Σπαράγματα Ανοίξεως…

Η κορύφωση του δράματος και του σπαραγμού είναι αυτή.

Η κορύφωση του νοήματος όμως έρχεται με:



Επομένως (πιο κοντά στην Αισθητική μου), το της Άνοιξης ανάγνωσμα και ευχή:

Cras amet qui nunquam amavit quique amavit cras amet.

Ver novum, ver iam canorum, vere natus orbis est,

Vere concordant amores, vere nubunt alites,

Cras amorum copulatrix inter umbras arborum

Implicat casas virentes de flagello myrteo

Cras Dione iura dicit fulta sublimi throno.

Cras amet qui numquam amavit quique amavit cras amet.

(Pervigilium Veneris)

Και η ηχητική υπόκρουση:



Όσο για το τελευταίο:

Η ευχή σας είθε να είναι αποστολή ζωής μου αγαπητέ     

 

~ 18.01 ~

…I Am the Way/I Am the Light/I Am the Dark/Inside the night/I hear your hopes/I feel your dreams/And in the dark/I hear your screams…

H πρώτη φορά που Τον είδα ήταν αρχές Άνοιξης. Έκατσα δίπλα Του πολύ επιφυλακτικά. Ήταν σαν να έκατσα στην ακροθαλασσιά ενός απέραντου ωκεανού. Ένα ωκεάνιο αίσθημα γαλήνης με πλημμύρισε. Φοβόμουνα, είχα πολλές αμφιβολίες αλλά ήταν τέτοιο το αίσθημα της γαλήνης που δεν μπορούσα να φύγω από εκεί.

Ήταν ζεστό το πρωινό εκείνου του Απρίλη. Και ήταν νομίζω η πέμπτη φορά που Τον συναντούσα.

Είχε κάτσει στην άκρη της καφετέριας. Η αυλή ήταν μεγάλη, με αρκετό κόσμο κι έπρεπε να τη διασχίσω όλη για να Τον φτάσω. POV shot. Ήταν ΤΟ σημείο κι όλος ο κόσμος γύρω έρεε και περνούσε αριστερά και δεξιά μου σαν δυο φαρδιά ρυάκια.

Καθόταν. Έμεινα όρθια εκεί μπροστά Του και χαμογέλασα.

«Καλώς το Μου. Κάθισε»

Πριν λυγίσουν τα γόνατά μου αρκετά για να βρω το κάθισμα…

«Κάτω» συμπλήρωσε.

Παρά το στιγμιαίο αίσθημα του «οκ τώρα θα γυρίσουν όλοι και θα κοιτάνε και τι θα λένε», έκατσα όντως κάτω.

«Μπράβο!» μου είπε. Του φίλησα το χέρι κι ακούμπησα το κεφάλι μου.

… Και κοχύλια γεμίζει/τώρα η έρημος/απροσδόκητα μπήκες/ στη σχισμή των ονείρων μου/και του αγγέλου το σώμα/κουλουριάζεται γύρω μου…

Μετά από λίγο – δεν έχω ιδέα πόσο, ίσως να ήταν και πολύ – με ανέβασε στον καναπέ δίπλα Του, με ρώτησε τι θα πιω και μιλήσαμε λίγο.

«με κοιτάνε;»

«Τι σε νοιάζει εσένα αυτό; Εγώ ασχολούμαι με αυτό…»

«Ε ναι εντάξ…»

«Κλείσε τα μάτια σου για λίγο»

«Για πόσο λίγο;»

«Δεν σε αφορά αυτό, Εγώ μετράω το χρόνο τώρα»

μου έκανε ένα σήμα και σήκωσα το κεφάλι μου.

«Φοράς εσώρουχο;»

«Ε όχι αφού Ε/έχουμε πει να…»

«Πολύ ωραία. Πήγαινε στο μπάνιο και βγάλε και το σουτιέν σου και φέρτο στο χέρι σου».

Ξεροκατάπια. Ήδη είχα μια εντολή να μην φοράω μαύρα. Και το κοραλί ανοιξιάτικο φορεματάκι δεν ήταν και τόσο κρουστό.

«Λοιπόν;»

Έφυγα κατευθείαν. Παρ’ ότι περίμενα να ανέβω σαν το βρεγμένο γατί, μόλις πάτησα το πόδι μου στην αυλή ένιωσα το βήμα μου τόσο σταθερό που δεν περίμενα ποτέ ότι θα μπορούσα να πατήσω έτσι.

Διέσχισα και πάλι σχεδόν όλη την αυλή. Ήμουν απολύτως βέβαιη πόσο ορατό ήταν το τίποτα που φορούσα κάτω από το φόρεμα. Και βέβαια τα κεφάλια που γύρναγαν δεν άφηναν κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Ωστόσο, το βήμα μου ήταν πιο σταθερό κι από βηματισμό στρατιώτη. Και τόσο smooth όσο της ντάμας σε ένα αργεντίνικο τάνγκο.

Έδειχνε τόσο Ικανοποιημένος. Δεν ξέρω πώς είχαν φανταστεί οι αρχαίοι ημών τον Απόλλωνα αλλά αν Τον έβλεπαν, θα είχαν την εικόνα του ολύμπιου θεού επί γης…

«Είναι Τρίτη. Την Πέμπτη θα Με βρεις *εκεί*. Θα είσαι πριν από Μένα εκεί. Δεν θα φοράς ρούχα όταν μπω. Και θα είσαι γονατιστή, με το μέτωπο ακουμπισμένο στο κρεβάτι»

…mes chagrins, mes plaisirs/je n'ai plus besoin d'eux/balayé les amours/avec leurs tremolos/balayé pour toujours/je repars à zero…

«Κατανοητό αυτό;»

«Μάλιστα»

… c'est payé, balayé, oublié/je me fous du passé… car ma vie/car mes joies/aujourd'hui/ca commence avec Toi…

 

Σπαραγμός!  

 

Χίλια τα έπη της κραυγής  

 

~10.01~

…su maldito veneno que viene en frasco de besos/en potecitos de miel/me engatusa el sentido soy un iluso perdido/que vende el alma por la sensatez/por su maldito veneno esto se va poner feo/ y ya verán lo que hare/voy a jugarme con fuego a derretir este hieloo/no moriré…

Όπως κυλάει το αυτοκίνητο με σταθερή ταχύτητα – όλο και περισσότερος κόσμος έξω, αισιόδοξο αυτό – για κάποιο λόγο στο μυαλό μου παίζει… ρετροσπέκτιβα όλες οι ερωτικές μου έλξεις και έξεις…

Από τα πρώτα βιαστικά και άτσαλα φιλάκια στο δημοτικό, την ώρα που πηγαίναμε όλοι μαζί να πλύνουμε τα πινέλα μας στο τέλος της ώρας των καλλιτεχνικών και κάθε ζευγάρι φιλιόταν ενώ οι άλλοι κρατούσαν τσίλιες…

Από τα εφηβικά «φασώματα» με χέρια, στόματα, γλώσσες, πιασίματα, φιλιά, γλειψίματα όπου προλαβαίναμε κάθε φορά, στα παρκάκια, τα αλσάκια και τα δασάκια…

Στην πρώτη φορά που με έστησε κάποιος στα τέσσερα…

Στην πρώτη φορά που όλο αυτό έπαψε να είναι χαριεντισμός και παιχνίδι… Η εξ Αποκαλύψεως γνώση… Αυτό είναι, όσα ήξερες μέχρι τώρα ξέχασέ τα, πίσω δεν θα γυρίσεις, ακόμη και αν γυρίσεις, τώρα ξέρεις και ποτέ δεν θα είναι το σεξ το ίδιο…

Στην εκπαίδευση… Θα στήνεσαι έτσι, θα είσαι έτσι, θα κάνεις αυτό.. Θα γίνεις αυτό… Γιατί το θέλω Εγώ και αυτό θα σου αρκεί ως λόγος, για μια ζωή…

Κι όπως έλεγε κι ο Όσκαρ: Everything in the world is about sex except sex. Sex is about power.

Προσυπογράφω… Με το αίμα μου…

… i can't resist You, what good is there in trying?/what good is there denying You're all that i desire?/since first i kissed You my heart was Yours completely/if i'm a slave, then it's a slave i want to be/don't pity me…

 

~ 03.50 ~

… deep desires/sleep untold …

Ξυπνάω στο μέσο της νύχτας. Απόλυτη ησυχία. Σκοτάδι. Προσπαθώ να αφουγκραστώ έστω κι έναν ήχο της ανοιξιάτικης νύχτας από το παράθυρο. Δεν ακούγεται τίποτα.

Το σκοτάδι δεν είναι αυθύπαρκτο. Ωστόσο, η έλλειψη οποιουδήποτε οπτικού ερεθίσματος οξύνει τις υπόλοιπες αισθήσεις.

Ακοή; Δεν ακούγεται τίποτα.

Γεύση; Καμία.

Όσφρηση; Η ανεπαίσθητη μυρωδιά του σαπουνιού από το ντους που έκανα πριν κοιμηθώ.

Οπότε μένει η αφή.

Μέσα σε αυτή την αισθητηριακή ένδεια, οξύνεται κλιμακωτά.

Νιώθω το κρεβάτι. Το σεντόνι, το μαξιλάρι, το πάπλωμα.

Δεν μου φτάνει. Ο εγκέφαλος είναι μεγάλο τζάνκι. Θέλω κι άλλο. Βγάζω τα ρούχα μου. Ξαπλώνω πάλι. Τεντώνω και τις δυο παλάμες να πιάσω όσο περισσότερο ύφασμα μπορώ. Λυγίζω τα πόδια μου να πατήσω το ύφασμα. Ξαπλώνω στο πλάι να ακουμπάω με ολόκληρο το πόδι. Ξανατεντώνω την παλάμη μου.

Δεν καταλαβαίνω καν τι σκέφτομαι. Πριν σκεφτώ η αναπαράσταση έχει γλυστρήσει και σαν να την καταπίνει το σκοτάδι. Και την επόμενη. Και την επόμενη. Μόνον ένα αίσθημα μένει από την καθεμία.

… sweet dreams are made of this/who am i to disagree/i travel the world and the seven seas…

Νύχτες σαν κι αυτή έχω ξυπνήσει από αγωνία. Νύχτες σαν κι αυτή έχω ξυπνήσει από τρόμο, εγώ μόνη μου σε σεληνιακό τοπίο κι έτσι όπως στεκόμουν όρθια το Σύμπαν να μου ρίχνει μια με το ρόπαλο πίσω από τα γόνατα και να λυγίζω. Νύχτες σαν κι αυτή έχω ξυπνήσει βυθισμένη στην εγκαρτέρηση – γεννηθήτω. Νύχτες σαν κι αυτή έχω ξυπνήσει από φλεγόμενη επιθυμία. Νύχτες σαν κι αυτή έχω ξυπνήσει από χαρά. Νύχτες σαν κι αυτή έχω ξυπνήσει από προσμονή για μια από τις σπουδαιότερες εμπειρίες της ζωής μου.

Ανοίγω τα μάτια – όχι ότι έχει και πολλή σημασία, δεν βλέπω τίποτα. Το μόνο που ακούω είναι η αναπνοή μου. Σκέφτομαι το αύριο. Μια μικρή αγωνία. Αλλά χωρίς φόβο. Το λες και περιέργεια. Έχω συνειδητοποιήσει πως είναι λίγα τα όσα μπορώ να ελέγξω. Πολύ λίγα. Ξέρω τουλάχιστον τι δεν μπορώ. Κάποιες φορές ξέρω και τι μπορώ. Και κάποιες νύχτες, σαν κι αυτή, εύχομαι απλά να αρκεί.

… the times are tough now, just getting tougher/this old world is rough, it's just getting rougher/cover me, come on baby, cover me…

 

back to color  

 

Chapeau για το σχόλιο  

 

~00.19~

… oh, no/ big black shape with eyes of fire/ telling people their desire…

Xτυπάει το μήνυμα στο Viber:

Αποτυχημένη προσπάθεια χιούμορ ως μια – ακόμη πιο αποτυχημένη- προσπάθεια ελιγμού. Και να πω ότι δεν τον ξέρω τόσα χρόνια;

Η αλήθεια είναι ότι πάντα εκτιμούσα βαθύτατα την σταθερότητα στους άνδρες. Και ακόμη βαθύτερα το να διεκδικούν αυτό που θέλουν.

Ο Ν είναι ένας από εκείνους τους άνδρες που μπορεί να μην τα μπορεί όλα… Αλλά όταν πει «θέλω κάτι» ή «μπορώ κάτι», θα το τιμήσει και θα το διεκδικήσει μέχρις εσχάτων, σταθερά και αδιαπραγμάτευτα. Και χωρίς να πτοηθεί.

Τον γνωρίζω πάρα πολλά χρόνια. Και παρά τα μεγάλα κενά σε αυτή την ιδιότυπη αλληλεπίδραση που κάποιος θα μπορούσε να ονομάσει «σχέση μας», δεν παρέλειπε ποτέ να δηλώνει την παρουσία του. Αν εξαρτιόταν από μένα, θα είχαμε χαθεί εδώ και πάρα πολύ καιρό. Πιο πολύ από αμέλεια κι αδράνεια.

Αλλά σε όποια θάλασσα, όποιον ωκεανό και αν κολύμπησα, όσο μακρυά κι αν ανοίχτηκα, όσο βαθιά κι αν βούτηξα, σαν φάρος ή σαν Σειρήνα, πάντα έδινε το σήμα «εδώ είμαι».

Θυμήθηκα εκείνη τη φορά που είχε πάει ταξίδι κάπου στο Μαγκρέμπ. Την επόμενη φορά που συναντηθήκαμε ακούμπησε πάνω στο τραπέζι ένα μωβ ρούχο. Το άνοιξα: μια στολή οριεντάλ.

Γιατί θα σου πηγαίνει. Γιατί ξέρω ότι ένα κομμάτι της ψυχής σου χτυπά σε εκείνες τις χώρες κι ας μην έχεις πάει ποτέ. Γιατί μόλις το είδα ήσουν το πρώτο και το μόνο πράγμα και πλάσμα που μου ήρθε στο μυαλό είπε. Και θα ήθελα να σε δω να τη φοράς… είπε.

Ναι, οφείλω να ομολογήσω πως ήταν ένα από τα πιο ιδιαίτερα δώρα που έχω λάβει στη ζωή μου. Και μάλιστα άσχετα από γενέθλια ή οποιαδήποτε τυπική αφορμή…

… το νέο μήνυμα στο Viber διέκοψε τη σκέψη μου.

Πήγα να πληκτρολογήσω κάτι σε… δεν ξέρω… εμότικον χαμόγελου… ή απλά ένα αμήχανο «ΟΚ». Αλλά το νέο μήνυμά του με σταμάτησε.

Σβήνω το τελευταίο φως για να πάω να ξαπλώσω. Κάτι σαν να ψιθυρίζει στο σκοτάδι και να λέει:

…one thing I know/it only can get better/you only gotta keep it under control/and if you like it/just reach out and touch it/no one can stop you/cos' your heart knows how to take it/… /how many times in your life/did it come easy/i tell you nothin'/cos' nothin don't come easy…

 

Μην του απαντάς. Θυμήθηκε μετά 15 χρόνια...οοοοχι. Όχι.  

 

Ξέρεις, υπάρχουν φορές που ο χρόνος δεν μετριέται ως διαφορά μεταξύ δύο χρονικών στιγμών αλλά ως η διαφορά της έντασής τους στην ψυχή σου.

 

Να κάτι τέτοια γράφεις και μας λιώνεις αδιακρίτως....