BDSM στάση & συμπεριφορά σε έναν BDSM χώρο

η αντιστροφή του τύπου παράγει το αγοραίο περιεχόμενο του όρου. πολλοί/αδαείς vs λίγοι/πεφωτισμένοι/συνειδητοποιημένοι

η κ/υ δεν εξαντλείται (δεν περιορίζεται) στην όποια "υποκουλτούρα" της όποιας παρέας μας. είναι αρχαιότατη και διάχυτη.

 

Εδώ ταιριάζει η παροιμία
«Μάθαν ότι γαμιόμαστε και πλάκωσαν κι οι γύφτοι»
Παρατηρώ ότι παρόλη την αθρόα προσέλευση ασχέτων, όταν καταλάβουν ότι δεν «γαμιόμαστε» αποχωρούν.

Ειδικά δε αν αναφερθούμε στο D/s, εκεί ο αριθμός παραμένει σταθερά μικρός.

 

Συμφωνώ μαζί σας, προκύπτει αυτό το ερώτημα από αυτό το νήμα.

Θα με ενδιέφερε πολύ γιατί το M/s αποτελεί υποκουλτούρα ενώ για το BDSM τίθεται ερώτημα; Ακόμα, είναι η vanilla, η μη κουλτούρα ερωτισμού δηλαδή, κυρίαρχη κουλτούρα ή είναι ένα πλαίσιο (αδρανών) πεποιθήσεων;

Από τις προσλαμβάνουσες που έχω θα έλεγα ότι είναι λιγότερο αναγνωρίσιμη από ποτέ και όχι σε βαθμό ικανό για να συγκροτεί υποκουλτούρα.

 

Δεν είμαι ούτε ανθρωπολόγος ούτε κοινωνιολόγος όποτε η όποια θεώρηση μου είναι καθαρά εμπειρική παρά θεωρητική. Η αναγνώριση του BDSM ως υποκουλτούρα δεν έγινε βάση των κριτηρίων που προτείνει ο Γκελντερ αλλά με την παρατήρηση ότι οι BDSMers που τουλάχιστον έχω γνωρίσει είναι φορείς μιας κουλτούρας η οποία διαφοροποιείται σε σχέση με τον "vanilla" κόσμο με τρόπο σχεδόν όμοιο ανεξάρτητα από αυτήν του τόπου στον οποίον ζούνε.

 

Να.., μ' αυτά και με κείνα, τώρα θα ξεχειλωθεί το "πράμα" και δεν κάνει, αλλά πέτυχες σοφτ-σποτ, πανάθεμά σε...
Θα πω λοπόν, πως σε οτιδήποτε υπάρχει νιτερέσο, "δυστυχά", πούλεγε και μια "πράσινη" ψυχή παλιά, με την έννοια ό,τι (ως νιτερέσο) ενυπάρχει σε οποιονδήποτε συλλογισμό μας ή δραστηριότητα, σιγά τα ωά, θα μου πεις.
Το τονίζω όμως με το σκεπτικό πως δεν αποτελεί μετρήσιμη/ισοβαρή/ισομεγέθη συνθήκη στα των ανθρώπωνε πράματα, έτσι ώστε σε μια, έστω, απλοϊκή διελκυστίνδα να απαλειφθεί από τους όρους μιας εξίσωσης.
...
Παρένθεση: Στην πραγματικότητα έχει να κάνει με την έννοια του "μέτρου" των πραμάτωνε καταπώς τα αντιλαμβάνεται το κάθε άτομο/συλλογικότητα/ανθρωποκοινωνία και τις περισσότερες φορές δεν αρκεί μια "ξεκάθαρη" αιτιοκρατική -με το νι και με το σίγμα- και ντόμπρα αποτύπωση για να "έρθουν τα πράματα και οι άρθρωπες στα 'ίσια' τους". Το μέτρο, πα να πεί, είναι διαρκές ζητούμενο, γεγονός που δεν γίνεται καν αντιληπτό από τα άτομα εκείνα που υιοθετούν την αντίληψη του "καλοκουρδισμένου σύμπαντος". Που όπως έλεγε -καθ' υπερβολήν προς χάριν της κουβέντας- η παλιά διαφήμιση αποτελούν το "99 και 44/100" των ανθρώπωνε, μας αρέσει ή όχι, στ' αρχίδια τους.
...
Επανερχόμενος, τίποτε δεν μπορεί να ξαναϋπάρξει, στα "καθ' ημάς" μας το "σφύριξε" αυτός ο παλιοΗράκλειτος -που κακοχρονονάχει- δυόμισυ χιλιάδες χρόνια πριν, απλώς αντιλαμβανόμενοι εκόντες-άκοντες τις μεταβολές και μας πιάνει ένα κατιτίς, που είναι αγκυρωμένο στα "παλιά μας", οπότε και φυσικώ τω λόγω, επιστρατεύουμε τα επαναστατικά μας (ρομαντισμός εν προκειμένω) αναζητώντας μέσα από μια "νομοτελειακής αντίληψης επαναστατικιά διάθεση" το μπας "και γυρίσει" για να "γαμήσει" κατά την παροιμία. Διότι "να, σαν τόπε ο Ηράκλειτος, να, σαν το καυχιόμαστε", ακόμα και σήμερις ελάχιστοι το "νογάνε" επί της ουσίας και όχι μηχανίστικα (τα 56/100 ένα πράμα), ναι..;
Και για να μη λες "και πόθεν τεκμαίρεται δαύτο", σού βάνω στοίχημα μια σοκολάτα, πως θα συνεχιστεί ο παρών διάλογος ψιλαφώντας τα ευρήματα της τελευταίας 5/10/15/20ετίας, μεταξύ κατάταξης και αναγνώρισης, ροπών και επιρροών, αλλοτριώσεων και μεταλλλάξεων, γιατί περικαλώ, κανά βλιβλίο θα γράψουμι, καμιά "έρευνα" ντι πουτς θα "συντάξωμεν" ή θα φτιάκομεν κανά κόμμα να μαζεύμι ποσοστά να σχωρεθούν τα συστημικοτέτοια μας, μα τη πουτσούλα τ' Άι Ντεσάντ τοθ στρουμπουλού..;
Kάπου τόχες πει παλιότερα "you can talk the talk, but can you walk the walk?"
Όποιο παιδί πορπατάει, πορπατάει. Και πάπαλα... Μη το κάνουμε και ντέρμπι, πολλώ δε μάλλον ελλείψει ακροατηρίου, αλλά με περίσσεια θεατών...  

 

Ως ίδιον των "μπαρουτοκαπνισμένων πλαισίων" προφανώς. Πολλή "κάπνα" αφού..!