Προσποιηθήκατε ποτέ πως είστε vanilla;

Χαιρετώ την κοινότητα. Δεν ξέρω αν άνοιξα το θέμα στην κατάλληλη κατηγορία, αν θέλουν οι mods μπορούν να το μετακινήσουν. Περνάω στο θέμα. Για το φετίχ μου (ποδολαγνεία) δεν μιλάω ποτέ ανοιχτά εκτός αν τυχαία γνωρίσω κάποιον άνθρωπο που έχει κι αυτός φετίχ. Έχει τύχει φίλοι μου να μιλούν για το φετίχ μου σαν να είναι κάτι ακραίο και να κάνω τον αδιάφορο και άλλες φορές, χωρίς να αποκαλύψω ότι είμαι ποδολάγνος, να πω ότι δεν θεωρώ κακό να έχει κάποιος φετίχ.

Μια φορά όμως σχεδόν ασυναίσθητα εκφράστηκα αρνητικά για το φετίχ μου παριστάνοντας τον άσχετο. Ήμουν με μια παρέα σε ένα εστιατόριο και μια κοπέλα είπε ότι κάποιος άγνωστος στο Facebook τής έστειλε μήνυμα λέγοντας ότι έχει φετίχ με τα όμορφα πόδια και τις πατούσες. Αναφερόταν σε αυτό το περιστατικό με απόλυτη αηδία και σαν να ήταν η μεγαλύτερη ανωμαλία επαναλαμβάνοντας συνεχώς με έμφαση «Με τις πατούσες; Είναι δυνατόν;». Τότε εγώ λίγο από φόβο μην καρφωθώ, λίγο από αμηχανία, γέλασα προσποιούμενος ότι το βρίσκω αστείο και περίεργο.

Τώρα, μετά από κάποια χρόνια, ντρέπομαι που κράτησα αυτή τη στάση και θεωρώ ότι πρόδωσα τον εαυτό μου. Αν συνέβαινε τώρα αυτό θα της έλεγα ότι καταλαβαίνω την ενόχλησή της που την προσέγγισε κάποιος άγνωστος χωρίς να του δώσει αφορμή αλλά από εκεί και πέρα το να έχει κάποιος φετίχ είναι απόλυτα φυσιολογικό και ανώμαλοι είναι αυτοί που στιγματίζουν ανθρώπους για τις προτιμήσεις τους, ότι κάθε άνθρωπος έχει το απόλυτο δικαίωμα στην αυτοπροσδιορισμό και την αυτοδιάθεση και ότι στην προσωπική του ζωή μπορεί να κάνει ό,τι θέλει αρκεί να υπάρχει συναίνεση. Ακόμα θα της έλεγα ότι είναι υποκρισία να παριστάνει την υπέρμαχο των δικαιωμάτων των gay και να εκφράζει μεσαιωνικές απόψεις για τα φετίχ. Αποφάσισα από εδώ και πέρα να μην επιτρέψω σε κανέναν να περιθωριοποιεί και να στιγματίζει ανθρώπους επειδή τόλμησαν να κάνουν στη ζωή τους κάτι που η πλειοψηφία θεωρεί μη φυσιολογικό.

Σας έχει τύχει κάτι ανάλογο;

 

Δεν έχω προσποιηθεί αλλά για κάποια χρόνια το είχα κόψει το ανωμαλικι μαχαίρι. Μπαμ μια μέρα ξύπνησα, λέω ποτέ ξανά κι αυτό το ποτέ κράτησε κάπου 2-3 χρόνια.  

 

Εγώ δεν θα μπορούσα να το κόψω ούτε για λίγο. Είναι στη φύση μου.

 

Προσποιήθηκα στον εαυτό μου ότι ήμουν vanilla όλα τα χρόνια πριν μπω στον χώρο. Ακόμα και τώρα θα προτιμούσα να ήμουν ακριβώς όπως είμαι και αυτό να το λένε vanilla και να μην κάνει εντύπωση σε κανέναν.

Έχω βρεθεί στο παρελθόν σε καταστάσεις και συζητήσεις όπως αυτές που αναφέρει ο @Γλάρος και πάντα φρόντιζα να δείχνω απορημένη από την ένταση της απόρριψης που έβγαζαν οι συνομιλητές. Συνήθως έκανα ερωτήσεις όπως "γιατί το λες αυτό;" και "γιατί δεν μπορεί κάποιος να εκφράσει αυτό που πραγματικά είναι στην σχέση του;" ή "πώς ξέρεις ότι δεν πρόσεχαν", "πώς ξέρεις ότι δεν τους άρεσε;", "εφόσον συναινούν δεν υπάρχει κάτι να σχολιαστεί". Έτσι και αλλιώς οι vanilla πολύ πολύ σπάνια θα ασχοληθούν με την εσωτερική αντίληψη που υπάρχει στον καθένα για το status του - και εκεί για να πουν π.χ. ότι δεν.μπορεί.να.είναι.σκλάβος.κάποιος.που.ζει.όπως.όλοι.οι.άλλοι. Θα κοιτάξουν περισσότερο, πολύ περισσότερο τα εξωτερικά σινιάλα, κολάρα, χειροπέδες κλπ και ποτέ δεν έχουν μάτια για τα τυχόν κοκκινισμένα γόνατα του μέλους της παρέας τους που κάνει τις περίεργες ερωτήσεις...

 

Πολλές φορές.. Κι αισθάνομαι και φοβερή αμηχανία σε αντίστοιχες συζητήσεις, με vanilla κόσμο
Αλλά το πιο εντυπωσιακό για εμένα είναι ότι έχω προσπαθήσει άπειρες φορές (και ακόμα προσπαθώ ενίοτε), να προσποιηθώ στον εαυτό μου ότι είμαι vanilla.

 

Στους άλλους (είτε εντός είτε εκτός σχέσης) μπορεί να υποκρινόμαστε οτιδήποτε και κατανοώ τους λόγους, όμως αν περάσουμε το κατώφλι του bdsm και βρεθούμε απέναντι, σχεδόν αδύνατον να υποκριθούμε στον εαυτό μας πως είμαστε vanilla. Και βέβαια δεν καταλαβαίνω ακόμα περισσότερο για ποιό λόγο καταβάλετε προσπάθειες να προσποιηθείτε κάτι που δεν είστε, στον ίδιο σας τον εαυτό.

 

Δε χρειάστηκε ποτέ να προσποιηθώ τίποτα γιατί δεν συζητάω για την προσωπική μου ζωή . Με σχέσεις απλά τους λέω τι μου αρέσει και συνήθως η αντίδραση είναι καλή. Όταν δε με ικανοποιεί κάτι αποχωρώ

 

Η αλήθεια είναι πως με έχουν ξαναρωτήσει γιατί το κάνω αυτό. Νομίζω ότι ο λόγος είναι ο φόβος της αποδοχής. Ο φόβος του να παραδεχτείς και να αποδεχτείς τη φύση σου. Συν του ότι κάποιες οδυνηρές εμπειρίες σε αποπροσανατολίζουν και αντί να δεις το λάθος που έγινε, και έκαναν την εκάστοτε εμπειρία οδυνηρή, επιρρίπτεις ευθύνες στις επιλογές σου και κατ' επέκταση προσποιείσαι στον εαυτό σου.

 

Είστε δύσκολη περίπτωση ομολογώ  

 

Ναι, στον κόσμο που δεν εμπιστεύομαι, προσποιούμαι, αλλά δεν με ενοχλει διόλου, ίσα ίσα μου αρέσει που έχω ένα μυστικό. Το βρίσκω διασκεδαστικό.

 

Δεν έχω προσποιηθεί αλλά έχει τύχει κάποιες φορές η κουβέντα που γίνεται να έχει αρνητικό πρόσημο απέναντι σε ένα φετίχ ή ακόμα και σε κάτι πάααρα πολύ ''ανώμαλο'' να θέσω την εξής ερώτηση <<Τι είναι ανώμαλο τελικά;>> μπορεί να μην λέω χαρτί και καλαμάρι τι κάνω, τι δεν κάνω, πώς την βρίσκω αλλά σίγουρα όσοι με γνωρίζουν έστω και επιδερμικά ξέρουν πως γενικά είμαι ανοιχτόμυαλη.

@Γλάρος μεσολάβησε/ άλλαξε κάτι από τότε που έγινε εκείνη η συζήτηση κι αν γινόταν σήμερα θα έδινες διαφορετική απάντηση;

 

@Just_Me αυτό που μεσολάβησε είναι ο χρόνος. Όταν σκεφτόμαστε κάποια γεγονότα μετά από κάποιο χρόνο τα αντιμετωπίζουμε με μεγαλύτερη ωριμότητα.