Σπαράγματα Ανοίξεως…

Θα έρθεις καλπάζοντας να με βρεις στο ξερονήσι;;

 

~ 10.41 ~
... the dice was loaded from the start...

Ήρθε ο μπαμπάς μου να φέρει κάτι. Εν μέσω καθηκόντων και υποχρεώσεων, ήπιαμε καφέ στην κουζίνα, με ανοιχτή τη μπαλκονόπορτα. Μύριζε η αρμπαρόριζα και ήμασταν μαζί.
Έχουν ρωτήσει κάποιες φορές πώς και γιατί επέλεξα το συγκεκριμένο status.
Δεν το επέλεξα, με επέλεξε αυτό.
Βασικά... loaded dice... Ανοίγεις τα μάτια σου και το πρώτο αρσενικό που γνωρίζεις σε αυτό τον κόσμο είναι αυτός ο άνθρωπος! Με τέτοιο μπαμπά δεν θα μπορούσα παρά να λατρεύω όλα τα αρσενικά του κόσμου!!!

... έλα μάθε μου άλλες λέξεις/κι άλλο τρόπο να αγαπώ/το σκοπό στα τραγούδια εσύ να διαλέξεις/και να δεις που θα μάθω κι εγώ...

 

Βεβαιωμένο: όταν το θέμα φτάνει στους μπαμπάδες, σταματά κάθε κουβέντα  

 

Στο φτερο του καρχαρια!

 

~ 12.43 ~

... Oh, let the sun beat down upon my face/and stars fill my dream…

Βγαίνω για μια εξωτερική δουλειά. Τι ήλιος! Τι αρώματα! Αυτή η εποχή κυριολεκτικά με έπιασε από το λαιμό. Η εποχή… Ας πούμε…

Ένας τύπος πάνω σε μια μηχανή μιλάει σε μια κοπέλα. Αυτή σερβιτόρα, επιστρέφει από κάπου που είχε πάει έναν καφέ ή κάτι τέτοιο, αυτός κούριερ, μόλις άφησε κάτι στο μαγαζί που δουλεύει αυτή. Από όσο μπορώ να καταλάβω γνωρίζονται αλλά όχι πολύ.

Άραγε αυτή καταλαβαίνει ότι του αρέσει; Άραγε αυτός έχει καταλάβει πως το μόνο που χρειάζεται είναι να προσποιηθεί ότι της κλείνει όλους τους δρόμους και δεν μπορεί να ξεφύγει; Τότε απλά θα χαλαρώσει. Και θα εφάπτονται το ένα σώμα πάνω στο άλλο. Και το μόνο που θα τους χωρίζει είναι ένα λεπτό στρώμα ιδρώτα που θα βγάζουν τα σώματά τους. Και θα φτάσουν να ανασαίνουν με ένα ρυθμό.

Πόσο μου αρέσει να βλέπω γύρω μου ανθρώπους που ποθούνται! Πόσο! Χαμογελάω….

Ο πόθος, ο Έρωτας, η αγάπη κάνουν τον κόσμο ομορφότερο. Όχι μόνον για τους εραστές, για όλους μας…



~ 12.56 ~

… φτιάξε μια θάλασσα και βάλε μας εκεί/ ρίξε κι αστέρια πάνω απ’ το μέτωπό μας…

Χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι ένας παλιός… συμπαίκτης. Με θυμάται 3 – 4 φορές το χρόνο. Θα τον έπιασε και η Άνοιξη κι αυτόν, ποιος ξέρει;

Κοιτάω την ημερομηνία. Ωχ, θα κάνει σίγουρα ένα παράπονο που και φέτος ξέχασα τα γενέθλιά του. Θέλει απλώς την προσοχή μου. Θα έπρεπε να γίνεται σκληρό σεμινάριο στις μαμάδες πως πριν και από το φαΐ, πριν τα εμβόλια, πριν από όλα, αυτό που θα πρέπει να φροντίζουν είναι να είναι τα παιδιά τους σίγουρα πόσο τα αγαπάνε. Γιατί μετά είναι πολύ πολύ δύσκολο να είναι κάποιος βέβαιος για τα συναισθήματα του οποιουδήποτε. Ό,τι κι αν κάνει ο άλλος. Και τον ουρανό να του φέρει στα χέρια. Και ο συμπαίκτης είχε μια καλή μαμά αλλά αυτό το είχε αμελήσει.

«Επ, καλώς τον!»

«Τι κάνεις;»

«Είμαι καλά γενικά. Με όλα τα ζόρια που έχουμε όλοι σε αυτή τη φάση, δεν θα παραπονεθώ, καλά είμαι. Εσύ;»

«Ε κι εγώ καλά εντάξει. Ναι κι εγώ ζορίζομαι αλλά καλά. Ναι εντάξει κάποιες φορές…»

«Άσε τα παράπονα. Με μένα μιλάς…»

«Ναι μωρε καλά είμαι εντάξει. Απλά την έχω ακούσει με το κλείσιμο»

«Όλοι μας. Σε καταλαβαίνω»

Μιλάμε για τη δουλειά, για την καθημερινότητα, για τα σχέδιά μας για μικρές εκδρομές όταν τελειώσει το απαγορευτικό.

«Μου έχεις λείψει, θα ήθελα να σε δω όταν ανοίξουμε»

«Και βέβαια, μετά μεγάλης χαράς my boy και το ξέρεις»

«Ναι εντάξει. Θα μου κάνεις την τιμή να σε πάω σε ένα ρεμπετάδικο όπως σε πήγαινα παλιά»

«Να πάμε ναι. Δεν με πήγαινες. Μαζί πηγαίναμε. Αλλά ναι ομολογώ ότι έχεις προτείνει πολύ καλά μαγαζιά κι έχουμε περάσει πολύ ωραίες βραδιές»

«Ε δεν ήταν μόνον τα μέρη που σε πήγαινα ε;»

«Όχι ρε παράπονο επί γης. Όλα πολύ ωραία ήταν»

«Υπόσχεσαι ότι θα πάμε ε;»

«Ναι βρε άνθρωπε, θα πάμε. Μόλις ακούσουμε το ‘ φτου ξελευθερία’ ξαναμιλάμε και θα το κανονίσουμε»

«Εντάξει, μπορεί να είμαστε τυχεροί τον άλλο μήνα που έχεις γενέθλια. Είδες εγώ δεν ξεχνάω τα δικά σου»

Αφήνω το γάντι κάτω. Δεν πειράζει. Κάποιοι δρόμοι στη ζωή φτάνουν μέχρις ενός σημείου. Ο άνθρωπος μένει αν το θέλει, δεν αξίζει να πληγώνεται κανείς. Κι αν, επιπλέον, μπορεί να χαμογελάσει και λίγο, γιατί να μην του δώσεις την ευκαιρία;

«Υπόσχεση ναι. Με το ‘φτου ξελευτερία’ σύμφωνοι;»

«Εντάξει. Φιλιά πολλά».

Ο αέρας μυρίζει μεθυστικά. Ανοίγω τη ζακέτα μου. Ανεμίζει καθώς περπατάω στην ανηφόρα. Κλείνω τα μάτια. Η Άνοιξη με έχει πιάσει από το λαιμό. Αισθήσεις και αίσθημα με πλημμυρίζει. Ούτε ξέρω τι θα γίνει αύριο. Δεν πειράζει. Τώρα με πλημμυρίζουν. Νομίζω ότι όποιος περνά δίπλα μου μπορεί να ακούσει τον ήχο τους, να τα μυρίσει καθώς αναβλύζουν από το σώμα μου.

… Oh, father of the four winds fill my sails/cross the sea of years/with no provision but an open face/along the straits of fear/oh, when I want, when I'm on my way, yeah/and my feet wear my fickle way to stay/ooh, my baby, oh, my baby/let me take you there…

 

Άνθρωπος+ άλογο + καρχαρίας... Η Μεγάλη Χίμαιρα 

 

~ 20.38 ~

... τώρα που είναι Άνοιξη και τα λουλούδια ανθίζουν/οι νύχτες με ζαλίζουνε…

Υπάρχουν άνθρωποι που μας κάνουν να περνάμε ωραία. Υπάρχουν άνθρωποι που μας κάνουν να χαμογελάμε. Υπάρχουν άνθρωποι που μας φτιάχνουν το κέφι. Υπάρχουν άνθρωποι που μας ελκύουν. Υπάρχουν άνθρωποι που μας καυλώνουν. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν το μυαλό μας να παίρνει φωτιά, με μια έννοια ή με κάποιες. Αλλά υπάρχουν και μερικοί άνθρωποι που όταν χαμογελάνε, τότε ξαφνικά χαμογελά όλος ο κόσμος μαζί τους, σαν να ανοίγει η Πλάση ένα διάπλατο χαμόγελο μπροστά στα μάτια μας.

Δεν πιστεύω στην αμαρτία. Δεν υπάρχουν αμαρτίες κατά τη γνώμη μου. Πέρα από μια: να αφήσεις αβίωτη ζωή.

Και ρε φίλε, όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο που όταν χαμογελά, σου χαμογελάει η Πλάση μαζί του, τότε το να προσπεράσεις, για οποιοδήποτε λόγο είναι ζωή που αφήνεις να γλυστρήσει μέσα από τα χέρια σου. Τότε διαπράττεις αμαρτία.

… και δε φοβάμαι αυτή την έκφραση, γιατί εγώ/πολλές ανοιξιάτικες νύχτες συνομίλησα άλλοτε με το Θεό/ που μου εμφανίστηκε/ ντυμένος την αχλύ και την δόξα ενός τέτοιου σεληνόφωτος…

 

~ κάπου στο μέσο της νύχτας, δεν έχω ιδέα τι ώρα ήταν ~

... τώρα που είναι Άνοιξη και τα λουλούδια ανθίζουν/οι νύχτες με ζαλίζουνε…

Είχα αφήσει μια χαραμάδα ανοικτή στο παράθυρο. Είχε πλημμυρίσει ο χώρος με μυρωδιές λουλουδιών. Είναι ο λόγος που φροντίζω τη ζαρντινιέρα στο μπαλκόνι 12 μήνες το χρόνο. Για αυτές τις νύχτες.

Απόλυτη ησυχία. Ανοίγω τα μάτια στο σκοτάδι. Δεν βλέπω. Ακούω όμως την ανάσα μου. Χθες το βράδυ, μέσα από το βαθύ σκοτάδι, ήρθε ένα χαμόγελο. Το θυμάμαι.

Υπάρχουν και μερικοί άνθρωποι που όταν χαμογελάνε, τότε ξαφνικά χαμογελά όλος ο κόσμος μαζί τους, σαν να ανοίγει η Πλάση ένα διάπλατο χαμόγελο… Θα προσπεράσεις;


… sweet dreams till sunbeams find you/sweet dreams that leave all worries behind you/ but in your dreams whatever they be/dream a little dream of me…


Μήπως να ντυθώ στα άσπρα;

 

Επειδή όμως ο Έρως κι ο Θάνατος πηγαίνουν χέρι - χέρι, έρχεται ο μέγιστος, ίσως, των εαρινών σπαραγμών, έστω κι αν δεν είναι μεταξύ εραστών


@margarita_nikolayevna το δικό σου κάλλος να μην δύσει ποτέ κάθαρμα.

 

Νομίζω καιρός είναι...