Αναζήτηση ασφάλειας από τα υποτακτικά

Εμενα απασχολεί. Και αν ποτέ, ο μη γένοιτο, πάψω να βλέπω στα μάτια της, τόσο φόβο όσο θέλω -με τις υποταγές και όλα τούτα που λέτε οι σοφοί, θα φροντίσω να θυμηθεί ότι Πρέπει (και) να Με φοβάται, πάραυτα!

 

Ουδόλως

Αυτή είναι η μία άποψη

Η άλλη είναι ότι υποτάσσεται όταν παύεις να φοβάσαι

Αυτή είναι η μία άποψη

Η άλλη είναι ότι Αυτόν και μόνο Αυτόν απασχολεί αν φοβάσαι ή όχι

 

Να νιώθεις ή να είσαι;

Αυτό το ερώτημα μου θυμίζει λίγο το
"ερωτεύεσαι αυτόν στον οποίον υποτάσσεσσι ή υποτάσσεσαι σαυτόν που ερωτεύτηκες" . Και αντίστοιχα μπορούν να βρεθούν άπειρα τέτοιου είδους διλλήματα ως προς το θέμα υποταγή. Η (δική μου) αλήθεια όμως είναι πως απλά συμβαίνει. Δεν γνωρίζω περιπτώσεις δούλων στα χρονικά που υποτάχθηκαν στον κατακτητή τους επειδή (για οποιοδηποτε λογο). Γνωρίζω όμως περιπτωσεις δούλων που μετά την υποταγή τους και ασφαλείς ένιωσαν και δέθηκαν με το αφεντικό και το λάτρεψαν και μηδενική σημασία είχε για κείνους το πως θα νιώσουν ή αν θα θα νιώσουν.

Δεν.γνωρίζω αν παύεις να φοβάσαι. Έχει όμως σημασία όταν στη ζυγαρια φόβος / υποταγή το βάρος γερνει με διαφορά υπέρ της υποταγής ;

 

...λειτουργεί, απλώς λειτουργεί.
Τ΄αναμετάξυ τους, πα να πει πως λειτουργεί.
Οι ερμηνείες, οι προσεγγίσεις, οι μηχανισμοί για τα πώς και τα γιατί "τού θέματου" είναι προβολές του σκεπτικού, της γκλάβας, του "νιώθω" του κάθε ερμηνευτή.
Οπότε εν προκειμένω έχουμε το "παράδοξον" του ερμηνευτή να ασκεί την κριτική του προσέγγιση σε άλλους ερμηνευτές.
Το "παράδοξον" δεν έγκειται στην άσκηση της κριτικής, κάθε άλλο, το "παράδοξον" έγκειται στην κριτική που ασκείται από τον άμβωνα ή το στασίδι, που κάθεται ο κριτικός.

[Σκονάκι: όσο πιο "κρυπτικό", υπαινισσόμενο, συγκαλυμένο, παραλλαγμένο, μυστικό, "ευαγγελιζόμενο", "δυνάμει" είναι ο άμβωνας/στασίδι, τόσο πιο "μεγαλόστομη" η κριτική κλπ κλπ, ένεκα που ο καλός κριτικός είναι διαφανής και ρευστός, δεν
είναι δουλειά του να απολογείται για κανέναν άλλον, παρά μόνον για τον εαυτό του ευθαρσώς.]

Φραγκοδίφραγκα: κάποιος που θέλει να ασκήσει κριτική πρέπει να κατανοεί ευρύτατα και σε βάθος τον χώρο/πεδίο/τομέα/εκδήλωση που τελείται η δράση/έργο, τους σκοπούς και τα ζητούμενα.
Ό,τι και όποιο μπορεί να είναι αυτό.
Να μπορεί αντιλαμβάνεται, να μπορεί να καταλαβαίνει, να μπορεί να κάνει τις αναγωγές για τις επιλογές για το φορτίο του, τον δρόμο του, τα πατήματά του, συνολικά (για την δράση/έργο, τους σκοπούς και τα ζητούμενα, δατ ιζ).

Αλλιώς έχουμε κριτική τύπου "ο κύριος ... είναι ανίκανος να διευθύνει ακόμα και ορχήστραν εμβουζουκίων", διατυπωθείσα σε έγκριτον έντυπο, από "διακεκριμένον ακαδημαϊκόν και φιλόσοφον" ή στον αντίποδα (το καλύτερο -είναι και της μοδός εσχάτως), το "είστε ιατρός/ειδικός και ομιλείτε επί του θέματος;"...
Που όπως (θέση επιρρήματος***) αντιλαμβανόμαστε και καταλαβαίνουμε θα ειπωθούν αλληλοαναιρούμενες από το ίδιο στόμα, για το οποιοδήποτε θέμα, με ελάχιστη χρονική διαφορά, προς επίρρωση κλπ κλπ.
__________________________
*** (εύκολα), εν προκειμένω είναι η "μαγική" λέξη που βγάζει μεγάλα γούστα μέχρι δακρύων.
Υπάρχουν κι άλλες, ανάλογα με την περίπτωση του κριτικού/ταγού/θεματοφύλακα/απολογητή/θεσμικού κλπ και πάντα αναλόγως με τον "συνομιλητή", ααα, και ανεξαρτήτως δηλωμένης θέσης, μποθγουέιζ εννοείται...

 

Η υποταγή δεν είναι απαραίτητα συνδεδεμένη με την μοιρολατρία, κάλλιστα είναι συνυφασμένη με την ανάγκη ή την προσωπική «παραμυθία».

 

Θα διαφωνήσω ως προς το "κανένας"  
Υπάρχει ο απαραίτητος εκείνος φόβος ή "φόβος" (για μένα δεν θέλει εισαγωγικά, πολύ έχουμε... φοβηθεί το φόβο) ως βασικό συστατικό του δέους που νιώθει η υ για τον Κ.
Και χωρίς τον οποίο δεν ξέρω πώς μπορεί να λειτουργήσει το σύστημα  

 

Νομίζω πάντως πως το όλο debate είναι για την μεθόριο της πράσινης με την κόκκινη ζώνη  

 

Ποσο μα ποσο υποκειμενικα ολα και παραδοξως οσο και αν συγκρουονται
εξισου λειτουργκα απο περιπτωση σε περιπτωση

 

Κι όμως...στην προκείμενη περίπτωση τα εισαγωγικά είναι απαραίτητα προκειμένου να διαχωριστεί ο φόβος της ανασφάλειας, απέναντι σε κάποια απειλή ή το άγνωστο, από το φόβο που ενυπάρχει στο δέος.
Προκειμένου να κατανοήσω την έννοια του δέους, ,μπορώ μόνο να ανατρέξω στο θρησκευτικό δέος απέναντι στο θεό, ένα δέος που πατάει και στο ασύλληπτο ή στο δέος απέναντι στο μεγαλείο της φύσης. Κοινά χαρακτηριστικά και των δύο περιπτώσεων είναι το ότι μπροστά τους νιώθεις ένα τίποτε. Κάποιος θα πρόσθετε και την τεράστια απόσταση, αλλά δεν είναι έτσι. Τον θεό τον κουβαλάς(αν τον κουβαλάς) μέσα σου και είσαι μέσα, κομμάτι της φύσης.
Ακόμα κι αν δεχτώ την ύπαρξη ενός παρόμοιου δέους στο Κ/υ αρχικά, κατ εμέ ο χρόνος που περνάει (διαμέσου της εξοικείωσης όχι τόσο με τον απέναντι αλλά με την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι) το μετατρέπει σε έναν βαθύτατο θαυμασμό, ο οποίος όμως δεν περιέχει φόβο.

 

Το δέος και ο θαυμασμός υπάρχουν συνεχώς.. Για μένα όσο περνάει ο καιρός αυξάνονται. Αυξάνεται και η οικειοτητα αλλα ευτυχώς δε μειώνονται τα άλλα δύο χαρακτηριστικά που θεωρώ πολύ σημαντικά σε μια ασύμμετρη σχέση.
Ο φόβος δεν εχει να κάνει με τον θαυμασμό. Ο φόβος υπάρχει επειδή αναγνωρίζεις τη δύναμη του Άλλου προς εσένα. Σα να εισαι ένα μικρό πλάσματακι που οπότε θέλει μπορεί να το συνθλίψει Εκείνος αλλά δε θα το κανει(μάλλον). Αυτή η δύναμη Του είναι που σε κάνει και τρέμεις μπροστά του. Σε συνδιασμο όμως και με άλλα συναισθήματα ο συγκεκριμένος φόβος εχει θετικό πρόσημο. Θα έλεγα πως λειτουργεί ως κίνητρο.

 

Μμμμ, το σχήμα είναι απλώς μια αποτύπωση. Το μόνο "σταθερό" μέγεθος είναι η διάμετρος/μέγεθος του κόκκινου.
"Το κουμπί της Αλέξαινας" είναι τα μεγέθη των υπόλοιπων δυο εμβαδών, δηλαδή η σχέση του κίτρινου με το πράσινο εμβαδόν καθώς και οι τιμές τους (τα μεγέθη τους), με ό,τι αυτό προφανώς συνεπάγεται στην όποια αντίληψη/αίσθηση αλληλεπίδρασης.
Κάνε δυο-τρεις αυξομειώσεις των κιτρινοπράσινων και θα δεις...

 

Ναι είναι κοντά  
Είναι και ο φόβος που φυλάει τα έρμα