Τι είναι για εσάς ο έρωτας;

Ερωτας...Αυτό που δεν ήρθε ακόμα

 

Συμφωνώ πως είναι ένα λογικό είδος αγάπης -και γιαυτό παύει όταν αλλάξουν τα δεδομένα

 

Σίγουρα δε θα μπορούσαν να το ονομάσουν ή να το εξηγήσουν. Αλλά δε θα το βίωναν?

 

Παιζεται.
Ισως καποιοι το ενιωσαν αυθεντικα.
Παρα πολλοι, οταν ακουν, διαβαζουν και βομβαρδιζονται απο ενθιυσιωδεις περιγραφες των υπεροχων συμπτωματων του ερωτα, και τον βλεπουν καθημερινα πανταχου παροντα να εξιδανικευεται, σε σηριαλ, βιβλια, ταινιες, τραγουδια, ιστοριες φιλων, ποιηση κλπ κλπ, αρχιζουν και νιωθουν μειονεκτικα αν δεν νιωσουν τις "πεταλουδες στο στομαχι" κι ολες αυτες τις γλαφυρες περιγραφες του ερωτα (που οι περισσοτερες θυμιζουν συνδυασμο προψυχωτικης καταστασης με μανιακο επεισοδιο)
Απορουν με τον εαυτο τους,νιωθουν λιγο ΑΜΕΑ του συναισθηματος, λρνε "τι σκατα,εγω ποτε θα νιωσω ετσι?" και πιεζονται να δοκιμασουν κι αυτοι απο αυτο το φανταστικο γλυκο.
Και, συχνα, απλως αυθυποβαλλονται και απογοητευονται. Και ορμανε με τα μουτρα ατην επομενη πιθανοτητα να τον γευτουνε η τον αναζητανε απελπισμενα, ειτε τον δολιμασανε ειτε οχι.
Αρκετοι φτανουν στο σημειο να τον ταυτιζουν με το να νιωθεις οτι ζεις και στην απουσια του νιωθουν αδειοι, μεσα σε μια μουντη πληξη, ενα αγιατρευτο ανικανοποιητο και διαχυτη ανηδονια.
Ισως αν δεν ειχαν ακουσει τοσα πολλα για τη μαγεια του ερωτα και τα ασυγκριτα συμπτωματα του να τον αναζητουσαν λιγοτερο μανιωδως και να απογοητευονταν επισης λιγοτερο.
Οι κοινωνικοι ψυχολογοι λενε οτι ειναι τοσο μεγαλη η δυναμη της ασυνειδητης κοινωνικης μιμισης και ταυτισης, ωστε ακομα κι οταν συμβει μια θεαματικη αυτοκτονια διασημου που καλυπτεται εκτενως απο τα ΜΜΕ και τα σοσιαλ, αμεσως μετα αυξανονται τα θανατηφορα τροχαια (η διαδοση του καπνισματος, των ουσιων και αλλων αυτοκαταστροφικων συμπεριφορων μεσω κοινωνικης μιμησης ειναι δεδομενη).
Ισως παρομοια φαινομενα να συμβαινουν με τη διαρκη εξυμνηση και εξιδανικευση του ερωτα: να γινεται η φιλοσοφικη λιθος ατην αναζητηση της ευτυχιας.

Αλλα και παλι, καποιοι,ακομα κι αν δςν ειχαν ακουσει λεξη γι αυτο, παλι θα το παθαιναν. Οπως καποιοι ειναι επιρρεπεις σε ορισμενες ασθενειες η σε συγκεκριμενες ψυχολογικες καταστασεις.


Καποια αλλοι, εξελικτικοι και παρομοιοο, λενε οτι ειναι φυσικος μηχανισμος για να υποβοηθησει τη διαιωνιση του ειδους και τη μονογαμια για λιηο διαστημα, μεχρι να γεννηθει και να ξεπεταχτει ενα βρεφοςμεχρι τα 2 η 3 χρονια του το πολυ.

Δεν ξερω ποια ειναι τελικα η κυρια συνιστωσα του φαινομενου ερωτας, αλλα ειμαι σιγουρος πως αυτο που ειχε επισημανει ο Λα Ρωσφουκω αχεδον 4 αιωνες πριν για καποιους, ισχυει και σημερα, ισως σε μεγαλυτερο βαθμο.

 

διαβάζοντάς το μου ήρθε αυτό στ' αυτιά

 

Σ'ευχαριστώ για τη μακροσκελή σου απάντηση, τη διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Με βρίσκεις αρκετά σύμφωνη, ειδικότερα δε στον τρόπο με τον οποίο είμαστε γαλουχημένοι από τα ποικίλα κοινωνικά και καλλιτεχνικά ερεθίσματα που δεχόμαστε.
Δεν το είχα επεξεργαστεί ποτέ υπό αυτό το πρίσμα και θαρρώ θα παρέχει εξαιρετικό πυρήνα μελλοντικών μου συζητήσεων.

 

Αυτό που είχε βάλει η συνομιλητρια @Aliki

Όχι τυχαία από ποιο βιβλίο είναι  

Είναι αυτή η χωρίς όρια παντοδυναμία παρά τους περιορισμούς της θνητής και πεπερασμένης φύσης μας... Που συνοψίζεται στο στίχο:
I can't do everything but I'do anything for you...

 

Μωρό μου εσύ....Όλες οι στιγμές του κόσμου μέσα στα μάτια σου.

 

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:

μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.

Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.

Ν.Χ

 

Για εμένα ο έρωτας (και η αγάπη μαζί) είναι Εκείνη.

Εκείνη, που δεν είναι δική μου πλέον αλλά κάποιου άλλου κι εγώ κάποιας άλλης (στα χαρτιά τουλάχιστον).
Εκείνη, με την οποία όταν συζητάμε προσπαθούμε να βρούμε γιατί τελείωσε και δεν βρίσκουμε λόγο που δεν άρχισε καν.
Εκείνη, που μου υπενθυμίζει κάθε λίγο την παρουσία της δειλά.
Εκείνη, που σχεδόν 20 χρόνια τώρα, αισθανόμαστε ακριβώς το ίδιο όποτε βρισκόμαστε.
Και που όταν βρισκόμαστε, παρά τα πολλά χιλιόμετρα, σχέσεις και χώρες που μας χωρίζουν, φροντίζουμε να κάνουμε τη στιγμή δική μας.
Εκείνη γίνεται ξανά δική μου κ εγώ δικός της έστω κι αν είναι για λίγο.
Έτσι κι αλλιώς πάντα έτσι ήταν.

Η Νεφέλη μου...Κυριολεκτικά και μεταφορικά...

 

Γιατί δεν χωρίζετε τους άλλους να είστε μαζί;



ε;