Σπαράγματα Ανοίξεως…

…i don't care if you don't want me, you know, i'm yours right now…

~ 6.41 ~

Ανοίγω το παντζούρι. Το σκοτάδι της νύχτας έχει αρχίσει να σπάει. Νέα μέρα. Τι κι αν ο καιρός φλερτάρει ακόμα με το Μάρτιο. Η Άνοιξη έχει ξεκινήσει. Ειδικά φέτος, τα μηνύματά της ακούγονται πιο ηχηρά από ποτέ.

Σαν γυναίκα γεννά/ στο χώμα η νύχτα το πρωί/ κι όλα βγαίνουν ξανά και γίνονται ζωή…

Εδώ και χρόνια έχω σχεδόν καταργήσει τα παντελόνια. Μάλλον για κάτι τέτοιες στιγμές. Με το ποτήρι το τσάι ανά χείρας αρχίζω λίγο να κινούμαι στο ρυθμό. Αλλά γρήγορα η κίνηση ακολουθεί το ρυθμό: ζωντανός, γρήγορος, ταιριάζει με ανατολή άνοιξης… Στροβολιστικός… Το ρεβέρ του φουστανιού κυματίζει. Σκέφτομαι τους δερβίσηδες που στροβιλίζονται με το κεφάλι σε αυτή την τόσο μοναδική συμβολικά θέση: κοιτάνε τον ουρανό, τον «Αγαπημένο» που έλεγε ο Μεβλάνα, ταυτόχρονα με την ταπεινότητα που τους επιβάλλει να κοιτούν τη γη…



~ 8.10 ~

Αν και με βλέπει σπάνια, η κοπέλα θυμάται τον καφέ μου απ’ έξω. Χαμογελάω. Πρέπει να ξυπνάει αξημέρωτα. Και μόνο για αυτό, ό,τι καφέ και να έκανε (που ομολογουμένως κάνει ωραίο) θα της έλεγα καλά λόγια κάθε φορά. Αν μια μέρα που θα με έχει δει είναι μια μέρα που δεν θα χαμογελάσει καθόλου, θα είναι δική μου ευθύνη… κατά τους στίχους του Καζαντζάκη.



~ 8.30 ~

Πλήθυναν τα αυτοκίνητα. Θα είναι το «άνοιγμα». Θα είναι και η Άνοιξη. Θυμάμαι τη Μαρία να ρωτάει «μα αλήθεια μπορείς να μου εξηγήσεις εσύ, εσύ ρε παιδί μου, για ποιο λόγο να θες να ‘ανήκεις’ όπως λες; Ειδικά εσένα, εσένα ρε π0yστη μου, τι σου προσφέρει αυτός ο αποκλεισμός;». Τι να εξηγήσεις; Χαμογελάω όποτε θυμάμαι τη φυσιογνωμία που έπαιρνε όταν με ρωτούσε, πριν τα παρατήσει και συμβιβαστεί με την «πετριά» μου.

«Κινούμαι μέσα στον κόσμο και είμαι απολύτως προστατευμένη ρε Μαράκι – πώς να στο πω αλλιώς; - , δεν με ενδιαφέρει αν αρέσω, αν δεν αρέσω, αν θέλουν να με κατασπαράξουν, αν θέλουν να με βρίσουν, αν… αν… εγώ είμαι εκεί, εγώ είμαι αυτό, εγώ είμαι κτήμα, εγώ είμαι Εκεί. Εκεί είμαι και γίνομαι ό,τι πρέπει. Αν Εκεί δεν με θέλουν και πάλι Εκεί είμαι. Ο κύβος… ».

…i've been shot/in the wherewithals/and i don't think i can stop/from all this hullabaloo…

«Τι λες βρε ηλίθια κι εσύ πια; Γιατί να μην σου αρέσει που αρέσεις; Και γιατί να μείνεις εκεί;».

«Γιατί δεν με νοιάζει ρε Μαράκι, δεν έχει καμία σημασία για μένα. Και τι θα το κάνω;».

…don't treat me like a God/treat me like a dog/i'll come home to you…

Πρέπει να πιω έναν ανοιξιάτικο καφέ με τη Μαρία δίπλα στη θάλασσα, καιρό έχουμε. Δεν θα ρωτήσει πια εξάλλου, έχει βαρεθεί με αυτό το θέμα χρόνια τώρα…

… sing a prayer/lonely nights are here/if I can't square my fears/with what i wanna do…

~ 10.00 ~

«Γιατί δεν με νοιάζει ρε Μαράκι, δεν έχει καμία σημασία για μένα. Και τι θα το κάνω;».

Γράφω εντατικά αλλά μάλλον μηχανικά. Στο ένα αυτί έχω το ακουστικό. Iggy Pop. Sea of Love.

… do you remember when we met? That’s the day i knew you were my pet…

Kιθάρα μπαλάντας.

«Συναδέλφισσααααααα… Εεεε ακούει ο κάτω όροφοοοοοοος; Έλα λίγο να με βοηθήσεις. Δεν μπορώ αυτά τα calendar το κέρατό μου…».

«Ακούω βρε άνθρωπε. Δέκα άνθρωποι είμαστε δεν είμαστε στο κτίριο. Ανεβαίνω».

Λατρεύω τους άντρες όταν πεισμώνουν. Απλά τους λατρεύω. Αν είχα τα resources θα ήθελα να κακομάθω όλους τους άντρες του κόσμου. Καθέναν σε ό,τι μπορεί, δεν είναι όλοι για όλα. Όλοι όμως είναι αξιολάτρευτοι όταν πεισμώνουν. Θέλω να τους πάρω αγκαλιά.

«Εντάξει Πετράν; Δεν σε ρωτάω αν θες να στο ξαναδείξω. Θα πεις ναι και θα πεις ψέμματα. Απλά φώναζέ με όποτε θέλεις να το κάνουμε μαζί».

H Αγγελική κάνει ότι παίρνει τηλέφωνο. «Ναι κύριε Χαρδαλιά, ναι αυτοί οι δυο συνάδελφοι δεν τηρούν τα δυο μέτρα». Α ρε Αγγελικούλα. Τη λατρεύω που όταν χαμογελάει μοιάζει ακόμη σαν 10χρονο κορίτσι. Και μπορεί να έχει περάσει και μισός αιώνας από τότε. Το χαμόγελό της αψεγάδιαστο όμως. Ανέπαφο.

Ο συνάδελφος σηκώνει το κεφάλι από την οθόνη. Τα μάτια του φτάνουν κάπου στο λαιμό μου έτσι όπως είναι καθιστός.

«Ευχαριστώ κορίτσι για τη βοήθεια. Ρε τι κολώνια φοράς;».

«Παρακαλώ. Σου έχω πει ότι δεν φοράω κολώνιες. Βάζω κρέμα που της έχω προσθέσει μπαχαρικά ή αιθέρια έλαια. Σ’ αρέσει; ». Στην πραγματικότητα δεν με νοιάζει η απάντηση.

Πόσο καιρό να έχει να μυρίσει άνθρωπο; Με αυτές τις κωλομάσκες σταματήσαμε να μυρίζουμε τους άλλους. Έχουμε μόνον την… αυτιστική… αυνανιστική μυρωδιά του εαυτού μας. Θέλω πολύ να ξαναμυρίσω άλλους ανθρώπους.

…i don't care if you don't want me, you know, i'm yours right now…

Και αυτή την μοναδική δυνατότητα να περιφέρομαι ανάμεσά τους… ιντουσάμπλ…


~ 12.40 ~

Νιώθω ένα χέρι στην πλάτη μου.

«Ωπ… Καλώς τον! Πώς και από εδώ; Δεν μας έχεις συνηθίσει σε επισκέψεις τελευταία!».

«Ε ναι! Είπα να περάσω! Πάμε για ένα τσιγάρο;».

«Ρε ακόμα δεν ήρθες;; Καλά, πάμε».

Είναι από τους ελάχιστα συμπαθείς στους περισσότερους συνάδελφος. Μπορώ να υποθέσω γιατί. Αλλά οκ… Προτιμώ να διαβάζω λίγο παραπίσω τους ανθρώπους. Υποθέτω ότι ήταν πάντα το παιδί, έφηβος κλπ που ήταν ζωηρός, δοτικός, πειραχτήρι, η εμφάνισή του ίσως δεν του επέτρεπε να πλησιάσει τους άλλους όσο θα ήθελε. Και αυτό τον έκανε πιο φωνακλά, λίγο πιο αδιάκριτο, έσπαγε τα όρια σε μια προσπάθεια να σπάσει και αυτά που του έβαζαν οι άλλοι. Και αυτό τον έκανε κάπως… φασαριόζο. Ίσως και aggressive. Αλλά οκ…

Ο Υμηττός είναι συννεφιασμένος. Θα μπορούσα να του κάνω χειρονομία. Ό,τι και να κάνεις είναι Απρίλιος! Ο ήλιος θα βγει!

«Φαίνεσαι λίγο κουρασμένη…».

«Δεν φαίνομαι, είμαι. Αλλά δεν πειράζει».

«Ναι ρε φίλε αλλά βγάζεις φως!».

«Ωχ! Είμαι μωρό του Τσερνομπίλ όπως σου έχω πει. Μάλλον είναι τα επίχειρα».

«Όχι ρε! Όχι! Εγώ επιμένω, κάνεις λάθος δουλειά! Έπρεπε να έχεις γίνει νηπιαγωγός ή δασκάλα. Βγάζεις φως, φαίνεται, τα παιδάκια θα σε λάτρευαν.»

«Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια…».

«Καθόλου. Ποτέ δεν είναι αργά για αλλαγή καριέρας».

«Θα το σκεφτώ Νικ! Για την ώρα πρέπει να πάω μέσα».

«Μη με αφήσεις μόνο! Κάτσε εδώ! Όλο όχι μου λες!».

«Σου λέω ναι σε ό,τι πρέπει».

…i've been shot/in the wherewithals/and i don't think i can stop/from all this hullabaloo…

«Γιατί δεν με νοιάζει ρε Μαράκι, δεν έχει καμία σημασία για μένα. Και τι θα το κάνω;».

…i don't care if you don't want me, you know, i'm yours right now…


(Συνεχίζεται… Μάλλον…)

 

όχι μάλλον... να συνεχιστεί  

ΥΓ. οι ντανταϊστές θα σε ποθούσαν  

 

Όχι οι Διαφωτιστές; 

 

@sapfw Κάπως έτσι... 

 

οι Διαφωτιστές για άλλο λόγο, οι Ντανταϊστές για άλλο... για όλους έχει  

 

Συνεχισε το

 

"Ωραία είσαι άνοιξη Γιατί δε μας λυπάσαι;..."

 

~ 22.01 ~
... έχω γεμίσει τη ζωή μου με ανάσες/που χρόνια τ' ανεβαίνω κόντρα τα σκαλιά/κι άναψαν έξαφνα οι αισθήσεις μου οι πάσες...

Κλείνοντας το παντζούρι, ένα λουλούδι έχει πετάξει μίσχο. Αναγεννάται. Ο αέρας μου φέρνει μια μυρωδιά που μου γεμίζει τα πνευμόνια. Ένα λεπτό αλλά επίμονο άρωμα.
Ξαπλώνω στο χαλί.
Είναι βαθύ βυσσινί.
Έχει σκοτάδι. Κλείνω τα μάτια και το χαϊδεύω. Μπορώ να πιάσω το χρώμα του.
Οι αισθήσεις πάντα μιλάνε μεταξύ τους. Απλά τη μέρα έχει πολύ θόρυβο για να ακουστούν.
Τι γεύση έχει ο ψίθυρος σου;
Πώς μυρίζει το χέρι σου όταν διατρέξει τη σπονδυλική μου στήλη;
Τι ήχο κάνει το βλέμμα σου;
Μπορώ να το ακούσω επάνω μου...
Ξαπλώνω στο πλάι και μαζεύω τα πόδια μου στην κοιλιά.
Ανοίγω μόνο το δεξί μου χέρι μέχρι να ξαναπιάσω το χαλί.
Ανασαίνω το χρώμα του.

... come with me/to the sea...

 

ή φαροφυλακας...

 

...γίνε ποταμός της άνοιξης
γίνε σκουλαρίκι γίνε σίφουνας
αγάπησε τη ζωή

«Είν’ όλα νέα σήμερον»
γιά δες πώς σε κοιτάζει ο φρουρός
φωτογραφίες θάνατοι ελπίδες
«και μόνον την καρδίαν μου
αρχαίαι δέρουν καταιγίδες»

Μ.Σ.