Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 




Γιατί όλος αυτός ο θόρυβος;
γιατί θορυβούμε τόσο πολύ;
γιατί φωνάζουμε τόσο πολύ;
γιατί γεμίζουμε πάντα το μέσα μας
από το έξω;
τι φοβόμαστε;
από τι κρυβόμαστε;
δεν θέλουμε ειλικρινά να ακούσουμε
ό,τι συμβαίνει εντός μας
δεν θέλουμε να υπάρξουμε ακέραιοι
ίσως γιατί δεν αντέχεται
ξέρουμε
και κάνουμε πως δεν ξέρουμε
όλος τούτος ο θόρυβος
είναι η διάχυση στο τίποτε
που ανακουφίζει

γέμισε από πλήθη
για να χάσεις εσένα
σκέδαση
διασπορά
θρυμμάτιση
‘ψαθυρή’ θραύση
Διάλυση…
Διάλυση;
κι όμως
το βλέμμα του ενός
που άρχει
και εποπτεύει όλων
δεν επιτρέπει τη διάλυση…
εκείνο που είναι να βιωθεί
θα βιωθεί ολόκληρο
κι εκείνο που είναι να μας σκοτώσει
το κυοφορούμε…D.P.

 

 




Εξετάζω την αφαίρεση… εξετάζω και μετρώ… ζυγίζω… τη σάρκα που αναλώθηκε για τη μετάβαση στο πνεύμα… το αίμα που χύθηκε για τη μετάβαση στο εργαστήριο… τη μοναξιά που απλώθηκε για να καλύψει το ψεύδος…

Δεν πρέπει να συμβιβάζεσαι με κάποια δάνεια μοναξιά… τη μοναξιά σου πρέπει να την κερδίζεις… μονάχα τότε δεν σε τρομάζει, μονάχα τότε κι αν σε τρομάζει δεν σε σκοτώνει…
Κάθε απόδραση από το λαμπορατόριο σημαίνει ότι δανείζεσαι τη μοναξιά άλλων… και τελικά, του Θεού που γεννήθηκε στο χειρουργικό τραπέζι…

Εξετάζω την ψυχόπτυση… πάνω στο μεγάλο στρώμα κείται ένα παραμορφωμένο είδωλο… δεν είμαι εγώ, δεν είναι κανείς… δεν μου θυμίζει τίποτε, δεν μοιάζει με κανέναν… έχει περάσει ο τόπος από πάνω του, η ιστορία, ο χρόνος, το μέλλον… αυτό που γεννιέται από το αύριο δεν είναι το μέλλον, είναι ένα στοιχειωμένο παρελθόν… ο Θεός αυτός δεν είναι προικισμένος με αρετές… είναι ένα μοναχικό νύχτιο ον, σαν κι εμένα…

Δεν πρέπει να προσδοκάς το αύριο… το χθες να προσδοκάς… ό,τι δεν βίωσες, ό,τι αρνήθηκες, ό,τι έσφαξες στο θυσιαστήριο… τα θύματα εκδικούνται, το αίμα τους είναι στο βλέμμα σου… το χθες είναι το αύριο… κοιτάζεις στην αντίθετη κατεύθυνση…

Εξετάζω την τομή… ο Θεός αυτός γεννήθηκε νεκρός… κι έτσι πρόκειται να ζήσει… θα ζει νεκρός και θα ομορφαίνει κάθε μέρα… δεν θα γερνά, θα γίνεται νεότερος κάθε στιγμή… από τη νεκρότητα στη ζωή… κι όταν θα σβήσει το αποτύπωμά του από το εργαστήρι μου θα με πάρει μαζί του… θα γίνουμε ιαχή και ανάμνηση φωτός… θα γίνουμε ορατοί ξανά… θα γίνουμε θνητοί και θα φωλιάσουμε και οι δυο στη ρωγμή του επόμενου αδελφού μας… μέσα στην ψυχή μου υπάρχει το εκεί που θα μας φιλοξενήσει… απομένει απλά να ψιθυρίσω στο Θεό μου πως δεν τον αγαπώ, δεν τον μισώ, δεν τον λατρεύω, δεν τον αποποιούμαι… αρκεί να του ψιθυρίσω το όνομά του… κι έπειτα το τίποτα…

Γύρισε πλευρό, αναπαύσου… μην κοιμάσαι όμως… έρχονται οι μέρες που θα θέλεις να αφυπνιστείς και δεν θα μπορείς… έρχονται οι ασέληνες νύχτες… έρχονται οι θάλασσες που δεν διαπλέονται… έρχονται τα ποτάμια που δεν διαπεραιώνονται… έρχονται οι εαυτοί σου που δεν πρόλαβες να φονεύσεις…


Έρχεται το φως που δεν πρόλαβες να κάνεις σκοτάδι…

D.P.

 

«Ανάσα»

H Ανάσα Σου,
είναι αυτή που τώρα αναβιώνει
και μου θυμίζει πόσο καυτή ήταν·
η απώλειά της με παγώνει
εναντίον μου σ’ αυτό όλο το σύμπαν,


περνούσε από το στόμα μου,
κατέβαινε και άνθιζε στα σωθικά μου,
οι πεταλούδες στροβιλίζονταν,
μήνυμα ότι Ήσουνα κοντά μου.


Αυτή χάθηκε, το σώμα πάγωσε, οι πεταλούδες
έγιναν κάμπιες, το στόμα ξεράθηκε,
το σώμα λαθράκιασε, το μυαλό μαράθηκε.
Μόνη η Aνάσα έμεινε σαν γλυκεία ανάμνηση.

Καρυωτάκης

 

 




στην αρχή απουσία
κι όχι απώλεια
βήματα δεν ακούς
τα βήματα της απομάκρυνσης
δεν ακούγονται
τίποτε δεν ακούγεται
παρά μονάχα αυτό το εγώ
που κραυγάζει πληγωμένο
και αιμορραγεί
στην κάθε συλλαβή
ε, και τι μ’ αυτό;
στην αρχή
τόσο… αθώος
όσο ο φονιάς
που κρύβεται επιδέξια
στις σκιές των δέντρων
και με το φόβο της αυγής
που θα τον φανερώσει
μετράει τα δευτερόλεπτα
και τις στιγμές
βαρίδια
που κρέμονται
απ’τα πρησμένα μάτια του
παραμορφώνεσαι…
κι αργότερα
όλο ετούτο
που γίνεται σιγά σιγά
ένα βαρύ
σιχαμερό
γλοιώδες δειλινό
πρωί
και βράδυ
και απόγευμα
ένα πράγμα
σα ζελέ
και σε αποπαίρνει
και σε χλευάζει
και σε πικραίνει
όχι η απουσία
ούτε η απώλεια
μα ετούτος ο εσταυρωμένος
πόνος
στο γυμνό λόφο του εαυτού σου
με τους προδότες
δεξιά κι αριστερά
να τον περιγελούν
ε, και λοιπόν;..........D.P.

 

 




στην αρχή απουσία
κι όχι απώλεια
βήματα δεν ακούς
τα βήματα της απομάκρυνσης
δεν ακούγονται
τίποτε δεν ακούγεται
παρά μονάχα αυτό το εγώ
που κραυγάζει πληγωμένο
και αιμορραγεί
στην κάθε συλλαβή
ε, και τι μ’ αυτό;
στην αρχή
τόσο… αθώος
όσο ο φονιάς
που κρύβεται επιδέξια
στις σκιές των δέντρων
και με το φόβο της αυγής
που θα τον φανερώσει
μετράει τα δευτερόλεπτα
και τις στιγμές
βαρίδια
που κρέμονται
απ’τα πρησμένα μάτια του
παραμορφώνεσαι…
κι αργότερα
όλο ετούτο
που γίνεται σιγά σιγά
ένα βαρύ
σιχαμερό
γλοιώδες δειλινό
πρωί
και βράδυ
και απόγευμα
ένα πράγμα
σα ζελέ
και σε αποπαίρνει
και σε χλευάζει
και σε πικραίνει
όχι η απουσία
ούτε η απώλεια
μα ετούτος ο εσταυρωμένος
πόνος
στο γυμνό λόφο του εαυτού σου
με τους προδότες
δεξιά κι αριστερά
να τον περιγελούν
ε, και λοιπόν;

 

 



Ο άνθρωπος
που ήταν να φέρει τη βροχή
δεν ήταν άγγελος θανάτου
δεν είχε εκστομιστεί
από την μήτρα της Ατης
δεν είχε λύσει τα δεσμά
του Προμηθέα
από τον Καύκασο του Απείρου

υπεράνθρωπος
δεν ήταν
ούτε περπάτησε ποτέ με τους θεούς…

στα χέρια του
αναπαριστούσε
την πρώτη του ανθρώπου αγάπη
και την εμπιστοσύνη μας είχε
στη φαρέτρα του
για να ξορκίζει την αιώνια μοναξιά του

δεν είχαμε άλλο να του δώσουμε
δεν είχαμε άλλο πιο ακριβό
να του κληροδοτήσουμε
μόνος θα έπρεπε να πολεμήσει
να ηττηθεί
ή να νικήσει…

Ο άνθρωπος
που ήταν να φέρει τη βροχή
αδελφός μας ήταν
από τους πιο αγαπημένους
πατέρας
εραστής και ερωμένος ήταν
από κείνους που προικίστηκαν με αθανασία
από όλους μας
ο πιο καταραμένος…

δεν είχαμε βλέμμα να τον ξεπροβοδίσουμε
δεν είχαμε χέρια να τον αγκαλιάσουμε
δεν είχαμε το αύριο
να τον παρηγορήσουμε…

Ο άνθρωπος που ήταν
κάποια από τις μέρες των αιώνων
να φέρει τη βροχή
έγινε βροχή
κόκκινη σαν το αίμα του
κι έπεσε στα χωράφια της καρδιάς μας

για να τον καλούμε πάντα στα όνειρά μας
και να μας χαμογελά…D.P.

 

Παρόντες



 



Είμαστε άνθρωποι
Μες στη συμπόνια μας
Στριμωγμένοι ήχοι των πόλεων
Στοιβαγμένοι μετανάστες φόβοι
Από τις μαύρες χώρες της καρδιακής ανατολής
Αλλοτριωμένοι
Ζωντανοί ωστόσο
Και άλκιμοι εισέτι
Χαμογελαστοί…
Όπως οι γαμπροί
Και οι νύφες
Λίγο πριν παραδοθούν
Ευδαίμονες
απ’τον μυητικό τεμαχισμό τους
Στα ‘έσονται εις σάρκαν μίαν’
Άηχα φιλιά τους…
Είμαστε άνθρωποι
Μες στα παλτά μας
Κουρνιασμένοι οι ερωδιοί
Και οι παραδείσιοι παπαγάλοι
Όλων των παιδικών βιβλίων μας
Όλων των εφηβικών ονείρων μας
Όλων των νεανικών σκοταδιών μας
Όλων των ενήλικων θανάτων μας…
Και πάνω από τα κλουβιά
Με τα πρησμένα οικόσιτα κουνέλια
Που θα κακοποιήσουν τα υπέρβαρα παιδιά μας
Εμείς χαράζουμε οδούς
Και ορθώνουμε οικοδομήματα
Τέλειας βιοκλιματικής απόδοσης
Ώστε το ψύχος της ζωής μας
Να ισορροπείται έντεχνα
Και υπέροχα
Από την θέρμη
Των ευφυών κατασκευών μας
Είμαστε
Ωστόσο
Άνθρωποι
Και αρνητές μελίρρυτοι
Των πιο γενναιοφρόνων
Από τις μοναχικές προκρούστιες
Ευχές μας
Οδεύουμε υπερήφανοι
Τυφλοί από πάντα
Αλλά ευθυτενείς
Στη προγραμματισμένη καύση μας
Παρόντες
Πρώτη μας φορά
Συνειδητοί…D.P.

 

 



Σέλας
Αμείλικτο
το σέλας του μεσονυχτίου

συντροφιά είχα τον άνθρωπο – μαχαίρι
και το φορτίο ακέραιο
μοιρασμένο δίκαια

στο χθες
ό,τι έμεινε αναπαλλοτρίωτο
στο σήμερα
ό,τι στέκει αγέρωχο
στο αύριο
ό,τι δεν λέρωσε η αγοραία ελπίδα…

συμβολικά πεθαίνω
είπα στον άνθρωπο – λαιμητόμο
συμβολικά αγοράζω λεπτά και ώρες από το μέλλον
μην με νομίσεις ρυπαρό τυχοδιώκτη

άλλωστε
ποιος τόλμησε να διαπραγματευτεί τον ήλιο
και δεν κάηκε;.......D.P.

 

ΖΗΤΗΤΗΣ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ

Εκείνο που πραγματώνεται μες στο παράδοξό του… η απουσία και περισσότερο ο πόνος από την απουσία… κρίνεις λογικά μα σε προδίδει το θυμικό. Έχεις βασίλεια απέραντα μέσα σου… έχεις ανθρώπους, φωνές, βλέμματα… έχεις χρόνο…
Παραδίδεις στην πυρά του χθες όσα σε πλήγωσαν όμως δεν σου αρμόζει… κρίνεις με τη διάνοια πράγματα που ανήκουν σε άλλες περιοχές… στριμώχνεις μέσα σε λέξεις όσα είναι αρχαιότερα απ’τις λέξεις… έργο Σισύφειο, αδιέξοδο, μάταιο… και σε όλη σου τη ζωή… αν αξιώθηκες από το βίο να σηκωθείς λιγάκι στη ζωή… αν…
Παραδίδεις στη λήθη των ερχόμενων εκείνα που ούτε ο ίδιος εσύ δεν αγάπησες… άξια η μεταχείρισή τους από τους αποθέτες του αύριο… κανένα χτες δεν πρόγνωσε ποτέ κανένα αύριο… μάντης κακός σε αρχαίο ναό που εγκατέλειψε ως και η σκόνη… τι αναζητάς κοιτώντας ολόγυρα τους λερούς κίονες; Τι αδειάζει από σένα για να γεμίσει το έξω από σένα; Ξέχασες; Ποτέ το έξω δεν σε κάνει ευτυχισμένο… απλά γεμίζει το κενό… και πάλι στο επόμενο βήμα αδειάζει και μένεις ασυγχώρητος…
Παραδίδεις στο σήμερα το φιλοσοφείν που μακέλεψε ο ποιητής και το ποιείν που φαλκίδευσε ο φιλόσοφος… κρίνεις το σύμπαν μέσα από το φακό του Γαλιλαίου αλλά ο ποιητής ανασαίνει με πρωινά φωτός και δειλινά ομίχλης… παρθένα και τα δυο… όσα αναγνωρίζεις στο διαμέτρημα του στερεώματος είναι το χτες που σε εξαπατά… άσε την παρθενία για τον ικέτη του ίμερου, για τον προσκυνητή του ωραίου…
Ο φιλόσοφος σε εξαπάτησε γιατί σε γέμισε με ωραία λόγια…

Ο ποιητής σε μαύλισε γιατί στα χάραξε στο είναι…D.P.

 

Κοίταξες τα γόνατα σου, τις παλάμες σου.
Χώμα γεμάτα κι αίματα.
Θυμήθηκες ότι έπεσες.
Στο μυαλό σου συνέχεια αυτή η σκέψη.
Τώρα στεκόσουν όρθιος.
Ασάλευτος.
Δεν έβγαζες μιλιά.
Σήκωσες τα μάτια κι είδες ένα κόσμο γύρω να γυρνά .
Δίπλα σου, μπρος σου, παντού περαστικοί.
Είδες τα δικά τους γόνατα.
Ήταν κι αυτά σημαδεμένα.
Σημάδια από παλιές πληγές που τώρα είχαν κλείσει.
Έκανες να κουνηθείς, βοήθεια να γυρεψεις.
Κανεις δε στάθηκε.
Όλοι βιαστικοί.
Πάλι το βλέμμα χαμηλά.
Μα τώρα αίμα δεν έτρεχε, το χώμα είχε φύγει.
Αέρας τα σκούπισε λες.
Κοίταξες πίσω κι είδες τα χνάρια σου στην άμμο.
Είχες περπατήσει.
Τώρα έτρεχες.
Τώρα γελούσες δυνατά

 

κι αυτό ήταν…




 





Κι αυτό που ήταν να γίνει έγινε



δεν δραματοποιεί τίποτε το Αχανές

έχει καρφωμένες τις ώρες πάνω απ’τα σώματα

και τα σώματα πάνω απ’τις μέρες

έχει μια ανάσα παγερή για όλους

και για κανέναν βλέμμα



κι αυτό που ήταν να γίνει έγινε

και η σιωπή πλημμύρισε τα πάντα



πόσο περίεργο

αυτό που ήταν κάποτε ακριβό

τώρα τίποτε δεν αξίζει

κι εκείνο που κάποτε αφθονούσε

και δεν του έδινε σημασία κανείς

τώρα είναι ατίμητο



τόσο που αναρωτιέσαι

πόσο μεγάλο και απρόσιτο έγινε

για να χωρά στις ώρες των ανθρώπων



αλλά στης ειμαρμένης τους νόμους

τους αιώνιους

δεν έχει θέση η εξαίρεση

η συμπόνια, το ‘γιατί’…

τα ‘ίσως εάν’, τα ‘μα όμως’



κι ό,τι ήταν να γίνει

έγινε



κι αυτό ήταν…
D.P.

 

Ο μόνος αριθμός που σε πείραζε. Ο μόνος που σε φόβιζε. Στεκόταν πάντα εμπόδιο. Ποτέ δεν κατάφερες να υπολογίσεις πόση δύναμη χρειαζόταν να βάλεις για να το ξεπεράσεις.
Το ένα.
Αναρωτιόσουν αν ήταν λίγο ή πολύ κι ήτανε τόσο αβάσταχτο. Έψαξες το χρωμα, το σχήμα και όλα του τα γιατί. Έκατσες κι έμαθες γι αυτό. Βάλθηκες να βρεις το αντίθετο του. Βρήκες πολλά, το μηδέν το δυο και το άπειρο. Διάλεξες από αυτά, ποιο στη δική σου καρδιά καλύτερα ακουμπάει. Κι ήταν αυτό, αυτό που χρόνια είχες.
Το ένα.