Σπαράγματα Ανοίξεως…

Επειδή θα πέσει φωτιά να με κάψει, πρέπει να αποκαταστήσω την ιστορική αλήθεια: μου στέλνει κάθε βδομάδα, άντε κάθε δύο, τα τελευταία 13 χρόνια  

 

...and tries to be born again, or to give birth to another Ego/or to "make love" to is own self...

~ 8.55 ~

Από το δρόμο ακούγονται φωνές και μουσικές. Πάσχα σήμερα και οι άνθρωποι έχουν στήσει από νωρίς τις σκηνές, ο καθένας για να τιμήσει αυτό που θεωρεί ότι θέλει να τιμήσει.
Πάντα είχα μια ιδιαίτερη σχέση με το Πάσχα.
Ίσως γιατί γεννήθηκα Πάσχα.
Ίσως γιατί η πρώτη φορά που γνώρισα τον Δ.Τ. και αυτό τον... ημέτερο χώρο ήταν μια νύχτα Μεγάλης Παρασκευής.
Ίσως γιατί ήταν Πάσχα όταν πήρα το... αναστάσιμο μήνυμα που τόσο προσδοκούσα και ένιωσα ότι οι (προσ) ευχές ίσως και να απαντώνται με κάποιο τρόπο.
Ίσως απλά γιατί λατρεύω τις τελετουργίες.
Ίσως γιατί είναι πάντα Άνοιξη.

Νιώθω μια επιθυμία να αναβλύζει αργά από μέσα μου. Όχι επιτακτική, όπως άλλα πρωινά. Αλλά αργά πλην σταθερά με καταλαμβάνει συγκορμη όπως η αναισθησία πριν το χειρουργείο.

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που θυμάται το σώμα μου αλλά όχι το μυαλό μου αυτή την στιγμή... Αλλά πρέπει να είναι κάτι πολύ βαρυσήμαντο αν κρίνω από το πώς επελαύνει στο σώμα μου.

Γυρνάω ανάσκελα και ανοίγω τα πόδια μου. Έχω λυγίσει τα γόνατα και πατάω στο κρεβάτι. Δύο πράγματα μπορεί να κάνει το σώμα μιας γυναίκας σε αυτή την στάση: να υποδεχτεί έναν ολόκληρο κόσμο που της... κομίζει ο άνδρας που την παίρνει ή να φέρει στον κόσμο μια ζωή.

Ακόμα δεν μπορώ να θυμηθώ συνειδητά τι είναι αυτό που το σώμα μου θυμάται αυτή την στιγμή.

Κλείνω τα μάτια μου. Για κάποιο λόγο μου έρχεται στο μυαλό το άγαλμα της Μαρίας Θηρεσίας σε έκσταση. Κάποιοι λένε ότι είναι μια γυναίκα σε οργασμό. Ανοίγω τα μάτια μου αλλά και πάλι σκέφτομαι το άγαλμα.

Θυμάμαι μια θεατρική παράσταση, δεν θυμάμαι καθόλου ποια ήταν, εξάλλου από αυτή μου έχει μείνει μόνο η αίσθηση που μου δημιούργησε η προσπάθεια μιας ηθοποιού να έρθει σε οργασμό για τις ανάγκες του ρόλου. Να προσποιούνταν άραγε; Ή να το ζούσε όντως; Κάθε βράδυ, μπροστά στο κοινό;

Θέλω να θυμηθώ τι είναι αυτό που θυμάται το σώμα μου αυτή την στιγμή. Πρέπει να το θυμηθώ.

... i was to come/ i am to come...

 

Πολύχρονη λοιπόν  
Πάντα Άνοιξη εύχομαι

 

Ευχαριστώ  
Κοντοζυγώνει και η ημερομηνία  

 

~ 9.41 ~

… thunder, feel the thunder / lightning then the thunder / thunder, th-th-thunder, thunder…

Τσαγκαροδευτέρα… Στα όρια του να βλαστημήσω, κουβαλώντας σακούλες και με μια must do list που παίζει στο κεφάλι μου και με πιάνει σύγκρυο, βγαίνω από το μαγαζί, με μάσκα και γυαλί ηλίου από πάνω. Έχω μια αίσθηση ότι είμαι κάτι ανάμεσα σε πρωταγωνίστρια στο V for Vendetta και σε πρωταγωνίστρια σε σκετσάκι με κλόουν στο τσίρκο. Μάλλον το δεύτερο περισσότερο…

Πάω να κάνω έναν ελιγμό για να μην πέσω πάνω σε έναν άνθρωπο – μέσα στη φούρια μου δεν έχω καταλάβει αν είναι άνδρας ή γυναίκα. Και αποτυγχάνω βέβαια. Και χτυπάω τον – παραμένει στα μάτια μου άφυλος ακόμα- άνθρωπο με τον ώμο μου.

«Με συγχωρείτε…» ψελλίζω και σηκώνω τα μάτια μου για να αντικρύσω τον άνθρωπο στον οποίο απολογούμαι.

«Αυτή τη φορά δεν πειράζει. Το αντίθετο…» ακούω και – αν αντιλαμβάνομαι καλά- όντως εννοεί το «δεν πειράζει».

Νομίζω ότι με χτύπησε ρεύμα. Τι ρεύμα δηλαδή; Κεραυνός!

Μπορεί να φοράει κι αυτός μάσκα μέχρι και πάνω από τη μύτη αλλά τα μάτια του είναι όχι απλά καλοί αλλά άριστοι αγωγοί ηλεκτρισμού. Λίγο σχιστά, λίγο μαυρισμένο πρόσωπο – πιθανόν δικαιολογείται από τη μηχανή- γκρίζο μαλλί και… σε ποιο θεό να κάνω έκκληση και παράκληση.

Σίγουρα σαν κλόουν, προσπαθώ με τα φορτωμένα χέρια να βρω μια άκρη να σηκώσω τα γυαλιά ηλίου στο κεφάλι μου.

Είναι από τις στιγμές που πραγματικά μισώ τις μάσκες. Θέλω να την βγάλω, να τη σκίσω να την πετάξω. Θέλω να δω όλο το πρόσωπο. Θέλω να δω αν όντως χαμογελάει, όπως καταλαβαίνω. Θέλω να ακούσω τι μου ψιθυρίζει. Θέλω να μυρίσω πώς μυρίζει το σώμα του. Θέλω να νιώσω πώς ανασαίνει.

Κάτι ακόμα ψιθυρίζει, που δεν μπορώ να καταλάβω. Το μόνο περιθώριο που έχω είναι να κοιτάξω τις άκρες των ματιών του για να βεβαιωθώ – στο μέτρο που μπορώ – ότι όντως χαμογελάει.

Μέσα σε κόσμο που πάει κι έρχεται βιαστικά, σαν πολύβουο και νευρικό σμήνος μελισσών, προχωράμε κάπως παράλληλα. Με τα βλέμματα να μας ενώνουν. Όχι απλά ηλεκτρισμός. Μαγνητική έλξη.

«Κάθε δεύτερη μέρα είμαι εδώ…» νομίζω λέει.

«Κι εγώ…» απαντάω.

Κι ελπίζω να είναι οι ίδιες δεύτερες μέρες.

Ανεβάζοντας το διακόπτη σε ένταση ηλεκτρισμού που αγγίζει… βιομηχανικές ανάγκες, με κοιτάζει, δίνει ένα διπλό χτύπημα στα «καπούλια» της μηχανής του και την καβαλάει.

Μάλιστα… Και τώρα πρέπει να κάνω resume και να συνεχίσω να σβήνω tasks από την must do λίστα της εβδομάδας;

… looked round/ and i knew there was no turning back/ my mind raced/ and i thought what could i do/ and i knew/ there was no help, no help from you/ sound of the drums/ beating in my heart…

 

Τι όμορφο!!Το διάβασα και χαμόγελασα.. Πεταλουδιτσες παντού   

 

Εντάξει, κάθε δεύτερη μέρα μόνο!

ειπα να βοηθησω λιγο  

 

(Ανά) ζητείται πνεύμα ανώτερον να απευθύνουμε τις δέουσες παρακλήσεις... 

 

... ο ζητων ευρισκει κτλ  

 

… but she would not think of battle / that reduces men to animals…

~ 13.20 ~

Με φούρια ανεβαίνω το τελευταίο σκαλί που οδηγεί στο πλάτωμα της καφετέριας. Παρ’ ότι φορούσε γυαλιά ηλίου, είχε εντοπίσει ότι με είχε δει και με ακολουθούσε με το βλέμμα του από όταν έστριψα στη γωνία. Μουρμουρίζοντας κάτι για το πρόγραμμα στη δουλειά, τις μάσκες και τη ζέστη, βγάζω την τσάντα από τον ώμο, τη ρίχνω στην καρέκλα και βγάζω την μάσκα πριν κάτσω.

Την ξινιάρικη μουρμούρα μου διακόπτουν κάτι στίχοι του Lady In Black που ψιθυρίζει.

- Λόγω του φορέματός μου οι στίχοι;

- Ναι από εκεί ξεκίνησε αλλά η σκέψη είναι άλλη…

- Ποια;

- So easy to begin and yet impossible to end…

- Το ποιο;

Και με αυτή την τελευταία ερώτησή μου κάθομαι στην καρέκλα.

Βγάζει τα γυαλιά ηλίου και με τα χείλια του σχηματίζει μια φράση: Do I really fuck this woman?

- Every now and then…

… απαντάω. Αλλά όχι παιχνιδιάρικα. Πιο πολύ διαδικαστικά γιατί το όλο κλίμα έχει αρχίσει να στουκάρει μετωπικά με τη διάθεσή που είχα μέχρι εκείνη τη στιγμή κι ακόμη δεν έχω καταφέρει να επεξεργαστώ τη μετάβαση.

- Δεν θα πάθεις τίποτα αν δεχτείς εύκολα και άνετα ένα κοπλιμέντο. Είσαι μετριόφρων το ξέρουμε.

- Καλά το δέχομαι. Τι είναι easy to begin and yet impossible to end;

Προσπαθώ να κερδίσω χρόνο. Αλλά προφανώς επειδή με ξέρει (κι επειδή είναι πολύ εύστροφος) το καταλαβαίνει και δεν μου κάνει τη χάρη.

- Όλο αυτό. Ξεκίνησε ευκολάκι, δεν είχαμε καν πιει. Και πόσα χρόνια τραβάει αυτή η ιστορία;

Χαμογελάει… Ευτυχώς ο σερβιτόρος εμφανίζεται ως από μηχανής θεός για μένα. Από το χαμόγελο του σερβιτόρου πια και το «συγγνώμη που διακόπτω» του πριν το «καλημέρα» που μας είπε καταλαβαίνω ότι η ένταση στην ατμόσφαιρα είναι κάτι που γίνεται αντιληπτό πέρα από εμάς τους δυο.

Στα δευτερόλεπτα που χρειάζεται για να παραγγείλουμε δυο καφέδες, δράττομαι της ευκαιρίας και τον κοιτάω ενώ δεν με κοιτάει. Τον γνώρισα νεαρό. Είναι από τους άντρες που μεγαλώνουν ωραία, σκέφτομαι. Τα σπέρματα των καλών χαρακτηριστικών που εντόπιζα σε αυτόν δεν έχουν διαψευστεί όλα αυτά τα χρόνια: σταθερός, συνεπής, μπορεί να βγει από τις δικές του έγνοιες, τη δική του μιζέρια, τις δικές του δυσκολίες και να ακούσει και να συζητήσει και να συμβουλέψει – αν του ζητηθεί, άλλο καλό αυτό- ψύχραιμα και λογικά, διεκδικεί όσα θεωρεί πως θέλει να διεκδικήσει, δέχεται όσους επιλέγει ως οικείους χωρίς να ζητά τροποποιήσεις…

Τέλος χρόνου, έχουμε ευχαριστήσει το σερβιτόρο κι έχει ήδη φύγει.

- Λοιπόν, τι λέγαμε; Ή αν δεν θες να συνεχίσουμε τώρα αυτό που λέγαμε πριν, τι θα πούμε;

Οκ, αποφάσισε να μου χαρίσει το χρόνο προφανώς.

Συζητάμε για διάφορα θέματα. Κυρίως τα εργασιακά μας. Όχι εύκολα, όχι ευχάριστα αλλά με ενδιαφέρον, με πραγματική διάθεση να ακούσουμε ο ένας τον άλλο, με πραγματική διάθεση να δείξουμε ο ένας στον άλλο ότι «είμαι εδώ». Και τελικά δεν χρειάζεται και κάτι άλλο. Σκέφτομαι την έννοια των σχέσεων όπως τείνει να την χρησιμοποιεί ο πολύς κόσμος.

Χαλαρώνω. Δεν το έχω εύκολο. Ημερώνει. Δεν το έχει εύκολο. Δέχεται το χάδι μου στο χέρι. Όχι, η τρυφερότητα δεν είναι από τις πιο συχνά χρησιμοποιούμενες έννοιες στο λεξιλόγιο του. Δεν ξέρω γιατί. Δεν την ξέρει, δεν μπορεί καν να τη δεχτεί τις περισσότερες φορές. Δεν πειράζει. Είναι εγώ αυτό το χαρακτηριστικό. Και δεν κάνω πίσω. Και ξέρω ότι του αρέσει.

- Πρέπει να φύγω για το ραντεβού που σου έλεγα…

- Ναι οκ.

Βγάζω να πληρώσω τον καφέ. Μου κάνει πέρα το χέρι.

- Κερνάω εγώ τον καφέ. Εσύ θέλω απλά να βρεις τη μέρα που θα έρθεις, ναι;

Χαμογελάω. Κι εγώ θέλω να βρω τη μέρα που θα πάω.

- Ναι. Θα κεράσω παγωτό…

… του λέω και του κλείνω το μάτι σε ένδειξη αποδοχής ενός φωτογραφικού concept που είχε προτείνει.

- Να προσέχεις…

… μου λέει. Ξαναβάζει τα γυαλιά ηλίου και κάθεται πίσω στην καρέκλα. Περιμένει να περάσει λίγο η ώρα να δει έναν συνεργάτη του.

Πάω και τον αγκαλιάζω και τον φιλάω στα μαλλιά. Παρ’ ότι αν τον ξέρει κάποιος θα ήταν σίγουρος ότι δεν θα του άρεσε αυτή η κίνηση του αρέσει. Και μάλιστα πολύ. Μου τρίβει λίγο με χάδι την κοιλιά, έτσι όπως τον έχω κλείσει στο στήθος μου και γέρνει το κεφάλι του πάνω μου.

- Θα τα πούμε σύντομα…

… του υπόσχομαι. Φεύγω με ένα αίσθημα ότι ήμουν σε έναν τόπο οικείο. Που είναι σταθερά εκεί. Και πάω κι έρχομαι. Και όσο καιρό κι αν λείπω, νιώθω ευπρόσδεκτη. Και μου αρέσει εκεί. Ψυχή τε και σώματι…

...there is no strength in numbers/have no such misconception/but when you need me be assured i won't be far away…

1η Ιουνίου

Καλοκαίριασε

Σπαραγμάτων Άνοιξης τέλος​

 

πόσα χρόνια περιμένει το παλικάρι

 

Έχει μάθει αργαλειό, don't worry