Ανάφη

Ρε φίλε πώς σκατά έμπλεξα πάλι;

Ήταν η πρώτη μου σκέψη πριν στραβοκαταπιώ το ίδιο μου το σάλιο.

Ήταν η πρώτη μου σκέψη όταν είδα κρεμασμένα στον τοίχο 2 flogger, ένα black riding crop και ένα σετ δερμάτινες χειροπέδες, πλαισιωμένα από μια βαριά μπρούτζινη μπαρόκ κορνίζα.

Το λεωφορείο έκανε μόλις 10 λεπτά να μας κατεβάσει από τη Χώρα στο λιμάνι. Είχα μπροστά μου κάμποση ώρα μέχρι να φύγει το φέρρυ για Πειραιά. Πηγαίνω σε ένα από τα καφέ που υπήρχαν να αράξω μέχρι να έρθει η ώρα της αναχώρησης. Εκεί βλέπω έναν τύπο, ίδιος ο Τομ Χανκς στο ναυαγό, ηλιοκαμμένο, με σγουρά ξανθά μαλλιά, πλούσια γένια και πράσινο διαπεραστικό βλέμμα να πίνει μπύρα (μα μπύρα πρωί πρωί; ). Χωρίς να δώσω ιδιαίτερη σημασία, έτσι κι αλλιώς δεν ήταν ο τύπος μου, κάθομαι, παραγγέλνω και βγάζω το σημειωματάριό μου.

«Γιατί έχεις τόσο άγχος;»

Σηκώνω το κεφάλι από τις σημειώσεις μου. «Εμένα ρωτάς;»

«Ναι» και σηκώνεται με τη μπύρα στο χέρι του και κάθεται στο τραπέζι μου.

Δε βαριέσαι, καλοκαίρι είναι, ας είμαι δεκτική.

«Αυτοπροσκλήθηκα. Ανδρέας» και μου δίνει το χέρι του.

Προτάσσω το δικό μου. «Έλλη. Χάρηκα;»

«Χάρηκες. Λοιπόν; Γιατί έχεις τόσο άγχος;»

Ξαφνιασμένη, με ημισηκωμένο φρύδι αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στο να βρίσω ή να απαντήσω.

«Το πλοίο φτάνει Πειραιά στις 9:00. Το τρένο για Θεσσαλονίκη φεύγει στις 10:00. Ανησυχώ μήπως το χάσω.»

Σφυρίζει προς το μαγαζί (μα να σφυρίξει; ). Αφού τράβηξε την προσοχή του σερβιτόρου σηκώνει το χέρι και δείχνει το σήμα της νίκης. Το φρύδι μου τώρα έχει σηκωθεί για τα καλά. Ο σερβιτόρος φέρνει δυο σφηνάκια.

«Πιες, είναι ρακόμελο»

«Μα είναι 9 το πρωί»

«Πιες»

Τι να κάνω; Ήπια. Το μάτι του γυάλιζε.

«Γράψε: 6945…… Αν χάσεις το τρένο τηλεφώνησέ μου»

Καθώς το ρακί μου καίει τα σωθικά και η επίγευση του μελιού χαϊδεύει το λαιμό μου, έχω μείνει κόκκαλο να τον κοιτάω.

«Γράψε»

Ε, έγραψα. Με ανθρώπους που γυαλίζει το μάτι τους δεν παίζεις. Και εκείνη την ώρα, ακούω από μακριά να τον φωνάζουν. Παναγιά μου, μια λαμπάδα ίσα με το μπόι μου θα σου ανάψω. Δε σηκώνεται, γιατί δε σηκώνεται; Και τότε ακούω «Καπετάνιε; Άντε!». Καπετάνιε; Σηκώνεται.

«Ανδρέας Ροδάκης, καπετάνιος του φορτηγού που βλέπεις» και μου δείχνει ένα φορτηγό πλοίο στο λιμάνι. «Μη φοβάσαι, είσαι ασφαλής. Δε θα σε πειράξω…» ναι, όλοι οι psycho το ίδιο λένε «… εκτός και αν με παρακαλέσεις». Και φεύγει.

Ρε όλοι οι πυροβολημένοι εμένα βρίσκουν;

Αφού έχω σιγουρευτεί ότι έχει απομακρυνθεί σε απόσταση ασφαλείας κάνω να σκίσω τη σελίδα που έγραψα το τηλέφωνό του, αλλά κάτι με σταματάει. Άσ’ την να βρίσκεται, το ψωμί σου τρώει;​

Έχω μείνει κάγκελο να κοιτάω τα κρεμασμένα στον τοίχο. Η περιφερειακή μου όραση εντοπίζει ένα γάντζο στο ταβάνι. Τα πιάσαμε τα λεφτά μας.

 

Μην αργήσεις πολύ την συνέχεια  

 

Καλά θα πάει αυτο...

 

@sapfw Σ/Κ ξεκίνησε. Που θα πάει; Θα βρεις ώρα για την συνέχεια.... ε; ε;

 

Ξεκαρδιστική η αφήγηση! Μα ακόμη και στην μικροσκοπική Ανάφη σου 'λαχε "πυροβολημένος"; Κάπως προδίνεσαι, δεν εξηγείται αλλιώς!

 

Ρε φίλε, σοβαρά τώρα, πώς σκατά έμπλεξα έτσι;

Δεύτερη φορά που το σκέφτομαι, εστιάζοντας πλέον στο γάντζο στο ταβάνι, ωσάν την κοσάρα που πιν νερό και τερεί τον ουρανόν. Κατεβάζω το κεφάλι και τον κοιτάω προσπαθώντας να κρύψω το αμήχανο χαμόγελό μου. Ναι, να το βάλω στα πόδια αλλά πού να πάω; Ο σάκος μου γλιστράει από το χέρι. Τον σηκώνει και καθώς απομακρύνεται με ρωτάει:

«Τι θα πιεις;»

«Νερό, νερό». Δεν είμαστε για αλκοόλ τέτοιες ώρες.

Το πλοίο ήταν να πιάσει λιμάνι στις 9:00. Ο καταπέλτης τελικά άνοιξε στις 9:30. Κάτι που δεν είχα υπολογίσει ήταν πως μαζί με το δικό μας πλοίο, θα υπήρχαν και άλλα πλοία εκείνη την ώρα που έπιασαν λιμάνι και ορδές επιβατών θα έβγαιναν για αναζήτηση ταξί. Δεν ήταν ώρα για ηττοπαθείς σκέψεις, ταξί θα βρω. Και βρήκα, περιέργως, αλλά βρήκα.

«Σταθμό Λαρίσης παρακαλώ, και αν μπορείτε γρήγορα, θα χάσω το τρένο». Η ώρα ήταν 9:40 όταν μπήκα στο ταξί.

Κάτι άλλο που δεν είχα υπολογίσει είναι η κίνηση της Αθήνας. Παρασκευή βράδυ, στο κλείσιμο της αγοράς, κατακαλόκαιρο. Κακός συνδυασμός, πολύ κακός συνδυασμός. Ο οδηγός, ευγενέστατος δε λέω, έκανε φιλότιμες προσπάθειες. Όταν συναντούσε κίνηση, έστριβε από δω, έστριβε από κει –δρόμους μη ρωτάτε, δεν έχω ιδέα– έμπαινε σε κάτι στενά, τικ τοκ, το ρολόι έτρεχε, έβγαινε από τα στενά, πάλι κίνηση, πάλι εναλλακτικές διαδρομές και η αδρεναλίνη ανέβαινε. Αγχώθηκε ο φουκαράς κι εγώ με τα λεφτά στο χέρι να τον πληρώσω πριν καν φτάσουμε. 10:02 είμαστε μπροστά στο σταθμό, πετάω ένα 20€ στη θέση του συνοδηγού ψελλίζοντας «κρατήστε τα ρέστα, ευχαριστώ» και ορμάω έξω από το ταξί με το σάκο μου αγκαλιά. Τρέχω μέχρι την αποβάθρα ευχαριστώντας το σύμπαν που είμαι στην Ελλάδα και όχι στην Αγγλία, οπότε οι πιθανότητες να μην έχει φύγει ακόμα το τρένο είναι με το μέρος μου. Λάθος. Αποχαιρέτα το τρένο σου σκέφτηκα καθώς το έβλεπα να απομακρύνεται και η αγκαλιά μου χαλάρωνε αφήνοντας το σάκο μου να σωριαστεί κάτω. Παίρνω μια βαθιά ανάσα ανασυγκρότησης και ξεφυσάω τεντώνοντας τα μάγουλά μου από τον αέρα που γέμισε το στόμα μου. Μαζεύω το σάκο μου και κάθομαι σε ένα από τα παγκάκια που υπάρχουν να σκεφτώ τι θα κάνω. Το χειρότερο σενάριο, ήταν γεγονός.

Βγάζω τη ταμπακιέρα μου και στρίβω τσιγάρο. Με το που το φέρνω στο στόμα μου, πριν καν προλάβω να ψάξω για αναπτήρα, μια φλόγα το ανάβει. Σηκώνω το κεφάλι μου να δω πού οδηγεί αυτό το χέρι που κρατάει τον αναπτήρα. Όχι, αυτά συμβαίνουν μόνο σε ταινίες. Το χαμόγελο του Ανδρέα αφοπλιστικό.

«Ήρθα σε περίπτωση που χάσεις το τρένο».

Έχω μείνει κοκαλωμένη να τον κοιτάω. Καμιά σχέση με το πρωί. Άλλος άνθρωπος, αλλά το ίδιο διαπεραστικό πράσινο βλέμμα.

«Να φύγω; Ενοχλώ;»

Κουνάω το σώμα μου να κάνω χώρο στο παγκάκι να κάτσει. Στρίβει κι αυτός τσιγάρο, το ανάβει. Το πιο αγγελοπουλικό 10λεπτο καπνίσματος. Κανείς μας δε λέει τίποτα. Μόνο σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις. Εγώ τουλάχιστον. Τα βάζω κάτω: Αθήνα, Παρασκευή βράδυ, χωρίς κανέναν γνωστό στην πόλη. Έλα, είσαι πιο έξυπνη απ’ αυτό. Ξενοδοχείο, ναι φυσικά θα ψάξω ξενοδοχείο. Σηκώνομαι όρθια και σβήνω το τσιγάρο.

«Μπορείς να ψάξεις ξενοδοχείο, αλλά σε προειδοποιώ πως λόγω των σημερινών επεισοδίων, τα ξενοδοχεία του κέντρου είναι κλειστά»

Γουρλώνω τα μάτια μου και τον κοιτάω με ένα βλέμμα μίξη σοκ και απελπισίας.

«Σε ευχαριστώ για την πρόσκληση, θα πάρω τηλέφωνο μια φίλη μου»

«Λες ψέματα, αλλά δεν πειράζει». Σηκώνεται, σβήνει το τσιγάρο του και φεύγει.

Τικ τοκ, τικ τοκ. Συγκεντρώσου Έλλη, τι θα κάνεις; Θα κοιμηθείς στο παγκάκι; Βλέπω έναν υπάλληλο security, τον ρωτάω για τα ξενοδοχεία, το επιβεβαιώνει. Fuck. Χωρίς να έχω καταλάβει πώς και γιατί τρέχω έξω από το σταθμό. Είναι εκεί.

Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010. Στο μνήμα μου να γράψετε "μικρή δεν ήταν αλλά ήταν άμυαλη".

Μου χαμογελάει. Βγάζει το πορτοφόλι του και μου δίνει την ταυτότητά του.

«Πάρε τηλέφωνο, μάνα, αδελφή, κολλητή, δε με νοιάζει. Πάρε κάποιον τηλέφωνο και πες του ότι θα μείνεις σπίτι μου απόψε».

Εκτιμητέο, δε λέω. Παίρνω την αδελφή μου, της λέω τι και πώς, της δίνω και το τηλέφωνό του και πριν προλάβει να ξεκινήσει τον εξάψαλμο της το κλείνω.​

«Σε πειράζει εγώ να πιω ένα ποτήρι κρασί;»

«Φυσικά και όχι»

Επιστρέφει με ένα ποτήρι νερό και ένα ποτήρι κρασί.

«Έχει ζεστό νερό να κάνεις μπάνιο αν θες. Εσύ θα κοιμηθείς στην κρεβατοκάμαρα κι εγώ εδώ, στον καναπέ»

«Όχι, όχι, μη σε ξεβολέψω»

Με αγριοκοιτάει.

«Καλά, θα κοιμηθώ στην κρεβατοκάμαρα»

Και κοιμήθηκα. Εγώ στην κρεβατοκάμαρα κι αυτός στον καναπέ του σαλονιού. Κάτω από τη μπρούτζινη μπαρόκ κορνίζα. Κουβέντα δεν είπαμε γι’ αυτά εκείνο το βράδυ. Ούτε το επόμενο, ούτε το μεθεπόμενο βράδυ μιλήσαμε γι’ αυτά. Μόνο τα χρησιμοποίησε. Εμένα, αυτά και διάφορα άλλα.

Με σύνεση.

Και συναίνεση.

 

Τον αγαπήσαμε τον Ανδρέα ήδη και ξέρεις το γιατί  

 

go on!

 

Λυσσαρες...

 

Ναι αλλά εκλεκτικές λυσσάρες  
Αγαπάμε μόνον τα καθαρόαιμα αρσενικά