Τι 'ν' αυτό που το λένε ισχύ

Σύμφωνοι, είναι αναγκαίος αλλά όχι επαρκής όρος. Μεταξύ όμως των ορίων της συναίνεσης και των πιθανών εντάσεων που μπορεί να προκύψουν στη διαδικασία του power exchange, μόνο η αυτοκυριαρχία μπορεί να διασφαλίσει ότι η συναίνεση θα παραμείνει σεβαστή και ότι τα πράγματα δεν θα γίνουν κακοποιητικά.

 

Όταν η υποταγή μεταλλαχτεί σε κάτι άλλο δεν είναι υποταγή.
Όταν ξεκινά και εκ προοιμίου περιλαμβάνει την περίπτωση το να μην είναι παντοτινή, δεν είναι υποταγή.

 

Καταλαβαίνω τη θέση, ειδικά αν μιλάμε για μια δυναμική TPE, όμως δεν θα πρέπει πάντα να κάνουμε χώρο για να μπορεί να ανανεωθεί ελεύθερα η συναίνεση;

 

Η σύνεση είναι αυτή που κάνει τα πράγματα μη κακοποιητικά.
Η σύνεση είναι αυτή που απλά μπορεί να φέρει την αποδέσμευση.
Δεν βλέπω γιατί ο όποιος ανταγωνισμός θα πρέπει να φέρει κακοποίηση.
Ο Κυρίαρχος δεν είναι κακοποιητής.

 

Για να μπορεί το Κ να παραμένει συνετό θα πρέπει να μπορεί να κυριαρχήσει στα συναισθήματα του, ειδικά αυτό του θυμού, και ο μηχανισμός για αυτό είναι η αυτοκυριαρχία. Αντί πχ να τιμωρήσει θυμωμένο να παέι μια βόλτα, να πάρει τον αέρα του και να τιμωρήσει όταν έχει ηρεμήσει για να διασφαλίσει ότι η τιμωρία θα αντιστοιχεί στο παράπτωμα.

Τώρα, το ζήτημα σύνεση/κακοποίηση ή συναίνεση/κακοποίηση είναι ενδιαφέρον, αλλά νομίζω ότι ξεφεύγει από τη θέμα του νήματος.

 

@AndreDelastrange, @espimain

Σας παρακαλώ να μην εκτραπεί η συζήτηση σε θέματα που δεν άπτονται του θέματος του νήματος, το οποίο είναι η ισχύς ως έναυσμα μια ασύμμετρης σχέσης, και όχι τα ζητήματα που προκύπτουν όταν αυτή έχει ήδη εγκατασταθεί.
Σας ευχαριστώ  

ΥΓ @AndreDelastrange: θα επανέλθω σύντομα με τις απορίες μου σχετικά με την πρώτη ανάρτησή σας.

 

Αφαίρεσα την αναφορά στο nickname σας, όπως ζητήσατε.
Η ψυχραιμία κι η σταθερότητα ενδεχομένως είναι παράγοντες ισχύος.

Καλή συνέχεια στις συζητήσεις σας.

 

Είναι κατανοητό ότι η αυτοκυριαρχία είναι απαραίτητο χαρακτηριστικό ενός κυριαρχικού ατόμου για τα υποτακτικά που ψάχνουν ασφάλεια. Τι συμβαίνει, όμως, όταν το υποτακτικό μέλος δεν προτάσσει την ασφάλεια, είτε καθόλου είτε ως βασική ανάγκη του; Είναι η αυτοκυριαρχία το μοναδικό συστατικό της ισχύος για σας;
Επιπλέον, κατά τη γνώμη σας είναι η ασφάλεια το μόνο χαρακτηριστικό που τυγχάνει αναγνώρισης από το υποτακτικό;

Στην αρχική μου ανάρτηση τίθενται και άλλες ερωτήσεις:
- Αρκεί από μόνη της η ισχύς ώστε να παράγει κατίσχυση; Και υπάρχει μόνο μια ισχύς;
- Πώς και από ποιόν κρίνεται επαρκής η ισχύς του κυριαρχικού; Πώς επιβάλλεται η κυριαρχία αν το υ δεν αναγνωρίζει την ισχύ ως τέτοια ή ως επαρκή;

που μου φαίνονται συνδεδεμένες με την απάντηση που ήδη διατυπώσατε. Θα χαιρόμουν πολύ αν θέλατε να συνεχίσετε τον διάλογο.

--

Ενδιαφέρον θέμα, αν και όχι του παρόντος νήματος, μια και εισάγει ζητήματα μιας εγκατεστημένης ασυμμετρίας, ενώ οι ερωτήσεις μου έχουν να κάνουν με το έναυσμά της. Δεν ξέρω βέβαια αν με "κρίσεις της δυναμικής/των συμμετεχόντων" εννοείτε του κάθε συμμετέχοντα προς τον ίδιο τον εαυτό του ("απολαμβάνω τη θέση μου, με ικανοποιεί το υποτακτικό μου / υπηρετώ τον αφέντη") ή προς τον άλλον - γιατί για μένα το δεύτερο δεν χωράει σε ασύμμετρες σχέσεις, από κάτω προς τα πάνω έστω  

Εδώ ανοίγετε ένα πολύ ενδιαφέρον, πολύ διαφορετικό από το παρόν, θέμα συζήτησης: το πώς διαμορφώνονται οι θέσεις των συμμετεχόντων μετά το πέρας της (ενεργής) ασυμμετρίας. Νομίζω εδώ δεν είναι το κατάλληλο νήμα, όμως.

 

Το αίσθημα ασφάλειας (πρέπει να) είναι προϋπόθεση για να ξεκινήσει μια διαδικασία προσέγγισης, μέσα από την οποία θα ξεκινήσει να αναπτύσσεται η δυναμική. Ακόμη και αν στα ζητούμενα του υ δεν είναι το αίσθημα ασφάλειας, σίγουρα δεν μπορεί να ξεκινάει κάτι στη βάση ενός αισθήματος ανασφάλειας, γιατί εκεί πάει αλλού το πράγμα.

Νομίζω ότι η αυτοκυριαρχία είναι το μοναδικό συστατικό της ισχύος που προϋπάρχει ως κάτι που μπορεί να αναγνωριστεί, κάτι που μπορεί να προσληφθεί εύκολα και οπτικά, απο τη γλώσσα του σώματος, πριν Κ και υ αρχίσουν να ανταλλάσουν λεκτική πληροφορία. Στη συνέχεια προφανώς μπαίνουν και άλλα στοιχεία που συναπαρτίζουν την ισχυ, ενισχύεται η διαδικασία προσέγγισης και είτε το υ αφήνεται ή κλείνει και σταματάει η διαδικασία.

 

Η βδσμικη ικανότητα ενός Κ να σε κάνει να θέλεις να κανεις την ανάγκη σου , κατά βούληση,... δίχως όμως να σε κάνει να θες να τρέξεις μακριά.

 

 

Δεν είμαι σίγουρη για ποιό είδος ασφάλειας μιλάτε, αλλά γενικά είμαι πολύ επιφυλακτική στα γενικευμένα "πρέπει", "σίγουρα" και "δεν μπορεί". Εκτός αυτού, αναδύεται εδώ ένα σοβαρό ερώτημα: γιατί (πρέπει) να υπάρχει αίσθημα ασφάλειας; Έναντι ποιού κινδύνου;

Αυτοκυριαρχία όμως, όπως αναφέρθηκε στην στιχομυθία σας με τον @espimain, μπορεί να διαθέτει και κάποιος που δεν είναι κυριαρχικός. Σημαίνει αυτό ότι η ισχύς είναι/χρειάζεται κάτι επιπλέον από αυτό, όπως φαίνεται να λέτε εδώ;

 

...στο πεδίο που αντιλαμβάνεται, κατανοεί και μπορεί και γνωρίζει πώς να λειτουργήσει σε αυτό, το όποιας. δεδομένης έκτασης/ακτίνας (πεδίο), συναρτήσει της αμφοτέρωθεν συναντίληψης για το πεδίο αυτό, καταρχάς και κατ' ελάχιστον.
(Χωρίς το παραπάνω να εκμηδενίζει την πιθανότητα "μικρών θεών", "μαθητευιμένων μάγων", "σπουδαρχίδων" και λοιπών φορέων -κρουσμάτων κατά τον συρμόν- αυτογνωμόνων κατά το δοκούν πεποιθήσεων)...