο είναι καθαρά και μόνο η σαδιστική ικανοποίηση , τότε θεωρώ ανήθικο να προσπαθήσει να παραθέσει στον άλλο , κάποια άλλα κίνητρα. Ας του δηλώσει ξεκάθαρα το σκοπό του . Αν μετά από λίγη ώρα βρίσκεται με την θέληση του ακόμα εκεί , ο δρόμος ανοιχτός… Ο τρόμος που θα βγει , μην έχοντας κανένα δρόμο διαφυγής , ούτε μέσω της πλάνης ότι το κάνει για το καλό μου , είναι ακόμα μεγαλύτερος . Φυσικά δεν νομίζω ότι ο δράστης δεν γνωρίζει ότι το πιθανότερο είναι πως μετά θα μείνουν μόνο τα αποκαΐδια . Θα ήταν τότε ανόητος...

Αν το κίνητρο είναι η αποδόμηση των αντιστάσεων , με σκοπό την εκ νέου δόμηση θεμελίων , γιατί ο πομπός θέλει να στηρίξει κατά πως πιστεύει αυτός καλύτερα τον υπό του , ακόμα και απέναντι σε αυτόν ή γιατί θέλει να εμφυτεύσει μέσα στους νέους μηχανισμούς αντιστάσεων , μικρομηχανισμούς που θα βοηθούν το ίδιο να ελέγχει όποτε θέλει αυτές τις αντιστάσεις , τότε…

Θα πρέπει να έχει φροντίσει να μελετήσει τον υπό του , το πλάνο του , τις δικές του δυνατότητες ώστε να θωρακίσει τον σκοπό του και να τον οδηγήσει σε επιτυχία. Το θεωρώ ανήθικο να θέλεις να φτιάξεις κάποιον , να τον γκρεμίσεις και να μην έχεις φροντίσει για την επιτυχή εκ νέου στήριξη.

Το βάθος του γκρεμίσματος ; Όσο είναι απαραίτητο προκειμένου να επιτευχθεί ο σκοπός . Έστω και αν αυτό σημαίνει ολοκληρωτικά.

Για τον τρόπο …

Προφανώς από άτομο σε άτομο οι άμυνες είναι διαφορετικές. Τόσο σε ποιότητα , όσο και στην φύση τους. Η στρατηγική που προτείνω είναι η εξής : Αφού κατανοήσεις την λογική και την γλώσσα αντίληψης του ατόμου που έχεις απέναντι σου , στο κλειστό σύστημα αυτής της λογικής να αποδείξεις την σαθρότητα των θεμελίων , που θέλεις να ρίξεις. Αν η λογική του έχει πλαστεί έτσι ώστε , η σαθρότητα των θεμελίων να είναι άτοπη , τότε αρχίζεις και γκρεμίζεις την ίδια την λογική , κάνοντας την να μοιάζει στην αρχή άτοπη στην προσπάθεια να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον που τον μεταφέρεις για αυτό το λόγο και σταδιακά να γίνεται αδύναμη , μέχρι στο τέλος να γίνει αδύνατη.

Για κάθε αποκοπή όμως , θα πρέπει να παρουσιάζεται και να εμφυτεύεται ο νέος μηχανισμός στήριξης , που θα πρέπει πέρα από το να εξυπηρετήσει τους μελλοντικούς σκοπούς του πομπού , να είναι εφικτός από τον δέκτη είτε άμεσα , είτε με την καθοδήγηση του πομπού , σε σύντομο χρονικό διάστημα . Στο διάστημα αυτό θα πρέπει ο δέκτης να στηρίζεται από τον πομπό. Και ο μηχανισμός φυσικά θα πρέπει να τα καταφέρνει , εκεί που δεν τα κατάφερε ο προηγούμενος.

Αυτά προς το παρόν. Λόγω του μεγάλου φόρτου εργασίας , υπόσχομαι να επανέρθω αν χρειαστεί , μόλις χαλαρώσω σε μία μεγαλύτερη σε βάθος ανάλυση.

 

Πότε μια σκλάβα θεωρείται "σπασμένη"?

Σταματάνε ποτέ οι αντιδράσεις και αντιστάσεις? Δεν προϋποθέτει αυτό πως σταματάει κάποια στιγμή το σπάσιμο?
Κι αν το σπάσιμο σταματήσει είναι δυνατό να υπάρξουν παλινδρομήσεις όσον αφορά τη σκλάβα και τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις που της βγαίνουν?

 

Για εμένα καθαρά για την κοινωνική στήριξη της σκλάβας θα είχε νόημα. Ή για την προστασία από τον ίδιο της τον εαυτό , για τις στιγμές που ο κυρίαρχος δε θα ήταν παρόν.

 

Αν δε φροντίζεις τότε τι απαιτήσεις μπορείς να έχεις ;

 

Αν σε μία σκλάβα υπάρχουν αυτοκαταστροφικές τάσεις , δεν πρέπει να βρεις τις ρίζες και να τις ξεριζώσεις ; Και στην θέση αυτή η οποία μπορεί να ξεκίνησε ως αμυντικός μηχανισμός που εξελίχθηκε σε αυτοκαταστροφικός κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες και ταυτόχρονα την προστάτευε από κάποιες άλλες , δεν πρέπει να εμφυτεύσεις έναν άλλο ;

Πόσες σκλάβες γνωρίζεις με ροπή προς την αυτοκαταστροφή ; Και στη πρώτη παλινδρόμηση αν δεν έχει αφαιρεθεί πόσο γρήγορα ξαναέρχεται στην επιφάνεια ; Ίσως αυτό ήταν ένα καλό θέμα για να ξεκινήσει μία άλλη συζήτηση.

 

υπάρχει περίπτωση η σκλάβα ή η υποτακτική να έχει τόσους φόβους και τόσες άμυνες μέσα της και να μην αφεθεί να σπάσει?ποιός ο ρόλος του Κυρίαρχου σε αυτή την περίπτωση?

 

Ως κήπο ορίζω το μυαλό ενός ανθρώπου.

Γεννιέται με κάποιες πνευματικές δυνατότητες , ο κήπος ξεκινάει με κάποια αρχικά συστατικά.

Στο χώμα καταγράφεται ότι έχει περάσει από αυτό και ανάλογα διαμορφώνονται οι μετέπειτα δυνατότητές του. Κάπως έτσι και φυσικά πολύ πιο πολύπλοκα και στο ανθρώπινο μυαλό. Λουλούδια και φυτά που φυτρώνουν σε αυτόν , πνευματικοί «καρποί» που ευδοκίμησαν ή όχι στον άνθρωπο. Ανάλογα μπορούμε να συνεχίσουμε τους παραλληλισμούς σε όλα τα επίπεδα…

Όμως με τους κήπους ο άνθρωπος έχει ασχοληθεί και πειραματισθεί για χιλιάδες χρόνια τώρα. Με το ανθρώπινο μυαλό ελάχιστα σε διαδεδομένη βάση.

Χαώδης στο «μέγεθός» του. Το ανθρώπινο μυαλό δέχεται κάθε λεπτό δεκάδες αντιληπτικές επιθέσεις (σε κάθε αίσθηση και μία) , τις οποίες συνειδητά ή μη , τις επεξεργάζεται , απορροφά ποσοστό τους ή απορρίπτει. Ένας άνθρωπος ηλικίας 20 περίπου ετών , αν έχει κάθε δευτερόλεπτο που περνά , κατά μέσο όρο μία αντιληπτική εμπειρία , πιθανόν να έχει μαζέψει και να έχει αποθηκεύσει 630720000 , ανάλογες βιωματικές εικόνες. Το πώς τις διαχειρίζεται είναι βασικός παράγοντας για την εξέλιξή του ή τουλάχιστον ένας από τους πιο βασικούς.

Για να μην μακρηγορώ και πιθανόν ξεφεύγω (πιθανόν θέμα για ένα άλλο νήμα η εικόνα του ανθρώπινου μυαλού) , το ανθρώπινο μυαλό για εμένα μοιάζει με έναν κήπο , εξαιρετικά ευαίσθητο , δύστροπα πολύπλοκο στο να κατανοήσεις το κάθε μηχανισμό του από άκρο σε άκρο , άλλοτε εύφορο για τους καρπούς που θέλουμε και άλλοτε αμυντικό .