Τα όρια...

Όχι αγαπητή Σίραχ. Κάτι τέτοιο θα ήταν προβλέψιμο σε ένα bdsm φόρουμ. Παρόλα αυτά θα συμφωνήσω πως είναι ένα ενδιαφέρον θέμα η λογοκρισία στην τέχνη του bdsm.

Πριν πάω στο τυρί έχω στο μυαλό μου ένα ζευγάρι σε μια περφόρμανς που ο άντρας χρησιμοποιεί ένα ντίλντο βαμμένο στα γαλανόλευκα με μουσική υπόκρουση τον εθνικό ύμνο. Η σκλάβα είναι ντυμένη με Ελληνική σημαία και ο άντρας εκσπερματίζει πάνω της την ώρα που ακούγετε το «με βια μετράει τη γη» ....

 

Ας ορισει καποιος πρωτα τι ειναι Τεχνη και τι παπαριά με πολυ ακριβη τιμή και μετά βλεπουμε αν υπάρχον ορια στην τεχνη....που σαφως και δεν υπαρχουν

 

Δυστυχώς Χάινριχ κάτι τέτοιο σκεφτόταν λογικά και η άλλη και το μετέτρεψε σε «τέχνη», γι’ αυτό πήρε αυτά που ζητούσε....  

 

Θα δώσω ένα αντι-ορισμό με την έννοια πως η ίδια η τέχνη δεν μπορεί να έχει ορισμό...εξ ορισμού.

Τέχνη είναι αυτό που έρχεται κατευθείαν από τα μέσα μέσα μας ,το οποίο όμως περνάει όπως το νερο μέσα από τα δάχτυλα και δεν έχουμε κανένα μα κανένα κουράγιο να το ορίσουμε.

Παπαριά είναι αυτό που έρχεται κατευθείαν από όλες τις κατευθύνσεις κάθετε σαν λάσπη πάνω στο δέρμα και δεν έχουμε κανένα μα κανένα λόγο να το ορίσουμε.

Υ.Γ. Η λάσπη ξεπλένεται με νερό...

 

Αν και αγαπητέ Χάινριχ φον Κλάιστ διάλεξες για ψευδώνυμο το όνομα του κορυφαίου στρατηγού του Β Παγκοσμίου Πολέμου, Γερμανού φυσικά, στο θέμα Χίτλερ και Ναζισμός μάλλον διαλέγεις Χόλλυγουντ και Ταλμουδομαρξισμό.Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα αλλά ποτέ δεν κατάλαβα απο που βρέθηκαν όλοι αυτοί οι τόσο σίγουροι για το τι είναι ο Εθνικοσοσιαλισμός.Δέν κρίνω κανέναν αλλά βρίσκω την ημιμάθεια ενοχλητική.Οσον αφορά το θέμα του thread, ας δώσει κάποιος τον ορισμό του τι είναι τέχνη.

 

Μάλλον τα μπερδεύεις λιγάκι τα πράματα. Ο Γερμανός λογοτέχνης Χάινριχ φον Κλάιστ ήταν δύσκολο να είναι στρατηγός του Χίτλερ μιας και γεννήθηκε το 1777 και πέθανε το 1811.
Πιθανολογώ πως αναφέρεσαι στον Έβαλντ Χάινριχ φον Κλάιστ που ήταν υπολοχαγός στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά και πάλι κάνεις ένα φάουλ. Ο Έβαλντ Χάινριχ φον Κλάιστ προσέφερε τον εαυτό του ως ολοκαύτωμα μεταφέροντας μέσα στη στολή του μια βόμβα για να δολοφονήσει τον Χίτλερ στις 11 Φεβρουαρίου 1944. Η απόπειρα αναβλήθηκε για να την επαναλάβει τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου ο Φάμπιαν φον Σάλμπεντροφ.

Υ.Γ. Πάντως έχεις απόλυτο δίκιο για την ημιμάθεια, είναι άκρος ενοχλητική

 

Τώρα που ηρεμήσαμε…

Η Τέχνη δεν έχει όρια , αλλά ούτε και κανόνες.

Προφανώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί για διάφορους σκοπούς που θα φαίνονται υποκειμενικά δόλιοι ή μη.

Υπάρχουν σκοποί για τους οποίους η Τέχνη μοιάζει πόρνη ; Άλλοι που χρησιμοποιούν την τέχνη ως πλάνη ; Ως προπέτασμα ; Ως προπαγάνδα ; Ως ότι άλλο ;

Το λάθος είναι που βαρύτητα δίνουμε στο γιατί χρησιμοποιήθηκε η Τέχνη. Που αναζητούμε τα κίνητρα του πομπού. Μέγα λάθος κατ’ εμέ. Το έργο παρουσιάζεται , το λαμβάνουμε αισθητικά και περιμένουμε.

Αν μέσα μας ακολουθήσει μία αλληλουχία ψυχοσωματικών αντιδράσεων , που μας κάνει να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε το αντικείμενο με έναν τρόπο μοναδικό, σε βαθμό που να αποκτά ζωή , να χαρακτηρίζεται ως όμορφο , εξωτικό , ερωτικό , κακόβουλο ή ό,τι άλλο που θα μπορούσε να αποδοθεί μόνο σε ζωντανό οργανισμό, τότε το έργο κάτι έχει αγγίξει. Κάτι που υπό ένα ορισμένο πρίσμα από τον καθένα από εμάς , θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως Τέχνη. Θα μπορούσε να προκαλέσει συναίσθημα , έμπνευση , ηδονή (κάπου εδώ σε ένα τμήμα της έχει χώρο και η Bdsm έκφραση) , πόνο , χαρά , οργή.

Σημασία δεν έχει το ποιος την δημιούργησε , παρά μόνο ίσως ως άλλοθι για την απομυθοποίηση ή και την μεγέθυνση αυτού που νιώσαμε .

Θα μπορούσε η Τέχνη να μην γίνει αντιληπτή από κάποιον ή ακόμα και από όλο τον ανθρώπινο είδος. Ή ακόμα και από κανένα άλλο ζωντανό πλάσμα αυτού του πλανήτη. Η Τέχνη δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα , απλά εκφράζεται και στους ανθρώπους. Όπως και σε κάθε άλλο ζωντανό οργανισμό , που μπορεί να αντιληφθεί .

Προσωπικά για εμένα η Τέχνη δεν έχει όρια. Όρια έχουν οι ηθικές μου (λέμε τώρα) για το τι μπορώ να δεχτώ και το τι όχι. Όρια έχει η αντίληψη μου και θα μπορούσε πολύ εύκολα να μην αντιληφθώ το έργο. Όρια θα μπορούσε να έχει η λογική μου , στο να αντέξει αυτό που μπορεί να μου προκαλέσει.

Αλλά όχι όρια δεν έχει Τέχνη επειδή δεν ανήκει ούτε στο δημιουργό , αλλά ούτε και στον θεατή. Όρια έχει το πεδίο της ψυχής μας που μπορεί να αντιληφθεί αυτήν…

 

Απάντηση: Τα όρια...

Όταν οι παπάδες, οι ζευγάδες και το υπόλοιπο εθνος έκανε διαδηλωσεις για το όνομα της γείτονος χώρας (να μην προσβάλω και τίποτε εθνικά) εγώ συνουσιαζόμουν με πολύ καλό αιδοίο (εργο τεχνης) εκ της γείτονος χώρας φωνάζοντας «με κατακαυλώνεις πουτάνα μακεδόνισα». Έκανα τέχνη χωρίς όρια, είμαι εθνικός ήρως ή εθνικός μειοδότης?

 

Τέχνη χωρίς σύνορα ίσως να θεωρείται ότι κάνει κάποιος και όταν τον πηδάνε από γειτονική χώρα κραυγάζοντας πόσο ανθέλληνας και προδότης είναι.

Αλλά αν δε δώσουμε ακριβή ορισμό της τέχνης δεν ξέρουμε ακόμη.

 

..(παν) μετρον άριστον..

 

Εφόσον η τέχνη είναι κάτι πηγαίο , και προέρχεται απο τη φαντασία και τα εσώψυχα του καθενός θα μπορούσε κανείς αυθόρμητα να πεί , πως όσες οι ψυχές τόσες και άλλες τόσες οι "τέχνες" !!
Και εφόσον όρια δεν έχει η φαντασία και πολύ περισσότερο η ψυχολογία του καθενός μας που μπορεί να καταγραφεί σε ενα χαρτί ως κείμενο, σε ενα καμβά ως ζωγραφιά , κοκ άρα δεν έχει όριο και η τέχνη

Η καλλιτεχνία όμως έχει! Εχει το αισθητήριο των ανθρώπων που την βλέπουν και την κρίνουν. Εχει τον νού εκείνων που τη διαβάζουν ή τη μελετούν !

Η καλλιτεχνία, εχει να πει, να δώσει, εχει αφουγκραστεί και εχει αποτυπώσει , άλλοτε όμορφα, άλλοτε σκληρά, ήπια ή έντονα. Δεν εχει σημασία. Εχει να πεί πραγματα , μπορεί να αγγίξει ψυχές.

Ο καθένας μας μπορεί να φτιάξει ένα πινακα ζωγραφικής πχ., δεν ειναι τέχνη όμως αυτό, ουτε εκείνος καλλιτέχνης!! Ι am sorry  

 

Σαφώς και δεν υπάρχουν όρια στην Τέχνη. Όμως το θέμα δεν είναι αν η συγκεκριμένη ταινία ήταν ή δεν ήταν Τέχνη. Σμαντικό είναι ότι το έκρινε το Τμήμα Τεχνοκριτικών της Ασφαλείας (μετά από τις παπάρες του Βύρωνα). Όχι οι κριτικοί ούτε οι θεατές (αυτοί οι τελευταίοι έχουν το λόγο). Κατέβηκε μετά από καταγγελία ανώνυμου, άρα δεν είχε το θάρρος ούτε το όνομά του να πει. Ιδού λοιπόν η πρακτική των "σταγονιδιών" και των ανθρώπων άλλων εποχών που τίποτε δεν έχουν με τον πολύ παλιό διαφωτισμό. Γιατί, π.χ. το "συμφωνώ μαζί σου για να μπορέσω να διφωνήσω μετά", της Αναγέννησης, είναι απόλυτη πρωτοπορία στην παπαρολογία της Ελλάδας. Αν, π.χ. έκανε το ίδιο με τον Εθνικό Ύμνο της Αλβανίας ή της Τουρκίας τι θα ήταν; Μια άλλη Μπουμπουλίνα, μήπως; Ας ηρεμήσουμε και ας αφήσουμε τον όποιο καλλιτέχνη να δημιουργεί, να είναι ελεύθερος για τον κρίνουμε (εγώ πάντως το κάνω συχνά, μια φορά την εβδομάδα lol).